[Krystyna]

   
Magiczna moc jarzębiny
Legenda mówi, że dobry Bóg stworzył jarzębinę dla ozdoby świata, nakarmienia ptaków, pociechy pustelników.
Jarzębina jest drzewem o smukłym, eleganckim kształcie, nie jest zbyt wysoka, bo wyrasta do około 15 metrów i, tak jak człowiek, gdy ma dobre warunki, w młodości bardzo szybko się rozwija.
Na starość jest gładka, błyszcząca kora staje się czarnoszara i pokryta rysami, jak twarz starego człowieka zmarszczkami.
Umiera jarzębina około dziwiędziesiątego roku życia.

W Polsce występuje kilkanaście jej gatunków.
Rośnie w lasach i zaroślach, na nizinach i w górach aż po strefę kosodrzewiny, ozdabia ulice i parki.

W wierzeniach ludowych przypisuje się jarzębinie moc magiczną:
* wpleciona w dożynkowy wieniec, zapewnia obfite zbiory na przyszły rok;
* noszona za pazuchą daje bezpieczeństwo tym, którzy zmuszeni są poruszać się nocą, po ciemku;
* jej nadzwyczajna moc pozwala wykryć niewierność; wystarczy tylko rankiem położyć grono czerwonej jarzębiny pokryte poranną rosą na czole śpiącej żony.
Jeżeli nie dochowała wierności, „niepoczciwa wnet porwie się z łoża”.
Ciekawe, czy sposób ten jest równie skuteczny w odniesieniu do męskiej niewierności?
* Ma też jarzębina moc łagodzenia zbyt wybujałego temperamentu u osób płci obojga.
Trzeba ją tylko poświęcić i zatknąć za święty obraz wiszący nad łużkiem.

Szeroko była niegdyś rozpowszechniona wiara we wróżebną moc jarzębiny.
Kiedy jesienią, po zrzuceniu liści, raptownie zrzucała czerwone korale, mówiono, że zbliża się wojna, epidemia, klęska nieurodzaju albo jeszcze jakieś inne nieszczęście.
źródło