15-02-2013, 20:24
Robinia lepka (Robinia viscosa)
w stanie naturalnym występuje na południowym wschodzie Stanów Zjednoczonych — w górach Appalachach, przede wszystkim w Południowej i Północnej Karolinie.
Rośnie tam w lasach jako drzewo o wysokości 6–12 m lub wysoki krzew.
Najniższe kwitnące okazy, które widziałem, miały wysokość 1,5–2 m.
Pokrój korony, zależnie od zwartości drzewostanów, był mniej lub bardziej kulisty.
Pojedyncze, swobodnie rosnące drzewa mają korony bujne, szerokie i prawie kuliste.
Kora na pędach jest jasnobrązowa i gładka, ale najmłodsze przyrosty pokryte są gruczołkowatymi, lepkimi włoskami.
Inne organy, zwłaszcza osie kwiatostanowe i strąki mają także podobne włoski (stąd nazwa drzewa). Liście są złożone z 13–21 wąskojajowatych listków, długości do 4 cm, na wierzchu ciemnozielonych, pod spodem szarozielonych, z szarymi, przylegającymi włoskami.
Kwiaty z bladoróżowym żagielkiem i żółtymi plamkami na nim, zebrane w krótkie grona rozwijają się w czerwcu.
W drugiej połowie lata powtarza się mniej obfite kwitnienie. Robinia lepka jest u nas odporna na mróz, dlatego może być sadzona w parkach, na zieleńcach nowych osiedli mieszkaniowych oraz na szerokich pasach wzdłuż ulic.
Ozdobą jej jest długotrwałe kwitnienie i bujna zieleń koron.
źródło
żródło
źródło