[Krystyna]

   
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/c...00055a.JPG
Wrzos zwyczajny, wrzos pospolity (Calluna vulgaris (L.) Hull)
Jedyny gatunek (monotypowy) rośliny wieloletniej z rodzaju wrzos (Calluna Salisb.) należącego do rodziny wrzosowatych (Ericaceae Juss.).

Calluna vulgaris (L.) Salisb. - wrzos zwyczajny
Wrzos jest miotełkowatą zimozieloną krzewinką, tworzącą płożące się i zakorzeniające pędy wydające wzniesione gałązki.
Osiąga wysokość od 20 do 80 cm.
Jego łodygi są rózgowate, a drobne, igiełkowate liście są na nich ustawione w czterech naprzeciwległych rzędach.
Kwiaty o wolnodziałkowym kielichu otoczonym czterolistkowym zielonym kieliszkiem tworzą jednostronne wielokwiatowe grona o długości do 15 cm.
Wrzos kwitnie od lipca do października.
Jest rośliną dość czestą w całym kraju, szczególnie lubi miejsca słoneczne, gleby piaszczyste, kwaśne, pozbawione wapienia.
Niekiedy tworzy zwarte wrzosowiska, często występuje w suchych, przerzedzonych borach sosnowych.
System korzeniowy wrzosu pozostaje w symbiozie ze strzępkami grzybni - grzyb pobiera od żywicielskiej rośliny substancje organiczne (węglowodany), dostarczając jej wody i rozpuszczonych w niej substancji mineralnych, aminokwasów i substancji wzrostowych.

Surowcem zielarskim są kwiaty lub całe kwitnące wierzchołki rośliny.
Przed suszeniem można powiązać je w pęczki, a suszyć należy w warunkach naturalnych, w temperaturze nie przekraczającej 60 stopni C.
Roślina zawiera flawonoidy, garbniki, substancje mineralne (zwłaszcza potas i krzem, olejek eteryczny i gorzki glikozyd - arbutynę).
Działa moczopędnie, dezynfekuje drogi moczowe, pobudza tworzenie soków żołądkowych, ma też lekkie działanie uspokajające, napotne i poprawiające przemianę materii.

Święta roślina druidów.
Mówi się, że może otwierać bramy pomiędzy światami, a duch wrzosu jest szczególnie związany z ludźmi wstydliwymi.
Szkoci uważają, że kolor wrzosu pochodzi od krwi przelanej w walkach klanowych i dzięki temu noszona przy sobie roślina ma ogólnie przynosić szczęście, chroniąc zwłaszcza przed gwałtem i groźnymi fizycznymi atakami.
Spanie na wypełnionej wrzosem poduszce ma sprowadzać sny przepowiadające szczęście.  
Palenie gałązek wrzosu wraz z liśćmi paproci ma sprowadzać deszcz, a w Irlandii jest też stosowane do wywoływania duchów śmierci.
Szkoccy pasterze przed letnim Przesileniem okrążali swoje pola i bydło zgodnie z ruchem Słońca, trzymając zapalone pochodnie z wrzosu.
Miało to zapewnić obfite plony i płodność krów.
W Walii wrzos jest przynoszącym szczęście składnikiem ślubnych bukietów.
Wrzos jest zielem żeńskim, związanym z planetą Wenus i niekiedy poświęcanym Izydzie.
W alfabecie ogamicznym jest związany z literą U i oznacza między innymi letnie Przesilenie.
W Polsce wrzos nie ma najlepszej prasy.
Uważa się, że trzymanie w domu suszonych bukietów ma sprowadzać śmierć bliskich osób.
żródło
źródło
https://www.youtube.com/watch?v=Izol7pPQKv8
https://www.youtube.com/watch?v=2z0Hylp3In8

[Krystyna]

   
Największe, najpiękniejsze wrzosowiska są k/Bornego Sulimowa
Wrzosowiska kłomińskie są jednymi z największych w Europie i największymi w Polsce.      
Wrzosowiska znajdują się na terenie byłego poligonu wojskowego koło Bornego Sulinowa w województwie zachodniopomorskim.
Wrzosowiska Kłomińskie zwane w XIX wieku "Diabelskim wrzosowiskiem" obejmowały obszar ponad dwóch tysięcy ha.
Jest to jedno z największych w kraju wrzosowisk, stanowiących wielką osobliwość przyrodniczą.

Wrzosowiska są źródłem surowca pszczelarskiego, a miód pozyskiwany z wrzosów ma delikatny, szybko zanikający zapach i przyjemny, lekko gorzkawy smak.
Praktyczne zastosowania wrzosów wahały się od wypychania sienników, przez pokrywanie dachów aż po produkcję piwa wrzosowego, która ponoć przetrwała do dziś w Szkocji, gdzie produkuje się napój o nazwie: Fraoch bazujący na starożytnych recepturach.
W wielu krajach uważało się wrzos za roślinę magiczną związaną ściśle ze sterowaniem pogodą oraz mającą moc odpędzania złych mocy.

[Krystyna]

   
Przyszedł wrzesień, a wraz z nim zaróżowiły się wrzosowiska, leśne przecinki i runo świetlistych suchych lasów.
Bo wrzesień to czas kwitnienia wrzosów!
Te światłolubne krzewinki korzystają z ostatnich promieni późnoletniego, coraz niżej świecącego słońca i dodają swoistego, melancholijnego uroku odchodzącemu latu...            
Niektórzy twierdzą, że wrzos przynosi pecha i wzbraniają się przed wnoszeniem jego bukietów do domu.
Ale dla mnie to po prostu zwiastun kolejnej Wielkiej Przemiany w przyrodzie.
Bo jesień już tuż tuż!

Wrzos
Wrzos zwyczajny to jedyny przedstawiciel rodzaju Calluna.
Jest to krzewinka wysokości 30-80 cm, o igiełkowatych, drobnych 3-kanciastych liściach.    
Liście ustawione są na łodyżkach w czterech rzędach, a ulistnienie jest naprzeciwległe.        
Cała roślina zwykle jest naga, rzadko krótko owłosiona.
Najbardziej rozpoznawalna część wrzosu, to oczywiście kwiatostan.
Jest to gęste grono drobnych różowo-fioletowych kwiatów o zrośniętych płatkach korony i wolnych działkach kielicha.
Kwiaty te możemy podziwiać mniej więcej od połowy sierpnia do końca września.

Rodzina wrzosowatych Ericaceae, do której należy wrzos, ma ciekawą właściwość.
Otóż owocem tych gatunków, które mają w kwiecie dolny słupek, jest jagoda (np. wszystkie borówki, mącznica, bagno zwyczajne, żurawina błotna).
Natomiast owoc gatunków o górnym słupku w kwiecie to sucha torebka.
I właśnie do tej drugiej grupy należy wrzos (a wraz z nim także wrzosiec i różanecznik).

Wrzosowisko
Zasięg wrzosu obejmuje niemal całą Europę.
Spotkamy go daleko na północy - na Islandii, w Wielkiej Brytanii, na Półwyspie Skandynawskim i w pasie obejmującym całą środkową część kontynentu - od Półwyspu Iberyjskiego na zachodzie po dolinę Wołgi na wschodzie.
Najdalej na południu zwarty zasięg wrzosu sięga północnej części Półwyspu Apenińskiego i Bałkańskiego.
Zawleczony i rozprzestrzeniający się wrzos można spotkać także w północno-wschodniej części Stanów Zjednoczonych, południowo-wschodniej części Kanady, nawet w Nowej Zelandii.

Wrzos jest rodzimym elementem flory naszego kraju.
Rośnie pospolicie w całej Polsce - od pasa nadmorskiego poczynając a na Tatrach i Bieszczadach kończąc.
Roślina ta jest głównym elementem tworzącym bardzo charakterystyczne formacje roślinne -wrzosowiska.
Na swoistą fizjonomię wrzosowisk wpływa, obok dominanta, duży udział mchów i porostów.
Wrzosowiska są w dużej mierze formacjami pochodzenia antropogenicznego, powstającymi po wycince lasu lub też w miejscach intensywnego wypasu zwierząt.
Zawsze jednak są to miejsca słoneczne, o ubogich, kwaśnych glebach (bielicach z piasków luźnych lub słabo gliniastych).
Wykształcają się zwłaszcza w klimacie oceanicznym, a więc w Polsce zachodniej i północnej.

Wrzosowiska mogą zajmować ogromne powierzchnie.
Słynne są mgliste i tajemnicze wrzosowiska szkockie czy irlandzkie, ale nie możemy też zapominać o naszych rodzimych "perełkach" - np. wrzosowiskach na dawnych poligonach, obecnie w granicach Przemkowskiego Parku Krajobrazowego, w rejonie Bornego-Sulinowa na Pomorzu.
Poza suchymi wrzosowiskami, znacznie rzadziej spotkać też u nas można wrzosowiska wilgotne,
z często wieloma rzadko u nas występującymi gatunkami atlantyckimi oraz wrzosowiska nadmorskie z bażyną czarną.
W końcu wrzos spotykamy także często na torfowiskach wysokich oraz w borach sosnowych.

Wrzosoterapia
Lecznicze znaczenie wrzosu wykorzystuje jego działanie ściągające, moczopędne i oczyszczające.
Z wrzosowego ziela, zawierającego arbutynę, kwasy organiczne, śluzy i garbniki można sporządzać napary, będące namiastką herbaty.
Ale wrzos to przede wszystkim cenna roślina miododajna.
Z 1 ha wrzosowiska pracowite pszczółki mogą wytworzyć nawet 200 kg gęstego, czerwono-brązowego i bardzo aromatycznego miodu!
Specjał ten stosuje się przy zaburzeniach dróg moczowych i prostaty (panom po trzydziestce nie zaszkodzi profilaktycznie odrobina wrzosowego miodu od czasu do czasu).
Znana szkocka whisky "drambuie" wytwarzana jest z najlepszej szkockiej whisky z dodatkiem... właśnie wrzosowego miodu!
No i jak tu nie lubić tej roślinki...

Praktyczny i estetyczny
Wrzos zawdzięcza łacińską nazwę - Calluna - swoim walorom praktycznym.
Nazwa ta pochodzi bowiem od greckiego słowa kallyno - sprzątam i nadana została dlatego, że powszechnie niegdyś używano wrzosu do wyrobu mioteł.
Wrzos stosowany był poza tym także do wyrobu strzech, piwa, garbowania skór, wypychania sienników, w magii i pewnie wielu innych, dzisiaj zupełnie już zapomnianych celach.

Ze względu na swe walory estetyczne wciąż jednak jest popularną rośliną ogrodową.
Coraz to nowe odmiany wrzosu pojawiają się w sklepach ogrodniczych.
Ale to już całkiem inna (i w dodatku wcale nie krótka!) historia.
źródło

[Krystyna]

   
Ta zimozielona krzewinka ożywia monotonny i smutny krajobraz, tworząc łany pokryte eteryczną liliową mgiełką kwiatów.
Zapowiada, niestety, pożegnanie lata.
Wrzosy należą do rodziny wrzosowatych, obejmującej około 2500 gatunków, m.in. egzotycznych różaneczników, azalii, wrzośców, pierisów, swojskich żurawin i smacznych borówek.
Wszystkie wrzosowate są samotnikami, lubiącymi spokój i moczary.
Ponoć śniących na wrzosowisku odwiedzają elfy i dobre wróżki, które spełniają najskrytsze marzenia.
Nasi przodkowie wierzyli nawet, że chronią wędrowców przed złymi bagiennymi duchami.
Celtyckie dziewczęta wiły z wrzosowych gałązek wianki na głowy i girlandy na suknie z okazji świąt.
W Ałtaju wrzos upodobali sobie bogowie – zadawalali się jego wonnymi gałązkami palonymi na stosie zamiast żywych ofiar.
Wrzos i jego kuzyni są symbolem przetrwania.
Podobno zmiękczają trudne charaktery, jednocześnie wzmacniają siłę woli i wytrwałość w dążeniu do celu.
Polecani są zwłaszcza astrologicznym Skorpionom, ale sprzyjają też pozostałym znakom.
Piękne i rzadkie wrzosy o białych kwiatach zawsze przynosiły szczęście;
podobnie jak spadające gwiazdy, złote rybki i czterolistne koniczyny spełniały trzy życzenia osób, które je znalazły.
Nic dziwnego więc, że nasze prababki, znajdując biały wrzos w czasie leśnych spacerów, miały zwyczaj wypowiadać na głos jakieś marzenie.

Wrzosy rosną niemal w całej Europie i Azji, w rejonach o wilgotnym i stosunkowo łagodnym klimacie.
Tworzą dzikie wrzosowiska, ożywiając surowe krajobrazy i urwiste wybrzeża północnych krain.
Słynna irlandzka Connemara od lata do jesieni mieni się różem i fioletem dzięki bujnie kwitnącym wrzosom i wrzoścom.
Wrzosowiska królują też w Szkocji, można je zobaczyć we Francji i w całym Beneluksie.
I oczywiście w Polsce – najczęściej w lasach sosnowych.
Jednak te największe ciągną się kilometrami na dawnych poligonach w okolicach Bornego-Sulinowa na Pojezierzu Drawskim.

Wrzosy rosną też w Nepalu, na zboczach Himalajów.
Dla tubylców są ważnym rekwizytem w magii.
Jeden z XIX-wiecznych podróżników przemierzających nepalskie bezdroża wspomina, jak pewnego ranka znalazł przed swą chatą wiązankę z gałązek jodły, różanecznikai wrzosu, zwróconą liśćmi w stronę domu, przyciśniętą płaskim kamieniem.
Okazało się, że to sunnium – ofiara magiczna, podarek od tubylców.
Każdy, kto ją podniósł, otrzymywał to na co zasługiwał.
Nasz podróżnik wkrótce zakochał się bez wzajemności w córce miejscowego wodza...
Wrzosowe kwiatki są też dla nepalskich tubylców cennym lekiem na dolegliwości żołądkowe.
Zawierają bowiem arbutynę, olejki eteryczne, flawonoidy i kwasy organiczne.
Natomiast polska medycyna ludowa stosuje je przy bólach reumatycznych, schorzeniach prostaty i górnych dróg oddechowych, w anemii, gorączce
i jako środek przyspieszający gojenie się ran.
Rekonwalescenci powinni często jadać miód z wrzosowych kwiatów, ponieważ wzmacnia i dodaje sił.

Wrzos przyniesiony z lasu rzadko przyjmuje się w ogrodzie, ale z powodzeniem można uprawiać jego krzyżówki różniące się nie tylko barwą kwiatów, ale i listków.
Niektóre kwitną od końca czerwca aż do października, przeważnie we wszystkich odcieniach różu i fioletu, choć są też odmiany o białych kwiatach.
Również listki wrzosu mogą mieć ciekawe barwy: zielonkawą, złotą, pomarańczową, szarą lub czerwoną.
Kwiatki nie opadają po przekwitnięciu; uschnięte pozostają na roślinie aż do wiosny.
W naturze pojedyncze krzewinki przeważnie mocno się rozrastają i tworzą zwarte kobierce wrzosowisk.
W ogrodach można je uprawiać pojedynczo lub w mniejszych grupach,także z innymi kwasolubnymi roślinami.
Mogą rosnąć nawet na bardzo ubogich glebach.
Na ich korzeniach rozwijają się bowiem pożyteczne grzyby, wzbogacające wrzosową dietę w cenne składniki pokarmowe.

Wrzosy najlepiej rosną w słonecznych miejscach.
Są odporne na suszę, nie wymagają więc obfitego podlewania.
Mają bowiem silnie zredukowane liście, co znacznie ogranicza parowanie.
Woda, podobnie jak podłoże, powinna mieć kwaśny odczyn; w razie potrzeby można ją zakwasić pastylkami torfowymi.

Niestety, wszystkie wrzosy źle znoszą nasz klimat i w czasie mroźnej, słonecznej zimy często giną.
Przed nastaniem pierwszych przymrozków trzeba je więc okryć iglastymi gałązkami.
Wczesną wiosną należy wrzosy przyciąć, usuwając części pędów z ubiegłorocznymi suchymi kwiatami.
Wówczas bujnie zakwitną jesienią, malując ogród na różowo, fioletowo lub biało.

SADZIMY WRZOSY
Wrzosom trzeba przygotować lekkie, piaszczyste podłoże, koniecznie o kwaśnym odczynie.
Jeżeli w ogrodzie nie ma takiej gleby, usuwamy wierzchnią warstwę ziemi (do 30 cm).
Na dnie układamy pięciocentymetrową warstwę drenażu, co zapobiegnie zaleganiu wody w strefie korzeni, czego wrzosy bardzo nie lubią.
Następnie sypiemy przygotowane podłoże, ziemię ogrodową zmieszaną z torfem
i przekompostowaną korą sosnową (1:1:1).
Najprościej zastosować specjalne podłoże dla różaneczników (można je kupić w sklepach ogrodniczych).
Aby uzyskać efekt wrzosowiska, rośliny sadzimy w szachownicę (co 25–30 cm).
Po 2–3 latach stworzą zwarty kobierzec.
Dodatek innych gatunków kwasolubnych sprawi, że wrzosowisko będzie bardziej atrakcyjne.
Ziemię pomiędzy krzaczkami ściółkujemy korą sosnową.
Tekst: Aldona Zakrzewska
Fotografie: Jerzy Romanowski, Aldona Zakrzewska
http://www.weranda.pl/domy-i-ogrody/ogro...la?start=1

[Krystyna]

   
Magia wrzosu
Wrzosowe wieńce pozwalały czarownicom wędrować do krainy magii, znachorzy leczyli wrzosem schorowane brzuchy, kobiety dzięki kwiatom wrzosu odzyskiwały urodę...

W magii wicca wrzos służył do zaklinania dobrych duchów i sprowadzania deszczu.
Celtowie uważali go za roślinę zapewniającą szczęście w związku, wierność i trwałość uczuć.
Dlatego dekorowali nim miejsca zaślubin.
Wyspiarze wykorzystywali fioletowe gałązki niemal do wszystkiego: robili z nich miotły, kryli nimi dachy, nawet palili jak pochodnie, okrążając zielone pagórki – tak zapewniali sobie obfite plony.
Wierzono, że na wrzosowiskach mieszkają czarownice i że tylko tam można nawiązać kontakt z duchami.
Mieli ku temu wiele okazji, bo malownicze fioletowe kwiaty porastały i porastają całe Wyspy.

W Polsce wrzosy można podziwiać w górach, na torfowiskach i leśnych polanach.
Z ich magicznych właściwości korzystały znachorki, które polecały wrzosowe napary na problemy żołądkowe, choć nie znały dokładnego składu rośliny.
Dziś wiadomo, że intuicję miały bezbłędną, bo wrzosy zawierają garbniki, flawonoidy oraz olejki eteryczne.
Składniki te łagodzą bóle brzucha i zapobiegają zbyt dużej fermentacji w jelitach, hamując biegunki.
Z kolei kwasy organiczne, które wspomagają produkcję śliny i soku żołądkowego, dbają o jamę ustną i ułatwiają trawienie.
A dzięki zawartości krzemu i potasu polecany jest także na problemy z cerą – skóra jest odpowiednio nawilżona oraz zabezpieczona przed szkodliwymi czynnikami zewnętrznymi.
Wybierając się na zbiory, ścinaj tylko górne części rozkwitających gałązek – z nich przyrządza się napary.

A co zrobić z nadwyżką?
Ususz i przygotuj pachnącą paczuszkę na zimę.
Uwaga: wrzos wąchany lub popijany w nadmiarze ma właściwości odurzające!!

Wrzosowe czary
NA WIERNOŚĆ UKOCHANEGO
– garść wrzosu zerwij przed zachodem słońca, spal na talerzyku razem z kilkoma swoimi włosami.
Popiół wetrzyj w głowę ukochanej osoby (pod pozorem masażu), a nigdy cię nie zdradzi.
NA PROROCZE SNY
– parę gałązek wrzosu zebranego nocą owiń ciuchem osoby, do której myśli chcesz dotrzeć.
Włóż pod poduszkę, a sny zapisz zaraz po przebudzeniu...

Jeden napar na trzy dolegliwości!
3 gałązki wrzosu zalej szklanką wrzątku i odstaw na 30 minut.
• Przy zapaleniu pęcherza lub kłopotów z prostatą pij 4 razy dziennie po posiłkach.
• Na poprawę apetytu pij 30 minut przed każdym posiłkiem.
• Na wzmocnienie skóry nasączaj wacik w naparze i nacieraj wysuszone albo chore miejsca
źródło
źródło

[Krystyna]

   
Wrzos da ci moc
Pij z niego herbatkę i zajadaj się wrzosowym miodem.
A suchą gałązkę włóż do portfela.
Przyniesie ci bogactwo.

Wrzos!
Kojarzy się z magią i sabatami czarownic.
Nawet William Szekspir rozpoczął akcję „Makbeta” na wrzosowiskach, gdzie trzy wiedźmy przepowiadają przyszłość tytułowego bohatera.
Tymczasem medycyna ludowa od dawien dawna zaleca go jako lek w przypadku problemów z układem moczowym i żołądkowych rewolucji.
Idź na wrzosowe żniwa do lasu albo na zakupy do zielarni.
W domu – w razie konieczności – pij z niego leczniczą herbatkę.
 Jak ją zrobić?
Czubatą łyżkę suszonych kwiatów wrzosu zalej szklanką zimnej wody, doprowadź do wrzenia i gotuj 3–5 minut.
Pij małymi łyczkami, lekko ciepły.
W przypadku dolegliwości układu moczowego – 3 razy dziennie.
Jeśli masz problemy z żołądkiem – pół godziny przed jedzeniem.
IL
źródło

[Krystyna]

   
Tajemnice wrzosu
Wrzosowe wieńce pozwalały czarownicom wędrować do krainy magii, znachorzy leczyli wrzosem schorowane brzuchy, kobiety dzięki kwiatom wrzosu odzyskiwały urodę...
 Tajemnice wrzosuW magii wicca wrzos służył do zaklinania dobrych duchów i sprowadzania deszczu.
Celtowie uważali go za roślinę zapewniającą szczęście w związku,  wierność i trwałość uczuć.
Dlatego dekorowali nim miejsca zaślubin.
Wyspiarze wykorzystywali fioletowe gałązki niemal do wszystkiego: robili z nich miotły, kryli nimi dachy, nawet palili jak pochodnie, okrążając zielone pagórki – tak zapewniali sobie obfite plony.
Wierzono, że na wrzosowiskach mieszkają czarownice  i że tylko tam można nawiązać kontakt z duchami.
Mieli ku temu wiele okazji,  bo malownicze fioletowe kwiaty porastały i porastają całe Wyspy.

W Polsce wrzosy można podziwiać w górach, na torfowiskach i leśnych polanach.
Z ich magicznych właściwości korzystały znachorki, które polecały wrzosowe napary na problemy żołądkowe, choć nie znały dokładnego składu rośliny.
Dziś wiadomo, że intuicję miały bezbłędną, bo wrzosy zawierają garbniki, flawonoidy oraz olejki eteryczne.
Składniki te łagodzą bóle brzucha i zapobiegają zbyt dużej fermentacji w jelitach, hamując biegunki.

Z kolei kwasy organiczne, które wspomagają produkcję śliny i soku żołądkowego, dbają o jamę ustną i ułatwiają trawienie.
A dzięki zawartości krzemu i potasu polecany jest także na problemy z cerą – skóra jest odpowiednio nawilżona oraz zabezpieczona przed szkodliwymi czynnikami zewnętrznymi.
Wybierając się na zbiory, ścinaj tylko górne części rozkwitających gałązek – z nich przyrządza się napary.
A co zrobić z nadwyżką?
Ususz i przygotuj pachnącą paczuszkę na zimę.

Uwaga: wrzos wąchany lub popijany w nadmiarze ma właściwości odurzające!!
Wrzosowe czary:
★ NA WIERNOŚĆ UKOCHANEGO: garść wrzosu zerwij przed zachodem słońca, spal na talerzyku razem z kilkoma swoimi włosami. Popiół wetrzyj w głowę ukochanej osoby (pod pozorem masażu), a nigdy cię nie zdradzi.
★ NA PROROCZE SNY: parę gałązek wrzosu zebranego nocą owiń ciuchem osoby, do której myśli chcesz dotrzeć.
Włóż pod poduszkę, a sny zapisz zaraz po przebudzeniu...

Jeden napar na trzy dolegliwości!
3 gałązki wrzosu zalej szklanką wrzątku i odstaw na 30 minut.
• Przy zapaleniu pęcherza lub w razie kłopotów z prostatą pij 4 razy dziennie po posiłkach.
• Na poprawę apetytu pij 30 minut przed każdym posiłkiem.
• Na wzmocnienie skóry nasączaj wacik w naparze i nacieraj wysuszone albo chore miejsca.
IL
źródło
źródło

[Krystyna]

   
Odmiany wrzosów
Wybór odmian wrzosów jest bardzo duży, a różnice między nimi są znaczące, dlatego zakładając wrzosowisko warto kupić kilka odmian tych roślin. Odmiany wrzosów różnią się między sobą:

• wysokością - wrzosy to zarówno niskie krzewinki o 10 cm pędach pokładających się po ziemi (odmiana 'White Lawn'), a także wyprostowane krzewinki o wznoszących się do góry, 40 cm pędach (odmiana 'Longe White');
  
• kolorem liści - zimozielone, łuskowate liście wrzosów mogą być gładkie lub omszone i mieć różne kolory - od srebrnoszarych, złotych i pomarańczowych do jasno i ciemnozielonych;
  
• terminem kwitnienia - pierwsze odmiany wrzosów mogą zacząć kwitnąć już w lipcu, jednak większość wrzosów kwitnie w sierpniu i wrześniu, niektóre utrzymują kwiaty nawet do końca października (odmiana 'Annemarie');
  
• budową kwiatów - wrzosy mają kwiaty pojedyncze lub pełne. Nowa grupa wrzosów pączkowych nigdy w pełni nie rozwijają swych kwiatków przez co zachowują dłużej intensywne kolory;
  
• kolorem kwiatów - kwiaty wrzosów mogą być białe, różowe, fioletowe lub purpurowe.
  

Kolorowe odmiany wrzosów
Fioletowe wrzosy

• 'Boskoop'
  
• 'Cuprea'
  
• 'Heidezwerg'
  
• 'Mullion'
  
• 'Orange Queen
  
• 'Silver Knight'
  

Różowe wrzosy

• 'Annemarie'
  
• 'Arabella'
  
• 'Elsie Purnell'
  
• 'J. H. Hamilton'
  
• 'Peter Sparkes'
  
• 'Wickware Flame
  

Purpurowe wrzosy

• 'Allegro'
  
• 'Carmen'
  
• 'Dark Beauty'
  
• 'Darkness'
  
• 'Red Favorit'
  
• 'Tib'
  

Białe wrzosy

• 'Alba Praecox'
  
• 'Beoley Gold'
  
• 'Long White'
  
• 'Spring Cream'
  
• 'Velvet Fascination'
  
• 'White Lawn'
  

 
Wrzosy pączkowe -nowa grupa wrzosów
Co to są wrzosy pączkowe
Wrzosy pączkowe to odmiany wrzosów, u których pąki kwiatowe nie otwierają się.
Dzięki temu bardzo długo utrzymują barwę, będąc ciągle atrakcyjnymi, nawet zimą. Ze względu na rozległą paletę barw, długie kwitnienie, dobrą mrozoodporność mogą stanowić wspaniałą ozdobę nie tylko ogrodowych wrzosowisk.
Można je wykorzystać również do ozdoby okien, balkonów i tarasów. Dobrze komponują się w pojemnikach w połączeniu z iglakami.
Mogą stanowić ozdobę w tych donicach, w których wcześniej rosły letnie kwiaty jednoroczne.
Wrzosy pączkowe coraz częściej znajdują zastosowanie przy obsadzaniu grobów.
Są bardzo efektowne na dzień Wszystkich Świętych, skromniejsze oczywiście od chryzantem, ale za to dużo tańsze i nie boją się przymrozków.
Posadzone w ozdobnej donicy i zasuszone mogą stanowić element dekoracyjny wystroju domowego wnętrza przez całą zimę.
Grupa wrzosów pączkowych, do której należą opisane obok odmiany, w Europie znana jest pod znakiem "Garden Girls".
źródło

[Krystyna]

   
Język symboli: wrzos
W kolorze lilaróż splótł się na zawsze z wrześniem, nazwanym tak na jego cześć.
Także z końcem wakacji i lata.
Pewnie dlatego towarzyszą mu tęsknota i melancholia.

Choć to może bardziej wina szkockich wrzosowisk, które rozsławiły film i książka „Wichrowe wzgórza", nadając już na zawsze wrzosowi posmak tragicznej miłości...
Dla Celtów był rośliną magiczną.
Kojarzyli go z pasją i miłością oraz umiejętnością zachowania duchowej równowagi.
Ostrzegał przed zatraceniem się w emocjach, uczył opanowania.

Celtowie uważali też, że wrzos włożony pod poduszkę sprowadza prorocze sny.
I to jest całkiem możliwe, bo na jego listkach żyją niewielkie grzyby o właściwościach halucynogennych.
 Druidzi wierzyli, że roślina ta otwiera bramy między światami.

W Irlandii wzywano duchy zmarłych, paląc wrzosowe kadzidła.
Natomiast pasterze okadzali nimi zwierzęta w noc letniego przesilenia, by chronić je przed chorobą.

Wrzos jest też poświęcony boginiom miłości.
Żadna szkocka panna młoda nie odważy się iść do ślubu bez fioletowych kwiatów we włosach lub chociaż w ślubnym bukiecie.
 Pomagają dochować czystości serca, a więc wierności sobie i złożonym przysięgom.

Wrzos wrzosowi nierówny.
 Najrzadszy w Szkocji jest biały.
Ponoć rośnie w miejscach, w których nie przelano krwi.
 Albo też wskazuje groby Faerie, czyli Pięknego Ludu.

Ten biały jest najcenniejszy.
 Uważa się, że chroni przed niebezpieczeństwami.
Że skuteczniej niż fioletowy przyciąga szczęście.
Ciemniejsze kolory były częstym podarunkiem w kwiatowej rozmowie kochanków epoki wiktoriańskiej.

Wrzos zasłużył na swoje miejsce w horoskopach.
Pod jego opieką znajdują się ludzie urodzeni między 23 września a 3 października.
Są to osoby wrażliwe, uwielbiające piękno.
Cenią sobie luksus, więc otaczają się eleganckimi, zwykle drogimi przedmiotami.
 Czasem bywają zbyt uparte.
Ale jedno jest pewne – tajemnic dochowują aż po grób.
Justyna Rudzka
źródło