1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot
Ostatnie wątki

Statystyki
  • Postów na forum:211.412
  • Wątków na forum:12.315
  • Użytkownicy:1.937
  • Najnowszy użytkownik:EdytaE

  Adam

Napisane przez: Natka
06-02-2012, 19:43
Forum: Imiona
- Odpowiedzi (2)

Osoba o tym imieniu jest osoba niezależną , rozsądną, trochę zarozumiałą. Adam lubi przyrodę, ceni sobie spokój. Dużą uwagę przywiązuje do ubioru i wyglądu zewnętrznego. Jest to osoba mało inteligentna. Jest typowym zazdrośnikiem i wywołuje z tego powodu często awanturę. Adam nie przepada za przyjmowaniem gości i sam rzadko również odwiedza innych.

Imieniny Adama:
25 lutego
6 kwietnia
16 maja
31 lipca
8 września
24 grudnia

Patroni i święci:
święty Adam
Adam Biblijny

Zdrobnienia imienia Adam:
Ad, Adach, Adachna, Adacho, Adachul, Adadzio, Adahu, Adalek, Adalko, Adaloszek, Adamcio, Adamczeski, Adamek, Adameno, Adameo, Adamicho, Adamidło, Adamiec, Adamina, Adamini, Adamito, Adamix, Adamko, Adamo, Adamos, Adamosik, Adams, Adamski, Adamsko, Adamsky, Adamus, Adamuszek, Adamuszka, Adamuś, Adamś, Adaniek, Adanio, Adaniu, Adaniulek, Adasieczek, Adasiek, Adasieniek, Adasio, Adasiu, Adasiula, Adasiunio, Adasiątko, Adaszek, Adaszko, Adaś, Adaśko, Adańcio, Adcio, Adek, Adi, Adik, Adim, Adin, Adis, Adiś, Adku, Ado, Adolf, Adu, Adulek, Adum, Aduś, Adym, Adzik, Adzino, Adziok, Adziuś, Aś, Da, Dadaś, Daduś, Dasiek, Dasik, Dasio, Dasior, Dasiu, Dasiula, Dasiuń, Daś, Daśko, Dudek, Duduś, Duli, Edeś, Ejdam

Przysłowia:
„Na Adama i Ewy czas przyszyć cholewy”.
„Adam i Ewa pokazują, jaki styczeń i luty po nich następują.”
„Gdy w dzień Adama i Ewy mróz i pięknie, zima wcześnie pęknie.”
„Adam zwala na Ewę, na Adama Ewa – a oboje jedli z drzewa. Nowina – Adama z raju wypędzono.”
„Żebro Adamowe nie przynosi tak wiele pożytku jak szkody.”
„W Adamowym stroju”

Szczęśliwa liczba: 1
Szczęśliwy kamień: polny-czerwony
Szczęśliwy kolor: czerwony

Adam w innych językach:
alb. – Adami
ang., bask., czes., duń., fr., hol., isl., katal., łac., niem., norw., orm., rum., słow., słoweń. – Adam
arab. – آدم (Ādam)
bośn. – Adem
bułg., ros., serb.-chorw., ukr. – Адам (Adam)
esperanto, wł. – Adamo
est., fiń. – Aadam
gr. – Αδάμ (Adám)
hebr. – אָדָם (ʼĀḏām)
hiszp. – Adán
lit. – Adomas
portug. – Adão
tur. – Âdem
węg – Ádám

Historia imienia Adam
Znaczenie imienia nieznane. Od czasów Józefa Flawiusza sądzono, że Adam oznacza —czerwony (Adam miał być ulepiony z czerwonej gliny). Obecnie przyjmuje się, że imię to pochodzi z sumeryjskiego ada-mu —mój ojciec albo z akkadyjskiego ad-mu —zbudowany, zrodzony, albo jeszcze z arabskiego adama — łączyć się.
Adam oznaczałoby istotę społeczną dążącą do łączenia się z innymi ludźmi. Imię wyprowadza się też z hebrajskiego adhamah —ziemia, wtedy znaczyłoby rolnik albo że człowiek z ziemi do ziemi powróci.
W Biblii Adam zasadniczo oznacza człowieka w ogóle, i to zarówno jednostkę, jak i zbiorowość, cały rodzaj ludzki. Tylko pięciokrotnie użyty jest jako imię własne.
W Polsce jest to popularne imię męskie, poświadczone już w roku 1194. W dokumentach pojawia się w formach: Adam, Adem, Jadam, Jedam. Postać zdrobniała Adaś. Od imienia tego pochodzą nazwiska: Adamowicz, Adamczewski, Adamków, Adamkowicz, Adamowski, Adamus, Adamek.
Święci i błogosławieni, którzy nosili to imię, sięgają liczby ośmiu. Brak wśród nich postaci, która by posiadała większe znaczenie historyczne. Toteż pozwalamy sobie pominąć je tu całkowicie, nieco natomiast miejsca poświęćmy temu, który niejako usuwa ich w cień i który znalazł się w chrześcijańskich kalendarzach.

ADAM, PRAOJCIEC RODZAJU LUDZKIEGO
Znamy go z opowieści biblijnej, z lektury pierwszych rozdziałów Księgi Rodzaju. Znacznie mniej dowiadujemy się stąd o jego życiu po opuszczeniu Edenu (Raju), tego ogrodu rozkoszy. Musiał w pocie czoła zdobywać swój chleb powszedni. Był pierwszym rolnikiem, a niewątpliwie musiał także trudnić się z konieczności innymi zajęciami. Ze wzmianek zawartych w Biblii wolno nam natomiast wnosić, iż po opuszczeniu Raju nie był ani buntownikiem, ani desperatem. Zresztą Księga Mądrości mówi nam wprost i wyraźnie o wyprowadzeniu Adama z upadku. Był wierzącym i skruszonym. Czy wolno jednak wnioskować stąd, że osiągnął wieczne zbawienie? Pismo św. nie mówi o tym wprost. Wnikając jednak w sens wypowiedzi, które znajdujemy na ten temat w księgach objawionych, nie możemy wątpić, że Adam został rzeczywiście zbawiony. Co więcej, wielu sądzi, że Chrystus zstępując do otchłani przede wszystkim pocieszył Adama wieścią o swoim zwycięstwie nad grzechem i śmiercią.
A jakie jest oficjalne stanowisko Kościoła? W tej dziedzinie zaistniała między Wschodem a Zachodem pewna różnica. Kościoły wschodnie oddawały Adamowi i Ewie kult publiczny. Grecy czynili to w niedzielę przed Bożym Narodzeniem, a ponadto wspominali ich 25 marca. Natomiast w Kościele łacińskim pierwszym rodzicom publicznej czci nie oddawano. Pojawiające się w popularnych kalendarzykach imiona pierwszych rodziców w Wigilię Bożego Narodzenia zawdzięczają, jak się zdaje, ten termin wpływom wschodnim. Odpowiada to poniekąd starożytnej opinii, szeroko rozpowszechnionej u Żydów, jakoby był pochowany w dolinie Hebronu; albo też późniejszemu przeświadczeniu, które głosiło, że było to na samej Kalwarii.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/a/adam.html">http://imiona.sennik.biz/a/adam.html</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość

  Grażyna

Napisane przez: Natka
06-02-2012, 19:17
Forum: Imiona
- Odpowiedzi (3)

Kobieta obdarzona imieniem Grażyna jest otwarta, dobra, ambitna i pewna siebie. Bardzo wrażliwa na otoczenie, poukładana i cierpliwa. Jest osobą dociekliwą i pracowitą, dlatego staje się intelektualistką. Uwielbia muzykę, kocha dom. Trudno podejmuje ważne życiowe decyzje, jednak jeśli już jakąś podejmie jest jej wierna do końca. Lubi czuć się potrzebna i ważna.

Imieniny Grażyny:
1 kwietnia
26 lipca
9 września

Zdrobnienia imienia Grażyna:
Duduś, Duś, Gadzinka, Gaga, Gagunia, Gagusia, Gaja, Gańka, Gisia, Graba, Gracha, Gracjana, Gradka, Graga, Gragol, Grajdoł, Grajdołek, Grajduś, Grania, Grazia, Graziczek, Grazik, Graziula, Graśka, Graż, Graża, Grażeczka, Grażek, Grażis, Grażka, Grażkol, Grażniew, Grażunia, Grażusia, Grażusiek, Grażuś, Grażylda, Grażyn, Grażynia, Grażynka, Grażynusia, Grażynuś, Grażyś, Grażyńcia, Grynia, Gryniek, Gusia, Hraszynka, Nanina, Żyna, Żyncia

Przysłowia:
„Często spowiada się Grażyna, lecz mile każdy grzech wspomina.”

Szczęśliwa liczba: 2
Szczęśliwy kamień: bursztyn
Szczęśliwy kolor: koniakowy

Historia imienia Grażyna
Jest to imię pochodzenia litewskiego. Wywodzi się od słowa graźi, które znaczy: „piękna”. Zostało stworzone przez Adama Mickiewicza i wykorzystane w poemacie o takim samym tytule.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/g/grazyna.html">http://imiona.sennik.biz/g/grazyna.html</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość

  Olga

Napisane przez: Natka
06-02-2012, 18:56
Forum: Imiona
- Odpowiedzi (4)

Olga posiada niesamowitą intuicję i znakomicie zna naturę ludzką. Bardzo lubi zdobywać wiedzę, ceni biologię oraz przyrodę. Lubi być przywódcą w swoim środowisku, nie znosi, gdy to jej się rozkazuje. Jest zaradna w domu, w rodzinie przykładna. Jako żona może być wzorem dla innych kobiet, jako matka z kolei może radzić innym w wychowywaniu dzieci. Lubi dobrą i obfitą kuchnię. Oszczędnie gospodaruje pieniędzmi.

Imieniny Olgi
26 marca
13 czerwca
28 czerwca
11 lipca
24 lipca

Patroni i święci
św. Olga, prawosławna

Zdrobnienia imienia Olga
Eldżi, Giga, Goga, Guga, Gunia, Gusia, Helga, Lena, Lenka, Leńka, Lodzia, Lunia, Lusia, Lusiek, Ocia, Odzia, Oga, Ogal, Ogarek, Ogi, Ogier, Ogiś, Oguś, Ol, Ola, Olaff, Olaśka, Olcia, Olciak, Olcik, Olcyk, Olczi, Olczynsky, Olczyński, Old, Oldza, Oldzi, Oldzia, Oldziasz, Oldzik, Oldzis, Oldziunia, Oldziś, Oldż, Oldża, Oldżaj, Oldżan, Oldżekson, Oldżerson, Oldżetta, Oldżi, Oldżka, Oldżunia, Oldżuza, Oleandra, Oleczka, Olehandra, Olek, Olekson, Olena, Olencja, Olenczion, Olens, Olesia, Oleśka, Oleńka, Olg, Olgagunia, Olgasek, Olgatka, Olgcia, Olgeczka, Olgencja, Olgens, Olgers, Olgest, Olgi, Olgia, Olgienka, Olgiens, Olgierd, Olgierda, Olgiert, Olgiewna, Olgieńka, Olgiha, Olgimiera, Olgina, Olginia, Olgion, Olgish, Olgisia, Olgiszon, Olgiszonek, Olglutek, Olgos, Olgosh, Olgosława, Olgs, Olgson, Olgu, Olgua, Olguch, Olguczka, Olgulka, Olgumiła, Olgun, Olgunia, Olgush, Olgushka, Olgushon, Olgusia, Olgusiak, Olgusitta, Olgusz, Olguszek, Olgutek, Olgutka, Olgutta, Olguś, Olguśka, Olguń, Oli, Oliczka, Olidżi, Olik, Olineczka, Olinek, Olinka, Olja, Olka, Oll, Olla, Olo, Olson, Olszta, Olucha, Oluk, Oluneczka, Olunia, Olusia, Oluś, Oluśka, Olx, Orgulcia, Ośka

Szczęśliwa liczba: 8
Szczęśliwy kamień: bursztyn
Szczęśliwy kolor: pomarańczowy

Imię Olga w innym języku
Olga, Elga, Helga (ang.)
Helga, Helge (niem.)

Historia imienia Olga
Jest to przejęte ze Skandynawii do języków wschodniosłowiańskich imię Helga (dosł. zdrowa, szczęśliwa). Pochodzi od starogermańskiego hails (por. niem. heil, heilig) —zdrowy, szczęśliwy. Imię Olga pojawia się w dokumentach średniowiecznych w formach: Olga, Holga, Alga. Dziś imię to jest w Polsce rzadko używane.

ŚWIĘTA OLGA
która jako jedyna wprowadziła to imię do wykazów hagiograficznych, była żoną Igora, księcia ruskiego. Później nazywano ją Olgą Mądrą, co było może nawiązaniem do skandynawskiego brzmienia jej imienia Helga. Z braku źródeł wiemy o niej niewiele. Cały zresztą okres historii, na który przypada jej życie i działalność, jest okresem licznych przemian i krzyżujących się wpływów.Skąd pochodziła? Jedni sądzą, że ze Skandynawii, inni, że z Bułgarii, ale swą hipotezę opierają na piętnastowiecznej wzmiance o Pleskowie (Pskowie?), który gotowi utożsamić z Pliską. Niepewna jest też data jej ślubu z Igorem (903). Przyjmuje się natomiast ogólnie, że w r. 945 owodowiała i wówczas objęła za syna, Światosława, rządy regencyjne. Jako regentka okazała wiele energii i przemyślności, a nawet bezwzględności. Kronikarze przypisują jej surowe pacyfikacje. Miała także talent administracyjny (utworzenie pagastów), albo raczej zmysł państwowo-handlowy. Chrzest przyjęła prawdopodobnie w 955 roku. W dwa lata później złożyła wizytę w Konstantynopolu, przy czym towarzyszył jej już pop, Grzegorz. Potem nawiązała kontakty z Ottonem I (959), którego prosiła o przysłanie biskupa i księży. Niestety, misja Adalberta, mnicha z Trewiru, konsekrowanego na biskupa misyjnego, spełzła niemal na niczym. W każdym razie w jej otoczeniu chrześcijaństwo krzewiło się i dojrzewało dość intensywnie, toteż metropolita Hilarion, wygłaszając pochwałę pierwszego chrześcijańskiego władcy, Włodzimierza, miał rację, chwaląc zarazem jego babkę, która dla aktu Włodzimierza stworzyła odpowiednią atmosferę i podstawę. Regencja Olgi zakończyła się między r. 960 a 964. Zmarła zaś w roku 969.
Wspomina się ją w dniu 11 lipca.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/o/olga.html">http://imiona.sennik.biz/o/olga.html</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość

  Słoneczny kamień w Korczewie na Podlasiu

Napisane przez: Krystyna
06-02-2012, 16:46
Forum: Miejsca Mocy
- Brak odpowiedzi

   
Słoneczny Kamień Marzeń
Ten strzelisty obelisk głęboko wkopany w ziemię stoi na terenie dawnego parku przy pałacu Ostrowskich w Korczewie na Podlasiu, jak się tu mówi, "od zawsze".
Nazywa się Menhir.
Podobno spełnia życzenia tych, którzy wierzą w jego moc.
Pierwsze wzmianki o nim pojawiły się gdzieś około 1260 roku przy okazji sensacji wywołanej "głazem, który spadł z nieba".
Ów głaz jest zresztą w parku przy rezydencji Ostrowskich po dziś dzień.
Na pierwszy rzut oka wygląda jak zwykły głaz narzutowy, ale kiedy przyjrzeć się mu dokładniej, widać ciągnące się wzdłuż kamienia szwy stopionej materii skalnej, które mogą powstać tylko w bardzo wysokich temperaturach.
I choć sam w sobie jest ogromną tajemnicą, jego sława blednie wobec mocy ukrytej w Menhirze.

Według tradycji kamień ów pochodzi z czasów przedchrześcijańskich.
Stanowił wtedy centrum rozległej świątyni boga słońca.
Podobno świątynia była większa od słynnej budowli megalitycznej Stonehenge w Anglii.
Ile jest w tym prawdy, nie wiadomo.
Faktem jest jednak, że takich głazów w okolicy jest kilkanaście, a Menhir tkwi w centrum zakreślanej przez nie przestrzeni.
Menhir naładowany jest zadziwiającą energią i promieniuje swoistym blaskiem.
Wszelkie radiestezyjne przyrządy zbliżone do jego powierzchni tańczą jak szalone.
Jakby ze wszystkich stron atakowały je magiczne moce.
Moce te musiały być wiele wieków temu jeszcze potężniejsze, skoro by je powstrzymać, ktoś u podstawy obelisku umieścił mniejszy kamień z wyrytym na nim wizerunkiem kielicha i hostii.
Zupełnie jakby chciano w ten sposób obronić przed słonecznymi bogami pobliski kościół.
Promieniujące z Menhira ciepło sprawia, że kiedy przyłoży się do niego dłoń, kilkanaście sekund później czuje się rozchodzące się po całym ciele dreszcze.
Podobno właśnie energia tego kamienia ściągnęła na Ziemię ów leżący w tym samym parku meteoryt.
Ci, którzy kamienia się boją, twierdzą, że upadek meteorytu przyciągniętego przez Menhira był swego rodzaju zemstą  za znieważenie przez chrześcijan boga słońca.

Zemsta dobrych bogów
O tym, że Menhir potrafi być złośliwy, wiedzą wszyscy w okolicy, a to za sprawą pewnego pechowego domu.
Otóż dawno temu jeden z mieszkańców Korczewa zabrał z podupadłego parku odłupany kawał leżącego u stóp Menhira kamienia, by zrobić z niego kamień węgielny pod fundamenty swojego nowego domu.
Budowa trwa już kilkanaście lat i jej końca nie widać.
A to pożar, a to nagłe zawalenie się kawałka już wykończonej ściany...
Hrabina Renata Ostrowska, która po pięćdziesięciu latach pobytu na obczyźnie wróciła
do rodzinnego gniazda, twierdzi, że jeśli Menhir promieniuje, to wyłącznie energią pełną słonecznego ciepła i dobroci.
Wystarczy przyłożyć do kamienia dłoń i wypowiedzieć w myślach jakieś życzenie, a na pewno się ono spełni.
Trzeba jedynie wyzbyć się złości i nie utracić wiary w moc Menhira.
Zanim się wypowie życzenie, trzeba się dobrze zastanowić.
Moc zaklęta w kamieniu spełnia bowiem tylko jedno życzenie na całe życie.
Jerzy Gracz
fot. I. Dajwłowska
Źródło
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Grabarka, Święta Góra

Napisane przez: Krystyna
06-02-2012, 16:32
Forum: Miejsca Mocy
- Brak odpowiedzi

   
GRABARKA ŚWIĘTA GÓRA
Około 15 km na wschód od Siemiatycz znajduje się wzniesienie przyciągające nie tylko prawosławnych pielgrzymów, ale też ludzi innych wyznań szukających uzdrowienia i inspiracji duchowych.

Było lato 1710 roku.
W okolicy panowała zaraza, prawdopodobnie cholera, która dziesiątkowała miejscową ludność.
Ludzie w popłochu opuszczali wioski i miasta.
Pewnemu człowiekowi przyśniło się, że jedynym ratunkiem jest przybycie na górę Grabarkę, znajdującą się na uroczysku Sumieńszczyzna.
Sen uznano za boskie objawienie.
W kronice parafii w pobliskich Siemiatyczach znalazł się zapis, że na górę przybyło aż dziesięć tysięcy osób.
Ustawiono tam krzyż i modlono się w intencji ocalenia.
Ludzie pili wodę z wypływającego u podnóża góry źródełka.
I stał się cud.
Zgromadzeni tam chorzy zaczęli zdrowieć, a zaraza ustąpiła.
Ocaleni zaraz po tym zdarzeniu zbudowali na wzniesieniu drewnianą kaplicę, a górę nazywano odtąd świętą.

Gdzie jest ikona?
Grabarka stała się znanym centrum kultu.
Jak podaje jedna z legend, niezwykłe właściwości góry miały zostać odkryte już w XIII w
Otóż w owym czasie w obawie przed zagrożeniem tatarskim miano tu przewieźć i ukryć cudowną ikonę Spasa Izbawnika z Mielnika.
Dalsze losy ikony nie są znane.
W każdym razie górę od dawien dawna łączono ze świętem Spasa (Zbawiciela) obchodzonym uroczyście 18 sierpnia (inna nazwa to święto Przemienienia Pańskiego).
Przybywający tu pielgrzymi przynosili drewniane krzyże, które ustawiano wokół kapliczki.
Potem zbudowano tu drewnianą cerkiew Przemienienia Pańskiego, która przetrwała aż do roku 1990, kiedy to doszczętnie spłonęła.
Stopiły się nawet dzwony.
W jej miejsce zbudowano cerkiew murowaną, ale oszalowaną drewnem.
W ten sposób ma nawiązywać swoim wyglądem do poprzedniczki.

Góra pełna krzyży
W 1947 r. powstał na górze Grabarce żeński monaster pod wezwaniem św. Marty i Marii.
Zamieszkały w nim siostry wypędzone z sowieckich klasztorów.
Dziś na świętą górę Grabarkę wierni przynoszą setki nowych krzyży – zarówno pokutnych, jak i dziękczynnych.
Tradycja pieszych pielgrzymek w to miejsce została reaktywowana w 1986 r.
Pielgrzymi obmywają chore miejsca zmoczonymi w strumyku chusteczkami, które pozostawiają na gałęziach drzew.
To rodzaj aktu oczyszczenia.
Następnie piją wodę źródlaną ze studni i udają się na górę, trzykrotnie obchodząc na kolanach cerkiew.
Pozostawiają przyniesione krzyże i modlą się.
Główne uroczystości, na które przybywa tysiące wiernych, rozpoczynają się nabożeństwem wieczornym 18 sierpnia i trwają całą noc i ranek.

Radiestezja w służbie cudu
Również badania radiestezyjne potwierdzają, że święta góra Grabarka jest niezwykle silnym miejscem mocy.
Przyczynia się do tego naturalny układ energii ziemskich i kosmicznych, sprzyjający człowiekowi zarówno na poziomie fizycznym i emocjonalnym, jak i duchowym.
Łatwiej tu o skupienie wewnętrzne i o otwarcie na wyższe przeżycia.
Promieniowanie mierzone metodami radiestezyjnymi przekracza 50000 jednostek Bovisa.
Na szczycie góry krzyżują się aż cztery strefy geomantyczne, które łączą Grabarkę z innymi obiektami sakralnymi.
Występuje tu również pozytywne promieniowanie cieków wznoszących.
Na górze dominuje promieniowanie odpowiadające kolorowi białemu, mającemu właściwości uzdrawiające.
Strumyk płynący u podnóża Grabarki rzeczywiście posiada podwyższoną biowitalność.
Jeszcze lepsze właściwości ma woda w pobliskiej studni.
MERLIN
Źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Zielarze...

Napisane przez: Krystyna
06-02-2012, 13:28
Forum: Zielarskie Różności
- Odpowiedzi (10)

   
Arystoteles (384 r p.n.e - 324 r p.n.e)
Dwa lata przed narodzinami Arystotelesa wielki Platon założył słynną Akademię (stąd nazwa współczesna na określenie pewnego typu szkoły wyższej), w kulturze śródziemnomorskiej prawzór uczelni wyższej w ogóle.
Ta Akademia przeżyła swego twórcę o 876 lat, dotrwała do VI wieku po Chr.
Uczniem Akademii Platońskiej był także przez 20 lat Arystoteles, w pewnym okresie asystent Platona, potem mówiąc współczesnym językiem – samodzielny pracownik naukowy, wykładowca.
W Akademii Platońskiej słuchał scholarchów wykładających ówczesny stan wiedzy niemal we wszystkich dziedzinach.
Także zapewne w dziedzinie medycyny, skoro później Arystoteles mógł być przez jakiś czas nadwornym lekarzem Hermeasa, władcy kolonii w Mezji (na terenie dzisiejszych Bałkanów).
Jednak Arystoteles z czasem założył własną szkołę, słynny Likejon (stąd nazwa typu szkoły liceum), w której przez 12 lat nauczał i kierował pracami perypatetyków, czyli uczniów.
Greckie perypatos to promenada.
Określenie perypatetycy wywodzi się od zwyczaju stosowanego w Likejonie.
Nauczyciele i uczniowie uczyli się i prowadzili dysputy spacerując.  

Arystoteles w poczcie wielkich fitoterapeutów może niektórych czytelników zdziwić.
Powszechnie wszak wiadomo, że to nie fitoterapeuta, lecz jeden z trzech, obok Platona i Sokratesa, największych filozofów greckich.
A jednak jego imię pojawia się w publikacjach związanych z ziołolecznictwem.
Chodzi o to, że działalność największego myśliciela i uczonego starożytności obejmowała niemal wszystkie dziedziny ówczesnej wiedzy, także nauki przyrodnicze.
Był zdumiewająco wszechstronny.
Z jednej strony znał się na polityce, poetyce, teatrze, retoryce i w ogóle sztuce żywego słowa, z drugiej zaś położył ogromne zasługi w astronomii, fizyce, logice i biologii.
Sformułował podstawy zoologii, fizjologii, embriologii, psychologii i najbardziej nas interesującej botaniki.
Niestety, botaniczne dzieła Arystotelesa nie zachowały się.
Znamy je z prac uczniów wielkiego Stagiryty, żyjącego w latach 384-322 przed Chr., i z jego ogólnych teorii, zawartych w pismach z innych dziedzin, bowiem ogół poglądów Arystotelesa na świat tworzył spójny system.
Świat roślin sytuował na przykład w ogólniejszej teorii duszy.
Zgodnie z ówczesnymi teoriami filozoficznymi uważał, że zarówno zwierzęta, jak i rośliny mają dusze, przy czym o ile dusza zwierzęca ma zdolność odczuwania i myślenia, o tyle dusza roślinna obdarzona jest odwieczną siłą rozmnażania i odżywiania.
Dusza wegetatywna wiąże się z odżywianiem i rośnięciem, stanowi wspólną formę roślin, zwierząt i ludzi.
Dusza zmysłowa czyni istoty zdolnymi do postrzegania i poruszania się, znamionuje zwierzęta i ludzi.
Rozum znamionuje wyłącznie ludzi.
Między naturą człowieka a światem zwierząt i roślin występuje harmonia i komplementarność.
Roślina jest więc dla człowieka nie tylko pożywieniem, ale i najlepszym surowcem leczniczym, bowiem do jej natury należy witalność, pęd ku wzrastaniu, ku życiu.
Arystoteles uważany jest w ogóle za ojca przyrodoznawstwa.
Bodaj jako pierwszy prowadził uporządkowane badania nad światem roślin i przedstawiał bardzo oryginalne teorie, które choć nie przetrwały próby wieków, inspirowały późniejszych przyrodników i ziołoleczników do dalszych poszukiwań.
Snuł bardzo ciekawe wywody na temat pierwiaska żeńskiego i męskiego w roślinie.
Uważał, że w przeciwieństwie do świata zwierząt, są one nierozdzielne.

Miał 7 lat, gdy umierał wielki Hipokrates, ojciec medycyny, wybitny fitoterapeuta. Filozofowi ze Stagiry bliska była zapewne jego teoria zdrowia i choroby, która bierze się z zaburzenia równowagi w organizmie, zwłaszcza równowagi cieczy.
Niestety, nie mógł poznać jednego z najważniejszych dzieł starożytnej medycyny, bowiem Corpus Hippocraticum wydano dopiero sto lat po śmierci Hipokratesa.
Hipokratesowskiej teorii zdrowia jako harmonii i równowagi w organizmie odpowiada Arystotelesowska zasada zdrowia psychicznego i moralnego, nazwana złotym środkiem, a nam chrześcijanom znana jako jedna z najważniejszych cnót – cnota roztropności i umiaru, czyli po prostu harmonii we wszystkim, co człowiek czyni w życiu.
Ta sama zasada, nieśmiertelna, mimo upływu wieków, towarzyszy odrodzeniu lecznictwa naturalnego w naszych czasach.
Powrót do ziół to powrót do źródeł, do obcowania z naturą i wykorzystanie jej sił witalnych, bo przecież człowiek jest częścią tej natury. (SD)
Źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Kazimierz

Napisane przez: Ewcia51
06-02-2012, 12:58
Forum: Imiona
- Brak odpowiedzi

Imię :
KAZIMIERZ


Pochodzenie: Pochodzenie: słowiańskie
Znaczenie imienia: od "kazać, nakazywać" i "mir" - autorytet, sława
Liczba dla imienia: 3
Znak zodiaku: Bliźnięta
Planeta: Merkury
Imieniny obchodzi:
4 Marca

Stare słowiańskie imię Kazimierz nie zaginęło, wręcz przeciwnie, zdobyło sobie popularność - dzięki polskim królom, najpierw z dynastii Piastów, a później Jagiellonów. Wśród Kazimierzy królewskiej krwi byli wielcy monarchowie, jak Kazimierz Wielki i Kazimierz Jagiellończyk, a młodo zmarły syn Jagiellończyka, też Kazimierz, został uznany świętym. Pierwotnie to imię brzmiało "Kazimir". Cóż ono znaczyło? Językoznawcy nie są pewni. "Kazi" mogło się wziąć od "kazić", czyli "psuć, burzyć". "Mir" (bardzo wieloznaczne słowo) można rozumieć jako "pokój", wiec Kazimir to "ten, kto zakłóca spokój" - wrogom państwa, oczywiście. Ale "mir" znaczyło też "sława" lub "autorytet", zaś "kazi" można wywodzić od "nakazywać". W takim razie Kazimir to "ten, kto zdobywa sławę dzięki swoim rozkazom". Wydaje się zresztą, że już w średniowieczu nadawano to imię tylko na pamiątkę sławnych przodków, a co znaczyło, nie rozumiano. Imię Kazimierz ma liczbę trzy, która kojarzy się z wieloma zaletami: bystrością i żywym umysłem, ciekawością świata i optymizmem. Z liczbą TRZY łączy się też zdolność do przewodzenia innym i dar natrafiania w życiu na różne cenne okazje. Kazimierze są zwykle obdarzeni nieprzeciętną inteligencją, mają wielostronne zainteresowania i wielką potrzebę ruchu i zmian. Wszystko, za co się wezmą, przychodzi im łatwo, dzięki czemu łatwo prześcigają innych. Ale też nie zawsze potrafią cenić to, co już osiągnęli. Jak w bajce o zającu, który ścigał się z żółwiem. Zlekceważył on przeciwnika, zdrzemnął się po drodze - i powolny żółw go prześcignął. Otóż coś takiego może się zdarzyć tym, którzy łatwo przyzwyczajają się do swoich sukcesów, a Kazimierze do nich należą. Typowe też jest u nich, że są trochę marzycielscy i niepraktyczni, a od kariery i światowego życia wyżej sobie cenią na przykład żeglowanie lub wspinanie się na skałki. Kazimierzom los jednak wyraźnie sprzyja. Być może dyskretnie pomagają im z nieba ich sławni imiennicy, królowie. Niejeden Kazimierz może się uważać za szczęściarza. W ich życiorysach wiele jest niespodziewanych zwrotów, wybawień od upadku, oraz uśmiechów fortuny. Mężczyźni o tym imieniu są lubiani, łatwo zyskują sobie sympatię innych, są często duszą towarzystwa i przyjaźnią się z całym światem. Chociaż dobrze sobie radzą jako przywódcy i szefowie, usposobienie mają demokratyczne i żyją z ludźmi jak równy z równym. Wielu Kazimierzy obdarzonych jest talentem aktorskim, a w dodatku lepiej się sprawdzają w komediach niż w dramatach. Imię to najlepiej zgadza się z charakterem ruchliwych i wszechstronnie uzdolnionych Bliźniąt, a także Ryb i Skorpionów. W znakach takich jak Panna, Waga, Byk i Rak to królewskie imię wyzwoli dodatkową energię i pewność siebie. Lwom, Strzelcom i Baranom nada jeszcze większą siłę przebicia i tylko Koziorożcom oraz Wodnikom będzie, jak się wydaje, dość obojętne.

Wydrukuj tę wiadomość

  Chory przyjaciel..

Napisane przez: Margola
06-02-2012, 11:15
Forum: Interpretacje snów
- Odpowiedzi (1)

Od dawna martwię się o przyjaciółkę, kilkanaście lat temu popadła w bardzo ciężki nałóg, depresję.. przez ten nałóg pokłóciłam się z nią jakiś czas temu. Straciłam z nią kontakt. Martwię się o nią i nie wiem jak pomóc. Dzisiaj śniła mi się..

Byłyśmy w jakimś szpitalu, obie leżałyśmy w białych, wąskich łóżkach. Jakaś babka (chyba pielęgniarka) robiła mi bardzo bolesny zastrzyk w rękę ale mojej przyjaciółki nikt nie leczył. Leżała wysuszona na łóżku obok i patrzyła się na mnie smutna, zniszczona.. niczym stara kobieta. Była tak przeraźliwie chuda.. ledwo ją poznałam. Rozmawiałam z nią we śnie a ona odpowiadała tak, jakby pogodziła się ze swoim losem i było jej wszystko jedno co dalej..

Co ten sen może oznaczać..?

Wydrukuj tę wiadomość

  Butelka

Napisane przez: Natka
05-02-2012, 11:21
Forum: Sennik - znaczenia symboli
- Brak odpowiedzi

Pełna butelka oznacza radość i miłość. Butelka napełniona winem to dla kobiety sygnał, że jest zakochana. Mężczyźnie mówi, że jest kochany, tylko od niego zależy, czy odwzajemni to uczucie.
Pusta butelka oznacza potrzebę uczucia, jest wyrazem braku zadowolenia.

Wydrukuj tę wiadomość

  Olbrzym

Napisane przez: Natka
05-02-2012, 11:09
Forum: Sennik - znaczenia symboli
- Brak odpowiedzi

Widzieć we śnie olbrzymy to zachęta do modlitwy, aby prosić o opiekę wobec powtarzających się niepowodzeń.
Jeśli jednak Twój olbrzym we śnie niewiele przekracza średni wzrost, wówczas w snach kobiety oznacza mężczyznę dominującego w jej życiu uczuciowym, w snach mężczyzny będzie obietnicą fortuny, sławy.

Wydrukuj tę wiadomość

  Karty błyszczące, migoczące, mieniące się, złote lub srebrne

Napisane przez: Doria
05-02-2012, 10:48
Forum: Talie Tarota
- Odpowiedzi (15)

Bardzo marzę o złotych lub srebrnych ale takich naprawdę, błyszczących, mieniących się kartach Tarota i najlepiej żeby były to karty RW. Myślałam o Golden Rider Tarot, czy ktoś je ma i mógłby mi opisać jak wyglądają, bo na zdjęciach nie bardzo widać.. Ja jestem sroczka i lubię jak coś błyszczy i migocze, może są takie karty które zaspokoiły by w pełni tę moją przypadłość ?

Wydrukuj tę wiadomość


  1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot