1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot
Ostatnie wątki

Statystyki
  • Postów na forum:211.382
  • Wątków na forum:12.313
  • Użytkownicy:1.937
  • Najnowszy użytkownik:EdytaE

  Gifts of Heimdall Runes Bifrost Shining

Napisane przez: Krystyna
06-04-2022, 16:21
Forum: Runiczne talie kart
- Odpowiedzi (3)

   
Rune Cards Gifts of Heimdall Runes Bifrost Shining Rune Reflections
Te obrazy przedstawiają karty z grafiką run, autorstwa @gifts_of_heimdall_runes.
Obrazy zostały pierwotnie udostępnione na Instagramie i Facebooku jako projekt sztuki runicznej.
63 karty (zeskanowane na potrzeby tego bloga) zostały wydrukowane prywatnie przez MPC (Make Playing Cards) dla kolekcjonera sztuki runicznej.

Projekty Bifröst Shining zostały podzielone według trzech ósemek (Ætts) Starszego Futharka. Ósemki opisują ścieżkę do medytacji runicznych, inicjacji i transformacji w trzech sferach:

I. ÓSEMKA ŻYCIA: Podróż stworzenia (w mitologii nordyckiej)
II. ÓSEMKA JA: Podróż świadomości.
III. ÓSEMKA DUSZY: Podróż duchów i bogów nordyckich.

Karty zostały podzielone na cztery główne sekcje:
1) 24 karty sztuki runicznej.
2) 24 osobiste karty korespondencyjne runiczne.
3) 12 kart dziewięciu królestw Yggdrasil i Bifrost, Tęczowy Most.
4) Jedna karta przedstawiająca podróż „Cykl zmiany runy Starszego Futhark” z Ginnungagap do Yggdrasil, Ragnarök i powrót.
Pozostałe obrazy przedstawiają wspólną grafikę rewersu i kartę z podpisem.

Karty „Bifröst Shining-Rune Reflection” opierały się na subiektywnych refleksjach i spekulacjach, adaptując starożytne nordyckie mity i legendy z ezoteryczną wiedzą o runach.
Karty korespondencyjne integrowały i skondensowały osobistą podróż z runami przez kilka lat.
Niektóre motywy zostały inspirowane przez „Their Lords/Ladyships” (Bogowie) podczas tworzenia projektu.

„Bifröst Shining-Rune Reflections” kierują wewnętrzną podróżą dla każdego, kto podobnie zainspirował się tymi starożytnymi laskami, którzy mogą poszukiwać transformacyjnych podróży runami i innymi ścieżkami.
Wszystkie zawarte w nich treści, przypuszczenia i propozycje należy jednak z szacunkiem traktować wyłącznie jako produkt nadmiernie aktywnej wyobraźni w średnim wieku, bez poważnego lub zamierzonego zastosowania innego niż osobista refleksja.
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Gifts of Heimdall Runes Journeys Beyond Bifröst

Napisane przez: Krystyna
06-04-2022, 15:15
Forum: Runiczne talie kart
- Odpowiedzi (3)

   
Gifts of Heimdall Runes Journeys Beyond Bifröst
Reflections on Anglo Saxon Staves
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Portret numerologiczny

Napisane przez: Tojestemja
06-04-2022, 14:07
Forum: Darmowe wróżby na Forum
- Odpowiedzi (4)

Witaj Seleno,
ja także proszę o portret dla mnie. Dane wyślę.

Pozdrawiam.

Wydrukuj tę wiadomość

  Jeżyna Bezkolcowa

Napisane przez: Krystyna
04-04-2022, 19:12
Forum: Drzewa, krzewy, pnącza
- Brak odpowiedzi

źródlo

Wydrukuj tę wiadomość

  Portret numerologiczny

Napisane przez: Blue Raspberry
04-04-2022, 12:23
Forum: Darmowe wróżby na Forum
- Odpowiedzi (11)

Witaj Selena.  Uśmiech
Bardzo zainteresowal mnie twoj ostatni post, prosilabym w wolnym czasie jesli jest mozliwosc o taka analize dla mnie. 
Ja Ewelina 18-10-96. 
Jesli beda potrzebne inne dane np. nazwiska to wolalabym na priv. Dziekuje. 
Kwiatek Uśmiech

Wydrukuj tę wiadomość

  Pochrzyn

Napisane przez: Krystyna
02-04-2022, 23:11
Forum: Drzewa, krzewy, pnącza
- Odpowiedzi (6)

Pochrzyn-Dioscorea
Rodzaj wieloletnich pnączy z bulwiastymi kłączami.
Należy do niego ponad 600 gatunków pochodzących głównie z obszarów tropikalnych.
Najwięcej Pochrzynów rośnie w naturze i uprawia się w Afryce Zachodniej, szczególnie w Ghanie, Nigerii oraz w Azji południowo-wschodniej, w Ameryce Południowej i na Karaibach.

Pnącza, które w zależności od gatunku wiją się zgodnie z ruchem wskazówek zegara lub odwrotnie.
Bulwy o masie dochodzącej czasem nawet do 50 kg mają kształt kulisty lub maczugowaty, są wielokrotnie podzielone przewężeniami, skórka brązowa, spękana o strukturze korkowej.
W zależności od gatunku rośliny wytwarzają wiele bulw lub tylko jedną.
U większości gatunków bulwy są trujące, tylko u niektórych po odpowiednim przygotowaniu jadalne
Liście sezonowe, sercowate.
Kwiaty drobne, owocem jest okrągła torebka z uskrzydlonymi nasionami

Gatunki (wybór)
Dioscorea Alata
Dioscorea Bulbifera
Dioscorea Cayenensis
Dioscorea Elephantipes
Dioscorea Esculenta
Dioscorea Opposita
Dioscorea Pentaphylla
Dioscorea Rotundata
Dioscorea Sansibarensis
Dioscorea Trifida
Dioscorea Villosa

Zastosowanie
Rośliny jadalne
Wiele gatunków z tego rodzaju jest uprawianych ze względu na jadalne bulwy i owoce.
Pochrzyny dobrze się przechowują, dlatego były one głównym składnikiem diety na statkach przewożących niewolników z Afryki Zachodniej.
Chroniły one przed szkorbutem, choć posiadają stosunkowo niewiele witaminy C.
Bulwy dziko rosnących pochrzynów były spożywane w czasach głodu.
Bulwy pochrzynu gotuje się, smaży lub piecze.
W Afryce Zachodniej bulwy wchodzą w skład potrawy „fufu” (można ją także sporządzić z manioku, plantatów lub żółtosoczy).
Przed spożyciem bulw Pochrzynu konieczne jest ich wcześniejsze gotowanie lub moczenie w wodzie w celu pozbycia się toksycznych alkaloidów (dioskoryny)
Często mylone są z bulwami batata

Skład bulw przypomina swoją zawartością ziemniaka.
Występuje w nich około 28% skrobi, także witamina A i C (około 5 mg/100 g), wapń, żelazo i potas. 100 g bulw dostarcza 452 kJ (105 kcal).
Po ugotowaniu taka sama ilość zawiera 133 kcal

Rośliny kosmetyczne
Niektóre gatunki wykorzystywane są również do produkcji kosmetyków.
źródło
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Wiązówka Błotna

Napisane przez: Krystyna
02-04-2022, 18:42
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (1)

   
Wiązówka Błotna (Filipendula ulmaria)
gatunek byliny należący do rodziny różowatych (Rosaceae). 
Jest gatunkiem eurosyberyjskim, występuje w Azji od Syberii przez Mongolię po Chiny i w północnej i środkowej Europie. W Polsce jest rośliną pospolitą, miejscami występuje bardzo licznie. 
Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy

Rośnie na brzegach wód, na mokrych łąkach, w świetlistych zaroślach nadrzecznych, nad rowami.
Jest lubiącym półcień hygrofitem.
Bardzo często występuje w zaroślach Wierzby Szarej.
W górach rośnie aż po piętro kosówki.
Hemikryptofit.
W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla zespołu związków (All.) Filipendulion.
Kwiaty wydzielają lekki zapach, przywabiając nim owady, które je zapylają, mimo że roślina nie wytwarza nektaru. Owady zbierają za to obficie wytwarzany pyłek.
Kwitnie od czerwca do sierpnia.

Zastosowanie
Roślina ozdobna
Nadająca się do uprawy szczególnie nad sztucznymi zbiornikami wodnymi (oczkami wodnymi). 
Stosowane są zwłaszcza dwie odmiany ozdobne – 'Aurea' (liście żółte) i 'Variegata' (liścia z białymi plamami)

Roślina lecznicza
Historia
Własności lecznicze wiązówki błotnej poznano już w średniowieczu. 
Dawniej w medycynie ludowej była ważną rośliną zielarską – używano jej do zwalczania pasożytów przewodu pokarmowego, jako ziele przeciwkrwotoczne i przeciwbiegunkowe
Surowiec zielarski
Ziele Wiązówki (Filipendulae ulmariae herba) – całe lub rozdrobnione, wysuszone kwitnące szczyty pędów o zawartości olejku eterycznego nie mniejszej niż 1 ml/kg.
Kwiaty zawierają olejki eteryczne, flawonoidy, garbniki, kwasy organiczne, sole mineralne i glikozydy fenolowe (spireina, salicyna)
Działanie
Ma właściwości przeciwgorączkowe (dzięki zawartości salicyny), napotne, moczopędne i przeciwreumatyczne. 
Napar używany jest do leczenia przeziębień, chorób górnych dróg oddechowych, pomocniczo przy grypie i chorobach reumatycznych, zwykle w mieszance z innymi ziołami; czarnym bzem, korą wierzby, liśćmi brzozy
Zbiór i suszenie
Zbiera się całe kwiatostany i suszy w cieniu, w temperaturze nieprzekraczającej 30 stopni Celsjusza.

Inne zastosowania
Z liści otrzymywano dawniej żółtozielony barwnik do tkanin.
Używana jest do aromatyzowania niektórych gatunków piwa i wódki.
Zastosowanie Roślina ozdobna Nadająca się do uprawy szczególnie nad sztucznymi zbiornikami wodnymi (oczkami wodnymi). Stosowane są zwłaszcza dwie odmiany ozdobne – 'Aurea' (liście żółte) i 'Variegata' (liścia z białymi plamami)[8].  Roślina lecznicza Historia Własności lecznicze wiązówki błotnej poznano już w średniowieczu. Dawniej w medycynie ludowej była ważną rośliną zielarską – używano jej do zwalczania pasożytów przewodu pokarmowego, jako ziele przeciwkrwotoczne i przeciwbiegunkowe[9]. Surowiec zielarski Ziele wiązówki (Filipendulae ulmariae herba) – całe lub rozdrobnione, wysuszone kwitnące szczyty pędów o zawartości olejku eterycznego nie mniejszej niż 1 ml/kg.[5] Kwiaty zawierają olejki eteryczne, flawonoidy, garbniki, kwasy organiczne, sole mineralne i glikozydy fenolowe (spireina, salicyna)[10]. Działanie Ma właściwości przeciwgorączkowe (dzięki zawartości salicyny), napotne, moczopędne i przeciwreumatyczne. Napar używany jest do leczenia przeziębień, chorób górnych dróg oddechowych, pomocniczo przy grypie i chorobach reumatycznych, zwykle w mieszance z innymi ziołami; czarnym bzem, korą wierzby, liśćmi brzozy[10][9]. Zbiór i suszenie Zbiera się całe kwiatostany i suszy w cieniu, w temperaturze nieprzekraczającej 30 stopni Celsjusza. Inne zastosowania Z liści otrzymywano dawniej żółtozielony barwnik do tkanin. Używana jest do aromatyzowania niektórych gatunków piwa i wódki.

Kultura
Słodka Wiązówka o białych kwiatach została znaleziona wraz ze skremowanymi szczątkami trzech osób i co najmniej jednego zwierzęcia w kopcu z epoki brązu w Fan Foel w Carmarthenshire .
Podobne znaleziska znaleziono również w zlewce z Ashgrove , Fife , oraz naczyniu z North Mains , Strathallan .
Mogą one wskazywać na miód pitny na bazie miodu lub piwo smakowe, lub mogą sugerować roślinę umieszczoną na grobie jako pachnący kwiat.
W mitologii walijskiej Gwydion i Math stworzyli kobietę z kwiatu dębu , miotły i wiązówki i nazwali ją Blodeuwedd ("kwiatowa twarz").
W XVI wieku, kiedy zwyczajowo posypywano podłogi sitowiem i ziołami (zarówno w celu rozgrzania pod stopami, jak i zwalczania zapachów i infekcji), był ulubieńcem Elżbiety I z Anglii .
Pragnęła tego ponad wszystkie inne zioła w swoich komnatach.
źródło
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Winorośl

Napisane przez: Krystyna
01-04-2022, 10:47
Forum: Drzewa, krzewy, pnącza
- Odpowiedzi (1)

Winorośl (Vitis L.)
Rodzaj pnączy z wąsami czepnymi z rodziny winoroślowatych, obejmujący 76 gatunków
Występują one w strefie klimatu umiarkowanego półkuli północnej, nieliczne rosną także w strefie subtropikalnej. Największe zróżnicowanie gatunkowe jest na obszarze Chin (30 endemitów) oraz we wschodniej części Ameryki Północnej
Rośliny te rosną na terenach skalistych w formacjach zaroślowych i leśnych, nierzadko wspinając się w nich wysoko na drzewa

Wielkie znaczenie użytkowe ma winorośl właściwa V. vinifera uprawiana od ponad 5 tys. lat dla soczystych jagód.
Niektóre odmiany tego gatunku i inne gatunki z rodzaju (np. winorośl japońska V. coignetiae uprawiane są także jako rośliny ozdobne
wykaz gatunków

Wydrukuj tę wiadomość

  Kamienne kręgi Gotów na Kaszubach

Napisane przez: Krystyna
30-03-2022, 22:17
Forum: Miejsca Mocy
- Brak odpowiedzi

   
https://rowery.trojmiasto.pl/Kamienne-Kr...14649.html
https://www.tajemnice-swiata.pl/kamienne-kregi-gotow/

Wydrukuj tę wiadomość

  Megalityczne straże doliny Bada

Napisane przez: Krystyna
30-03-2022, 21:27
Forum: Miejsca Mocy
- Brak odpowiedzi

   
   
   
   
   
Megalityczne straże doliny Bada to posągi zlokalizowane na indonezyjskiej wyspie. 
Miejsce to znane jest również jako dolina Napu, znajduje się w obrębie Parku Narodowego Lore Lindu w Środkowym Celebesie Indonezyjskim. 
W miejscu tym zgromadzonych jest ponad sto niezwykłych posągów, których tajemnicy nie udało się rozwiązać do dzisiaj.
Ich badania i oględziny pozwoliły stwierdzić, że większość została wyrzeźbiona i przedstawiają sylwetki ludzkich postaci.
Mimo to niewiele na ich temat wiemy.
Nie znamy czasu ich pochodzenia ani cywilizacji, która odpowiadała za ich stworzenie tysiące lat temu.

Co wiemy o strażach z Bada?
Tajemnicze figury ułożone w otoczeniu równikowych lasów stanowią wielką zagadkę dla badaczy przeszłości.
Zostały wyryte z jednolitych kamiennych bloków.
Niektóre z nich tworzą grupy, w których zdaje się, że były ustawione, inne zaś pozostają „osamotnione”.
Ich lokalizacja jest zbliżona do miejsc dawnych pochówków.
Mają urozmaiconą wysokość, najmniejsze sięgają zaledwie kilkunastu centymetrów, a największe nawet czterech i pół metra.
Posągi zlokalizowane w indonezyjskiej dolinie Bada wyróżnia falliczna forma oraz rodzaj stylizacji na rysunki z niewyraźnie naniesionymi rękami.
Każda z figur ma wyłupiaste oczy, nos oraz brwi – elementy te wyrzeźbione zostały w jednym kawałku, co sprawia, że są w pewien sposób do siebie podobne.
Mimo tego faktu cechuje je ogromna doza indywidualizmu, każda jest inna, podobnie jak pośród ludzi.
Mają swoje własne nazwy.
Posągi mają określone cechy płci, które jesteśmy w stanie bez problemu rozpoznać, jednak tylko ¼ stanowią kobiety.

Nie tylko ludzie
Jeśli same postaci mogłyby nasuwać jakiekolwiek rozwiązanie zagadki, to trzeba podążyć dalej, gdyż nie wszystkie rzeźby przypominają ludzi.
W obrębie pola ryżowego znajduje się leżąca figura, która raczej przypomina bawołu, jest jednak do połowy zakopana w ziemi.
Wyróżniającą informacją jest również fakt, że przeważająca ilość kamiennych twarzy ma wzrok skierowany w stronę zachodzącego słońca i królestwa najwyższego bóstwa Puang Matua.

Jedna z hipotez
Zdaniem niektórych naukowców do powstania zadziwiających figur z doliny Bada doszło pomiędzy 3000 rokiem p.n.e. a 1600 rokiem n.e.
Przypuszczalnie były one wznoszone ku czci przodków i wyznaczały określoną lokalizację, gdzie ich dusze zstępowały na Ziemię, osoby żyjące miały możliwość komunikowania się z duchami, chwalenia, odprawiania modlitwy o ochronę lub urodzaj.
Mimo wszystko jednak odpowiedź na pytanie:
Jaka cywilizacja była twórcą tych niezwykłych posągów z Bada, pozostaje nieznana.
Na tym obszarze odnaleziono łącznie niemal 400, tego rodzaju granitowych megalitów.
W około 30 z nich można dopatrywać się odwzorowania ludzkich twarzy najstarszego pochodzenia.
Ich wysokość jest bardzo różna.
Niektóre mają zaledwie kilka centymetrów, inne sięgają 4,5 metra.
Mimo wszystko nie znamy jednak pierwotnego celu, jaki przyświecał twórcom tych form megalitycznych.

Inne przypuszczenia
W tym miejscu można odnaleźć również inne megality, chociażby mające formę dużych, okrągłych zbiorników – Kalamba czy płyt kamiennych – Tutu’na.
Można się spotkać z przekonaniem pewnej grupy naukowców, że stawianie megalitów miało miejsce w lokalizacji, gdzie znajdowały się masowe ludzkie ofiary.
Inni uważają natomiast, że wykonane z kamienia statuy chronią przed złymi duchami. Istnieje również opowieść, która określa posągi jako skamieniałych złoczyńców.
Co więcej, istnieją osoby, które uważają, że te megalityczne rzeźby mają zdolność do samodzielnego przemieszczania się.
Zagadkowy mimo wszystko pozostaje jeszcze co najmniej jeden fakt powiązany z megalitami z Bada.
Wykonane one zostały z kamiennego materiału, który nie jest wydobywany nigdzie w okolicy.
Tak więc dużych rozmiarów skały musiały zostać przetransportowane w to miejsce.
Nie wiemy też, czy dokonano tego przed ich obróbką, czy już po niej.

Odkrycie tajemniczych posągów
Figury w Dolinie Bada odkryto w 1908 roku, czyli tylko niewiele ponad 100 lat temu.
Mimo upływu czasu informacje na ich temat to raczej opisy i spekulacje naukowców.
Spory dotyczą m.in. daty ich powstania, a tu rozbieżność jest bardzo duża
Niektórzy bowiem twierdzą, że z pewnością zostały wykonane około 5 tys. lat temu, a inni, że około 1000 roku.
Pojawiają się również informacje, że wyglądem przypominają figury znane z Kambodży, Laosu oraz innych lokalizacji, które powstały około 2 tysiące lat temu.

Miejscowe wierzenia
Wśród historii miejscowej ludności można doszukiwać się wielu odpowiedzi.
Z całą pewnością również w ustnych, regionalnych podaniach występują ziarnka prawdy.
Jeden z posągów jest przykładowo mianowany Tokala’ea i ponoć dawniej był gwałcicielem, za co spotkała go surowa kara przemieniania w kamień. Znajdujące się na nim głębokie cięcia mogą sugerować ramienia nożem.

Inny miejscowy posąg znany jest pod nazwą Tadulako.
Miał on stanowić ochronę dla miejscowej ludności przed kradzieżą.
Niestety pewnego dnia jeden z nich sam dokonał kradzieży miski ryżu, co doprowadziło do poniesienia kary w postaci zamiany w kamień.

Zdaniem niektórych osób posągi mogły być powiązane ze składaniem ofiar.
Miało to polegać na tym, że jeśli dokonywało się złożenia posągom ofiary, to odpędzały one złe duchy.
Istnieją również informacje o rzekomej nadprzyrodzonej mocy posągów, które miały mieć umiejętność znikania oraz pojawiania się w innym miejscu.

Indonezyjska tajemnica
Czy kiedykolwiek uda się rozwikłać zagadkę niezwykłych megalitów zlokalizowanych w Dolinie Bada?
Być może, choć nie jest to kwestia w pełni przesądzona.
Na razie, pomimo iż upłynęło już przeszło 100 lat od ich odkrycia, rzeźby pozostają jedną wielką zagadką.
Wiele teorii na ich temat się wyklucza, a żadna nie została potwierdzona.
To właśnie idealny przykład tego, jak wiele tajemnic kryje nadal przed nami świat, jak jest fascynujący i niezgłębiony, pomimo poziomu wiedzy, jakim dysponujemy, może zaskoczyć nas przeszłość.
https://www.youtube.com/watch?v=llV-zGK6Iic
https://www.youtube.com/watch?v=dbOeeHF_TuY
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Tajemnicze megality z Minorki

Napisane przez: Krystyna
30-03-2022, 20:09
Forum: Miejsca Mocy
- Brak odpowiedzi

   
   
   
   
Tajemnicze megality z Minorki to kolejny przykład nietypowych budowli pochodzących z dawnych czasów. Architektoniczne zagadki sprzed tysięcy lat znajdują się w wielu lokalizacjach, również w Europie. 
Znalezione na Minorce megality mają kształt litery „T”.

Gdzie znajdują się nietypowe megality?
Minorka to niewielkich rozmiarów wyspa, leżąca w granicach państwa hiszpańskiego, wchodzi ona w skład archipelagu Balearów.
Znajdujemy tu całe mnóstwo wyjątkowych krajobrazów, które wręcz zapierają dech, można również korzystać z przepięknych plaż, z których słynie okolica.
Wyspa ma powierzchnię mniejszą niż 700 km2, czyli stosunkowo niewiele, jednak na tym silnie ograniczonym obszarze ustawionych zostało niemal 2 tysiące megalitycznych budowli.
Jest ich wiele, jednak mimo wszystko nasza wiedza na temat ich pochodzenia i przeznaczenia jest nadal silnie ograniczona.
Naukowcy uważają, że pierwsze osadnictwo na Minorce miało miejsce około 2000 r. p.n.e.
Powstać tu miała wówczas tzw. kultura talajocką.
Przedstawiciele tej kultury są najpowszechniej łączeni z budową tych nietypowych i niewyjaśnionych obiektów, choć ich twórcy nie pozostawili żadnych pisemnych śladów, które mogłyby naprowadzić nas na rozwiązanie zagadki.

Rodzaje budowli na Minorce
Znajdujące się na Minorce megalityczne twory można podzielić na trzy rodzaje: navety, talayoty oraz najbardziej nietypowe i zagadkowe taule, mające kształt litery „T”.
Dominującym rodzajem budowli jest tu talayot, który stanowi okrągłą konstrukcję wybudowaną z wielkich kamiennych bloków.
Możemy jednak spotkać się również z dziełami ówczesnej architektury, które powstały na planie kwadratu.
Przeciętne talayoty mają obwód rzędu 10-13 metrów.
Można je określić jako wielkie kamienne kopce, które dość powszechnie powstawały w ścisłym centrum osady i były otaczane murem.
Do dzisiaj nie udało się rozszyfrować przeznaczenia tych konstrukcji.
Naukowcy wysuwają przypuszczenia, jakoby mogły one stanowić miejsca zamieszkania, strażnice obronne lub magazyny.
Kolejnym rodzajem budowli, jaki spotykamy na Minorce, jest naveta.
Jest to rodzaj grobowca, który ma kształt odwróconej do góry dnem kamiennej łodzi.
W kształcie tej konstrukcji widzimy dwie ściany, które są w wyraźny sposób dłuższe oraz dwie znacznie krótsze.
Wykonane zostały one techniką muru cyklopowego.
Znajdują się w nich również niewielkich rozmiarów drzwi. Zdecydowanie największą budowlą z tego rodzaju jest Naveta d’EsTudons.
Ma ona niemal 5 metrów wysokości, 14 metrów długości oraz 6 szerokości.
Ten pokaźnych rozmiarów grobowiec stanowi obecnie jedną z najważniejszych turystycznych atrakcji na wyspie.
Miejsce to było wielokrotnie, dokładnie badane.
Archeolodzy hiszpańscy, już w latach 50. XX wieku odkryli we wnętrzu dwie komnaty, w których z kolei znajdowały się szczątki około setki osób.
W sąsiedztwie, w okolicy nawet, spostrzegawczy turysta odnajdzie kamienie, na których widoczne są otwory wydrążone sztucznie.
Z pewnością talayoty oraz navety stanowią ciekawe przykłady starożytnych budowli, jednak największą tajemnicą są znajdujące się na wyspie megality w kształcie litery „T”, których zagadka pozostaje nierozwikłana.

Zastanawiające monumenty
Na Minorce znajduje się 35 obiektów noszących nazwę taule.
Te wysoce wyróżniające się megality utworzone zostały z dwóch bloków skalnych, z których jeden ustawiony jest pionowo, a drugi poziomo w kształt litery „T”.
Takich nietypowych budowli nie spotykamy w żadnym innym miejscu w rejonie Morza Śródziemnego.
Kamień, który był ustawiony pionowo, umieszczano w zagłębieniu, które uprzednio wykopywano w ziemi.
Drugi, poziomy, był natomiast z największą starannością układany na wierzchu pierwszego.
Niektóre ze znalezionych na wyspie struktur mają nawet 5 metrów wysokości.
Największy Torralba d’en Salord wyróżnia się imponującą wagą przeszło 25 ton.
Dookoła tauli umieszczone są okrągłe mury, które w niektórych miejscach mają kształt litery „U”.
Badania archeologiczne wykazały, że struktury te były dość głęboko wkopywane w ziemię, zdaniem uczonych było to zamierzone działanie budowniczych.
Lud odpowiedzialny za stworzenie tych nietypowych konstrukcji, z całą pewnością włożył bardzo wiele pracy w ich budowę, jednak do dziś nie wiemy, jaki był ich cel.
Dzisiejsi naukowcy stworzyli mnóstwo hipotez, dotyczących funkcji tych tworów.

Hipotezy i wyjaśnienia
Zgodnie z pierwszym wysnuwanym założeniem mały one pełnić funkcję religijną.
Dowodem na to ma być m.in. odnaleziona przez archeologów, nieopodal Torralba d’en Salord niezwykle interesująca figurka prezentująca brązowego byka.
W obrębie wielu starożytnych kultur występował kult byka.
Tak więc znalezisko skłoniło uczonych do przedstawienia przypuszczenia, że być może taule były tworzone jako miejsce kultu związane właśnie z tym stworzeniem.
Pochodzący z Hiszpanii archeolog Mascaro Pasariusa uważa, że już sam kształt konstrukcji miał stanowić przedstawienie właśnie byka.
Według niego pionowa płyta stanowiła symboliczną prezentację głowy, natomiast pozioma rogów.
Dla wielu osób takie wyjaśnienie dotyczące istnienia tauli na Minorce było bardzo mało przekonujące, tak więc zrodziły się kolejne hipotezy.

Kolejne przypuszczenia
Inna hipoteza prezentuje pogląd, jakoby taule zostały zorientowane wobec niektórych gwiazd należących do gwiazdozbioru Centaura i Krzyża Południa.
W czasie, gdy tajemnicze konstrukcje powstawały, konstelacje te były dobrze widoczne na nocnym niebie.
Z biegiem czasu w wyniku precesji osi Ziemi przestaliśmy je dostrzegać.
Takie naturalne zmiany, z pewnością doprowadziłyby do tego, że osoby, które wzniosły monumenty uznałyby je za całkowicie bezwartościowe i spoczęłyby zasypane pod ziemią.
Pochodzący z Niemiec archeolog Waldemar Fenn w 1930 roku dokonał opracowania kolejnego wyjaśnienia istnienia tajemniczych monumentów na Minorce.
W czasie, gdy prowadził on badania w jednej z tamtejszych jaskiń, odnalazł naścienne malowidła, które prezentowały różne gwiazdozbiory.
Odkrycie to skłoniło go do stwierdzenia, że dawni mieszkańcy Minorki dobrze znali się na astronomii.
Ten sam uczony określił również, że wszystkie monumenty na wyspie zorientowane są w kierunku południowym.
Fenn dokonał szczegółowych obliczeń, na podstawie których uprawdopodobnił, że taule mogły pełnić funkcję kalendarza, poprzez obliczanie ruchu księżyca na niebie oraz wyliczanie jego zaćmień.

Zagadka nierozwiązana
Pomimo licznych prób naukowców, po dziś dzień zagadka niezwykłych budowli ze starożytnej Minorki pozostaje nierozwiązana.
Mimo wszystko o jednej sprawie musimy pamiętać.
Jak zostało wspomniane na samym początku, taule mają kształt wyjątkowy w rejonie Morza Śródziemnego, jednak budowle o bardzo zbliżonym wyglądzie odnajdujemy również w miejscu, które uznawane jest za kolebkę ludzkiej cywilizacji.
Dokładnie chodzi o stanowisko archeologiczne, noszące nazwę Gobekli Tepe zlokalizowanym na terenie Turcji.
Jest to najstarsze sanktuarium, jakie stworzył człowiek, które datuje się na około 10000 lat.
Miejsce to jest wręcz niezwykłe, a znajdują się w nim liczne budowle, w kształcie właśnie litery „T”.
Wyróżniające jest jednak, że zostały one celowo zasypane przez budowniczych.
Sytuacja ta miała miejsce w czasach bliskich ostatniemu zlodowaceniu.
Podobieństwo tych tworów do budowli z Minorki silnie zaskoczyło środowisko naukowe.
Jednak obowiązująca teoria określa je jako przypadkowe.
https://www.youtube.com/watch?v=MDd05W5xEck&t=2s
źródło

Wydrukuj tę wiadomość


  1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot