Historia i taksonomia
Roślina pochodzi z Chin, gdzie na wolności można spotkać pokrewne gatunki.
Uprawia się ją tam od ponad tysiąca lat.
Został także naturalizowany w Gruzji, Armenii, Afganistanie, Australii, Azerbejdżanie, Bermudach, Chile, Kenii, Libanie, Indiach, Iranie, Iraku, Jordanii, Republice Południowej Afryki, całym basenie Morza Śródziemnego, Pakistanie, Nowej Zelandii, Reunion, Tonga, Środkowej Ameryka, Meksyk, Ameryka Południowa, Izrael i cieplejsze części Stanów Zjednoczonych (Hawaje, Kalifornia, Teksas, Luizjana, Mississippi, Alabama, Floryda, Gruzja i Karolina Południowa).
W Luizjanie wiele osób nazywa Nieśplików „błędnymi przekonaniami” i rosną one na podwórkach domów.
Przypuszcza się, że chińscy imigranci przenieśli Nieśplika na Hawaje i Kalifornię.
Uprawia się ją w Japonii od około 1000 lat i prawdopodobnie owoce i nasiona zostały przywiezione z Chin do Japonii przez wielu japońskich uczonych odwiedzających i studiujących Chiny w czasach dynastii Tang .
Nieśplik był często wspominany w średniowiecznej literaturze chińskiej, np. w wierszach Li Bai .
Jego pierwotna nazwa nie jest już używana w większości chińskich dialektów i została zastąpiona przez pipa (枇杷), co nawiązuje do wizualnego podobieństwa owocu do miniaturowej lutni pipa
Pierwsza europejska wzmianka o gatunku mogła pochodzić z XVI w. za sprawą Michała Boyma, polskiego jezuity, orientalisty, polityka i misjonarza w Chinach.
Opisał nieśplik japoński w swojej Flora sinensis , pierwszej europejskiej książce o historii naturalnej o Chinach.
Powszechna nazwa owocu pochodzi od portugalskiego słowa nêspera (od zmodyfikowanego nespilus, pierwotnie mespilus, które odnosiło się do niespliku) (José Pedro Machado, Dicionário Etimológico da Língua Portuguesa, 1967).
Ponieważ pierwszy kontakt Portugalczyków z Japończykami i Chińczykami datuje się również na XVI wiek, być może część z nich została sprowadzona z powrotem do Europy, co prawdopodobnie miało miejsce w przypadku innych gatunków, takich jak „Hachiya”odmiana persymony
Eriobotrya Japonica została ponownie opisana w Europie przez Carla Petera Thunberga jako Mespilus japonica w 1780 r. i została przeniesiona do rodzaju Eriobotrya (z greckiego εριο „wełna” i βοτρυών „klaster”) przez Johna Lindleya , który opublikował te zmiany w 1821 r.
Najpopularniejszą odmianą w Portugalii jest późno dojrzewająca „Tanaka”, gdzie jest popularna w ogrodach i na podwórkach, ale nie jest produkowana komercyjnie.
W północnej Portugalii jest również popularnie nazywany magnório lub magnólio, prawdopodobnie ma to związek z francuskim botanikiem Pierrem Magnolem
W Hiszpanii owoce są podobnie nazywane nísperos i są wykorzystywane komercyjnie.
Hiszpania jest drugim co do wielkości producentem na świecie, po Chinach, z produkcją 41 487 ton rocznie, z czego połowa przeznaczona jest na rynki eksportowe.
https://en.wikipedia.org/wiki/Loquat
