16-05-2022, 21:04
Kochana Seleno,
bardzo Ci dziękuję za poświęcony mi czas i tak obszerny wpis dotyczący "urody ducha mego".
Napisałaś o tylu sprawach i szczegółach, że jeszcze dzisiaj się oswajam z tymi wiadomościami i układam je w głowie, dlatego też nie odpisałam od razu.
Jak to dobrze gdy ktoś potrafi popatrzeć na nas z boku i przekazać to co istotne - nie znając nas, zna nas.
Niektóre opisy do mnie pasują, są też takie z którymi nie do końca się zgadzam.
Powiedziałabym że mój ciężki charakter uwidocznił się pod wpływem sytuacji życiowych, zahartowałam się.
Kiedyś byłam bardziej ugodowa, delikatna, mniej samodzielna, wyrozumiała, dająca sobie wejść na głowę, zbyt tolerancyjna aż do przekraczania granic albo też nie umiałam ich wyznaczać. Może jeszcze nie znałam siebie.
Gdy zostałam sama z dziećmi sytuacja życiowa zmusiła mnie do bycia bardziej "hard". Trzeba było stać się mniej delikatną i samemu wszystko ogarnąć. Stać się jednocześnie i mamą i ojcem - stałam się zadaniowcem. Wtedy delikatność umyka.
To nie jest proste - trzeba uruchomić w sobie moce o których istnieniu wcześniej nawet nie wiedziałam.
I tak w skrócie powstała osoba, o której teraz czytam.
Teraz bardziej wiem czego chcę a raczej wiem już czego na pewno nie chcę, potrafię być stanowcza, odważna, konkretna, zdecydowana. Ale tak to jest gdy trzeba liczyć tylko na siebie.
Rzeczywiście może dla mężczyzn jestem zbyt samodzielna i samowystarczalna ale tak się życie potoczyło. Zbytnia kobiecość, zbytnia dobroć, delikatność kiedyś mnie zgubiła. Można by powiedzieć że nie opłaciło się, nie było warto. Obawiam się, że teraz już nie potrafię inaczej.
Nie wydaję mi się abym była dominująca, despotyczna czy też materialistką - no ale to moje wrażenie.
Lubię żeby ktoś poczuł się wysłuchany w moim towarzystwie, nie zlekceważony, aby wybór zadowolił obie strony, lubię też jak ktoś czasem decyduje w moim imieniu lub jakby to nazwać zarządza sytuacją. Nie przeszkadza mi, że ktoś ma inne zdanie na jakiś temat, potrafię to zrozumieć i nie narzucam swoich poglądów.
Rzeczy materialne też nie są dla mnie istotne. Doświadczyłam w moim życiu przez pewien czas naprawdę ciężkich warunków życiowych i potrafię docenić to co mam, również podzielić się tym co mam. Nie potrzebuję zbytecznych wygód, zresztą moje finanse nie pozwalają na takie.
Dodam jeszcze coś a propos pracy bo na ten temat nic nie napisałam. Rzeczywiście w pracy mam wrażenie że nieważne ile zaangażowania w nią włożę zwykle czuję się zupełnie nie zauważona,jakby moja praca nie miała w ogóle znaczenia. nieważne czy chodzi o wkład w pracę czy o jakiś pomysł. Jakby mnie nie było. Jest to przykre, bo to taka syzyfowa praca.
Seleno droga,
na dzisiaj tyle moich przemyśleń gotowych do zapisania, chociaż mogłabym pisać i pisać.
A do Twojego wpisu będę często wracać bo tyle wiadomości tu zawarłaś, że za każdym razem gdy czytam zwracam na co innego uwagę.
Jeszcze raz bardzo dziękuję i cieszę się że Cię spotkałam.
Pozdrawiam.
bardzo Ci dziękuję za poświęcony mi czas i tak obszerny wpis dotyczący "urody ducha mego".
Napisałaś o tylu sprawach i szczegółach, że jeszcze dzisiaj się oswajam z tymi wiadomościami i układam je w głowie, dlatego też nie odpisałam od razu.
Jak to dobrze gdy ktoś potrafi popatrzeć na nas z boku i przekazać to co istotne - nie znając nas, zna nas.
Niektóre opisy do mnie pasują, są też takie z którymi nie do końca się zgadzam.
Powiedziałabym że mój ciężki charakter uwidocznił się pod wpływem sytuacji życiowych, zahartowałam się.
Kiedyś byłam bardziej ugodowa, delikatna, mniej samodzielna, wyrozumiała, dająca sobie wejść na głowę, zbyt tolerancyjna aż do przekraczania granic albo też nie umiałam ich wyznaczać. Może jeszcze nie znałam siebie.
Gdy zostałam sama z dziećmi sytuacja życiowa zmusiła mnie do bycia bardziej "hard". Trzeba było stać się mniej delikatną i samemu wszystko ogarnąć. Stać się jednocześnie i mamą i ojcem - stałam się zadaniowcem. Wtedy delikatność umyka.
To nie jest proste - trzeba uruchomić w sobie moce o których istnieniu wcześniej nawet nie wiedziałam.
I tak w skrócie powstała osoba, o której teraz czytam.
Teraz bardziej wiem czego chcę a raczej wiem już czego na pewno nie chcę, potrafię być stanowcza, odważna, konkretna, zdecydowana. Ale tak to jest gdy trzeba liczyć tylko na siebie.
Rzeczywiście może dla mężczyzn jestem zbyt samodzielna i samowystarczalna ale tak się życie potoczyło. Zbytnia kobiecość, zbytnia dobroć, delikatność kiedyś mnie zgubiła. Można by powiedzieć że nie opłaciło się, nie było warto. Obawiam się, że teraz już nie potrafię inaczej.
Nie wydaję mi się abym była dominująca, despotyczna czy też materialistką - no ale to moje wrażenie.
Lubię żeby ktoś poczuł się wysłuchany w moim towarzystwie, nie zlekceważony, aby wybór zadowolił obie strony, lubię też jak ktoś czasem decyduje w moim imieniu lub jakby to nazwać zarządza sytuacją. Nie przeszkadza mi, że ktoś ma inne zdanie na jakiś temat, potrafię to zrozumieć i nie narzucam swoich poglądów.
Rzeczy materialne też nie są dla mnie istotne. Doświadczyłam w moim życiu przez pewien czas naprawdę ciężkich warunków życiowych i potrafię docenić to co mam, również podzielić się tym co mam. Nie potrzebuję zbytecznych wygód, zresztą moje finanse nie pozwalają na takie.
Dodam jeszcze coś a propos pracy bo na ten temat nic nie napisałam. Rzeczywiście w pracy mam wrażenie że nieważne ile zaangażowania w nią włożę zwykle czuję się zupełnie nie zauważona,jakby moja praca nie miała w ogóle znaczenia. nieważne czy chodzi o wkład w pracę czy o jakiś pomysł. Jakby mnie nie było. Jest to przykre, bo to taka syzyfowa praca.
Seleno droga,
na dzisiaj tyle moich przemyśleń gotowych do zapisania, chociaż mogłabym pisać i pisać.
A do Twojego wpisu będę często wracać bo tyle wiadomości tu zawarłaś, że za każdym razem gdy czytam zwracam na co innego uwagę.
Jeszcze raz bardzo dziękuję i cieszę się że Cię spotkałam.
Pozdrawiam.