12-11-2022, 18:48
Dunstaffnage Castle, Argyllshire
Anthony Vandyke Copley Fielding (1787–1855)
Museum of Gloucester
Piękne słowa i obrazy
Dunstaffnage Castle, Argyllshire
Anthony Vandyke Copley Fielding (1787–1855)
Museum of Gloucester
12-11-2022, 18:50
Yanwath Hall, na Eamont, Westmorland
Anthony Vandyke Copley Fielding (1787-1855)
Muzeum Wiktorii i Alberta
12-11-2022, 18:51
Beata Wałuszko
Iluzje lata
Chodzę po deszczu, ociekam wodą jak łzami,
Deszcz letni, ciepły i miękki, a stopy bose,
Brodzę bez celu między błotem, kałużami.
Bez parasola łatwiej rozmyślać o losie,
Niech ciało i umysł orzeźwi z nieba woda,
Szare chmury lustrem duszy- a smutek w głosie.
Letnie słońce nie daje ziemi odczuć chłodu,
Zza chmur firanki posyła uśmiechy ciepłe,
A na niebie most z siedmiu kolorów urodą.
Chcę wejść po tęczy, wziąć do ręki nieba błękit,
Ale most nad światem to iluzja, to magia lata,
Tak jak jego zapach, mgła, pędu wiatru dźwięki,
Nasze sny, nastroje- lato ze sobą splata,
Bo życie jest iluzją, marzeniem, tęsknotą.
Iluzje lata
Chodzę po deszczu, ociekam wodą jak łzami,
Deszcz letni, ciepły i miękki, a stopy bose,
Brodzę bez celu między błotem, kałużami.
Bez parasola łatwiej rozmyślać o losie,
Niech ciało i umysł orzeźwi z nieba woda,
Szare chmury lustrem duszy- a smutek w głosie.
Letnie słońce nie daje ziemi odczuć chłodu,
Zza chmur firanki posyła uśmiechy ciepłe,
A na niebie most z siedmiu kolorów urodą.
Chcę wejść po tęczy, wziąć do ręki nieba błękit,
Ale most nad światem to iluzja, to magia lata,
Tak jak jego zapach, mgła, pędu wiatru dźwięki,
Nasze sny, nastroje- lato ze sobą splata,
Bo życie jest iluzją, marzeniem, tęsknotą.
12-11-2022, 18:53
Dolina Llanberis, Snowdon
Anthony Vandyke Copley Fielding (1787-1855)
Muzeum Gloucester
12-11-2022, 18:56
Mountain Landscape
Anthony Vandyke Copley Fielding (1787–1855)
Victoria and Albert Museum
12-11-2022, 18:59
Beata Wałuszko
Jasne, proste słowa
Nawiedziła mnie pustka myśli,
W powietrzu nicością zawisła,
Trudno przed siebie dłoń wyciągnąć
I słowami mierzyć się z pustką.
W jaki sposób artystą mam być?
W dłoni wypisany długopis,
Nie nadążam zapamiętywać
Iskier w myślach, olśnień chwilowych.
Jahwe rozproszył budowniczych
Wieży Babel po całym świecie,
Zmienił języki, by trudniej było
Wspiąć się w górę, do nieba z wieży.
Chcemy blasków nieba na ziemi,
Słów, które nas na szczyt wyniosą.
Płynie poezja, nicość znika,
Zaufam jasnym, prostym słowom.
Jasne, proste słowa
Nawiedziła mnie pustka myśli,
W powietrzu nicością zawisła,
Trudno przed siebie dłoń wyciągnąć
I słowami mierzyć się z pustką.
W jaki sposób artystą mam być?
W dłoni wypisany długopis,
Nie nadążam zapamiętywać
Iskier w myślach, olśnień chwilowych.
Jahwe rozproszył budowniczych
Wieży Babel po całym świecie,
Zmienił języki, by trudniej było
Wspiąć się w górę, do nieba z wieży.
Chcemy blasków nieba na ziemi,
Słów, które nas na szczyt wyniosą.
Płynie poezja, nicość znika,
Zaufam jasnym, prostym słowom.
12-11-2022, 19:01
ravellers in a Storm, Approach to Winchester
Anthony Vandyke Copley Fielding (1787–1855)
Royal Holloway, University of London
12-11-2022, 19:07
Beata Wałuszko
Koniec świata
Sypiam bez snów ? zimno,
Choć- dzisiaj wiatru nie ma,
Toczy mnie robak nocy,
Świata już nie ma ? a chyba zniknął przed chwilą,
Może wypełniło się proroctwo z Apokalipsy,
A może tylko ludzie sami zniszczyli planetę.
Czekam na życiodajny sen,
W pamięci mej- wspomnień nie ma,
Do niedawna- było trochę faktów i incydentów z tego bytu.
Sypiam bez snów- a poduszka twarda,
Czarna chyba, nie wiem, bo tu światła być nie może
I ciasno, trochę ciasno - na drugi bok już się nie przewrócę.
Przebłysk świadomości i już wiem bez zbędnych wyjaśnień-
Moje ciało chce odrobinę ciepła, którego tutaj być nie może,
Chociaż - dzisiaj wiatru nie ma,
bo przestało być dzisiaj, bo
nie nastąpi jutro.
Koniec świata
Sypiam bez snów ? zimno,
Choć- dzisiaj wiatru nie ma,
Toczy mnie robak nocy,
Świata już nie ma ? a chyba zniknął przed chwilą,
Może wypełniło się proroctwo z Apokalipsy,
A może tylko ludzie sami zniszczyli planetę.
Czekam na życiodajny sen,
W pamięci mej- wspomnień nie ma,
Do niedawna- było trochę faktów i incydentów z tego bytu.
Sypiam bez snów- a poduszka twarda,
Czarna chyba, nie wiem, bo tu światła być nie może
I ciasno, trochę ciasno - na drugi bok już się nie przewrócę.
Przebłysk świadomości i już wiem bez zbędnych wyjaśnień-
Moje ciało chce odrobinę ciepła, którego tutaj być nie może,
Chociaż - dzisiaj wiatru nie ma,
bo przestało być dzisiaj, bo
nie nastąpi jutro.
12-11-2022, 19:09
A Scene on the Coast, Merionethshire – Storm Passing Off
Anthony Vandyke Copley Fielding (1787–1855)
Yale Center for British Art
12-11-2022, 19:11
Broadwater, Sussex
Anthony Vandyke Copley Fielding (1787-1855)
Dom Sudleya
12-11-2022, 19:13
Beata Wałuszko
Korale
Twoje literki zabarwiły na niebiesko
Świat, spływają z ciebie na papier wielką falą,
Nie liczysz myśli, piszesz list nieskładnie, kiepsko,
Może więcej przypomną te twoje korale.
Pąsowe, palące jak usta w pocałunku,
Nosiłaś je na szyi, gdy on tańczył z tobą,
Niebieskie literki - zaplątałaś się w absurd,
Myśli utkną na papierze, to tylko słowa!
I spośród wielu fizjonomii na świecie
Ta męska twarz - wciąż inne twarze ci przesłania.
Co ma w sobie ta kobieta, czego nie masz ty?
Związała ich razem- sznurem swoich korali.
Korale
Twoje literki zabarwiły na niebiesko
Świat, spływają z ciebie na papier wielką falą,
Nie liczysz myśli, piszesz list nieskładnie, kiepsko,
Może więcej przypomną te twoje korale.
Pąsowe, palące jak usta w pocałunku,
Nosiłaś je na szyi, gdy on tańczył z tobą,
Niebieskie literki - zaplątałaś się w absurd,
Myśli utkną na papierze, to tylko słowa!
I spośród wielu fizjonomii na świecie
Ta męska twarz - wciąż inne twarze ci przesłania.
Co ma w sobie ta kobieta, czego nie masz ty?
Związała ich razem- sznurem swoich korali.
12-11-2022, 19:17
Newark Castle
Anthony Vandyke Copley Fielding (1787–1855)
National Galleries of Scotland, Scottish National Gallery
12-11-2022, 19:18
Beata Wałuszko
Krzyk
Znowu dzień pełen niepokoju, niewiadomych!
Rozpacz, jak kolczasty krzew wrosła w moje wnętrze,
Ostrymi gałęziami krzyczy wprost ku niebu,
Dreszcz żalu targa ciałem, jak pyłkiem w powietrzu.
Może noc gaśnie- dzień robi się coraz dłuższy,
O chwilę jaśniej rano, mniej ciszy wieczornej,
Ale czasami tak trudno rozjaśnić ciemność.
Ciało drżące! Może i niemy krzyk, lecz mocny!
Nie wiem, czy za nikłym pulsem życia jest droga,
Nie zatrzymam się w połowie obcej piosenki,
Tylko te myśli kolczaste krzyczą i krzyczą!
Niech moją bezradność - zagłuszą jakieś dźwięki!
Krzyk
Znowu dzień pełen niepokoju, niewiadomych!
Rozpacz, jak kolczasty krzew wrosła w moje wnętrze,
Ostrymi gałęziami krzyczy wprost ku niebu,
Dreszcz żalu targa ciałem, jak pyłkiem w powietrzu.
Może noc gaśnie- dzień robi się coraz dłuższy,
O chwilę jaśniej rano, mniej ciszy wieczornej,
Ale czasami tak trudno rozjaśnić ciemność.
Ciało drżące! Może i niemy krzyk, lecz mocny!
Nie wiem, czy za nikłym pulsem życia jest droga,
Nie zatrzymam się w połowie obcej piosenki,
Tylko te myśli kolczaste krzyczą i krzyczą!
Niech moją bezradność - zagłuszą jakieś dźwięki!
12-11-2022, 19:26
A Rough Sea off Dover, Kent
Anthony Vandyke Copley Fielding (1787–1855)
Museums Sheffield
12-11-2022, 19:28
Beata Wałuszko
Księga życia
Temperatura dnia spadła poniżej zera,
Znów pomyliłam kartki z zapisanym życiem,
Jakiś kanciasty fragment życia mnie uwiera!
Nie widzę siebie w mętnym, lustrzanym odbiciu,
Jestem tu, ale nie jestem wpisana w tę chwilę,
A myśli siąpią jak deszcz- w wewnętrznym rozmyciu.
W dłoni trzymasz moją dłoń- mówisz, że się mylę,
Że to nie los, że życie trzeba brać za bary,
Że to zawsze za mało - te: ? tyle o ile?.
A w myślach tykają wszystkie świata zegary,
Czas ucieka, bez przerwy do przodu wędruje,
Od lat- mam skryte tęsknoty, sny pełne żaru,
Już czas wyjść z odrętwienia, niech życie czaruje!
Inaczej- księgę życia pisać obiecuję.
Księga życia
Temperatura dnia spadła poniżej zera,
Znów pomyliłam kartki z zapisanym życiem,
Jakiś kanciasty fragment życia mnie uwiera!
Nie widzę siebie w mętnym, lustrzanym odbiciu,
Jestem tu, ale nie jestem wpisana w tę chwilę,
A myśli siąpią jak deszcz- w wewnętrznym rozmyciu.
W dłoni trzymasz moją dłoń- mówisz, że się mylę,
Że to nie los, że życie trzeba brać za bary,
Że to zawsze za mało - te: ? tyle o ile?.
A w myślach tykają wszystkie świata zegary,
Czas ucieka, bez przerwy do przodu wędruje,
Od lat- mam skryte tęsknoty, sny pełne żaru,
Już czas wyjść z odrętwienia, niech życie czaruje!
Inaczej- księgę życia pisać obiecuję.
12-11-2022, 19:35
Landscape with Cattle
Anthony Vandyke Copley Fielding (1787–1855)
Museums Sheffield
12-11-2022, 19:38
Beata Wałuszko
Księżyc
Księżyc za oknem zamienił się w rogal,
Ułożył się obok gwiazd jak kołyska,
I nie wiesz, czy noc jest czarna jak smoła,
Czy to ty masz tej nocy czarne myśli?
Chciałabyś między gwiazdami odpocząć,
Usiąść na srebrnej połaci księżyca,
Ale to życie chciało w dół cię ściągnąć,
Przyszłości nigdy nie można zatrzymać.
Jak lód skuł cię strach przed fatum. Zastygłaś.
Nie wiesz, czy twardy los dali ci w Niebie?
Chcesz być dzisiaj wysoko, bliżej księżyca,
Ten księżyc świeci wyłącznie dla ciebie!
Księżyc
Księżyc za oknem zamienił się w rogal,
Ułożył się obok gwiazd jak kołyska,
I nie wiesz, czy noc jest czarna jak smoła,
Czy to ty masz tej nocy czarne myśli?
Chciałabyś między gwiazdami odpocząć,
Usiąść na srebrnej połaci księżyca,
Ale to życie chciało w dół cię ściągnąć,
Przyszłości nigdy nie można zatrzymać.
Jak lód skuł cię strach przed fatum. Zastygłaś.
Nie wiesz, czy twardy los dali ci w Niebie?
Chcesz być dzisiaj wysoko, bliżej księżyca,
Ten księżyc świeci wyłącznie dla ciebie!
12-11-2022, 19:41
Skelwith Bridge, Ambleside, Cumbria
Anthony Vandyke Copley Fielding (1787–1855)
Brighton & Hove Museums
« Starszy wątek | Nowszy wątek »
Użytkownicy przeglądający ten wątek: 191 gości