Natural Clinohumite Rough
Clinohumite to mineralny, uwodniony Krzemian Magnezu z zanieczyszczeniami Fluoru i Żelaza.
Twardość 6,0-6,5 w skali Mohsa, gęstość 3,2-3,4 g/cm3, połysk szklisty do żywicznego.
Minerał Clinohumite należy do grupy Humitów, do której oprócz Humitu i Clinohumite zalicza się także Norbergit i Chondrodyt.
Minerały te są trudne do odróżnienia od siebie wyglądem; dokładna identyfikacja jest możliwa tylko w laboratorium.
W biżuterii wykorzystuje się tylko dwa minerały z tej grupy: Chondrodyt i Clinohumite, ten ostatni jest jednym z dziesięciu najrzadszych kamieni jubilerskich.
Nie musi to koniecznie oznaczać, że jest on niezwykle drogi; wręcz przeciwnie, czasami ze względu na wyjątkową rzadkość występowania kamienia jest go za mało, aby choćby w niewielkim stopniu zaspokoić popyt, w związku z czym wysokie ceny nie są do końca właściwe. . Podobnie jest w przypadku Clinohumite: w kolekcjach jubilerów na całym świecie ledwie kilka tysięcy karatów (czyli około kilograma) wysokiej jakości szlifowanych kamieni.
Pierwsze próbki Clinohumite jako nowego minerału odnotował francuski mineralog i krystalograf Alfred Des Cloizeaux w Monte Somma na Wezuwiuszu (Włochy) w 1876 roku i jednocześnie minerał otrzymał nazwę wskazującą na jego pokrewieństwo z Humitem (z greckiego klino - przechylam go, ze względu na cechy strukturalne sieci krystalicznej).
Sam Humite został nazwany na cześć Sir Abrahama Hume’a, angielskiego kolekcjonera i znawcy minerałów żyjącego na przełomie XVIII i XIX wieku.
Szczegółowy opis mineralogiczny Clinohumite opracował amerykański mineralog Edward S. Dana (ES Dana) w 1892 roku i od tego czasu minerał ten nie wzbudził większego zainteresowania, gdyż nie miał perspektyw przemysłowych, a próbki nie miały jakości jubilerskiej
Wszystko zmieniło się jednak w 1983 roku, kiedy w Pamirze, na „dachu świata”, odnaleziono biżuterię z Clinohumite.
Zazwyczaj Clinohumite występuje w postaci słabo uformowanych małych ziaren, rzadko kryształów nie większych niż pięć centymetrów, w matrycy Białego Wapienia.
Ma charakterystyczną gamę kolorystyczną: odcienie od bladożółtego, winnożółtego i bursztynowego do jasnego pomarańczu, mandarynki, czerwono-żółtego i brązowo-czerwonego.
Kryształy są zwykle bardzo drobne, od 0,5 do 15 mm, z licznymi wtrąceniami i pęknięciami, przezroczyste i półprzezroczyste.
Jeśli Chondrodyt ma odcienie żółtego, wówczas Clinohumite jest najbardziej charakterystyczny dla jasnopomarańczowego koloru.
Odmiana Clinohumite, Titanklinohumit, jest ciemniejsza, brązowo-czerwona, ze względu na obecność tytanu.
Nazywa się ją także Tytanoliwiną;
Sam Clinohumite otrzymał przydomek Czerwony Perydot (Oliwin, Chryzolit), ponieważ warunki powstawania tych minerałów są prawie identyczne;
Clinohumite często występuje w gniazdach żył Chryzolitowych.
Ogólnie rzecz biorąc, Clinohumite ma bardzo podobny kolor do minerałów z grupy Garnet: pomarańczowo-brązowy i bordowy Hessonit (rodzaj gruzu), brązowo-bordowy Andradyt, pomarańczowa Spessartyna.
W 1983 roku w Tadżykistanie, w południowo-zachodniej części Pamiru, na prawym brzegu rzeki Pyanj, odkryto Clinohumite o jakości klejnotów wraz z kryształami Spinelu o jakości klejnotów.
Złoże to nazywa się Kuhilal; w tamtym czasie było to jedyne miejsce, gdzie można było znaleźć w wystarczającej ilości przezroczyste kryształy z małymi wtrąceniami, z których otrzymywano cięte kamienie o masie około jednego lub dwóch karatów.
Cena Clinohumite natychmiast gwałtownie wzrosła, a rynek biżuterii spodziewał się pojawienia się nowej gwiazdy, ale nic takiego się nie wydarzyło.
Clinohumite znaleziono w bardzo małych ilościach, a wiele kryształów i ziaren było złej jakości.
Niestabilna podaż kamieni na rynek, ograniczenia pogodowe w ich wydobyciu, lokalizacja złoża na wysokości pięciu i pół tysiąca metrów nad poziomem morza, trudna sytuacja polityczna – wszystkie te okoliczności stopniowo obniżyły cenę z 1000 dolarów za karat do 300.
Wraz z odkryciem złóż Clinohumite jubilerskiego na półwyspie Taimyr (Rosja, najbardziej na północ wysunięty punkt kontynentu, pomiędzy rzekami Jenisej i Lena) w 2000 r., a także w Afryce, w Tanzanii (Mahenje, region Morogoro) w 2005, skąd zaczęły napływać dość duże kamienie o wadze od dwóch do trzech karatów, cena spadła nawet do 50 dolarów za karat za niezbyt czyste kamienie.
Ogólnie cena utrzymuje się na poziomie około 300 dolarów za karat i zależy od jakości kamienia.
Clinohumite z Tanzanii i Taimyr są ciemne, ognistoczerwone i czerwonawo-brązowe.
W Tanzanii znaleziono także żółto-zielone Clinohumite.
Kamienie półprzezroczyste wykorzystuje się do kaboszonów i bębnów, natomiast kamienie przezroczyste tnie się na okrągłe, owalne i trójkątne nacięcia.
Clinohumite z Pamiru o intensywnych pomarańczowych i żółtych kolorach są uważane za najlepsze zarówno pod względem koloru, jak i jakości. Ponadto, według opinii jubilerów, różnią się właściwościami fizycznymi i optycznymi: twardsze, z większą dwójłomnością;
Phillip Youngman, mistrz kucia z Los Osos (Kalifornia, USA), zauważył, że Clinohumite Pamir były twardsze, niż się spodziewał i mniej kruche, niż się powszechnie uważa.
Youngman argumentuje, że materiał Pamir po cięciu i polerowaniu zachowuje się jak Beryl; polerowanie tych kamieni również przypomniało mu o zachowaniu Diopsydu.
Ponadto Clinohumite charakteryzuje się pleochroizmem: jeśli kamień zostanie ustawiony pod światło, jego kolor zmienia się z głęboko czerwonawo-pomarańczowego na pomarańczowo-żółty i jasnożółty.
Pleochroizm w Titanclinohumite występuje w gęstszych, ciemniejszych tonach.
Chociaż Clinohumite jest uważany za rzadki kamień jubilerski, znanych jest ponad sto jego złóż.
Prawie wszystkie z nich są interesujące tylko dla kolekcjonerów.
Źródła jubilerskiego Clinohumite znane są w Kuhilala w Pamirze, w Rosji w Taimyr i w Tanzanii.
W Tanzanii w 2006 roku odkryto kolejny przejaw jubilerskiego Clinohumite na zachodzie kraju, w pobliżu jeziora Tanganika, w miejscowości Sumbawanga.
Na rynku jubilerskim od czasu do czasu pojawiają się także Clinohumite z Pakistanu i Afganistanu, które posiadają wiele pęknięć i inkluzji, podobnie jak większość Clinohumite.
We Włoszech nad rzeką Ala (Piemont) znane są również znaleziska kryształów Clinohumite o jakości jubilerskiej;
w USA w pobliżu miasta Fresno (Kalifornia), a także w kopalni Tilly-Foster niedaleko miasta Brewster (Nowy Jork), ale w bardzo małych ilościach. Clinohumite występuje w innych stanach: Arizona, Nowy Meksyk, New Jersey, Kolorado, Utah.
W Rosji Clinohumite znany jest na północy terytorium Krasnojarska (Titanclinohumite), w złożu Chrisolite Kugdinsky
.
Na środkowym Uralu pojedyncze znaleziska TitanClinohumite odnotowano w Kopalniach Szmaragdowych, a na Uralu Południowym - w kopalniach Achmatowska, Sziszimskaja i Perowskit.
Znaleziska Clinohumite występują także w innych krajach: Japonii, Korei, Chinach, Brazylii, Austrii, Kanadzie, Finlandii, Niemczech, Czechach, Francji
Klejnot ten nie ma starożytnej historii, nie ma o nim legend i nie jest bohaterem w potocznym mniemaniu.
Jednak jego właściwości badają współcześni litoterapeuci, według których Clinohumite pozytywnie wpływa na funkcjonowanie różnych części mózgu.
Niewiele jest minerałów o takich właściwościach.
Ogólnie rzecz biorąc, pomarańczowe i złotożółte minerały stymulują trawienie i pobudzają apetyt.
Clinohumite ma właściwości stymulujące wzrok, łagodzące bezsenność i zwiększające ogólny ton ciała.
Nie zaleca się jednak długotrwałego noszenia Clinohumite, gdyż może to przyczynić się do nadmiernej produkcji żółci.
Za najlepszy czas noszenia Clinohumite uważa się okres wschodu księżyca.
Astrolodzy twierdzą, że Clinohumite jest odpowiedni dla każdego znaku zodiaku, a już najmniej Barana.
Jako talizman Clinohumite pomoże osobom niepewnym swoich możliwości i cierpiącym na różne fobie i kompleksy.
W kwietniu 2007 r. Laboratorium gemologiczne Azjatyckiego Instytutu Nauk Gemologicznych w Bangkoku (Tajlandia) miało okazję zbadać fasetowany Clinohumite o masie 36,56 karata i bogatym pomarańczowym kolorze.
Przed pocięciem ważył prawie trzykrotnie więcej.
Co zaskakujące, okazało się, że jest całkowicie pozbawiony pęknięć, choć z wtrąceniami widocznymi pod mikroskopem.
Specjaliści laboratoryjni twierdzą, że jest to największy Clinohumite na świecie.
Frez tnie go przez trzy tygodnie, a następnie kolejny tydzień spędził na polerowaniu.
Wydawało się, że kamień jest bardzo łatwy w obróbce: tnie jak masło, ale w ostatnich minutach polerowania skleja się i pęka.
Kuter wyglądał, jakby jego dom się spalił.
Musiałem zacząć wszystko od nowa.
Rzadkie kamienie jubilerskie, niezależnie od tego, jak banalne, są cenne ze względu na ich nieprzewidywalność.
Wydaje się, że po co nieznany Clinohumite, nawet cięty, za 300 dolarów za karat, a nawet więcej, skoro jest mnóstwo niewiarygodnie podobnego niedrogiego cytrynowego lub jasnopomarańczowego malgaskiego Spessartyny w cenie 30 dolarów za karat?
Ale jest potrzebny, poszukiwany i odnajdywany przez tych, których kieruje niestrudzony duch badań i chęć poznania nieznanego, poczucia się pionierem, posiadania prawdziwego rarytasu, bo „diamentów jest niezliczona ilość” i jest tylko jeden taki Clinohumite.
https://www.livemaster.ru/topic/3745842-...ornyj-ogon
Свойства камня Клиногумит – горный огонь
https://www.liveinternet.ru/users/babeta...502206469/
