09-07-2012, 09:10
Jakos nigdy sie nad tym nie zastanawiałam, tak jakby to było oczywiste po prostu,jak moge to dam, jak nie moge to tez dam, jakos nigdy nie mysle o czyjejs wdziecznosci. Fakt,że jestem z natury naiwna i ufna i wielu ludzi mnie wykorzystuje 
Mam w sobie takie pokłady wspólczucia,że czasem aż ciezko sie z tym zyje. Mój mąz mówi,że jestem nadwrażliwa, nad wszystkim i wszystkimi sie rozczulam i ciagle wierze,że kazdy ma sobie pokłady dobroci że każdy jest godny zaufania i naszej wiary w niego,że każdy chce byc kochany .... :romance-grouphug: ale też zdaję sobie sprawe z tego,że tak nie jest i jest mi przykro
Mam w sobie takie pokłady wspólczucia,że czasem aż ciezko sie z tym zyje. Mój mąz mówi,że jestem nadwrażliwa, nad wszystkim i wszystkimi sie rozczulam i ciagle wierze,że kazdy ma sobie pokłady dobroci że każdy jest godny zaufania i naszej wiary w niego,że każdy chce byc kochany .... :romance-grouphug: ale też zdaję sobie sprawe z tego,że tak nie jest i jest mi przykro
Uczciwie muszę przyznać, że jestem trochę bardziej nastawiona na siebie niż na innych, w ogóle jestem wyznawczynią szeroko pojętej wolności i swobody w ramach "nie przeszkadzania innym". Ciężko mi, kiedy patrzę na cierpienie innych ludzi - to odległe, i to bliskie, ale nie mam też potrzeby "dawania z siebie", kiedy tylko widzę, że ktoś ma gorzej niż ja... I jest jedna rzecz, dotycząca dawania, która dla mnie jest... powiedzmy, drażniąca. Wynika dla mnie z głębokiego niezrozumienia - dawanie jako przekupstwo, skoro ja tobie coś daję, będę mogła coś od ciebie wziąć (niekoniecznie w formie uświadomionej, ale np. zyskać czyjąś uwagę czy zainteresowanie). W kręgu zawodowym spotykam pewną panią, która w wyniku błędnych decyzji znalazła się w trudnej sytuacji finansowej, z mężem muszą spłacać duży kredyt, i chociaż mąż ma wysoką pensję, wszystko idzie na ten kredyt. Największy problem tej pani to to, że nie może, jak kiedyś, przeznaczać swojej (co prawda i tak niewysokiej) pensji na ubrania dla siebie i swoje przyjemności, i codziennie przeżywa, w jakiej są teraz z mężem fatalnej sytuacji... Oczywiście wszystkich naokoło obwinia o swoją sytuację - ona sama w swoich oczach jest najmniej temu winna (co nie jest prawdą). My z moją koleżanką żyjemy w dużo gorszych warunkach finansowych, ale nie robimy z tego w ogóle tematu rozmowy... Do czego zmierzam - otóż pani, o której piszę, niemal codziennie opowiada, jak to całe życie poświęciła swojej rodzinie, mężowi, dzieciom, jak to zawsze starała się pomagać, jak tylko ktoś miał gorzej niż ona, czy to pożyczyła pieniądze, czy sama dała coś od siebie... a jak teraz ona ma problem, to nikt jej nie pomaga... Została sama... Widzi siebie niemal jak "Matkę Teresę", przepełnioną dobrocią i życzliwością, a innych jako wiecznie wykorzystujących ją ludzi. 
Może to sygnał ubóstwa mojego wnętrza, nie wiem... A może ja z kolei za często miałam do czynienia z ludźmi, którzy pomimo moich - nie wprost, acz bardzo czytelnych gestów - "Nie chcę niczego od ciebie", nie potrafili powstrzymywać się od dawania, i jeszcze obrażali się na mnie, że jestem taka niewdzięczna...
Mogę tylko zapewnić, że w życiu zazwyczaj nie jestem tak bezwzględna. Bardzo ważni są dla mnie bliscy mi ludzie, moja rodzina i przyjaciele, na których wiem, że mogę polegać, i którzy mogą wzajemnie polegać na mnie... 
Istnieje także piękne dawanie, chociaż ja mam odczucie, że zwykle najpiękniej obdarowują ci, których sama obecność cieszy jak najlepszy prezent oraz ci, których stać na gest bez słów.
