Dryobalanops Sumatrensis
Gatunek ten pochodzi z Indonezji (Kalimantan i Sumatra) oraz z Półwyspu Malajskiego, gdzie rośnie w lasach deszczowych położonych na małych obszarach przybrzeżnych, gdzie często jest gatunkiem dominującym oraz na zboczach wzgórz do około 350 m n.p.m., najlepiej na piaszczystych lub kamienistych gleby.
Nazwa rodzaju jest połączeniem greckich słów „drys, dryos” = dąb, „balanos” = żołądź i „opsis” = aspekt, nawiązując do owoców, które wyglądają jak żołędzie. Łacińska nazwa gatunku „sumatrensis” = z Sumatry odnosi się do jednego z miejsc jego pochodzenia.
Nazwy zwyczajowe: Kamfora Borneo, Kamfora Malajska, Kamfora Sumatrzańska (angielski), Bingpian, Ping P'ien (chiński), Kapur (malajski), Camphorier de Bornéo (francuski), Canfora del Borneo (włoski), Cânfora-de -Borneu (portugalski).
Dryobalanops Sumatrensis (JF Gmel.) Kosterm. (1988) to wiecznie zielone, żywiczne drzewo, które może przekraczać 60 m wysokości, ma cylindryczny pień do około 2 m średnicy z przyporami u podstawy i czerwonawo-brązową korą z tendencją do zwężania się łusek u dorosłych roślin.
Liście, osadzone na ogonku o długości 0,5-1 cm, są naprzemienne, proste, skórzaste, prawie jajowate z długim, spiczastym wierzchołkiem, długości 4-9 cm i szerokości 3-6 cm. Kwiatostany zebrane w wiechy mają długość 7-9 cm i mają białe, dwupłciowe kwiaty o średnicy około 3 cm, które mają 5 lancetowatych działek z tępym wierzchołkiem i 5 podłużnych płatków z ostrym wierzchołkiem.
Owoce, które zawierają pojedyncze nasiono, są niepękające, jajowate, o długości około 3 cm i średnicy 1,5 cm.
Mają zdrewniałą owocnię, która otwiera się na trzy zastawki w czasie kiełkowania, trwały kielich w kształcie miseczki, który częściowo otacza ich podstawę i 5 skrzydeł o długości od 4 do 6 cm, wyrastających ze wzrostu działek kielicha, które ułatwiają rozprzestrzenianie się. wiatr.
Roślina ta rozmnaża się za pomocą nasion, które kiełkują po 5 do 8 dniach w temperaturze od 26 do 28°C.
Jest energicznym, szybko rosnącym gatunkiem, który można uprawiać w wilgotnych obszarach tropikalnych i subtropikalnych w pełnym słońcu, z wyjątkiem fazy młodzieńczej, kiedy potrzebuje lekkiego cienia.
Drzewo to wytwarza oleożywicę wydzielaną w zagłębieniach pnia i zwykle sączącą się z kory, zwaną olejem Borneo lub olejkiem kamforowym, którego nie należy mylić z tym, który jest pozyskiwany z Cinnamomum Camphora, oraz kryształy borneolu, związku organicznego z zapach podobny do zapachu kamfory, który osiada w pionowych szczelinach pnia. Przedmiot kwitnącego od średniowiecza handlu i wykorzystywany w przemyśle perfumeryjnym, a zwłaszcza w tradycyjnej medycynie i aromaterapii, w czasach nowożytnych został wyparty przez produkty syntetyczne.
Drewno, które ma średnią twardość, dość dobrze się przechowuje i jest odporne na atak grzybów, po wystawieniu na działanie światła ma kolor od żółtawego do czerwonawo-brązowego i ma długo utrzymujący się kamforowy zapach.
Jest używany na różne sposoby w budownictwie, do produkcji łodzi, drogich mebli, ram i ogólnie w stolarce.
Gatunek ten okazał się szczególnie odpowiedni do ponownego zalesiania obszarów zdegradowanych.
W wyniku nieprzemyślanych cięć w celu odzyskania kryształów borneolu jego populacja została znacznie zmniejszona i z tego powodu została wpisana w 1998 roku przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN) na czerwoną listę gatunków zagrożonych wyginięciem jako „krytycznie zagrożony wyginięciem”. ”.
Synonimy: Laurus Sumatrensis JF Gmel. (1791); Dryobalanops Aromatica CF Gaertn. (1805); Dryobalanops Camphora Colebr. (1816); Dipterocarpus Teres Steud. (1840); Dryobalanops Junghuhnii Becc. (1902); Dryobalanops Vriesii Becc. (1902).
https://www.monaconatureencyclopedia.com...s/?lang=fr
