23-11-2018, 23:35
[ATTACHMENT NOT FOUND]
Farbownik lekarski (Anchusa officinalis L.)
Jest chwastem rosnącym dosłownie wszędzie – na polach i brzegach lasów, na trawnikach i nieużytkach osiedlowych, w zaniedbanych ogrodach i sadach.
Jego charakterystyczne chabrowo-amarantowe kwiaty wyrastają z nakrapianych łodyg, eksplodują pomiędzy rzęskowatymi liśćmi.
Przyciągają wiele owadów, a przede wszystkim pszczół, os i bąków, które spijają jego nektar i zjadają pyłki.
W starożytności wywar z jego korzeni służył do farbowania na czerwono szat, a z kwiatów na kolor żółty lub zielony...
Ze skórki korzenia farbownika otrzymywały dawne pieknisie róż do twarzy.
Farbownik przynosi ulgę przy ukąszeniach i stanach zapalnych gardła.
Należy jednak pamiętać, że zawiera szkodliwe alkaloidy i dlatego nie powinien być stosowany doustnie.
Skład i działanie
Lecznicze właściwości farbownika lekarskiego (Anchusa officinalis) wynikają w głównej mierze z obecności garbników, alantoiny, substancji śluzowych i antocyjanów.
Składniki te decydują o działaniu przeciwzapalnym, przeciwbakteryjnym, osłaniającym i łagodzącym podrażnienia.
Alantoina ponadto działa regenerująco na skórę, natomiast antocyjany wzmacniają naczynia krwionośne. Farbownik jest rośliną nektarodajną.
Surowiec leczniczy
Surowcem leczniczym są korzenie i ziele farbownika.
Zastosowanie zewnętrzne farbownika lekarskiego
Napary z farbownika mogą być stosowane przy ukąszeniach, łagodzi bowiem świąd i zmniejsza opuchliznę, przy trudno gojących się ranach, owrzodzeniach i oparzeniach. W postaci płukanek zalecany jest w stanach zapalnych gardła i jamy ustnej oraz przy chrypce.
Napar z farbownika
1 łyżeczkę suszonego surowca zalewamy szklanką wrzątku i parzymy pod przykryciem 10 minut.
Napar stosujemy do przemywań, płukanek i okładów.
Bezpieczeństwo stosowania farbownika
Medycyna ludowa zalecała zioło jako środek wykrztuśny w schorzeniach dróg oddechowych i moczopędny.
Farbownik lekarski zawiera jednak znaczne ilości szkodliwych alkaloidów, których nadmierne spożycie może prowadzić do wymiotów, biegunek, a nawet uszkodzenia wątroby.
Zioła nie należy więc stosować wewnętrznie.
źródło
Farbownik lekarski (Anchusa officinalis L.)
Jest chwastem rosnącym dosłownie wszędzie – na polach i brzegach lasów, na trawnikach i nieużytkach osiedlowych, w zaniedbanych ogrodach i sadach.
Jego charakterystyczne chabrowo-amarantowe kwiaty wyrastają z nakrapianych łodyg, eksplodują pomiędzy rzęskowatymi liśćmi.
Przyciągają wiele owadów, a przede wszystkim pszczół, os i bąków, które spijają jego nektar i zjadają pyłki.
W starożytności wywar z jego korzeni służył do farbowania na czerwono szat, a z kwiatów na kolor żółty lub zielony...
Ze skórki korzenia farbownika otrzymywały dawne pieknisie róż do twarzy.
Farbownik przynosi ulgę przy ukąszeniach i stanach zapalnych gardła.
Należy jednak pamiętać, że zawiera szkodliwe alkaloidy i dlatego nie powinien być stosowany doustnie.
Skład i działanie
Lecznicze właściwości farbownika lekarskiego (Anchusa officinalis) wynikają w głównej mierze z obecności garbników, alantoiny, substancji śluzowych i antocyjanów.
Składniki te decydują o działaniu przeciwzapalnym, przeciwbakteryjnym, osłaniającym i łagodzącym podrażnienia.
Alantoina ponadto działa regenerująco na skórę, natomiast antocyjany wzmacniają naczynia krwionośne. Farbownik jest rośliną nektarodajną.
Surowiec leczniczy
Surowcem leczniczym są korzenie i ziele farbownika.
Zastosowanie zewnętrzne farbownika lekarskiego
Napary z farbownika mogą być stosowane przy ukąszeniach, łagodzi bowiem świąd i zmniejsza opuchliznę, przy trudno gojących się ranach, owrzodzeniach i oparzeniach. W postaci płukanek zalecany jest w stanach zapalnych gardła i jamy ustnej oraz przy chrypce.
Napar z farbownika
1 łyżeczkę suszonego surowca zalewamy szklanką wrzątku i parzymy pod przykryciem 10 minut.
Napar stosujemy do przemywań, płukanek i okładów.
Bezpieczeństwo stosowania farbownika
Medycyna ludowa zalecała zioło jako środek wykrztuśny w schorzeniach dróg oddechowych i moczopędny.
Farbownik lekarski zawiera jednak znaczne ilości szkodliwych alkaloidów, których nadmierne spożycie może prowadzić do wymiotów, biegunek, a nawet uszkodzenia wątroby.
Zioła nie należy więc stosować wewnętrznie.
źródło