[Krystyna]

   
Robinia szczeciniasta (Robinia hispida)
naturalnie występuje na południowym wschodzie Stanów Zjednoczonych — od Virginii i Kentucky do Georgii i Alabamy.
Została wprowadzona do uprawy w 1758 roku.
W ojczyźnie jest krzewem osiągającym wysokość 1,8–3 m.
Na szerokość rozrasta się dzięki odrostom korzeniowym.
Młode pędy są oliwkowobrązowe, pokryte, podobnie jak kwiatostany, osadki liści złożonych i strąki, szczeciniastymi, czerwonawymi włoskami.
Liście są złożone z 7–13 listków, szerokoeliptycznych do zaokrąglonych, na wierzchu błękitnawozielonych i nagich, na spodzie — szarozielonych, z włoskami tylko na nerwie środkowym.
Duże kwiaty (największe i najładniejsze u robinii), długości około 2,5–3 cm, różowe do jasnopurpurowych, zebrane są po 3–5 w krótkie i gęste grona (fot. 5).
Robinia ta kwitnie najobficiej w maju i czerwcu, a mniej licznie kwiaty tworzy nawet do września.
Strąki mają długość do 8 cm.
Robinia szczeciniasta jest bardzo podobna do robinii płodnej (R. fertilis), z tym, że ta druga owocuje i rodzi nasiona, a pierwsza nie lub tylko sporadycznie.
Robinia szczeciniasta jest u nas niezupełnie odporna na mróz i na ogół krótkowieczna.
Ze względu na dekoracyjne kwiaty zasługuje jednak na sadzenie w ogrodach najcieplejszych rejonów kraju.
Jej kruche gałązki bywają łatwo łamane przez wiatr.
W szkółkach bywa rozmnażana przez szczepienie na robinii białej, ale u okazów starszych w miejscach szczepienia tworzą się duże zgrubienia, ze względu na silniejszy wzrost podkładki.
Przy braku starannej pielęgnacji robinia ta zamiera lub zostaje zagłuszona przez podkładkę.
Robinia szczeciniasta wytworzyła kilka odmian.
'Macrophylla', czyli odmiana wielkolistna, tworzy drzewa osiągające wysokość 4,5–5,5 m, o mniej zwartej i często prawie kulistej koronie.
Wszystkie organy ma większe niż gatunek.
W Stanach Zjednoczonych wyselekcjonowano także odmianę 'Arnot' (fot. 6, 7) osiągającą wysokość 0,9–2,4 m i przydatną do stabilizacji piaszczystych i żwirowatych skarp.
źródło