1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot
Ostatnie wątki

Statystyki
  • Postów na forum:211.317
  • Wątków na forum:12.311
  • Użytkownicy:1.937
  • Najnowszy użytkownik:EdytaE

  Korona królowej Konstancji

Napisane przez: Krystyna
05-06-2011, 16:24
Forum: Kamyczkowe różności
- Brak odpowiedzi

   
Korona Królowej Konstancji
Konstancja Aragońska (ur. 1179, zm. 23 czerwca 1222) – najpierw królowa Węgier jako żona Emeryka węgierskiego, później królowa i cesarzowa rzymska jako pierwsza żona Fryderyka II Hohenstaufa.
Była córką Alfonsa II, króla Aragonii i Sanchy Kastylijskiej.
Jej dziadkami od strony matki byli Alfons VII Imperator, król Kastylii i Leónu, oraz Ryksa śląska.

Królowa Węgier
W 1198 Konstancja poślubiła Emeryka węgierskiego (1174–1204), syna króla Węgier Beli III i Agnieszki z Chatillon, córki księcia Antiochii Renalda z Chatillon.
Para miała tylko jednego syna - Władysława III (ok. 1200 – 1205).

Władysław został koronowany na króla jeszcze za życia swojego ojca, w 1204.
Emeryk chciał w ten sposób zabezpieczyć koronę i kazał swojemu młodszemu bratu Andrzejowi przyrzec, że będzie chronił bratanka i pomagał mu w rządzeniu państwem.
Emeryk zmarł jeszcze przed końcem tego roku i Władysław został pełnoprawnym królem, a Andrzej regentem.
Władysław i Konstancja wkrótce stali się więźniami Andrzeja.
Konstancji udało się uciec z synem do Wiednia.
Znaleźli schronienie na dworze Leopolda VI, księcia Austrii.
Władysław jednak zaraz zmarł.
Regent Andrzej został królem Węgier jako Andrzej II, a Konstancja pozostała na wygnaniu.

Królowa i cesarzowa Niemiec
Konstancja pozostała wdową przez kolejne 5 lat.
W 1210 ponownie wyszła za mąż, jej drugim mężem został król Sycylii Fryderyk Hohenstauf (1194–1250), syn cesarza Henryka VI i Konstancji, córki króla Sycylii Rogera II.
Para miała jedynie jednego syna – Henryka (VII) (1211–1242).

9 grudnia 1212, Fryderyk został koronowany na króla Niemiec, na przekór Ottonowi IV z Brunszwiku, cesarzowi.
Początkowo Fryderyk kontrolował północne Niemcy, ale 5 lipca 1215 Otto IV został obalony. Konstancja została jedyną królową niemiecką.
W imieniu męża była również regentką Sycylii.

22 listopada 1220 papież Honoriusz III koronował Fryderyka na cesarza rzymskiego.
Wtedy Konstancja została cesarzową, a jej syn Henryk - nowym królem Niemiec.
Zmarła jednak niecałe dwa lata później, a Fryderyk ożenił się z Jolantą Jerozolimską.
Konstancja została pochowana w katedrze w Palermo.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Konstancja_Arago%C5%84ska


Do naszych czasów zachował się pewien niezwykły przykład królewskiego nakrycia głowy, czyli korona królewska
królowej Konstancji Aragońskiej.
Klejnot ten, o niezwykle delikatnej konstrukcji, zdobiony jest złotą siatką i wysadzany barwnymi kamieniami szlachetnymi
Królowa Konstancja była żoną Fryderyka II - cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego w latach 1220 - 1250.  
Korona królowej obecnie znajduje się w katedrze w Palermo na Sycylii.
Została ona wykonana z trzech złotych pasów, zdobionych stylizowanymi motywami roślinnymi
i ornamentowane drobnymi perłami oraz emalią.
Jeden tworzy obręcz podstawy, dwa zaś, wygięte w łuki, przecinają się na szczycie.            
Do diademu zdobionego złotą siatką przytwierdzono szesnaście heraldycznych lilii.
Istnieje jeszcze inna, równie piękna korona królewska, którą można obejrzeć w katedrze w Monza
podczas corocznej uroczystej procesji.
Na koronę składa się diadem oraz sześć złotych, emaliowanych płytek do niego przytwierdzonych.
Na każdej z płytek, w samym centrum, znajduje się duży kamień otoczony repusowanymi rozetami.
Niegdyś sądzono, że korona ta, zwana Żelazną Koroną Lombardzką, należała do Teodolindy, królowej Lombardów
z VII wieku, jednak jej kształt i styl, w jakim została wykonana, wskazują na to, że w rzeczywistości została
ona wykonana prawdopodobnie aż dwa wieki później.
Jednakże, niezależnie od czasu, w jakim powstała, korona ta była używana podczas ceremonii koronacyjnych królów
w średniowiecznej Italii, w tym także cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Fryderyka I Barbarosy.
W 1530 roku koronę tę włożył także Karol V.
W skarbcu katedry w Monza znajdują się także inne dzieła sztuki, w tym relikwiarz z IX wieku,
w kształcie sakiewki, w którym podobno znajduje się ząb św. Jana Chrzciciela.
Relikwiarz ten jest bogato zdobiony filigranem, w którym osadzono sto osiemdziesiąt sześć kamieni szlachetnych
oraz dwadzieścia dużych pereł, na krawędziach zaś położono sto trzydzieści małych perełek.
W XIII wieku Francuzi wpadli na pomysł, aby noszenie klejnotów stało się wyłącznie  przywilejem elit rządzących,
w związku z czym wydano zakaz noszenia ozdób wykonanych z kamieni szlachetnych i pereł, a także złotych
i srebrnych diademów przez przedstawicieli gminu.
W XIII i XIV wieku wykonano wiele wspaniałych klejnotów królewskich, z których większość noszono jednak
tylko podczas oficjalnych uroczystości.
Opracowała: Katarzyna Stępień
https://jubiler24h.pl/klejnoty-%C5%9Bwia...onstancji/

Wydrukuj tę wiadomość

  Variscite

Napisane przez: Krystyna
05-06-2011, 15:28
Forum: Litoterapia
- Odpowiedzi (4)

[Obrazek: Variscite-280556.jpg]
Lokalizacja: złoże Stuarta Schmitta (kopalnia H. de Linde nr 3), Dug Hill, Avant , Garland County , Arkansas , USA (miejsce na mindat.org )Rozmiar: 8,8 x 5,6 x 3,5 cm.
Błyszcząca, ładna zielona skorupa z Variscite mikrokryształów obficie pokrywa obie strony rzeźbionej, brzydkiej matrycy z brekcjowanego wapienia na tym wspaniałym okazie z niezwykłej lokalizacji w Arkansas.
Rzadko dostępny materiał. Kolekcja Consie Prince. To wyjątkowy okaz z dawnych czasów.

Waryscyt, Variscit, Variscite
Minerał z gromady fosforanów, uwolniony fosforan glinu
Należy do grupy minerałów bardzo rzadkich.
Nazwa pochodzi od dawnej krainy Variscia (obecnie w Niemczech), gdzie minerał ten został po raz pierwszy stwierdzony i opisany.

Miejsca występowania:
USA – (najbardziej wartościowy surowiec gemmologiczny) Utah (jajowate, drobnoziarniste skupienia osiągające ok. 10 -30 cm; waryscyt zielony – utahlit,
waryscyt niebieski – lucinit), Arkansas, Nevada, Boliwia, Australia – Queensland, Austria – Styria,
Niemcy – Saksonia, Oberpfal, Czechy, Szwecja, Hiszpania.
W Polsce stwierdzony został w Górach Świętokrzyskich.
Jest znany także jako Utahlite, Barrandite, Bolivarite i Lucinite.

Zastosowanie...
Bardzo poszukiwany, wyjątkowo rzadki kamień kolekcjonerski.
Stosowany jako kamień ozdobny i dekoracyjny – do wyrobu drobnej galanterii, ozdobnych przedmiotów użytkowych
Materiał rzeźbiarski
Stosowany jako imitacja turkusu
źródło
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Wezuwian

Napisane przez: Krystyna
04-06-2011, 23:36
Forum: Litoterapia
- Odpowiedzi (5)

   
Wezuwian, Vesuvianite, Idocrase
MInerał z gromady krzemianów, należy do minerałów szeroko rozpowszechnionych, występuje w bardzo wielu regionach Ziemi.
Nazwa pochodzi od Wezuwiusza.
Minerał odkryto bowiem w produktach erupcyjnych włoskiego wulkanu (A.G. Werner, 1795 r.).
Często tworzy dobrze wykształcone kryształy słupkowe i tabliczkowe.
Ściany słupów wykazują niekiedy prążkowanie.
Występuje w formie skupień ziarnistych, promienistych, igiełkowych.
Jest kruchy i przezroczysty.

Niektóre barwne odmiany mają swoje odrębne nazwy (mineralogiczne, gemmologiczne):
wiluit – ciemnozielony, czarnozielony
egeran – brązowy, często tworzy promieniste skupienia
cypryn – jasnoniebieski
ksantyt – żółty, żółtozielony, żółtobrązowy
kalifornit – jasnozielony, tworzący zbite skupienia

Występuje głównie w skałach metamorficznych, najczęściej w marmurach i skarnach, a także w obrębie masywów serpentynowych.
Znaczne rzadziej w syenitach nefelinowych.

Miejsca występowania:
USA – Kalifornia, Oregon, Arkansas, Montana Pensylwania;
Meksyk, Brazylia, Kenia, Pakistan, Rosja, Norwegia, Czechy, Austria, Niemcy.
W Polsce stwierdzony w okolicach Strzegomia i Strzelina, na Pogórzu Kaczawskim, w Górach Izerskich.

ma znaczenie kolekcjonerskie
niektóre odmiany (kalifornit) bywają stosowane w jubilerstwie (kamień półszlachetny) do wyrobu biżuterii (kaboszony, paciorki).
Kryształy jubilerskie pochodzą z Brazylii, Kanady, Meksyku.
źródło
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Gemma-Kamea, Intaglio

Napisane przez: Krystyna
04-06-2011, 21:14
Forum: Gemma-Kamea, Intaglio
- Odpowiedzi (1018)

   
Kamea (z arabskiego kamma, czyli garb, wypukłość) – rodzaj gemmy, szlachetny lub półszlachetny kamień ozdobiony reliefem ciętym wypukło.
Do wyrobu Kamei najchętniej używano kamienia składającego się z dwóch różnobarwnych warstw – onyksu, sardonyksu, karneolu.
Ponieważ dwubarwne kamienie są nader rzadkie – Kamee składano z dwóch kamieni, a w Mezopotamii wykorzystywano kość słoniową, glinę i wosk.
Jako materiał wykorzystywano również skorupy muszli i koral.

Pierwsi podobno robili Kamee Babilończycy, a Fenicjanie przenieśli tę trudną sztukę i miłość do rzeźbionych kamieni do Egiptu.
Do wielkiego rozkwitu doszła owa sztuka w Grecji, zwłaszcza za czasów Peryklesa.
Ceniono sobie Kamee na dworze Aleksandra Wielkiego i jego zastępców.
Piękne zbiory oryginalnych Kamei posiadała w Aleksandrii dynastia Ptolemeuszy.
Do dziś niektóre okazy, pochodzące z kolekcji Ptolemeuszy z I wieku p.n.e., zdobią zbiory europejskie.
Własnością Kleopatry była najpiękniejsza Kamea świata – Tazza Farnese.
https://en.wikipedia.org/wiki/Farnese_Cup
Po jej śmierci znalazła się z całym skarbem władców Egiptu w Rzymie.
Aktualnie znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Neapolu.
Pompejusz ofiarował jako votum świątyni Jowisza Kapitolińskiego kolekcję Kamei greckich, wśród których było dwa tysiące pucharów z onyksu, oprawnych w złoto.
Kamee noszono wówczas w naszyjnikach, kolczykach, naramiennikach, zapinkach ( fibulach), a także zdobiono nimi puchary, czarki i sprzęty.
Na Kameach często utrwalano wizerunki rzymskich władców.
Zbiory tych rzeźb znalazły się potem w skarbcach władców europejskich, a w średniowieczu ozdabiano nimi nawet krucyfiksy i relikwiarze, nie bacząc na ich świecki, a niekiedy wręcz pogański charakter.

Kamee oprawiane w metale szlachetne znalazły się także w koronach, zwłaszcza kochali je cesarze bizantyjscy.
Kiedy w 330 Konstantyn I przeniósł skarby cesarstwa rzymskiego, wśród skarbów pokaźne miejsce zajmowały właśnie Kamee.
Niektóre z nich powróciły do Europy ofiarowane przez władcę Cesarstwa Łacińskiego – Baldwina II świętemu Ludwikowi, by zorganizował kolejną wyprawę krzyżowców.
Część Kamei znalazła się w Sainte Chapelle, inne w opactwie Saint-Denis.
Dziś niektóre z nich są ozdobą muzeów francuskich.

W czasach odrodzenia powróciła moda na wszystko, co starożytne.
Zachwycano się zwłaszcza rzeźbą – także tą najmniejszą.
Największą wartość miały oczywiście oryginały, było ich jednak zbyt mało, jak na powszechne zapotrzebowanie władców i bogaczy.
Zaczęto więc robić nowe na wzór starożytnych, portretując przy okazji władców i piękne kobiety na modłę starożytnych bóstw.
Kamee oprawiano wówczas w pierścienie, diademy, naszyjniki, bransolety.
Służyły jako medaliony przy łańcuchach.
Tworzono także większe dziełka, które wprawiano w pokrywy puzderek lub szkatułek.          
Kamee były jednak kosztowne, toteż robiono ich kopie w szkle, wosku, laku i innych materiałach.
Fascynacje rzeźbionymi kamieniami były tak wielkie, że w Italii nadawano pięknym dziewczętom imię Gemma, oznaczającego po łacinie ów rzeźbiony kamień.          
Wierzono, że Afrodyta wyrzeźbiona w kamieniu przynosiła siłę, Atena mądrość, a Zeus władzę i potęgę.
W epoce baroku lubowano się szczególnie w przypominaniu scen mitologicznych w malarstwie i rzeźbie, nic więc dziwnego, że nadal ryto je w kamieniach dekoracyjnych.      
W XVIII wieku nadal uważano, że kamee są bardzo wytworną ozdobą kobiecego stroju.      
Komponowano więc z nich diademy i naszyjniki, umieszczano je w oprawach kosztownych wachlarzy.
Najbardziej udane egzemplarze miniaturowych rzeźb naśladowano na porcelanie angielskiej J.Wedgwooda, zdobiąc nimi serwisy i wazy.
Stale rosnące zapotrzebowanie spowodowało, że coraz powszechniej zaczęto barwić agatowy surowiec, a także używać korali i konchy perłowej do sporządzania kamei.
W drugiej połowie XIX wieku brosza z kameą stała się koniecznym elementem stroju wytwornych dam,
które nosiły żaboty lub zapinały suknie wysoko pod szyją.
Jeśli kamea nie była zbyt kolorowa, noszono ją jako element biżuterii żałobnej.

Kolekcjonerzy
W czasach odrodzenia powstał zwyczaj, że bogaci zbieracze kolekcjonowali kamee – dziś zbiory te stanowią podstawę skarbców muzealnych, zwłaszcza we Włoszech i Niemczech.
Jednym z największych kolekcjonerów miniaturowych płaskorzeźb, które powstawały również na jego specjalne zamówienie, był renesansowy władca Florencji Wawrzyniec Wspaniały.
W jego ślady szli kolejno król Francji Franciszek I, cesarz Rudolf II Habsburg, władca Hiszpanii i Portugalii król Filip II.
Wielką wielbicielką gliptyki była markiza de Pompadour.
Łożyła na wykształcenie wybitnego rzeźbiarza kamieni – Jacques Guay.
Do tej pory można oglądać w muzeach kamee, pochodzące z jej kolekcji.

Artyści
O cenie kamei nie świadczył surowiec, ale kunszt artysty.
Do najsłynniejszych starożytnych twórców kamei należeli: Pyrgotoles, Evodus, Dioskurides.
W okresie renesansu wielu wybitnych artystów zajmowało się rzeźbieniem gemm, wzorując się na starożytnych twórcach.
Stworzyli nie mniej piękne miniaturowe dzieła sztuki.
Najbardziej poszukiwane okazy wychodziły spad palców Celliniego, Ottavio Miseroniego, Jan Jakub Caraglio, Nessero, Da Trezzo.
Później mistrzami kamei byli Rossi, Fontana, Saraceni.
Król Henryk IV miał na swoje rozkazy całą plejadę twórców: Guillame Dupres, Olivier Corode i Julien de Fontanay.
Cesarze Świętego Cesarstwa Narodu Niemieckiego korzystali z usług kilku pokoleń rodziny rzeźbiarzy Miseroni.

Słynne kamee
Kamea z hessonitu z rzeźbą głowy Chrystusa o masie 61,5 ct
Tazza Farnese – najpiękniejsza kamea świata, należała do Kleopatry
Gemma Augusta
Wielka Kamea Francji

Wydrukuj tę wiadomość

  Przeklęty pierścień Rudolfa Valentino

Napisane przez: Krystyna
04-06-2011, 20:58
Forum: Kamyczkowe różności
- Brak odpowiedzi

   
Przeklęty pierścień Rudolfa Valentino
Czy srebrny pierścień z półszlachetnym kamieniem, który tak lubił Rudolf Valentino przynosił pecha?
Historia jego szybko zmieniających się właścicieli sugeruje, że w hollywoodzkiej legendzie tkwi ziarnko prawdy.
Przeklętą błyskotkę Rudolfo Valentino "nabył drogą kupna" w sklepie jubilerskim w San Francisco, mimo, iż jubiler odradzał mu kupno tej-jak to określił-przeklętej biżuterii. 
Cóż jednak począć-młody, obiecujący aktor uparł się... miał powiedzieć:
Proszę pana, pana opowieści jeszcze bardziej dodają temu maleństwu uroku, tym bardziej pragnę wejść w jego posiadanie.
Proszę mi go sprzedać.
I tak przeklęty pierścień na palcu Rudolfa widzimy w kilku filmach, m.in. w jego pierwszym nieudanym filmie Młody Radża.
Aktor miał go na palcu podczas kręcenia Syna szejka-był to jego ostatni film.
Zmarł w 1926 roku na zapalenie otrzewnej, z pierścionkiem na palcu.
Po śmierci Valentina pierścień "przypadł w udziale" jego przyjaciółce, holywoodzkiej aktorce Poli Negri.
Ta jednak zachorowała.
Wyzdrowiała rok później, jednak nie odzyskała dawnej popularności.
Aktorka przekazała pierścień Russowi Colombo-uderzająco podobnemu do Rudolfa młodemu aktorowi.
Nie cieszył się nim zbyt długo-zginął w wypadku z bronią palną.
Kolejnym właścicielem pierścienia został jego przyjaciel, Del Cassino-zginął w wypadku samochodowym.
Pierścień przeszedł do rąk jego brata Dela, który-obawiając się o własne życie, schował pierścionek do domowego sejfu, który wkrótce potem został obrabowany, złodziej został zastrzelony podczas pościgu.
Pierścionek znaleziono w kieszeni jego kurtki.
Klejnot powrócił do sejfu w domu Cassina.
Pozostawał tam, dopóki nie wypożyczył go producent filmowy Edward Small, do filmu biograficznego o Rudolfie Valentino.
Ofiarą padł młody aktor grający rolę Rudolfa, Jack Dunn-zmarł na rzadką chorobę krwi.
Del Cassino postanowił uwolnić świat od klątwy-zdeponował pierścień w miejscowym banku.
Odtąd placówka była wielokrotnie okradana, wybuchały tam pożary, nikt jednak dotychczas nie zginął.
Pierścień znajduje się tam do dziś.
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Biżuteria Egipska-Historia

Napisane przez: Krystyna
04-06-2011, 20:57
Forum: Kamyczkowe różności
- Odpowiedzi (3)

       
Pektorały Tutanchamona
Wśród wielu wspaniałych kosztowności znalezionych w grobowcu Tutanchamona były też Pektorały, czyli ciężkie zdobione naszyjniki.
Pośrodku dwóch, które dziś prezentuję, widzicie Skarabeusza ze skrzydłami.
Szczególne zainteresowanie naukowców wzbudził Chrabąszcz w górnym Pektorale ze względu na rzadką barwę kamienia, z którego go zrobiono.
Odkrywca grobowca Howard Carter uznał, że Skarabeusza wyrzeźbiono w zielono-żółtym Chalcedonie (odmiana Kwarcu).
Interpretacja ta nie dla wszystkich była przekonująca.
W 1999 r. włoscy geolodzy zbadali skład chemiczny rzeźby i okazało się, że jest to Naturalne Szkło z pustyni leżącej ok. 800 km na południowy-zachód od dzisiejszego Kairu.
Szkło takie powstaje najczęściej w wyniku roztopienia piasku po uderzeniu Meteorytu.        
Jednak w tym wypadku nie było żadnych śladów po uderzeniu kosmicznego przybysza.
Zagadkę wyjaśnił w 2006 r. fizyk Mark Boslough z Sandia National Laboratories w Nowym Meksyku (USA).
Jego zdaniem Meteoryt, który stworzył Szkło, rozpadł się podczas wchodzenia w atmosferę  i nad pustynię dotarł w postaci ognistej kuli o temperaturze ponad 1800 st. Celsjusza.        
Pędząca kula ognia bez trudu stopiła piasek i skały w płynną lawę, która po wystygnięciu stała się Naturalnym Szkłem.
Oprócz pustynnego Szkła artysta użył również Złota, Srebra, kamieni półszlachetnych
i masy szklanej.
Co przedstawiają te pektorały?
W górnym symbolizujący słońce Skarabeusz podtrzymuje barkę z okiem Horusa – symbolem zwycięstwa, nad którym jest srebrny księżycowy dysk z królem w otoczeniu chroniących go bogów: Księżyca Totha i Słońca Re-Horachti.
Dolną krawędź pektorału zdobią kwiaty oraz pąki papirusu i lotosu – symbole Dolnego i Górnego Egiptu.
źródło
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Cerasite Cherry Blossom Stone

Napisane przez: Krystyna
04-06-2011, 20:52
Forum: Litoterapia
- Odpowiedzi (18)

       
Cerasite (of Kikuchi)-Cherry Blossom Stone-Sakura Ichi

Cerasite, a Muscovite pseudomorphs after Cordierite/Indialite from Japan, which forms in highly attractive, flower-shaped trapiche crystals. These are known in Japanese as sakura ishi - meaning “cherry blossom stones

Cerasite, pseudomorfika Muscovite po Cordierite/Indialite z Japonii, która tworzy bardzo atrakcyjne kryształy trapiche w kształcie kwiatu. 
Są one znane w języku japońskim jako sakura ishi, co oznacza „kamienie kwiatu wiśni”.

Cordierite Trapiche Mineral "Sakura Ichi" ("Cherry Blossom Stone")
Kamienne kwiaty wiśni: cud natury
Intrygujący geologiczny cud natury został znaleziony w japońskim mieście Kameoka, położonym wzdłuż zachodnich gór Kioto.
Jest to mały, sześciokątny kamień wykonany z drobnoziarnistej Miki zwanej Hornfelsami.
Jeśli kamień rozbije się na kawałki, jego wewnętrzne przekroje będą wyglądać jak maleńkie, złoto-różowe kwiatki.
Nazywa się je kamiennymi kwiatami wiśni, od najbardziej szanowanego japońskiego kwiatu i jednego z najbardziej rozpoznawalnych symboli tego kraju.

Te kamienie kwiatowe nie zawsze były wykonane z Miki.
Rozpoczęli swoją egzystencję jako złożona matryca sześciu złóż krystalicznych i Kordierytu.
Ta formuła doprowadziła do powstania takiego geologicznego arcydzieła natury.
Kwiaty wiśni uformowały się wewnątrz Hornfelsów około 100 milionów lat temu, wystawione na intensywne ciepło z lawy.
Kwiaty składają się z sześciu oddzielnych kryształów, z których każdy ma swój własny kształt i strukturę.
Ale pod wpływem lawy tworzenie kolorów się nie skończyło.
Kolejnym krokiem była ekspozycja na płyny hydrotermalne.
Płyny te zmieniły skład chemiczny minerałów, przyczyniając się do sztuki przyrody.
Ponieważ wpływ tych dwóch metamorfoz jest bardzo rzadki, kwiaty wiśni są bardzo rzadką formacją.
Można je znaleźć tylko w środkowej Japonii.

Kamienie przeszły całkowitą wymianę wewnętrznego składu mineralnego w czasie swojego życia geologicznego.
Są bardzo delikatne w środku i można je łatwo rozbić palcami.
Aby zachować piękno tych okazów, miejscowi japońscy pokrywają je rozcieńczonym roztworem kleju do drewna zmieszanego z wodą.
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Kamień miesiąca

Napisane przez: Krystyna
04-06-2011, 13:11
Forum: Kamyczkowe różności
- Odpowiedzi (12)

Według Platona, jednego z najwybitniejszych filozofów starożytności, kamienie szlachetne pochodzą od gwiazd i planet.
To one przekształcają rozłożoną i rozkładającą się materię w kamienie, a następnie poddają je swoim wpływom.
Im cząstki materii są doskonalsze, tym powstające kamienie piękniejsze.
Ale piękno i właściwości kamieni nie zależą tylko od rodzaju materii, ważny jest też czasookres ich powstawania.
Jeżeli czas powstawania był odpowiedni, właściwości kamieni oraz sposób i zakres ich oddziaływania są dla człowieka korzystne, i odwrotnie.
Jeżeli zatem przyjąć, a negować temu nie sposób, że kamienie pochodzą od gwiazd i planet  to oznacza, że podlegają one, podobnie jak człowiek, wszystkim prawom i prawidłowościom natury.
Mogą być zatem doskonałym łącznikiem pomiędzy kosmosem a ziemią, pomiędzy planetami a człowiekiem w przekazywaniu ich dobrej lub złej energii.
Taką też teorię przyjmuje współcześnie astrologia.
Spróbujmy teraz przedstawić jak wyobrażano sobie czas w starożytności i jak ten czas wiązano z kamieniami.
Aby obrazy tych i innych pojęć były czytelne i zrozumiałe odwołajmy się do spersonifikowanych alegorii jak to czyniono w przeszłości.
Zacznijmy od pojęcia czasu.
Była to zwykle postać starca odzianego w mieniące się szaty przybrane licznymi gwiazdami, jako że one to właśnie sprawują władze nad rzeczami przemijalnymi.
Na głowie wieniec z róż, kłosów i owoców, bowiem jest on królem i panem roku.
Stoi na kręgu zodiakalnym służąc za miarą ruchów Słońca i innych planet, odróżnia i unicestwia następujące po sobie wieki, lata i miesiące.
Po bokach starca dwoje dzieci, jedno brzydkie i wynędzniałe wskazujące czas przeszły, z wolna zanikający w pamięci ludzi, drugie ładne i odżywione wskazujące na czas przyszły,  mimo wszystko wzmagający nadzieję.
Alegoria ta w oczywisty sposób nawiązuje do kamieni szlachetnych, bowiem podłoże na którym stoi starzec jest usypane mnóstwem wielobarwnych kamieni, diamentów i pereł.
To pierwszy dowód, że jakiekolwiek rozważania na temat odwiecznych pojęć jak narodziny,  szczęście, czas i inne nie dają się oddzielić od kamieni – są jego podstawą.
Inaczej niż Platon przedstawiał powstanie kamieni Teofrast, uczeń Arystotelesa.
Twierdził mianowicie, że kamienie szlachetne dzięki swej kosmicznej energii mogą się rozmnażać.
Warunkiem niezbędnym jest jednak współistnienie dwóch rodzajów kamieni: męskiego (samcze) i żeńskiego (samiczych).
Rodzaj kamienia łatwo rozpoznać bowiem różnią się barwą, blaskiem, przezroczystością i innymi właściwościami.
Tak sądziło wielu pisarzy i znawców opisujących kamienie.
Na przykład Pliniusz pisząc o szafirach stwierdza: „...szafiry z purpurą, najlepsze, znajdują się u Medów, nigdy przecież nie są przezroczyste.
Prócz tego nie są używane do rżnięcia, jako że mają tu i ówdzie kryształowe skazy.
Te z nich co są koloru modrakowego są uważane za samcze...”, a w innym miejscu omawiając właściwości karbunkułów stwierdza: „...w każdym rodzaju tych kamieni wyróżniają samcze i samicze.
Samczymi są te, które iskrzą się bardziej, samiczymi zaś blado błyszczące...”.                    
W tradycji ludowej wielu krajów przekonanie o rodzeniu się kamieni przetrwało do naszych czasów.
Fakt ten zaświadcza, że niezależnie od teorii jaką przyjmiemy za prawdziwą, wpływ kamieni na losy człowieka można uznać za udowodniony i nie da się go wyeliminować z naszego bytu, podobnie jak pojęcia czasu
i przestrzeni, dlatego starajmy się poznać rodzaj kamienia nam przyjaznego a nawet podporządkowanego.
Poszukajmy takiego kamienia
żródło
http://finesell.ru/vse-kamni/agat.html

Wydrukuj tę wiadomość

  Skrzyp

Napisane przez: Krystyna
04-06-2011, 00:56
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (12)

   
Equisetum- Skrzyp
Jedyny współcześnie występujący rodzaj należący do typu (gromady) Skrzypów.              
Obejmuje 15 gatunków, z których w Polsce występuje 10.
Rodzaj znany jest ze wszystkich kontynentów z wyjątkiem Australazji oraz Antarktyki.        
Gatunkiem typowym jest Equisetum Fluviatile 
Zależnie od gatunku, rosną w różnych, przeważnie wilgotnych i zacienionych środowiskach,  np. na wilgotnych glebach piaszczystych (Skrzyp Polny), podmokłych łąkach (Skrzyp Błotny i Skrzyp Bagienny), w lasach (Skrzyp Leśny), nad brzegami potoków, w runie lasów liściastych.
Niektóre mogą żyć w suchszych miejscach, np. nasypy kolejowe (Skrzyp Polny).
W bardzo wielu przypadkach Skrzypy są trudnymi do wytępienia chwastami polnymi i łąkowymi.
Gatunki
W Polsce występuje 10 gatunków Skrzypu-Equisetum, na całym świecie tylko 15 gatunków
Podrodzaj: Equisetum
Equisetum Fluviatile 
Equisetum Palustre 
Equisetum Sylvaticum
Equisetum Pratense 
Equisetum Telmateia 
Equisetum Arvense
Equisetum ×Litorale
Equisetum Bogotense
Equisetum Diffusum
Podrodzaj: Hippochaete
Equisetum Ramosissimum 
Equisetum Variegatum 
Equisetum Hyemale
Equisetum Giganteum
Equisetum Myriochaetum
Equisetum Laevigatum
Equisetum Scirpoides

Uważa się, że rodzaj Skrzyp Equisetum wykształcił się w trzeciorzędzie, powstając ze znacznie starszego rodzaju Equisetites, pochodzącego z ery paleozoicznej – permu lub karbonu. 
Triasowy gatunek Equisetites Arenaceus był początkowo zaliczany do rodzaju Equisetum
Niektóre kopalne gatunki z rodzaju Equisetites tak bardzo przypominają współczesne Skrzypy, że kwestionowano rodzajową odrębność pomiędzy Equisetum a Equisetites i sugerowano, że Equisetum może być uznawany za najstarszą współczesną roślinę naczyniową 
Przedstawiciele tego rodzaju osiągali do 10 m wysokości i 25 cm średnicy.
Zastosowanie
Roślina lecznicza (głównie Skrzyp Polny)
Surowiec zielarski : Ziele Skrzypu
Zbiór : przez całe lato.
Działanie : moczopędne. Używany jest w nieżytach dróg moczowych i w profilaktyce kamicy nerkowej.
Wykazuje również właściwości remineralizujące.
W dolegliwościach reumatycznych i artretycznych oraz w zaburzeniach krążenia stosowane są kąpiele z dodatkiem wyciągu ze Skrzypu.
Wyciąg ze Skrzypu stosowany jest do wzmacniania włosów i paznokci.

Skrzypy wykorzystywane były do barwienia tkanin, ze względu na wysoką zawartość   krzemionki stosowano je do mycia metalowych naczyń i czyszczenia broni (silne własności polerskie), bulwki spożywano jako pokarm.
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Salvia-Szałwia

Napisane przez: Krystyna
03-06-2011, 22:46
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (24)

   
Szałwia (Salvia L.)
Szałwia jest największym rodzajem roślin z rodziny szałwiowatych Lamiaceae , z prawie 1000 gatunkami krzewów , bylin zielnych i jednorocznych
W obrębie Lamiaceae, Salvia jest częścią plemienia Mentheae w ramach podrodziny Nepetoideae .
Jeden z kilku rodzajów powszechnie określanych jako Salvia , obejmuje dwa szeroko stosowane zioła,
*Salvia Officinalis ( Szałwia zwyczajna lub po prostu „Szałwia”) i
*Salvia Rosmarinus ( rozmaryn, dawniej Rosmarinus Officinalis ).

Rodzaj występuje w całym Starym Świecie i obu Amerykach (łącznie ponad 900 gatunków), z trzema odrębnymi regionami różnorodności: Ameryką Środkową i Ameryką Południową (około 600 gatunków); Azja Środkowa i Morze Śródziemne (250 gatunków); Azja Wschodnia (90 gatunków).

Nazwa Salvia pochodzi od łacińskiego Salvia (Szałwia), od Salvus (bezpieczny, pewny, zdrowy), przymiotnika związanego z salūs (zdrowie, dobre samopoczucie, pomyślność lub zbawienie) i salvēre (czuć się zdrowym, leczyć).
Pliniusz Starszy był pierwszym znanym autorem, który opisał roślinę zwaną przez Rzymian „ Salvia ”, prawdopodobnie opisując gatunek typowy dla rodzaju Salvia , Salvia Officinalis .

Powszechna współczesna angielska nazwa Salvia wywodzi się od średnioangielskiego słowa sauge , które zostało zapożyczone od starofrancuskiego sauge , od łacińskiej szałwii (źródło nazwy botanicznej).
Nazwa „Salvia” używana bez modyfikatorów ogólnie odnosi się do Salvia Officinalis („szałwia zwyczajna” lub „szałwia kulinarna”), chociaż jest używana z modyfikatorami w odniesieniu do dowolnego członka rodzaju .
Gatunki ozdobne są powszechnie określane nazwą rodzajową Salvia .

Z szałwią łączy się piękna chrześcijańska legenda.
Gdy Święta Rodzina uchodziła przed Herodem do Egiptu i spoczęła obok krzaka kwitnącej szałwii, ta otrząsnęła swe kwiecie, by stworzyć kwiatowy dywan – słodki i wonny.
Za to otrzymała w darze od Boga możność przynoszenia ulgi ludziom cierpiącym.

Rodzaj Salvia obejmuje, według różnych autorów, od 500 do 700, a nawet 900 gatunków.  
O szałwii, bez rozróżniania gatunków, pisali w starożytności Hipokrates z Kos (*ok. 460-ok. 377 przed Chr.), Pliniusz Starszy Secundus (ok. 23-79 po Chr.), Dioskurides Pedanios (ok. 40-ok. 90 po Chr.).
Przypuszcza się, że szałwię lekarską jako pierwsi mogli „udomowić” starożytni Grecy.
Wybrane gatunki i ich zastosowania
Główny artykuł: Lista gatunków szałwii
Salvia farinacea × Salvia longispicata 'Mystic Spires Blue'
Wiele gatunków jest używanych jako zioła , rośliny ozdobne (zwykle dla zainteresowania kwiatami), a czasem dla ich ozdobnych i aromatycznych liści.
Niektóre gatunki, takie jak Salvia Columbariae i Salvia Hispanica , są również uprawiane dla ich nasion.
Lista roślin zawiera 986 zaakceptowanych nazw gatunków.

Poniżej znajduje się wybór niektórych dobrze znanych gatunków
Salvia Apiana
Salvia Azurea
Salvia Buchananii
Salvia Cacaliifolia
Salvia Candelabrum
Salvia Columbariae
Salvia Divinorum
Salvia Elegans
Salvia Fruticosa
Salvia Fulgens
Salvia Guaranitica
Salvia Hispanica
Salvia Involucrata
Salvia Jurisicii
Salvia Leucantha
Salvia Microphylla
Salvia Miltiorrhiza
Salvia Nemorosa
Salvia Officinalis
Salvia Patens
Salvia Pratensis
Salvia Rosmarinus
Salvia Sclarea
Salvia Spathacea
Salvia Splendens
Salvia Uliginosa
Gatunki Salvia są wykorzystywane jako pokarm przez larwy niektórych gatunków Lepidoptera ( motyli i ćmy ), w tym bucculatricidae - minerki Bucculatrix taeniola , która żywi się wyłącznie tym rodzajem, oraz Coleophora okazicieli C. aegyptiacae , C. salviella (oba żywią się wyłącznie na Salvia. aegyptiaca ), C. ornatipennella i C. virgatella (oba odnotowane na Salvia. pratensis ).

Zastosowanie
Kilkadziesiąt gatunków znalazło zastosowanie użytkowe, zwłaszcza jako rośliny ozdobne, a ponadto lecznicze i przyprawowe.
Wiele gatunków szałwii znajduje zastosowanie w ziołolecznictwie i medycynie.
https://en.wikipedia.org/wiki/Salvia
źródło
lista gatunków
źródło
źrodło
https://pl.wikipedia.org/wiki/Sza%C5%82wia

Wydrukuj tę wiadomość

  Trybula

Napisane przez: Krystyna
03-06-2011, 21:01
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (6)

   
Trybula (Anthriscus Pers.)
Rodzaj roślin należący do rodziny selerowatych.
Gatunkiem typowym jest Anthriscus vulgaris Pers.
Gatunki flory Polski
trybula leśna (Anthriscus sylvestris (L.) Hoffm.)
trybula lśniąca (Anthriscus nitida (Wahlenb.) Hazsl.)
trybula ogrodowa (Anthriscus cerefolium (L.) Hoffm.) – antropofit zadomowiony
trybula pospolita (Anthriscus caucalis M. Bieb.) – antropofit zadomowiony
źródło

Wydrukuj tę wiadomość


  1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot