1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot
Ostatnie wątki

Statystyki
  • Postów na forum:211.581
  • Wątków na forum:12.326
  • Użytkownicy:1.937
  • Najnowszy użytkownik:EdytaE

  Motywacja kazdego dnia

Napisane przez: Katarinek
01-05-2015, 18:21
Forum: Medytacje, afirmacje
- Odpowiedzi (99)

Mam nadzieję, że takiego tematu nie maUśmiech Proponuję, abyśmy umieszczali tu różności i rozmaitości związane z szeroką motywacją! Czy to do pozytywnego nastawienia, zdrowego odżywiania/stylu życia czy po prostu do bycia dobrym ! Uśmiech
Mogą być książki, filmy czy cokolwiek tylko będziemy chcieli! Jedynym warunkiem jest pozytywna motywacja ! Uśmiech

z Książek które mi super pomogły w trudniejszych momentach były:

- "Szczęście czy fart" Trias de Bes Fernando, Alex Rovira Celma - bardzo krótka książka, ale z mądrym przesłaniem - sam pracujesz na swoje życie
- "Mistrz" Andy Andrews - jesteś dokładnie w tym miejscu w którym powinieneś być Uśmiech
- "Jesteś cudem. 50 lekcji jak uczynić niemożliwe możliwym" Regina Brett - szczęście zależy od nas samych nawet w podłych sytuacjach

[Obrazek: b48b909c5211c097med.jpg]

Wydrukuj tę wiadomość

  Kobiece archetypy

Napisane przez: onoleczka11
01-05-2015, 11:32
Forum: Rozmaitości
- Odpowiedzi (62)

Aleksandra Nimue Kosakowska
Labirynt kobiecej inicjacji
Dojrzała kobieta to ta, która przebudziła w sobie Dziewicę, Matkę i Wiedźmę
"Kobieta nie przeżyje
tylko dzięki swemu oddechowi
musi znać
głosy gór
musi dostrzegać
wieczność błękitnego nieba
musi pływać z
nieuchwytnymi ciałami
kobiet nocnego wiatru
które zaprowadzą ją
w głąb siebie..."
wiersz indiański

  Trudno dziś o mądrą kobietę. Nie chcę przez to powiedzieć, że łatwiej o mądrego mężczyznę. Odnośnie nas - kobiet - muszę natomiast przyznać się, że zgubiłyśmy drogę do mądrości - ścieżkę inicjacji. W konsekwencji błąkamy się próbując potwierdzić swą wartość poprzez umalowane paznokcie, wypełniony silikonem biust czy inne zewnętrzne atrybuty, czyniące nas obiektem męskiego pożądania. Bądź też przeciwnie - stajemy do rywalizacji na męskich zasadach, starając się udowodnić, że my TEŻ potrafimy rządzić, wspinać się po szczebelkach hierarchii czy zyskiwać tytuły glejtujące nasz intelekt.
Nie dostrzegam w tym mądrości.
Mądrość pozostała w baśniach. Gdy parę lat temu ukazała się na rynku książka Clarissy Pinkoli Estes "Biegnąca z wilkami" po raz pierwszy zetknęłam się z jawną interpretacją baśni pod kątem zawartych w nich archetypów obrazujących drogę kobiecej inicjacji - drogę do dojrzałej, wewnętrznej kobiecej mądrości. Książka Estes była bestsellerem i to coś znaczy, z pewnością nie klasyfikowała się jednak w obszarze kultury popularnej. Czytając ją miałam wrażenie, że odkrywam świat zapomniany, tajemny, ukryty przed profanami. Kilka dni temu świat ten otworzył się przede mną w kinie Helios w olsztyńskim Centrum "Alfa".
Byłam zupełnie nieprzygotowana na tego typu spotkanie, chciałam przecież jedynie obejrzeć baśniową historię z fascynującym mnie motywem labiryntu. "Labirynt Fauna" Guillermo Del Toro skonfrontował mnie tymczasem z najgłębszym przekazem na temat ścieżki kobiecej inicjacji i to w sposób, który poruszył dno mego brzucha.

Trzy archetypy kobiecości
Dojrzała kobieta to ta, która przebudziła w sobie Dziewicę, Matkę i Czarownicę-Staruchę. Archetypy Dziewicy i Matki są nam względnie bliskie. Przez tysiąclecia promowane jako jedyne właściwe wzorce kobiecości, stały się punktem odniesienia dla Matki-Polki, siostry zakonnej czy Ślubującej Dziewicy, w każdej z nich przejawiając się jednak w sposób wynaturzony, bo odcięty od całości trójjednego archetypu.
Postacią symbolizującą pierwotną Dziewiczość jest Kore. Kore to przede wszystkim naiwność, naiwna ufność i beztroska, które filmowej Ofelii każą bez wahania wejść do labiryntu, rozmawiać z Faunem, przyjąć od niego księgę instrukcji i wykonywać je bez myślenia o konsekwencjach. Naiwność wynika oczywiście z braku doświadczenia, z dziecinnej wiary w dobro świata i niezadeptanej jeszcze otwartości. Łączy się z nimi ciekawość i pragnienie przeżycia przygody, które pozwalają dziewczynce wejść do ciemnego lasu zapominając o lęku. W tej to właśnie dziewiczej naiwności tkwi pierwiastek inicjujący. Kore to bowiem ta, która odważnie manifestując swą niepohamowaną kreatywność, w spontanicznym działaniu uruchamia transformację, inicjując rozwój[1]. Dzieje się tak, ponieważ bezmyślna prostoduszność naraża dziewczynę na szereg niebezpieczeństw. Jak mityczna Kore może stać się ona ofiarą porwania, jak Ofelia może zetknąć się z pragnącymi ją pożreć potworami czy narazić się bezwzględnemu, zdolnemu do mordu ojczymowi. Na Dziewicę zewsząd czyhają zagrożenia i zawsze nosi ona w sobie potencjał stania się Ofiarą. W tym jednak właśnie tkwi jej siła transformująca, bo - jak pisze Estes[2] - "jeśli nie odważysz się wejść do ciemnego lasu, nic się nie zdarzy" - pozostaniesz naiwną dziewczynką.
Demeter i Hekate to upostaciowienia dwóch biegunów archetypu Wielkiej Matki - Jej ochronnego i krwiożerczego aspektu. Ani Matka, ani Starucha nie jest z pewnością naszą kochaną, łagodną, wiecznie gotową do poświęceń mamą. Matka to przede wszystkim bóstwo chtoniczne, przesiąknięte potęgą żywiołu ziemi, nieporuszone, ale i totalnie przyjmujące w swym nieporuszeniu, napełnione obfitością, lecz w żadnej mierze rozrzutne czy dające się wykorzystywać, gdyż ukierunkowane na wykarmienie jedynie własnego, nie czyjegoś, potomstwa. Demeter to matka, która jest gotowa umrzeć, by ochronić swe dzieci, to kobieta, która zostawia wszystko i schodzi do piekieł, by odnaleźć córkę. Jest to ten aspekt w kobiecie, który w swej instynktownej mądrości doskonale wie, co jest najważniejsze i umie poświęcić wszystko inne, by tego bronić.
Hekate to wiedźma, starucha, mieszkanka piekieł, poprzez krew powiązana z Księżycem. To ona wysyła potwory nękające Dziewicę, składa ofiary z niewinnej krwi, organizuje rytualne orgie i stawia przed bohaterką trudne zadania, jest bowiem Wielką Inicjującą. Hekate nie da się, jak matka, zabić w obronie swych celów, to ona będzie tą, która zabije. Wiedźma to najbardziej wyparty z kobiecych archetypów. O ile dwa pierwsze uległy "wybieleniu" w kulturze chrześcijańskiej, trzeci został całkowicie odcięty i potępiony. Płonące na stosach czarownice, oskarżane o orgie na łysej górze, pogardzane dziwki czy obrzydliwe baby jagi to wszystko wypaczone wyobrażenia znienawidzonej Hekate, Matki Ciemności, która jest gotowa wystawić swe dziecko na śmierć, byleby przeprowadzić je przez bramy inicjacji, tak, jak jest gotowa zabić każdego, kto stanie na drodze jej dziecka.
Postaci Kore, Hekate i Demeter składają się na archetyp Wielkiej Bogini, której mądrość ma źródło w instynkcie. Wielka Matka jest znawczynią Życia i Śmierci, nie waha się bowiem kreować, ale też umierać i zabijać w obronie tego, co stworzyła. Kobieta, która pragnie obudzić w sobie jej mądrość musi uwolnić własną dziewiczą spontaniczność i niewinność, aby zapominając o lęku - wejść do labiryntu. Czeka ją tam konfrontacja z przerażającym niebezpieczeństwem, obłędem i śmiercią - tym wszystkim, co jako jedyne jest w stanie obudzić w niej prawdziwą instynktowną mądrość, dającą moc tworzenia, obrony i zabijania w imię Prawdziwego Życia.

Droga przez labirynt
"Kto wnika do "wnętrza", ten po drodze znajduje się w podróży,
którą podejmie sam lub zostanie do niej nakłoniony (...)
W podróży tej jest wiele możliwości zboczenia z drogi -
- zatracenie się w chaosie, częściowe niepowodzenie, ostateczna katastrofa;
jest także wiele okropności, którym trzeba się przeciwstawić
i które może uda się pokonać ale może i nie".
Ronald D. Laing
Labirynt to przestrzeń inicjacji. Jak pisze Angelika Aliti: "Sens labiryntu polega na utracie możliwości zmysłowego postrzegania świata zewnętrznego; można by to określić jako utratę orientacji zewnętrznej w celu całkowitej koncentracji na własnych przeżyciach wewnętrznych. Ten, kto choć raz w życiu balansował na krawędzi obłędu, doskonale wie, o czym mówię. W czasie obłędu podlegamy osobliwemu i pełnemu konfliktów procesowi, którego podstawą są protest i bunt przeciwko temu, czego chce od nas świat, oraz temu, co w naszym wnętrzu domaga się w niezrozumiały dla nas sposób prawdziwego życia. Mimo, że na razie nie da się tego w ogóle zrealizować, albowiem nigdy jeszcze nie słyszeliśmy o tym, by człowiekowi wolno było żyć według własnego przekonania, nie ponosząc za to kary i nie ściągając na siebie potępienia. Są w obłędzie chwile całkowitej bezradności, w których nasza świadomość uczestniczy jedynie poprzez ich postrzeganie, ponieważ jesteśmy we władaniu innych mocy: wydaje nam się, że przyszło nam już umrzeć i ogarnia nas wielki strach, gdy czujemy, jak nieskończenie samotny jest człowiek w świecie. Ten, którego dusza zetknęła się kiedykolwiek z takimi problemami, wie również, jak trudno jest stamtąd powrócić, a jak łatwo pozostać tam duchem i tkwić tak między światami".[3]
Tak w "Labiryncie Fauna", jak w baśniach omawianych przez Estes, by stać się dojrzałą kobietą dziewczynka musi stracić matkę. Pozbawiona zostaje tym samym ochrony i poczucia bezpieczeństwa, postawiona przed koniecznością samodzielnego zmierzenia się z zagrażającą rzeczywistością. Jest to element konieczny do przeżycia inicjacji, która odbywa się zawsze w poczuciu samotności, poza światem żywych, na granicy śmierci, gdzie podlegające indywiduacji Ja musi samo skonfrontować się z tym, co najstraszniejsze.
Ten, kto wchodzi do labiryntu wyjdzie stamtąd przemieniony lub nie wyjdzie wcale, jest to bowiem przestrzeń prób, których przejście wymaga obudzenia w sobie uśpionych obszarów psychiki i przekroczenia własnych małości. Ofelia musi pokonać lęk i obrzydzenie, by wejść pod korzenie drzewa zamieszkałego przez obślizgłą, starą ropuchę i wydobyć z jej wnętrza klucz. Jej przeczołgiwanie się przez ciasną, ciemną przestrzeń pełną ohydnych robali i błota to symboliczne zejście do własnego wnętrza, które przeczuwamy zazwyczaj jako brudne i cuchnące. Schodzenie tam budzi opór, lecz to tam właśnie znajduje się złoty klucz, otwierający drzwi inicjacji. Znamienne jest, że Ofelia nie waha się w tej sytuacji ubłocić nowej sukni sprezentowanej jej przez matkę na okoliczność uroczystego przyjęcia. Kiedy bowiem podejmiemy już decyzję o podróży do własnego wnętrza, świat zewnętrzny z jego oczekiwaniami, grą dobrych manier i tego, co wypada oraz należy, przestaje się liczyć. Znaczenie ma tylko podążanie za Procesem.
Kolejną próbą przed jaką staje bohaterka jest konieczność wykazania się odpornością wobec łakomstwa na pokusy tego świata. Prawdziwe podążanie za głosem własnego wnętrza nie jest bowiem możliwe jeśli dajemy się kusić atrakcjom oferowanym przez rzeczywistość. Nie chcę przez to powiedzieć, że same w sobie są one złe. Tak, jak winogrona, na które ostatecznie łakomi się Ofelia, tak żadne inne dobra materialne nie stanowią zagrożenia same w sobie. Jeśli jednak stajemy przed wyborem pomiędzy zjedzeniem ich a realizacją duchowego zadania, nawet dwa małe winogrona mogą sprawić, że na zawsze utkniemy w sali jadalnej Nienasyconego Potwora i ostatecznie zostaniemy przez niego pożarci. Potwór noszący oczy w dłoniach jest tu niewątpliwie symbolem nienasycenia, ukierunkowania na chwytanie i pożeranie (oczami i dłońmi zarazem) wszystkiego w polu widzenia. Jest tym, który pragnie pochłonąć wszystko, co ujrzy, by choć na chwilę zapchać swe puste wnętrze.

Realizacja trzeciego z postawionych przed Ofelią zadań przypada - nota bene - na pełnię Księżyca. Jest to niewątpliwie czas kulminacji mocy Wielkiej Bogini, jak też czas otwierający przestrzeń inicjacji, naładowany potencjałem przemiany, przesiąknięty krwią. Pełnia to czas składania ofiary. W tym miejscu uwidacznia się wyraźnie, wcześniej obecna w tle, postać Czarnego Zabójcy, którym w filmie Del Toro jest ojczym Ofelii - kapitan. Czarny Zabójca to postać powracająca w kobiecych snach, to mężczyzna czający się za rogiem, niebezpieczny i budzący lęk, gwałciciel i bezwzględny prześladowca. Pia Skogemann opisuje go jako ciemny aspekt ducha księżycowego[4], będącego wysłannikiem Wielkiej Matki. To on staje się narzędziem inicjacji Dziewicy. Relacje pomiędzy tymi postaciami doskonale obrazuje mit o Demeter.  Hades - bóg podziemi - zostaje porywaczem Kory, lecz udaje mu się to tylko dlatego, że dziewczyna daje się omamić pięknem kwiatu narcyza, który wykwitł za sprawą Wielkiej Matki (w tym przypadku reprezentowanej przez Gaję). To Wielka Matka jest zatem tą, która wyznacza moment inicjacji - jej to przecież wysłannikiem jest Faun, przekazujący Ofelii księgę zadań. To ona zezwala na ofiarę i skazuje dziewczynę na konfrontację z Zabójcą. Demeter, jak Mercedes w "Labiryncie Fauna", będzie pragnęła ochronić dziecko przed Prześladowcą i wybawić je z jego rąk, ostatecznie jednak zamieszkująca podziemia Hekate skaże je na konieczność zmierzenia się z nim. Jest to bowiem jedyny sposób na odnalezienie wyjścia z labiryntu.

"(...) Gdzieś stad musi być wyjście,
to więcej niż pewne.
Ale nie ty go szukasz,
to ono cię szuka,
to ono od początku
w pogoni za tobą,
a ten labirynt
to nic innego jak tylko,
jak tylko twoja, dopóki się da,
twoja, dopóki twoja,
ucieczka, ucieczka..."
W. Szymborska, "Labirynt"

Wyjściem z labiryntu jest tylko i wyłącznie śmierć. Dlatego też Czarny Zabójca jest jednocześnie Przewodnikiem. Inicjacja, aby miała swą moc autentycznej przemiany osobowości, musi zawierać w sobie element konfrontacji ze śmiercią, przeżycia realnego nią zagrożenia, rozpaczliwego przed nią lęku i przekroczenia ich w imię czegoś więcej niż przetrwanie. To stanięcie przed wyborem pomiędzy "moje przetrwanie" a "Moje Prawdziwe Życie" i konieczność podjęcia decyzji o śmierci w imię Życia.

Śmierć pojawia się tu w swoich dwóch aspektach. Z jednej strony jest to gotowość jej zadania. Widzimy ją u Mercedes, gdy uwięziona przez kapitana na tortury, wyciąga ukryty nóż i rzuca się na niego - choć nie zabija, przenika ją żądza krwi, a w jej działaniu nie ma wahania. Także Ofelia, gdy decyduje się wlać całą fiolkę kropli usypiających do whiskey ojczyma, nie posiada skrupułów. To właśnie dzięki konfrontacji z Prześladowcą, który prowokuje walkę na śmierć i życie, w kobiecie budzi się bezwzględna czarownica - Hekate - gotowa zabić każdego, kto stanie jej na drodze.

Z drugiej strony konfrontacja ze śmiercią w procesie inicjacji to konieczność znalezienia w sobie gotowości poniesienia jej w obronie czegoś cenniejszego niż własne przetrwanie. Mamy tu ponownie przykład Mercedes, która otoczona kordonem żołnierzy pragnących zaprowadzić ją na tortury przed oblicze kapitana, decyduje się na samobójstwo. Woli bowiem śmierć niż poniżenie. Ostatecznie widzimy tu Ofelię, która wpada w ręce ojczyma, ponieważ nie zgadza się otworzyć drzwi do podziemi labiryntu krwią swego braciszka. To w tym momencie w dziewczynce budzi się Demeter - Matka chroniąca Życie ponad wszystko, gotowa poświęcić swoje przetrwanie w imię Czegoś Cenniejszego.

To właśnie konfrontacja ze śmiercią, uosobioną w postaci Czarnego Zabójcy, pozbawia Dziewicę jej czystej naiwności i zabarwia ją krwią Wielkiej Matki - gotowej zabijać i umierać, byleby pozostać sobą i móc tworzyć - rodzić i karmić swoje dzieci. To w tym momencie kobieta uwalnia energię drzemiącą na dnie jej brzucha, energię, która w swej instynktownej mądrości bezbłędnie podpowiada jej co jest najcenniejsze, czego naprawdę pragnie, w którą stronę powinna iść, by odnaleźć spełnienie - stałe poczucie bycia na właściwym miejscu i realizowania się we właściwym działaniu.


Prawdziwe zagrożenia

"Jestem tym, na co się odważyłam"
Ja

Wejście do labiryntu własnego wnętrza zawsze łączy się z koniecznością poniesienia śmierci. Jest to oczywiście perspektywa przerażająca, w efekcie jednak przynosi wyzwolenie. Śmierć w labiryncie nie stanowi zatem rzeczywistego zagrożenia, jest jedynie próbą. Prawdziwe niebezpieczeństwo łączy się z utknięciem - przed wejściem do labiryntu lub w jego wnętrzu.

Przed wejściem do labiryntu utknie ta, która nie jest w stanie uwolnić w sobie Dziewicy - spontaniczności, otwartości, naiwnej ciekawości, pozwalającej choćby na chwilę zapomnieć o lęku przed konsekwencjami i wejść, po prostu wejść. W labiryncie utknie ta, którą sparaliżuje lęk przed śmiercią, która zgodzi się na tortury, byleby zachować swe marne życie. Spotkanie z Czarnym Zabójcą łączy się bowiem zawsze z niebezpieczeństwem opętania świadomości przez lęk. Pojawia się wówczas poczucie skazania na bycie prześladowaną, które może sprawić, że kobieta pozostanie ofiarą, nie przerodzi się do bycia Panią sytuacji, gotową zabijać i umierać w imię Prawdziwego Życia.

Co chroni przed utknięciem? Nieustanne wsłuchiwanie się w pragnienia swojego serca i odwaga, by naprawdę je realizować, bez względu na konsekwencje, bez względu na groźbę śmierci.

"Wszystkie ścieżki są podobne do siebie: prowadzą donikąd.
Prowadzą przez gęstwinę lub w głąb gęstwiny.
[Tylko odpowiedź na pytanie:] Czy ta ścieżka obdarzona jest sercem?
[pozwala uniknąć zagubienia].
Jeśli tak, jest dobra, jeśli nie, nie zda się na nic.
Obie prowadzą donikąd, ale jedna obdarzona jest sercem a druga nie.
Jedna pozwala odbyć radosną podróż; póki nią podążasz, stanowicie jedność.
Druga sprawi, że przeklniesz swe życie.
Jedna przyda ci siły, druga cię osłabi".
C. Castaneda, "Nauki don Juana"


Gdzie w tym wszystkim rzeczywistość?

Wszystkie recenzje, jakie przeczytałam odnośnie "Labiryntu Fauna" mówią, że jest to film o dorastającej dziewczynce, która ucieka od okrutnej rzeczywistości w świat swojej bogatej wyobraźni. To właśnie usłyszysz, gdy zdecydujesz się wejść do labiryntu. Świat pragnie i będzie pragnął przekonać nas, że proces, który przeżywamy głęboko w swoim wnętrzu jest jedynie efektem imaginacji, jest zatem nieistotny, a na pewno nie na tyle, by stanowić wyznacznik dla podejmowanych decyzji czy działań.
Prawda jest taka, że proces ten dzieje się pod spodem, niedostrzegalnie dla innych, manifestuje się jednak na zewnątrz. W "Labiryncie Fauna" obrazuje to przykład drzewa figowego - widać jego obumieranie, ale nikt nie wie, że ma ono miejsce z powodu obślizgłej ropuchy, mieszkającej w jego korzeniach i żywiącej się jego sokami. Ropuchy nie widać i nikt racjonalny nie uwierzy, że to jej sprawka. Ktoś powie, że drzewo jest już stare, ktoś inny będzie próbował użyźnić wokół glebę, czy spryskać je jakimś cudownym środkiem, ale dopóki nie zejdziesz tam, w głąb, by rozprawić się z ropuchą - twoje drzewo będzie obumierać.
Największym problemem bywa w tym przypadku zamknięcie oczu na rzeczywistość i przyznanie racji baśni. Nasz cholerny racjonalizm każe nam podważać baśń, jak matka Ofelii napomina nieustannie, że jesteśmy już za duże, żeby czytać bajki. Każe zlekceważyć śmierdzącą ropuchę i natrętnego Fauna i zająć się - normalnie, jak wszyscy - zarabianiem pieniędzy, karierą, domem, dziećmi, mężem, studiami, zabezpieczaniem przetrwania. Na niekorzyść baśni przemawia fakt, że posługują się one symbolami, a te zawsze można odrealnić, odkonkretyzować. No bo jaki labirynt? Jaka śmierć? Widzisz tu jakąś wróżkę? Tu mi tramwaj jedzie, a nie jakaś tam Wielka Bogini. Film Del Toro idealnie pokazuje dramat współistnienia tych dwóch światów i dramat poruszania się pomiędzy nimi. Dla racjonalnego świata każdy z naszych wyborów dyktowanych logiką wewnętrznego procesu, zawsze pozostanie niezrozumiały, śmieszny i żałosny, ale to ten właśnie fakt czyni baśniową symbolikę aż do bólu rzeczywistą. Śmierć w labiryncie to bowiem nic innego jak śmierć dla tego świata. Różne ma ona oblicza - umieramy decydując się sprzeciwić oczekiwaniom rodziców odnośnie naszej kariery życiowej, umieramy odchodząc od zaborczego partnera, od którego jesteśmy finansowo zależne, umieramy zostawiając dobrze płatną pracę, w której czułyśmy się puste, umieramy decydując się urodzić nieślubne dziecko. Umieramy zawsze, gdy idziemy za pragnieniem z dołu brzucha, pokonując zsyłany przez Prześladowcę lęk przed konsekwencjami, utratą środków do życia i tym, co ludzie pomyślą. Stajemy się zdolne do mordu, gdy w imię tych dolnobrzusznych pragnień jesteśmy gotowe zlekceważyć poczucie zawodu rodziców, gdy bez skrupułów pozbywamy się poczucia winy wobec porzuconego partnera, gdy zostawiamy tę cholerną pracę, w dupie mając odpowiedzialność za rozpoczęte projekty, gdy rodzimy to dziecko z godnością, pierdoląc co pomyślą sąsiedzi.
I wtedy stajemy się Prawdziwe.
Jakkolwiek okrutne, bezmyślne, nieodpowiedzialne i bezwstydne nie byłybyśmy w oczach świata, nasze Życie przestaje być męczącą walką o przetrwanie w ciemnych korytarzach labiryntu, przestaje być skamleniem o łaskę i ofiarnym posłuszeństwem, staje się otwartą przestrzenią wyrażania Prawdy o Sobie, przestrzenią, w której to, kim jesteśmy - jakiekolwiek byśmy nie były - przepełnione jest godnością i mocą Wielkiej Bogini - znawczyni Życia i Śmierci.
I wtedy figowiec rozkwita na nowo.

Pragnę Pełni
I nic mniej
mnie nie zaspokaja
Próbowałam różnych faz
lecz nigdy nie byłam
bliżej
niż w sobie
Księżyc można objąć,
gdy jest się kobietą -
- w Pełni.
(Aleksandra Kosakowska)
przypisy autorki:
[1] Pia Skogemann, Kobiecość w rozwoju, Warszawa 1995, s. 90-100.
[2]Clarissa Pinkola Estes, Biegnąca z wilkami. Archetyp dzikiej kobiety w mitach i legendach, Poznań 2001
[3] Angelika Aliti, Dzika kobieta. Powrót do kobiecej energii i władzy, Gdynia 1996, s. 174
[4] P. Skogemann, Kobiecość w rozwoju..., s. 137-145.
źródło: http://www.taraka.pl/labirynt_kobiecej_inicjacji

Wydrukuj tę wiadomość

  Czy to na pewno miłość?

Napisane przez: Perełka
30-04-2015, 21:44
Forum: Rozmaitości
- Odpowiedzi (7)

Podczas lektury zamieszczanych, na tym forum postów w przewadze dotyczących miłości (bez względu na to czy są to kąciki wróżb, czy też inne zakamarki) z zaskoczeniem odkrywam jak wielkie ukazuje się tu jej pragnienie. Wiele wypowiedzi, pytań i próśb jest wręcz rozpaczliwych. Zastanawiam się czy ludzie przestali kochać, nie potrafią kochać, czy przestali czuć, że są kochani. Myślę, że często słowo miłość jest nadużywane, źle interpretowane.Pragniemy czegoś co nazywamy po imieniu, a nie rozumiemy i nie potrafimy przeżywać. Dla mnie to nie uczucie, lecz stan duszy, długo mi zeszło nim się w tym połapałam. To doświadczenie metafizyczne graniczące z cudem, wieczne i zapisane w najgłębszych zakamarkach mojego istnienia. Dostrzegam często egoistyczne podejście do drugiej osoby, którą niby kochamy - kiedy do mnie wróci, kiedy będzie mój, jak go przywiązać - nie chciałabym, żeby ktoś miał wobec mnie takie intencje ( chcemy mieć w swoim otoczeniu osoby kochające czy meble). Otacza nas tylu kochających ludzi (dzieci, rodzice, rodzeństwo, przyjaciele) więc skąd takie obsesyjne wręcz pragnienie miłości od kogoś mimo wszystko, chęć przyciągnięcia go nawet wtedy kiedy ucieka. Trudno jest wypracować sobie konstruktywne podejście do tego tematu bo tu jeszcze fizjologia dochodzi. Ale może czasem warto przemyśleć swój stosunek do drugiego człowieka. Jak może kochać nas ktoś kogo chcemy osaczyć, wszystko o nim wiedzieć,odrzeć go ze wszystkiego, poddać szczegółowej analizie, zamknąć w klatce. A co się stanie jak go już zamkniemy? Nuda. Miłość to proces, to wzloty i upadki, wybaczanie, zrozumienie, cierpliwość, miłość nie zazdrości, jest wielką wartością w naszym życiu, jest wieczna jak trawa. Ja zrozumiałam ten problem robiąc wgląd w samą siebie i zadając sobie pytanie jaki był najszczęśliwszy moment w moim życiu, kiedy poczułam prawdziwy odlot, straciłam ze szczęścia przytomność i śmiałam się przez łzy, serce szybciej biło, zapierało dech w piersi - było to wtedy gdy po raz pierwszy zobaczyłam moją córkę. Ta miłość jest bezwarunkowa i bezgraniczna. Kiedy ona mówi do mnie, że mnie kocha to wiem, że tak jest. Daje mi to też sygnał, że potrafię kochać. Wiem też, że jest ona odrębną istotą i że wychowuję ją dla świata a nie dla siebie. Bardzo bym chciała, aby takie stany duszy istniały w związkach, nie wiem czy to możliwe, nie doświadczyłam czegoś takiego, ale też nie zamierzam za tym gonić i mieć to za wszelką cenę. Może czasami warto puścić wolno coś co się kocha, jeśli coś ma być to będzie Uśmiech

Wydrukuj tę wiadomość

  Ghetto Tarot

Napisane przez: madrugada
29-04-2015, 20:03
Forum: Talie kart – opisy, zdjęcia, dyskusje
- Odpowiedzi (24)

Polecam zajzec na ponizszego linka, dla wielbicieli fotografii, i projektow artystycznych.

"Duchem "Ghetto Tarot" jest inspiracja do zmiany negatywow w pozytywy, bawiac sie. Grupa artystow ‘Atiz Rezistans’ uzywa smieci do tworzenia sztuki za pomoca wlasnych wizji ktore sa odbiciem piekna ukrytego w odpadkach. Poprzez przyznanie nazwy "Ghetto" chca sie uwolnic ze tonu niskiej wartosci zwiazanej z tym slowem i przemienic je w cos pieknego. "


http://dangerousminds.net/comments/the_g...o_stunning

Wydrukuj tę wiadomość

  Warsztat 78 - Warsztat "Bo" na wesoło

Napisane przez: LeCaro
29-04-2015, 16:20
Forum: Warsztaty z Tarotem
- Odpowiedzi (28)

Witajcie kochani w nowym warsztaciku - tym razem postanowiłam, że nie będzie jednej historii, tylko zrobię taki warsztacik na wesoło Oczko
Podam kilka niedokończonych zdań dotyczących moich Rodziców i Dziadków - każde kończy się słowem "bo".
Proszę Was, żebyście je dokończyli na podstawie tego, co wyczytacie ze swoich kart...
Temat jest lekki, więc potraktujcie go lekko i wpisujcie nawet te odpowiedzi, które wydadzą Wam się mało prawdopodobne... jeżeli nie traficie, to przynajmniej będzie później powód do śmiechu Rotfl
Zaczynamy:

1) Kiedy moja Babcia po raz pierwszy spotkała Dziadka ona miała lat 14, on 18. Ona czekała na ławce na Plantach, gdzie umówiona była ze swoim ówczesnym chłopakiem. Tymczasem okazało się, że chłopak nie może przyjść, bo wypadła mu dodatkowa lekcja religii w szkole. Ale żeby panna nie czekała na darmo, to w zastępstwie przysłał swojego szkolnego kolegę, czyli mojego późniejszego Dziadka (Dziadek jako ewangelik na religię nie chodził). Babcia wspominała, że pewna cecha charakteru, czy może raczej zachowania Dziadka już na starcie jej się u niego nie spodobała. Babcia była zniesmaczona, bo...

2) Moi Rodzice natomiast poznali się w ten sposób, że ich wspólny znajomy zaprosił ich kiedyś do siebie na grę w brydża. Mama wspominała, że Tata od razu jej się nie spodobał - nawet się z nią nie przywitał, kiedy przyszła na to spotkanie, tak był czymś zajęty. Mój Tata nie zainteresował się nowo przybyłą dziewczyną, bo...

3) Pewnego dnia, kiedy moi Dziadkowie już się znali, ale jeszcze ze sobą nie chodzili, Dziadek spotkał przed południem moją Babcię niedaleko jej domu, kiedy bardzo się gdzieś spieszyła. Dziadek zagadnął "A gdzież to się panna tak spieszy?" (wtedy nie mówiło się na "ty") i usilnie zaczął zapraszać ją na kawę, bo dziewczyna już od dawna bardzo mu się podobała Uśmiech Ale Babcia nie mogła iść, ponieważ pod płaszczem nie miała ubrania, tylko piżamę, której nogawki podwinęła i przypięła agrafkami, więc gdyby w kawiarni zdjęła płaszcz... A moja Babcia miała wtedy pod płaszczem tylko piżamę, bo...

4) Pewnego pięknego dnia moja Mama czekała na Tatę, z którym była umówiona. Tata idąc na randkę kupił bardzo duży bukiet tulipanów, ale Mamie wręczył tylko jednego, bo...

Ciekawa jestem co Wam pokażą karty ... Serdecznie zapraszam wszystkich do zabawy! :text-welcomeconfetti:

Rozwiązanie warsztatu w niedzielę.

Wydrukuj tę wiadomość

  Sen mojej mamy - bicie

Napisane przez: onoleczka11
29-04-2015, 14:52
Forum: Interpretacje snów
- Odpowiedzi (4)

Mojej mamie śniło się dziś nad ranem, że ktoś bije tatę. Widziała to, a nawet bardzo wyraźnie słyszała te uderzenia. Zawołała więc brata (brat w rzeczywistości nie żyje) i chciała pomóc tacie. Tata uciekł w inną część podwórka, które było kiedyś łąką (mamy duże podwórko). Potem mama sama biła tego człowieka (nieznajomy blondyn) po twarzy, z całej siły, i próbowała go bić po oczach. Potem się obudziła Uśmiech sprawdzałam w sennikach w Internecie i tam piszą, że widzieć bicie to zmiana szczęścia, bić kogoś - stracimy w jakiejś sprawie, a bicie się z kimś - poznasz sympatyczną osobę. Wie ktoś z Was, co to może oznaczać dla niej?

Wydrukuj tę wiadomość

  Cel karty - co to znaczy ?

Napisane przez: Tarotowy_Pan
28-04-2015, 21:14
Forum: Tarot-pytania i praktyczne porady
- Odpowiedzi (13)

Witam,

Jak w tytule. Co to znaczy CEL danej karty ? Wielokrotnie spotykam to w książkach, np. Barbary Wlazińskiej, ale też wielu innych, gdzie pisze, że Karta Głupca ma takie znaczenia negatywne, a takie pozytywne, a potem pisze: cel karty to przyjemność, radość...
Jak mam rozumieć CEL KARTY ? Proszę o odpowiedź na konkretnych przykładach, jeśli to możliwe gdyż tak najlepiej mi rozumieć...

Pozdrawiam

Wydrukuj tę wiadomość

  Lazulite

Napisane przez: Krystyna
26-04-2015, 20:35
Forum: Litoterapia
- Odpowiedzi (4)

   
Lazulite-Lazulit
Rzadki minerał z gromady fosforanów. 
Nazwa pochodzi od arab. azul = niebo; pers. lazhward = niebieski oraz łac. lazulum = błękit, połączonego z gr. lithos = kamień (skała), nawiązując do charakterystycznej barwy tego minerału.

Występuje w skałach metamorficznych oraz w pegmatytach granitowych i w utworach hydrotermalnych, reprezentowanych przeważnie przez żyły Mlecznego Kwarcu (zwykle z Rutylem i Andaluzytem).
Spotykany jest też w Kwarcytach.
Minerałami współwystępującymi są Korund, Rutyl, Granat, Dysten, Kwarc.
Miejsca występowania: Austria – okolice Salzburga, Szwajcaria – Zermatt, Szwecja, Słowacja – Nitra, Brazylia – Minas Gerais, Boliwia, Rosja, USA.

Zastosowanie
Minerał bardzo atrakcyjny, poszukiwany i ceniony przez kolekcjonerów.
Bywa wykorzystywany do wyrobu drobnej galanterii ozdobnej oraz rzeźb.
Niekiedy jest stosowany jako kamień jubilerski.
Bardzo często bywa mylony z podobnym do niego Lazurytem (głównym składnikiem skały Lapis Lazuli), Sodalitem, Azurytem, Wiwianitem, a nawet z Charoite
źródło
galeria
źródło

Czy Lazurite to to samo co Lapis Lazuli?
Nie, Lazurite i Lapis Lazuli to nie to samo, ale są ze sobą powiązane.

Lapis Lazuli to niebieski kamień szlachetny używany od wieków w biżuterii, rzeźbach i sztuce. 
Jest ceniony za intensywny niebieski kolor i składa się z kilku minerałów, w tym Lazurite, Calcite i Piyrite 
Najważniejszym składnikiem Lapis Lazuli jest Lazurite, który nadaje mu ciemnoniebieski odcień.

Lazurite jest minerałem należącym do grupy sodalitów. 
Odpowiada za charakterystyczny niebieski kolor Lapis Lazuli. 
Kiedy Lazurite występuje w czystej postaci, często określa się go po prostu jako Lazurite

Podsumowując, Lazuryt jest minerałem występującym w Lapis Lazuli, a Lapis Lazuli to kamień szlachetny składający się z kilku minerałów, przy czym Lazurite jest głównym czynnikiem wpływającym na jego niebieski kolor.
https://www.quora.com/Is-Lazurite-the-sa...pis-lazuli

Wydrukuj tę wiadomość

  Usiądź i pomyśl..

Napisane przez: Angells196
26-04-2015, 17:59
Forum: Poezja - wiersze...
- Odpowiedzi (6)

Nie wiedziałam, że zamieszczacie tutaj także własną poezję Uśmiech Też jestem fanką literatury i lubię pisać własne wiersze w chwili natchnienia Uśmiech A oto jeden z moich wierszy Uśmiech

***
Usiądź i pomyśl
Czy wiesz ?
Czy wiesz, jak to jest kiedy kochasz ?
Kochasz, ale bez wzajemności.
Czy wiesz, jak to jest kiedy czekasz ?
Czekasz, ale nie widzisz rezultatu.
Nadzieja ?
Mimo wszystko ją mam
Choć czuje jak wygasa …
Odchodzi…
Czuje jak i ona mnie opuszcza
Usiądź i zastanów się
Dlaczego tak jest?
Ja nie wiem.
Próbowałam żyć bez Ciebie.
Nie umiem
Bo nie chce..
Pustka - teraz to czuje
Niepokój .. on też już zagościł
Wiem, że zostanie..
Czy wiesz jak to jest ?
Ja już wiem, bo czułam to każdego dnia …
Czułam jak część mnie odchodzi.
Codziennie, kawałek po kawałku
Zadając jeszcze większy ból
Miłość – raz piękna a raz szkaradna
Raz cudowna , rozpiera gorącym uczuciem
Raz uśmierca , odbiera sens życia

Usiądź i pomyśl
Czy wiesz jak to jest umierać ?
Wiedząc, że nadal żyjesz…

Wydrukuj tę wiadomość

  Diaboliczna siostra

Napisane przez: blondynkanaturalna
25-04-2015, 22:26
Forum: Magia i rytuały
- Odpowiedzi (1)

Mam 53 lata kochającego męża i dwoje dzieci syna i córkę i niestety przeklętą siostrę Beatę ona jest brunetką ale farbuje się na blond jest osobą podłą jej data 15.06.1966r. potrafiła skłócić moją córkę z jej chrzestną , mojego męża i córkę nastawia przeciwko mnie , beata ma męża i syna lecz zginą jego eks-narzeczona żaneta dużo mi opowiedziała co beata na mnie mówiła że jestem dziwką itd...wróżko pomuż mi czy ja mogę odpędzić się od tej beaty kreatury

Wydrukuj tę wiadomość

  Moje sny

Napisane przez: Aggata
25-04-2015, 15:57
Forum: Interpretacje snów
- Odpowiedzi (20)

Witajcie,

Kilka dni temu miałam dziwny sen składający się jakby z dwóch całkiem innych tematów. Pierwszy z nich:
Byłam w szpitalu jako pacjentka. Leżałam w łóżku, w sali było jeszcze jedno łóżko / jakiejś innej chorej. W pewnym momencie leżąc w tym łóżku zrobiłam kupę  Zawstydzony byłam wtedy sama w sali. Pamiętam, że baardzo bałam się, że ktoś wejdzie i odkryje to co się stało. Oczywiście w tym czasie weszła osoba z którą dzieliłam pokój. Po krótkiej chwili wszedł lekarz / był tylko chwilkę o coś mnie pytał. Pamiętam, że odetchnęłam z ulgą bo nikt nie poznał się co zrobiłam. ufff

Druga część snu:
Śniła mi się moja była praca (kiedyś pracowałam w sklepie u bardzo fajnej babeczki). Miałam pierwszą zmianę a więc praca na 6. Pamiętam, że nie mogłam włączyć komputera, abym mogła rozpocząć sprzedaż. Komputer musiał być włączony max o 6 (to było bardzo ważne). Zadzwoniłam do mojej pracodawczyni, aby zgłosić ten problem, ale ona nie odbierała telefonu. Sama do mnie oddzwoniła ok godz. 6,30 była przy tym bardzo miła, nie była zdenerwowana, coś mi na spokojnie tłumaczyła (to jest bardzo fajna, ciepła osoba, nigdy nie widziałam jej zdenerwowanej). W tym czasie zanim pracodawczyni oddzwoniła do mnie przychodzili klienci na zakupy. Nie mogłam nic sprzedać ze względu na niedziałającą kasę. Dziwne było to, że nikt nie był zdenerwowany... wszyscy spokojni słuchali moich tłumaczeń o tej nieszczęsnej kasie. I obudziłam się....

Bardzo proszę o pomoc w interpretacji.... Kwiatek  Kwiatek  totalnie nie wiem o co kaman

Wydrukuj tę wiadomość


  1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot