[Krystyna]

       
Dąb czerwony (Quercus rubra L.)– gatunek drzew z rodziny bukowatych (Fagaceae).
Pochodzi ze wschodniej części Ameryki Północnej.
Jest tam najpospolitszym gatunkiem dębu.
W Polsce jest gatunkiem introdukowanym, ok. XIX w. został sprowadzony przez leśników jako gatunek pielęgnacyjny i ochronny.
Zaliczany jest do roślin inwazyjnych - niebezpiecznych dla rodzimej flory i jako taki powinien być usuwany z obszarów chronionych, a także z lasów podczas przebudowy drzewostanu.
Rozprzestrzenia się samorzutnie, obecnie występuje już na całym niżu i w niższych położeniach górskich.
Wypiera rodzime gatunki dębów i inne drzewa.
Duże drzewo z grubym pniem i szeroko rozgałęzioną koroną.
Wzrost w młodości bardzo szybki, później wolniejszy.
Osiąga wysokość do 25 m.
Główny walor dekoracyjny dębu czerwonego stanowią jego głęboko klapowane i bardzo ostro ząbkowane liście, które jesienią przebarwiają się (zwłaszcza u młodych drzew) na niezwykle efektowny, szkarłatnoczerwony kolor.
Żołędzie szerokojajowate, czerwonobrązowe, błyszczące, z widocznymi podłużnymi paskami, u podstawy płaskie.
Miseczki nagie, z przylegającymi łuskami, na bardzo krótkiej szypułce.
Miseczki żołędzi w pierwszym roku są wielkości ziaren grochu.
Żołędzie dojrzewają dopiero na drugą jesień.
źródło
źródło