1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot
Ostatnie wątki

Statystyki
  • Postów na forum:213.508
  • Wątków na forum:12.631
  • Użytkownicy:1.941
  • Najnowszy użytkownik:Hosia1998

  Samanta

Napisane przez: Natka
05-12-2011, 17:47
Forum: Imiona
- Odpowiedzi (1)

Samanta jest indywidualistką, która zawsze chodzi własnymi ścieżkami. Jest ekscentryczna, lubi błyszczeć w towarzystwie i interesuje się sprawami innych ludzi. Jej życie prywatne jest zagadką dla znajomych, gdyż nie lubi się zwierzać i zbyt wiele mówić o sobie. Z tego powodu jest tematem wielu plotek, ale do końca nikt nie wie czy są one prawdziwe. Samanta to kobieta pełna wewnętrznego ognia i polotu. Kocha życie takie jakie jest.

Imieniny Samanty
9 marca
4 grudnia

Zdrobnienia imienia Samanta
Samancia, Samunia, Sama, Sami

Szczęśliwa liczba: 6
Szczęśliwy kamień: opal
Szczęśliwy kolor: ecru

Imię Samanta w innych językach
ang. – Samantha
franc. – Samanta, Samantha
hiszp. – Samanta

Historia imienia Samanta
Samanta to imię pochodzenia semickiego. Jego historia nie jest do końca znana. Możliwe, że pochodzi z języka aramejskiego i oznacza wtedy: słuchającą. Może być także żeńską wersją hebrajskiego imienia Samuel, które oznacza imię Boże albo „Bóg wysłuchał”. W Polsce imię samanta pojawiło się w latach 60. XX wieku. Najbardziej popularne jest w krajach anglojęzycznych.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/s/samanta.html">http://imiona.sennik.biz/s/samanta.html</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość

  Ciągle śni mi się Tarot..

Napisane przez: Margola
05-12-2011, 12:00
Forum: Interpretacje snów
- Odpowiedzi (8)

Od ponad miesiąca, noc w noc śni mi się tarot. To jest np. sen że siedze przy stoliku, mam jakis rozkład i wnikliwie go analizuję, np. mówię do siebie "karta taka oznacza..." ale nie pokazują mi się poszczególne karty tylko ten fakt, że postawiłam sobie wróżbę i badam jej znaczenie.

To jest dla mnie męczące bo nie mogę rozgryźć, co ten sen tak na prawdę oznacza..

Wydrukuj tę wiadomość

  Sapphire

Napisane przez: Krystyna
05-12-2011, 00:05
Forum: Litoterapia
- Odpowiedzi (56)

   
Sapphire/Szafiry
Bardzo twardy minerał z gromady tlenków – niebieska odmiana Korundu.
To bardzo poszukiwany, wysoko ceniony, wyjątkowo atrakcyjny kamień kolekcjonerski i kamień szlachetny stosowany w jubilerstwie.
Nazwa pochodzi od gr. σάπφειρος Sappheiros, w starożytności oznaczała przede wszystkim Lapis-Lazuli.
Grecka nazwa została zapewne przejęta z języków semickich (hebr. sappir)

Jest spotykany w skałach magmowych, najczęściej w pegmatytach, i bazaltach.
Powstaje na kontaktach wapieni ze skałami magmowymi, rzadziej w łupkach lub pegmatytach.
Jako minerał bardzo odporny na wietrzenie, często znajduje się w piaskach i tu niekiedy się gromadzi

Niegdyś pod nazwą Szafir określano różne kamienie, w starożytności i w średniowieczu określając tak np. Lapis Lazuli.
Dopiero na początku XIX wieku uznano, że Szafir wraz z Rubinem są Korundami jakości jubilerskiej.
Obecnie do Szafirów zalicza się wszystkie Korundy jakości jubilerskiej, nie posiadającej barwy czerwonej, zarezerwowanej dla Rubinu.

Sapphire perfekcyjnie łączy w sobie dostojny chłód i przejmującą głębię.
W niektórych odmianach Szafiru występuje zjawisko asteryzmu, spowodowane obecnością drobnych inkluzji.
Najbardziej cenione są Szafiry o barwie błękitnej, tzw. Błękit Kaszmirski.
Szafirom najczęściej nadaje się szlif brylantowy lub schodkowy.
W przypadku ciemnych kamieni, dla podkreślenia ich przezroczystości, stosuje się szlify płaskie.
Szafiry Gwiaździste szlifuje się nadając im formę kaboszonu

Najcenniejsze są Szafiry o odcieniu bławatka, barwy takie maja Szafiry z Kaszmiru, Birmy i Tailandii..
Jaśniejsze Szafiry pochodzą ze Sri Lanki, a te bardzo ciemne pozyskuje się w Australii.
Szlachetne odmiany są przezroczyste i mogą mieć rozmaite odcienie..

Świat:
*Sri Lanka – Z tego rejonu pochodzą jedne z piękniejszych Szafirów: Szafiry o pięknej niebieskiej barwie, Szafiry Gwiaździste, żółte, oraz Szafiry z odcieniem fioletowym z licznymi inkluzjami ciekłymi które nadają im charakterystyczny jedwabisty połysk i mgiełkę.
Z tego regionu pochodzą też żółte i pomarańczowe odmiany typu Padparadża.
Największe znajdowane kryształy, do 20 kg, nie mają wartości jubilerskiej.
Złoża Szafirów znajdują się głównie na południowo zachodniej części wyspy, w regionie Ratnapura.
Kamienie występują tam w skale macierzystej, oraz w złożach rozsypiskowych i piaskach rzecznych.
Tubylcy kopią nory i studnie nawet do 10 m głębokości.
*Kambodża, Indie - najbardziej cenione są Szafiry pochodzące z Kaszmiru Indii, ze względu na barwę o niepowtarzalnym odcieniu „Błękitu Kaszmirskiego.
*Australia (Nowa Południowa Walia, Queensland, Tasmania) – największy oszlifowany żółty Szafir o wadze 217,5 ct,
Odmiany ciemnoniebieskie z odcieniem zielonkawym wydobywa się w Australii .
W Queensland znajdowane są również czarne szafiry Gwiaździste – najbardziej znanym jest „Czarna Gwiazda Queensland”.
*USA (Montana) – Szafiry o barwie lekko niebieskiej lub szarej.
*Rosja – na płw. Kola znaleziono kryształ ponad 5 kg.
*Birma – w 1966 r. znaleziono w Magoku kryształ Szafiru Gwiaździstego o wadze 63000ct. (12,6 kg).
*inne:
Namibia, Kolumbia, RPA, Madagaskar, Tajlandia, Tanzania, Brazylia, Kambodża, Kenia, Malawi, Zimbabwe, Finlandia
*Polska:
Dolny Śląsk, białe i przezroczyste Szafiry występują w pegmatytach Kruczych Skał w Wilczej Porębie k. Karpacza, bywają też znajdowane w aluwiach rzeki Izery
źródło
źródło
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Barbara

Napisane przez: Natka
04-12-2011, 09:02
Forum: Imiona
- Odpowiedzi (3)

BARBARA
Uczuciowa, lojalna i niezależna. Lubi nowe doświadczenia, toteż stara się dużo podróżować i czytać książki „o świecie”. Bardzo uważa, aby nie krzywdzić ludzi. Jest dobrą przyjaciółką dla męża i troskliwą mamą dla dzieci. Barbara to kobieta pewna siebie, lubi wolność, ale pomimo tego pozwala się prowadzić przez silną rękę męską.

Imieniny Barbary: 4 Grudnia

Patroni i święci: św. Barbara

Zdrobnienia imienia Barbara
Ba, Babcia, Babette, Babs, Babsi, Bacha, Bachna, Bachon, Bachor, Bachura, Bachus, Baciek, Bacik, Baja, Bajbus, Bajka, Bajsza, Bala, Bania, Banieczka, Banisia, Baniusia, Bara, Barabara, Barabarka, Barabasia, Barabasz, Barb, Barba, Barbacha, Barbarelka, Barbarella, Barbaret, Barbaretka, Barbari, Barbarina, Barbariusz, Barbarka, Barbaros, Barbarossa, Barbarus, Barbarzyca, Barbarzyńca, Barbasia, Barbaś, Barbe, Barbelucha, Barbi, Barbie, Barbini, Barbol, Barbra, Barbson, Barbula, Barbunia, Barbura, Barburka, Barbus, Barbusia, Barbuszka, Barbuś, Barbóra, Barbórka, Barka, Barkej, Barnabka, Basałyczek, Basałyk, Basia, Basiaczek, Basiak, Basialenka, Basiasta, Basiatka, Basiać, Basica, Basiczek, Basiczka, Basiczulek, Basiczurek, Basieczka, Basiek, Basiem, Basiencja, Basieniuk, Basienka, Basiex, Basieńka, Basik, Basika, Basiniec, Basinka, Basiola, Basiolka, Basior, Basiorek, Basiorzyca, Basiosława, Basiowczyk, Basiołcha, Basiołek, Basista, Basiszcze, Basiuba, Basiula, Basiulek, Basiulina, Basiulinek, Basiulka, Basiunia, Basiura, Basiutka, Basix, Basiątko, Bass, Bassik, Basza, Baszja, Baszka, Baszna, Bazia, Bazu, Baś, Baśbaś, Baśka, Baśkan, Baśko, Baśkowa, Baśku, Baśkuń, Baśmira, Bańcia, Bańka, Bejbra, Bejzi, Bejś, Berbla, Bibi, Bra, Brawórka, Bulinek, Bunia, Burbra, Burka, Busia, Buszek, Buszka, Buś, Bysiak, Rabarbar, Rabarbara, Rabarbarek, Rara, Sieńka, Siuba, Siunia, Siunieczka, Siuńka

Przysłowia
„Z Baśki będzie Barbara, ale z Bartka Bartek”
„Kto sieje tatarkę, ma żonę Barbarkę i krowami orze,nie pytaj, czy zdrów, ale czy żyjesz nieboże?”
„Wyszedł, jak Barbara na Trynach.Kiedy na św. Barbarę błoto, będzie zima jak złoto”
„Gdy w świętą Barbarę gęś chodzi po lodzie, to Boże Narodzenie będzie po wodzie”
„Od świętej Barbary noce się urwały”
„Barbara święta o górnikach pamięta”
„Gdy w świętą Barbarę ostre mrozy, to na zimę gotuj wozy, a gdy rozstajanie, każ opatrzyć sanie”(związane ze świętem 4 grudnia)
„Barbara mrozi, Mikołaj lód zwozi.Święta Barbara po lodzie, Boże Narodzenie po wodzie”
„Ja mam Basię, a wam zasię”
„Barbara ni młoda, ni stara”

Szczęśliwa liczba: 7
Szczęśliwy kamień: opal
Szczęśliwy kolor: srebrny

Barbara w innych językach
ang. – Barbara
fr. – Barbara, Barbe
niem. – Barbara
połud.-słow. – Varvara, Barbara

Historia imienia Barbara
Imię to może być pochodzenia greckiego lub łacińskiego. Mianowicie grecki przymiotnik barbaros to „nie mówiący po grecku, niegrecki, niekulturalny”, dosłownie „(mówiący) bar-bar”. Jako określenie ludów innych przejęli to słowo od Greków Rzymianie. Użyte jako rzeczownik barbaros oznaczało każdego cudzoziemca (u Rzymian nie-Rzymian, u Greków nie-Greków); Barbara to po prostu „cudzoziemka”. W charakterze imienia mamy poświadczoną łacińską formę męską Barbarus i żeńską Barbara.
W Polsce Barbara pojawiła się w źródłach około połowy wieku XTV (1354); z końca XV wieku znamy też formę Barbora z dokumentu czeskiego Janusza, księcia oświęcimskiego i Zatorskiego. Ta właśnie forma musiała stać u podstawy popularnej na Śląsku Barbórki (nie Barburki), Zdrobniała forma Barbarka znana jest od 1445 roku.
Dziś jest jednym z najpopularniejszych imion kobiecych, nadawanym także często ulubionym zwierzętom. Od spieszczonej formy Basia pochodzi nowa forma potoczna Baśka i nowsze spieszczenie typu Basieńka. O wzroście popularności imienia Barbara pod koniec XIX i na początku XX w. zadecydowało z pewnością imię jednej z bohaterek „Pana Wołodyjowskiego”.
Święta znana pod tym imieniem nie jest postacią, która by wyraziście wyłaniała się z mroków zamierzchłych czasów. Była mimo to szeroko i wyraziście czczona.

BARBARA, PANNA I MĘCZENNICA
Czczono ją już w VII w., ale legendy, które o niej opowiadają i których znane redakcje pochodzą także z tego czasu, wywodzą się zapewne z utworów wcześniejszych, może z judeo-chrześcijańskich midraszów; może chodziło w nich o uwypuklenie idei nawrócenia się na chrześcijaństwo bezpośrednio z pogaństwa. Szczegóły nie przedstawiają oczywiście historycznej wartości. Są wątkiem opowieściowym, niczym więcej.
Barbara była w tej opowieści córką bogatego poganina Dioskora, który zamykał ją w wieży. Kiedy przekonał się, iż mimo to przyjęła wiarę i chrzest, sam pozbawił ją życia, za co z kolei został ukarany nagłą śmiercią od pioruna. Istnieją różne wersje tej legendy.
Ustalenie chronologii, współzależności i powiązania z tradycjami lokalnymi tych wersji wydaje się rzeczą niemożliwą. Jej męczeństwo umiejscawiano w Antiochii, Nikomedii, Heliopolis, Toskanii i Rzymie. Równocześnie szerzył się kult relikwii świętej, którą rzekomo sprowadzono do Wenecji w r. 1258. Czczono je jednak także w Rzymie, Piacenzy, Rieti, Pradze, a nawet na Pomorzu. Ze swej strony Koptowie egipscy przeświadczeni byli, iż oni posiadają relikwie w Starym Kairze i dlatego królowie aragońscy pertraktowali w XIII i XIV w. z sułtanami Egiptu o uzyskanie cennych szczątków. Przeciw tej obfitości relikwii występował Konrad z Waldhausen, kaznodzieja czeski z XV w., ale jego głos zginął pośród niezliczonych objawów czci okazywanej Barbarze.
Popularność swą kult zawdzięcza przeświadczeniu, że Barbara jest patronką dobrej śmierci: singulare morientium solatium; że chroni od śmierci nagłej: kto jej wzywa, nie umrze bez św. sakramentów. To przeświadczenie sprawiło z kolei, że za swą opiekunkę obrali ją artylerzyści, minerzy, załogi forteczne, strażacy, marynarze i górnicy, a także murarze, architekci, ludwisarze, kowale i więźniowie.
Czczona w całym chrześcijańskim świecie, a szczególnie we Flandrii, Nadrenii, Austrii, Czechach, na Pomorzu i Śląsku, dziś przede wszystkim wspominana jest w zagłębiach górniczych. Diecezja katowicka jeszcze w 1963 r. zwróciła się o zatwierdzenie jej patronatu. Święto obchodzono zazwyczaj 4 grudnia, ale w martyrologium Adona widniało także pod dniem 16 tego miesiąca, a synaksaria wschodnie posiadają jeszcze inne daty. Ostatni kalendarz rzymski (liturgiczny) pomija je zupełnie.

BARBARA Z BERGAMO
We wczesnej młodości wstąpiła do klasztoru bernardynek w Mediolanie. Z powodu słabego zdrowia zostać tam jednak nie mogła. Po pewnym czasie wespół z Jolantą Sabaudzką założyła w Vercelli wspólnotę, która starała się kierować regułą św. Klary. Sykstus IV zaaprobował tę fundację w r.1478. Barbara była pierwszą ksienią klasztoru. Zmarła wkrótce po swej przyjaciółce w r. 1478. Potomność zachowała pamięć wielu cudów, które miały dokonać się w czasie jej życia i po śmierci. Zakon franciszkański czci ją jako błogosławioną i wspomina w swym martyrologium dnia 19 listopada.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/b/barbara.html">http://imiona.sennik.biz/b/barbara.html</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość

  Kolendra

Napisane przez: Krystyna
01-12-2011, 23:45
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (8)

   
Kolendra-Coriandrum L. 1753
Rodzaj roślin z rodziny selerowatych.
Liczy 2 gatunki, pochodzące prawdopodobnie z zachodnich części obszaru śródziemnomorskiego.
Gatunkiem typowym jest Coriandrum sativum L.
Gatunki
kolendra siewna (Coriandrum sativum L.)
Coriandrum tordylium
źródło

Nazwa "kolendra" pochodzi od Lac.  coriandrum , zapożyczone od starożytnogreckiego κορίανδρον , κορίαννον . 
W grece mykeńskiej znana jest forma / ko-ri-ja-do-no / [koriadno], która jest identyczna z mitologią Κορδαδνη , koriadnê . 
Etymologia ludowa wytwarza słowo od starożytno-greckiego κόρις , co oznacza "błąd", ponieważ w niedojrzałym stanie roślina wydziela ostry zapach owada. 
Jednak pod koniec suszenia aldehyd decylowy (jego zawartość wynosi do 60-80% w olejku z zielonych części rośliny), co powoduje, że zapach ten prawie całkowicie zanika, a do czasu dojrzewania owoce zawierają tylko jego pozostałości 
 Istnieje jednak homonimiczny grecki κόρις ze znaczeniem "ziele dziurawca".

Zielona kolendra jest często nazywana "cilantro" (lub "Kindzoy"), z naciskiem na pierwszą, a następnie drugą sylabę  ქინძი(kindzi), którego związek z ormiańskim  Գինձ (gindz) "runda" jest bardzo wątpliwa. 
Na północnym Kaukazie, w argo pszczelarzy, roślina nazywa się "kolyandra" (zapożyczając od współczesnej greki), na Białorusi, "kalyandra" jest zarówno rośliną  jak i rozdrobnionymi owocami. 
To drugie dzieje się poprzez język  polski, kolandra do metatesedowych form typu cf. κολίανδρο, κολίαντρο , kolianðro, koliandro , . κολίανδρο, kolianðro , isp.  kolendra i port. coentro. 
Innymi popularnymi nazwami roślin są siewki perskie. گشنز (gešniz); schlöndro, chilantro, hamem z համեմ (hamem); kishnishi, kashnich z  kişniş . 
Arabska nazwa kolendry to arabski. كزبرة (kuzbara), Jewish - Heb. גד (GAD), lub (כזבר (ה (kuzbar (a) (ten ostatni pożyczył od arabskiego), Koreańczycy (Koryo Saram) - Sancha z chińskiej Xiangcai (na hangukskom i chosonsky brzmi jak "warkocz"), dr.-ind. dhavanam, hindi, nepalski dhaniya itp.

Niektóre rośliny z innych rodzajów, a nawet rodziny mają podobny smak. 
Z tego powodu szefowie kuchni nazywają je także kolendry, chociaż mają inne nazwy botaniczne. 
Na przykład tak zwana meksykańska kolendra lub długa kolendra to Eryngium foetidum , a wietnamska kolendra  to Polygonum odoratum .

Możliwa ojczyzna - wschodnia część Mirza Sródziemnego
W Europie Środkowej i Zachodniej kolendra pochodzi od Rzymian. 
W Wielkiej Brytanii pojawiła się po podboju rzymskim (I wne). 
Była uprawiany przez długi czas w południowo-wschodnich hrabstwach, gdzie nadal jest rozpowszechniona  jako chwast. 
W erze odkryć geograficznych (XV-XVII wiek) kolendra z Europy została wprowadzona do Ameryki, Australii i Nowej Zelandii .
W Rosji wzmianka o kolendrze jako roślinie ogrodowej została znaleziona w źródłach literackich z XVIII wieku. W 1784 r. 
O niej  pisał rosyjski agronom A.T. Bolotov . 
Stara rosyjska nazwa "Kiszniew" wskazuje, że kolendra przybyła do Rosji ze wschodu, najwyraźniej z języków irańskich lub tureckich, gdzie kolendra jest oznaczona słowami gešniz (Farsi) i kişniş (Turkish) 
.
Początek masowego siewu kolendry w Rosji należy do lat trzydziestych XIX wieku. Kolendra wraz z anyzem została  po raz pierwszy wprowadzona do kultury w Rosji w 1830 roku przez hrabiego P. I. Apraksina , który przywiózł nasiona tych roślin z Hiszpanii i rozdał je chłopom z wioski Red Voronezh (obecnie Region Belgorod) do siewu. 
Wiadomo, że w 1860 r. ND Khleboschin, uczony władca majątków Apraksina, napisał: "Typowym sąsiadem anyżu jest chwast kolistej" i zalecił pielenie anyżu z kolendry tak często jak to możliwe 

Jest szeroko uprawiany w krajach WNP : na Ukrainie , w środkowym regionie Chermozem i południowo-wschodnich regionach europejskiej części Rosji, na północnym Kaukazie
Plantatorzy warzyw rosną kolendry na szerokości Moskwy, a nawet w centralnych regionach Jakucji.. 
Kolendra jest dziką rośliną  na Krymie, w Azji Środkowej , na Kaukazie i na południu europejskiej części Rosji.
źodło

Wydrukuj tę wiadomość

  obliczanie ascendentu w znaku

Napisane przez: mumi
01-12-2011, 08:52
Forum: Astrologia
- Odpowiedzi (41)

za astrolabium:
ascendent to znak zodiaku, który wschodził na horyzoncie w chwili urodzenia. Determinuje nasze "ja", ukazuje nasze zachowanie w kontaktach międzyludzkich, jakie wrażenia wywieramy na innych.

ascendent można obliczyć tutaj:
<!-- m --><a class="postlink" href="http://www.eraastrologii.pl/Oblicz-swoj-Ascendent">http://www.eraastrologii.pl/Oblicz-swoj-Ascendent</a><!-- m -->

albo tutaj, polecam się zalogować (dla znających angielski):
<!-- m --><a class="postlink" href="http://www.astro.com/cgi/ade.cgi?ract=xx687474703a2f2f7777772e617374726f2e636f6d2f6367692f63686172742e6367693f72733d333b627479703d77326777&lang=e&rs=3&btyp=w2gw">http://www.astro.com/cgi/ade.cgi?ract=x ... &btyp=w2gw</a><!-- m -->

jeśli już wiemy jaki mamy ascendent możemy sprawdzić co "mówi" o nas:
<!-- m --><a class="postlink" href="http://www.astrolabium.pl/horoskop/ascendent">http://www.astrolabium.pl/horoskop/ascendent</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość

  Kozieradka -Trigonella

Napisane przez: Krystyna
01-12-2011, 00:07
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (14)

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Kozieradka-Trigonella 
Rodzaj roślin należący do rodziny Bobowatych.
Obejmuje 95 gatunków występujących na wszystkich kontynentach Starego Świata sięgając po wyspy Oceanii

Gatunki flory Polski
Trigonella Caerulea-Kozieradka Błękitna
Trigonella Foenum-Graecum-Kozieradka Pospolita
Rośliny jednoroczne lub byliny, prosto wznoszące się lub szeroko rozpostarte, silnie rozgałęzione

Zastosowanie
Niektóre gatunki po wysuszeniu i zmieleniu służą jako aromatyczne dodatki do żywności.
Suszone liście, łodygi i nasiona Kozieradki pospolitej stosowane są jako przyprawa
Młode liście i łodygi Kozieradki Pospolitej używane są jako warzywo
Nasiona stosuje się również w celach leczniczych.
Najczęściej wykorzystywany jest ekstrakt z nasion Kozieradki, obfitujący w białko, błonnik i zawierający saponiny
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Kocanki

Napisane przez: Krystyna
30-11-2011, 23:40
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (18)

   
   
źródło
Kocanki (Helichrysum Mill.
Rodzaj roślin z rodziny astrowatych. 
Należą do niego liczne gatunki występujące głównie na obszarach o ciepłym klimacie, głównie w południowej Afryce i Australii, w basenie Morza Śródziemnego, w zachodniej i środkowej Azji i w Nowej Zelandii.
Dawniej zaliczano do niego około 500 gatunków, ostatnie jednak prace botaników wykazały, że były one nieprawidłowo sklasyfikowane.
Obecnie większość tych gatunków botanicy wyłączyli w odrębne rodzaje i prace te nadal trwają.
Gatunkiem typowym jest Helichrysum orientale L..

Kwiaty zebrane w koszyczki, w których występują wyłącznie kwiaty rurkowate, brak kwiatów języczkowych.
Listki okrywy koszyczków papierowate, przeważnie białawe

Gatunki dziko rosnące w Polsce
kocanki piaskowe (Helichrysum arenarium (L.) Moench)
Gatunki uprawiane (wybór)
kocanki włochate (Helichrysum petiolare Hilliard & B. L. Burtt)
kocanki włoskie (Helichrysum italicum (Roth) G. Don)
kocanki wspaniałe (Helichrysum splendidum (Thunb.) Less.)

Zastosowanie
Niektóre gatunki są uprawiane jako rośliny ozdobne lub lecznicze.
Nadają się na rabaty kwiatowe, szczególnie w ogrodach skalnych.
W Polsce ze względu na klimat są uprawiane jako rośliny jednoroczne.
Wymagają żwirowatego, przepuszczalnego i niezbyt żyznego podłoża oraz słonecznego stanowiska.
Rozmnaża się je z nasion, sadzonek pędowych lub przez podział kłączy.
żródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Teresa

Napisane przez: Natka
30-11-2011, 20:40
Forum: Imiona
- Odpowiedzi (2)

Teresa to kobieta szlachetna, dobra, uczciwa, pracowita i wytrwała w swych postanowieniach. Ma zdolność szybkiego podejmowania decyzji, gdyż ma dużą wiedzę i doświadczenie. Dużo pracuje nad sobą, kształci się. Jest uparta w dążeniu do celu, chociaż na swojej drodze często spotyka trudności. Jest wzorową matką, wychowuje dzieci na dobrych patriotów. Ma słabe zdrowie. Teresa jest osobą wierzącą.

Imieniny Teresy
3 marca, 11 marca, 7 marca, 12 kwietnia, 7 czerwca, 27 czerwca, 6 lipca, 9 sierpnia, 26 września, 1 października i 15 października

Patroni i święci
św. Teresa Benedykta od Krzyża
św. Teresa z Lisieux
św. Teresa z Avila
św. Teresa od Dzieciątka Jezus
bł. Matka Teresa z Kalkuty

Zdrobnienia imienia Teresa
Enia, Eniczka, Esa, Rena, Renia, Reniuchna, Reniutka, Resa, Resiatko, Reska, Reśka, Reśquo, Te, Tela, Telcia, Telix, Tenia, Ter, Tera, Tercia, Tere, Terecha, Terechura, Terella, Teren, Terenia, Tereniczka, Tereniuk, Tereniulek, Teres, Teresek, Teresia, Teresinek, Tereska, Tereza, Terezada, Terezja, Terezyta, Tereś, Teri, Terka, Terunia, Terysława, Tesa, Tesia, Tesiara, Tesiek, Tesiok, Tesiula, Tess, Tessa, Tesserka, Tetek, Teti, Tetka, Teś, Teśka, Teńka, Theresa, Theri, Tuśka

Przysłowia
„Każda Teresa ma swe interesa”
„Na świętą Teresę odziej się w bekiesę”

Szczęśliwa liczba: 5
Szczęśliwy kamień: oliwin
Szczęśliwy kolor: turkusowy

Imię Teresa w innych językach
Theresia (łac.)
Teresa, Theresa, Tess, Tessa, Tracy (ang.)
Theresia, Therese (niem.)
Thérèse (fr.)
Teresa, Teresita (hiszp.)
Teresa (wł.)
Tereza, Terezija (ros.)
Tereza, Terezie (czes.)
Terézia, Tereza (słowac.)
Tereza, Terezija (połud.-słow.)

Historia imienia Teresa
Jest to imię żeńskie o niejasnej etymologii. Najczęściej przyjmuje się, że jest to żeńska forma bizantyjskiego imienia męskiego, Tarâsios. Ale to niepewne.
Imię to jest w Polsce dosyć popularne. Pojawia się w wieku XVII. Popularność imienia wyraźnie wzrosła po kanonizacji św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Formy spieszczone tego imienia to: Tereska, Terenia, Renia, Teresia, Tesia, Teres.

TERESA Z AVILI
Urodziła się 28 marca 1515 roku w Avili jako trzecie dziecko Alfonsa de Cepeda oraz jego drugiej żony Beatryczy de Ahumeda. Mając lat siedem, zamierzała z ukochanym bratem wybrać się do ziemi Maurów, by ponieść tam śmierć za wiarę. W r. 1530 ojciec powierzył ją na wychowanie siostrom augustiankom. Na skutek choroby w dwa lata później wróciła do domu.
W listopadzie 1535 roku wstąpiła w Avili do karmelitanek. Nie obeszło się bez przeciwności. Zrazu jej wstąpieniu sprzeciwiał się ojciec, potem przyszła choroba, która zmusiła ją na jakiś czas do opuszczenia domu zakonnego i leczenia się w Becedas. W listopadzie 1539 roku widzimy ją znów w Avili, jest jednak w dalszym ciągu ciężko chora. W połowie sierpnia zdawało się już wszystkim, że nadszedł koniec. Tymczasem po upływie kilku dni, w czasie których była nieprzytomna, odzyskała świadomość i mogła wrócić do klasztoru.
Wkrótce zaczęła doznawać wizji. Na Wielkanoc 1557 r. przeżyła w wizji swoje mistyczne zaślubiny. Nieco później doznała łaski przebicia serca i wielu zachwyceń. Wreszcie w r. 1560 przeżyła straszną wizję piekła i wówczas to złożyła ślub czynienia zawsze tego, co doskonalsze. W grudniu 1560 r. została odwołana do Toledo, gdzie zaczęła spisywać swą autobiografię. W r. 1571 wizytator apostolski mianował Teresę, mimo sprzeciwu sióstr, przełożoną w domu zakonnym, z którego wyszła, tzn. w klasztorze Wcielenia w Avili. Ciągle jednak działa intensywnie.
Sterana ciągłymi podróżami, zapadła ostatecznie na zdrowiu i w ciągu jednej z nich, 4 października 1582 roku zmarła w Alba de Tormes. Pochowano ją w dniu następnym, który z uwagi na przeprowadzoną właśnie reformę kalendarza był dniem 15 października. W tym też dniu obchodzi się jej pamiątkę.

TERESA Z LISIEUX
Urodziła się 2 stycznia 1873 roku w Alencon w Normandii jako dziewiąte dziecko Ludwika i Zelii Martin. Matka obumarła ją zresztą bardzo wcześnie (1877). Tym większą miłością otoczył ją wtedy troskliwy ojciec. W r. 1884 przygotowana bardzo starannie przystąpiła do pierwszej Komunii św. W cztery lata później, pełna gorących uczuć religijnych, podjęła starania o przyjęcie do zakonu. Mimo młodego wieku, kanonicznej przeszkody do przyjęcia jej do klasztoru, pojechała do Rzymu i osobiście zwróciła do Leona XIII z prośbą o dyspensę. W kwietniu 1888 roku przekroczyła próg karmelitanek w Lisieux, gdzie też w rok później otrzymała habit i gdzie we wrześniu 1890 złożyła uroczystą profesję zakonną. Początki jej życia w klasztorze nie przypominały róż. Znieść musiała wiele cierpień i upokorzeń, ponadto troską napawały ją wiadomości o przykrym stanie zdrowia jej ukochanego ojca. Tknięty paraliżem umarł on w roku 1894. Teresa spełniała już wówczas obowiązki mistrzyni nowicjuszek. Wśród tych wzniosłych uczuć i boleści spalała się szybko. W dniu 30 września 1897 r. otoczona szacunkiem sióstr zakonnych, z których dwie były zarazem jej rodzonymi siostrami (Paulina i Maria), zmarła.
Wspomina się ją 1 października.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/t/teresa.html">http://imiona.sennik.biz/t/teresa.html</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość

  Elżbieta

Napisane przez: Natka
30-11-2011, 20:29
Forum: Imiona
- Odpowiedzi (3)

Każda Elżbieta jest kobietą dystyngowaną i pełną klasy, o dużej kulturze osobistej. Potrafi rozkazywać, w razie potrzeby wykazując dużo sprytu. Jest bardzo opanowana i nie łatwo ulega wpływom. Swoje całe życie postępuje tajemniczo, nie ujawniając swoich osobistych spraw. W stosunku do obranej idei jest lojalna. Na zewnątrz jest istotą pełną majestatu, chodzącą z wysoko uniesioną głową. Lubi być otaczana przez mężczyzn. Lubi teatry i muzykę poważną. Jest lojalna. Uwielbia piękne krajobrazy. Rzadko uzewnętrznia swoje odczucia, raczej nadrabia miną. Podobnie jest u niej i w miłości.

Imieniny Elżbiety
4 stycznia, 20 lutego, 18 czerwca, 4 lipca, 8 lipca, 14 sierpnia, 23 września (dawniej 5 listopada), 21 października, 9 listopada, 14 listopada i 17 listopada, 19 listopada i 25 listopada

Patroni i święci
Elżbieta, biblijna córka Aarona, matka Jana Chrzciciela
Św. Elżbieta Węgierska
Św. Elżbieta Portugalska
Św. Elżbieta Anna Seton

Zdrobnienia imienia Elżbieta
Bela, Beli, Beta, Beti, Betka, Betsi, Betty, Betuś, Biecia, Bieta, Bietka, Busia, Dziunia, Dżela, Dżelosława, Edzia, El, Ela, Elaczek, Elalunia, Elaszek, Elcia, Elciak, Elciax, Elcik, Elcyk, Elda, Eleczka, Elek, Eleonora, Eleonory, Elf, Eli, Eliaszek, Eliczka, Elik, Elinka, Elis, Elisabeth, Elisko, Eliszka, Elix, Eliza, Elizabietta, Elka, Elkuś, Elkuśka, Ell, Ellka, Elo, Els, Elson, Elu, Eluch, Elucha, Eluchna, Eluhna, Elulka, Elunia, Eluniek, Elurka, Elusia, Elusiek, Elusieńka, Eluszka, Elutek, Elutka, Eluś, Eluśka, Eluń, Eluńka, Elza, Elż, Elża, Elżbietan, Elżbietanka, Elżbietka, Elżbitka, Elżi, Elżibe, Elżik, Elżu, Elżuchna, Elżula, Elżunia, Elżusia, Helkena, Ila, Jelizawietka, Lea, Lela, Lelula, Lisa, Liz, Liza, Lulka, Lunia, Lusia, Lusiek, Luśka, Zbietka, Zbitka, Żbieta, Żbik, Żunia

Przysłowia
„Na świętą Elżbietę bywa śniegu nad piętę”

Szczęśliwa liczba: 8
Szczęśliwy kamień: aleksandryt
Szczęśliwy kolor: purpurowy

Elżbieta w innych językach
język angielski – Elizabeth, Lisbeth, Lizabeth, Lisa, Lisbeth, Lizbet, Beth, Bett, Tess, Tessa
język białoruski – Al’žbeta, Lisaveta, Liza, Lizaveta
język bułgarski – Elisaveta, Elisa, Elisava, Lisaveta
język czeski – Alžběta, Bětka, Eliška, Líza
język duński – Elisabeth, Elsebe, Elsebet, Elly, Lisbet
język fiński – Liisa, Eliisa
język francuski – Elisabeth, Isabelle
język grecki – Elisavet / Ελισάβετ
język hiszpański – Isabel
język niderlandzki – Elisabeth, Elisabetha, Elizabeth, Lisabetha, Lizabeth
język litewski – Elžbieta, Elzbieta, Alzbieta, Alžbieta
Łacina – Elisabeth
język macedoński – Elisaveta, Elisa, Eli, Sava, Veta
język niemiecki – Elisabeth
język norweski – Elisabeth, Elsebet, Lisbeth, Bette
język portugalski – Isabel, Izabel
język rosyjski – Al’žbeta, Elizaveta
język rumuński – Elisabeta, Elisaveta
język serbsko-chorwacki – Elizabeta, Jela, Jelisaveta, Špela
język słowacki – Alžbeta, Jela
język słoweński – Elizabeta, Betka, Liza, Špela
język szwedzki – Elisabet, Elsebeth, Lisbet, Lisa
język ukraiński – Jelyzaveta, Lysaveta
język węgierski – Erzsèbet
język włoski – Elisabetta, Isabella

Historia imienia Elżbieta
Imię hebrajskie Elisheba z grupy imion teoforycznych z elementem el- „Bóg”. Całość interpretować można jako —”Bóg moją przysięgą”. Do Europy przyszło wraz z chrześcijaństwem.
W źródłach polskich imię poświadczone od XIII wieku w formach: Elizabeth, Eizebeth, Elżbieta (od 1393 roku), Elżbiejta, Alżbieta, Helżbieta, Alżbjeta, Elizabeta, Heliżabeta, Alizabeth, Elzabeth. Formy spieszczone to : Bieta, Elza, Elze, Eliza (np. Orzeszkowa), Halżka, Żbieta, Elżka, Elunia, Elżunia, Hala, Halka. Od imienia tego (w formie góralskiej Hala, Halka) pochodzi nazwisko Halczyn.

ELŻBIETA Z TURYNGII (ELŻBIETA WĘGIERSKA)
Urodziła się w r. 1207 w Bratysławie lub na zamku Saros Patak jako trzecie dziecko Andrzeja II, króla Węgier. Rychło przyobiecano ją dla syna Hermana, landgrafa Turyngii, który szukał w ten sposób poparcia w swej nieco trudnej sytuacji politycznej. Toteż w r. 1211 wyposażona hojnie przez ojca przybyła na dwór w Wartburgu. Wobec zmienionej sytuacji politycznej powzięto potem na dworze zamiar odesłania jej na Węgry. Przeciwstawił im się zdecydowanie sam Ludwik i w 1221 poślubił narzeczoną, z którą dawna był zaręczony. Małżeństwo okazało się bardzo szczęśliwe. Urodziło się z niego troje dzieci, ostatnie już po śmierci Ludwika, który zmarł w 1227 r. w drodze na wyprawę krzyżową. Wkrótce potem Elżbieta opuściła Wartburg i osiadła wraz z dziećmi w Eisenach. Nie uczyniła tego pod przymusem, nie została wyrzucona z zamku, raczej odsunęła się z własnej woli, a zgodnie z konwencjami prawa frankońskiego, dotyczącymi spraw majątkowych wdowy. Nie bez znaczenia było tu kierownictwo duchowne, które po franciszkaninie Rudygerze sprawował nad nią surowy i twardy Konrad z Marburga. W r. 1228 złożyła na jego ręce ślub wyrzeczenia się świata. Mimo to Egbert, biskup Bambergu próbował ją przymusić do powtórnego zamążpójścia. Wybronili ją od tego wasale zmarłego męża, którzy przywieźli jego szczątki. Wkrótce na podstawie umowy rodzinnej mogła korzystać z dóbr w Marburgu, dokąd się z kolei przeniosła. Ufundowała wówczas szpital, dedykując go św. Franciszkowi. Prawdopodobnie w r. 1228 przyjęła jako pierwsza tercjarka w Niemczech habit franciszkański. Ostatnie lata swego krótkiego życia spędziła w skrajnym wyrzeczeniu i ubóstwie.
Konrad polecił jej nawet oddalić od siebie służące, które jej towarzyszyły od wczesnego dzieciństwa. Oddała się wówczas bez reszty posłudze chorych i biednych. Zmarła z wycieńczenia w nocy z 16 na 17 listopada 1231 r. I w tym dniu, 17 listopada obchodzi się jej pamiątkę.

ELŻBIETA PORTUGALSKA
Urodziła się w 1271 r. jako szóste dziecko Piotra III oraz Konstancji, wnuczki cesarza Fryderyka II. Piotr III pojednał się wtedy ze swoim ojcem, Jakubem I, który potem Elżbietę wychowywał i obudził w niej ducha pobożności. Mając dwanaście lat, stanowiła już partię, o którą ubiegali się następcy tronów w Anglii i Neapolu.
W r. 1283 przeznaczono ją na żonę Dionizego, króla Portugalii; wyjechała wtedy do Bragancy. Wiodła tam życie oddane pobożności i dziełom miłosierdzia. W r. 1290 powiła pierwsze dziecko. Konstancję, a w trzynaście miesięcy później następcę tronu, Alfonsa. Od tego mniej więcej czasu życie jej toczyło się pośród nieustannych trosk, zmartwień i boleści. Tych ostatnich przysparzał jej przede wszystkim mąż, który wiódł życie swawolne, a nawet rozwiązłe. Wszystko znosiła po bohatersku. Nie uskarżając się na położenie, posunęła się nawet do tego, że wychowywała dzieci z nieprawego łoża.
Gdy zaś syn, obawiając się rozrastającego wpływu bastardów, podniósł bunt przeciwko ojcu, starała się za wszelką cenę uśmierzyć spory, nie osiągnąwszy zaś tego, mnożyła swe posty i modlitwy. Oskarżono ją wtedy, że to ona spowodowała niezgodę i uwięziono w Alemquer. Król jednak spostrzegł wkrótce swój błąd i zwrócił jej wolność.
Po śmierci męża w 1325 r. Elżbieta przywdziała habit tercjarki i osiadła przy klasztorze klarysek w Coimbrze, którego była drugą fundatorką. Dwukrotnie pielgrzymowała jeszcze do Santiago. Po raz wtóry szła tam pieszo, mając już 64 lata. Dowiedziawszy się o wybuchu wojny między synem a jej wnukiem, królem Kastylii, czym prędzej pospieszyła do Alfonsa, przebywającego w Estremoz. Tam zaraz po przybyciu zachorowała i w dniu 4 lipca 1336 r. zmarła.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/e/elzbieta.html">http://imiona.sennik.biz/e/elzbieta.html</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość

  Komosa

Napisane przez: Krystyna
30-11-2011, 00:15
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (21)

   
Komosa (Chenopodium L.)
Rodzaj roślin, należący do rodziny komosowatych.
W Polsce występuje ok. 30 gatunków, w tym zarówno gatunki rodzime, jak i gatunki zawleczone i efemerofity.
Gatunkiem typowym jest Chenopodium rubrum L..
Zastosowanie
Prowadzone są badania nad wprowadzeniem do uprawy komosy ryżowej (Chenopodium quinoa) z Ameryki Południowej
wykaz gatunków tutaj

Wydrukuj tę wiadomość


  1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot