Angkor Historia
Historia Angkor zaczyna się na przełomie VIII i IX wieku, kiedy to Dżajawaram II wyzwolił kraj spod panowania najeźdźców z Jawy.
W 802 roku ów władca na Górze Mahendra ogłosił się tytułem „króla wszechwładnego”, a ceremonia religijna, która została odprawiona w tym samym czasie ustanowiła kult boga-króla.
Nie mogło także zabraknąć legend o powstaniu tego niezwykłego miejsca.
Jedna z tych bardziej znanych, która została odkryta na inskrypcjach w My Son w Wietnamie (zwanym także „małym Angkorem”), mówi o braminie (kapłanie) Kaundinva, który poślubił boginię Somę w celu dostąpienia stanu świętości.
Następnie bramin rzucił magiczną włócznią, a w miejscu, gdzie włócznia upadła założył właśnie Angkor.
W dawnym Imperium Khmerskim na równych prawach funkcjonowały dwie religie: buddyzm oraz braminizm, który później ewoluował w hinduizm. Władcy Khmerscy zgodnie wyznawali synkretyzm religijny, pozwalając swoim poddanym na praktykowanie obydwu religii.
Równocześnie z hinduizmem i buddyzmem w Angkorze istniał kult Dewaradźy – Króla-Boga.
Za panowania króla Dżajawarmana VII (1181 – 1218) ostatniego z tak zwanych „królów budowniczych” kult króla-boga został zmieniony na kult Króla-Buddy, gdzie król był inkarnacją samego Buddy.
Właśnie za panowania króla Dżajawarmana VII Angkor przeżywał swój największy rozkwit.
Mówi się, że po śmierci Dżajawarmana VII imperium zaczęło powoli upadać.
Według różnych podań w XI wieku Angkor mógł liczyć między 750 a 1 milion mieszkańców, co czyniło go największym miastem ówczesnego świata.
W tamtych czasach, największe miasto Polski – Gdańsk/Kraków liczyło około 20 tyś mieszkańców.
W XV wieku miasto zostało opuszczone przez mieszkańców i na kilkaset lat zapomniane.
Stolicę kraju po najeździe tajskim w 1432 roku przeniesiono do Phnom Penh, obecnej stolicy Kambodży.
Rok 1432 uważa się za kończącą angorski okres w historii tego kraju.
Istnieje kilka przyczyn upadku Imperium Khmerów.
Główną przyczyną, ale na pewno nie jedyną był najazd Tajów z królestwa Ayutthaya w 1431 roku.
To wydarzenie na pewno miało duży wpływ na ostateczny upadek królestwa, ale według różnych badań, np. według antropolożki Alison Kyry, proces ten trwał od jakiegoś czasu, a najazd Tajów był przysłowiową „kropką na i”.
Według Pani Kyry jak i innych badaczy na upadek imperium miały wpływ zmiany religijne (być może zmiana kultu króla-boga na króla-Buddy), czynniki gospodarcze – miasto było położone w środku dżungli, część elit przeniosła się na tereny nadmorskie, gdzie łatwiej było o handel z Chinami.
Istnieją przesłanki o czynnikach naturalnych – długotrwałe susze lub zbyt duże deszcze monsunowe.
Właśnie z wodą wiąże się kolejna teza o upadku imperium - kiedy państwo zaczęło podupadać, przestało też panować nad wodą z sezonowych deszczy, co przyczyniło się do exodusu ludności.
Istnieje jeszcze jedna ciekawa teoria, mówiąca o jednej z dużych przyczyn upadku – narkotykach i uzależnieniu nie tylko elit, ale i zwykłych mieszkańców imperium.
O wielkim Angkor, zaginionym i zarośniętym dżunglą mieście pozostały legendy, które intrygowały podróżników z Europy.
W 1586 r. misjonarz Antonio da Magdalena odnalazł Angkor.
Niedługo po nim kolejni misjonarze dotarli do zarośniętych dżunglą ruin dawnego imperium.
W 1860 lub 1861 roku, francuski podróżnik Henri Mouhot na nowo odkrył dawne imperium, a w 1863 opublikował książkę na ten fascynujących ruin.
https://wczasywazji.pl/kambodza/angkor.html
