[Krystyna]

   
Dębowe liście
O, nie myśl o wawrzynach,
Kiedy siedzisz pod dębem,
Który liści obrębem
Niebo w gwiazdy wyrzyna.

Powiało, zaszumiało! -
Dąb gada uroczyście
I z wyraźną pochwałą
Zniża ku tobie liście...

Ten druido-sportowy
Wieniec Nurmich i Normy,
To za czyn twój duchowy,
Za twoje piękne formy.

Ludzie - sąd to szaleńczy!
Błędnie waży, źle mierzy -
Ale dąb cię uwieńczył -
A jemu możesz wierzyć...
Pawlikowska-Jasnorzewska Maria

[Krystyna]

   
Drzewo kwitnące
Złamana gałąź śliwy
u samego czarnego ramienia
jest jak poemat żywy
O bezowocnych marzeniach.

I jam drzewo, które życie więzi,
i w rękach się waszych szamocę -
nie łamcie moich gałęzi:
wszystko to są owoce.

Dajcie mi pachnąć bez słowa
- owoc mój słodki jest, wiecie?
Będziecie kiedyś żałować,
żeście zatruli mój kwiecień...
Pawlikowska-Jasnorzewska Maria

[Krystyna]

   
Drzewa!
Czy byłyście strzałami,
które z błękitu spadły?
Jacy groźni wojownicy was zrzucili?
A może gwiazdy?
Wasza muzyka płynie z duszy ptaków,
z oczu Boga,
z uczuć doskonałych wreszcie.
Drzewa!
Czy wasze prostackie korzenie
rozpoznają w ziemi moje serce?
Federico García Lorca*
z tomu "Książka wierszy", 1921
tłum. Zofia Szleyen

[Krystyna]

   
Ciemny, pachnący las
Ciemny, pachnący, wielki las!
Ile tu kwiatów, ziół i traw!
Jak złotem ku mnie błyszczy mech!
Ile tu duchów lata w krąg!
Jak błyszczą skrzydła pośród drzew!

O Boże! Cóż za cud i czar!
Sto dębów z wiatrem szumi wraz!
Sto dębów mgłę przerzyna wpław,
złotą, słoneczną, letnią mgłę,
i wonny, świeży wiatru dech
złotych rozwiesił arfę wstąg...

Idzie! o! idzie z ziemi zew,
z pachnącej ziemi, z wonnych par,
idzie i woła, gra i grzmi!
To idziesz ty, to idziesz ty,
o Bóstwo święte, święta Moc!
Matko i dziecko duszy mej!.-

O wonny, święty, wielki las!
O blask, co zdołał ciemność zmóc!
O deszczu światła! lej się! lej!
O święto leśne! Lata czas!,..
Kazimierz Przerwa-Tetmajer

[Krystyna]

   
LIMBA
Samotna limba szumi
na zboczu stromem,
U stóp jej czarna przepaść
zasłana złomem.

Wkoło się piętrzy granit
zimny, ponury,
ponad nią wicher ciemne
przegania chmury.

W krąg otoczona taką
pustką okrutną,
samotna limba szumi
bezdennie smutno...
Kazimierz Przerwa-Tetmajer
https://www.vse-strani-mira.ru/nature-of...oland.html

[Krystyna]

   
Tree Spirit" by Amanda Ryan

Zwyczaj „pukania w drewno” wywodzi się z przekonania, że w każdym drzewie żyje duch znany jako hamadriada (w starożytnej mitologii greckiej te driady, które zginęły wraz z drzewem) lub driada.
Starożytni kapłani pukali w drewno, aby natychmiast wezwać tego ducha, aby pomógł im odeprzeć zło lub spełnić pragnienia.
Dlatego następnym razem, gdy pukasz w drewno, pamiętaj, że w rzeczywistości wzywasz Ducha Drewna;