Zingiber Afficinale Rosc.
W stanie dzikim obecnie nie występuje.
Pochodzi prawdopodobnie z Melanezji.
Zastosowanie
Roślina uprawna.
Jadalne kłącze Imbiru jest rośliną przyprawową, znaną w Azji już 3000 lat temu.
Stamtąd przewieziony przez Fenicjan dotarł nad Morze Śródziemne – początkowo jako środek płatniczy.
Przez następne lata Aleksandria była najważniejszym ośrodkiem importu Imbiru.
W XIII wieku Arabowie przenieśli Imbir do Afryki Wschodniej, Portugalczycy na początku XVI wieku – do Afryki Zachodniej, a Hiszpanie – na wyspy Morza Karaibskiego.
Obecnie jest powszechnie uprawiany na Jamajce, w Indiach, Malezji, Chinach, Sierra Leone
Nadaje się do uprawy doniczkowej.
Sztuka kulinarna:
Imbir jest przyprawą znaną na całym świecie.
Używa się jej głównie w kuchniach azjatyckich.
Ma specyficzny, silny aromat z odświeżającą, nieco słodkawą nutą, zaś w smaku jest palący i lekko gorzki.
Ów ostry smak i zapach zawdzięcza dużej ilości olejków eterycznych: gingerolu, zingeronu i citralu.
Młode, sześciomiesięczne kłącza można spożywać jak warzywo, kandyzować lub konserwować w syropie cukrowym.
Starsze, dziewięciomiesięczne kłącza suszy się i używa jako przyprawy do pierników, biszkoptów, zup, pieczonego mięsa, a także do deserów i kawy.
W Anglii używa się imbiru do produkcji parkina oraz piwa typu ale
Z Imbiru można również robić wino.
Wraz z Chmielem i innymi przyprawami jest używany do produkcji miodów pitnych korzenno-ziołowych.
Imbir wchodzi również w skład ostrej wschodniej przyprawy – Curry.
Jest uważany za afrodyzjak.
Roślina lecznicza:
Działa korzystnie na procesy trawienne i układ krążenia.
Łagodzi bóle żołądkowe i zębów, wzmaga apetyt.
Pobudza układ odpornościowy organizmu.
Pomaga przy przeziębieniach, kaszlu, nieżytach gardła i oskrzeli.
Zapobiega mdłościom.
Obniża stężenie cholesterolu we krwi.
Dezynfekuje jamę ustną.
Podnosi poziom testosteronu.
źródłó
Imbir lekarski jest jedną z najstarszych roślin leczniczych.
Pierwsze zapiski o jego szczególnych właściwościach uzdrawiających pochodzą z Chin z 2700 r. p.n.e.
Znany był on w starożytnej medycynie indiańskiej i tybetańskiej.
Stosowano go przy dolegliwościach żolądkowo-jelitowych, bólach stawów, a także jako afrodyzjak.
Z medycyny Dalekiego Wschodu przeniknął do lecznictwa europejskiego.
O imbirze pisze w swoich dziełach wybitny lekarz grecki Dioscurides w I wieku naszej ery.
W tym czasie przewożony był do Europy w postaci świeżych kłączy konserwowanych w syropie.
Jego właściwości lecznicze dostrzegali wielcy uczeni i medycy starożytności, m.in.: Galen i Pliniusz Starszy.
Medyczna szkoła w Salerno, słynna już w X wieku, uważana przez niektórych za pierwszy uniwersytet, nauczała, że aby być szczęśliwym i długo żyć, należy spożywać Imbir.
Mówiono: "Jedz imbir, a będziesz kochał i będziesz kochany jak w dniach swojej młodości".
Zawsze podkreślano niezwykłe walory smakowe Imbiru.
Był on jednym z pierwszych tzw. "korzeni Wschodu".
Cesarze rzymscy znani z niezwykle wybrednego podniebienia kazali sobie podawać na stół świeży Imbir, przywożony w glinianych doniczkach.
źródło
źródło
źródło
źródło
źródło
