1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot
Ostatnie wątki

Statystyki
  • Postów na forum:212.066
  • Wątków na forum:12.354
  • Użytkownicy:1.937
  • Najnowszy użytkownik:Bogdanito

  Walkirie

Napisane przez: Krystyna
10-06-2011, 15:19
Forum: Runiczna Mitologia
- Odpowiedzi (4)

Walkirie (nor. i duń. Valkyrie, szw. Valkyria)
w mitologii nordyckiej pomniejsze boginie, córki Odyna, zwykle przedstawiane jako piękne dziewice - wojowniczki ujeżdżające skrzydlate konie (czasem wilki), uzbrojone we włócznie i tarcze.

Zadaniem Walkirii było sprowadzanie dusz najdzielniejszych poległych w boju wojowników, Einherjerów, do Walhalli.
Były również posłannicami Odyna i służkami usługującymi podczas uczt w Walhalli.

Nieśmiertelne żeńskie duchy.
Walkirie — były to dziewice, które uzbrojone jeździły po polach bitew na koniach lub wilkach, ewentualnie unosiły się nad nimi jako drapieżne ptaki.
Ich obecność była zwiastunem śmierci wojowników.
Walkirie wynajdowały wśród poległych bohaterów i przyprowadzały ich na uczty Odyna w Walhalli, gdzie podawały do stołów.

Imiona najbardziej znanych Walkirii to:
Brunhilda, Hildr, Gudr, Herfjöturr, Hlökk.
Oznaczały one „walkę" i „okowy wojny".
Słowo to oznacza „wybierająca poległych".

WALKIRIE pedziły konno nad chmurami na plac boju, aby wybierać dusze poległych wojowników godnych miejsca w WALHALLI
Były one jak wierzono duszami germańskich wojowników, które umarły śmiercią naturalną...
dla Germanów znaczyło to tyle, co polec w bitwie....
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Wiewiórka

Napisane przez: Krystyna
10-06-2011, 15:14
Forum: Zwierzeta występujace w Mitologii
- Brak odpowiedzi

   
Wewiórka Ratatosk
W mitologii nordyckiej, Ratatosk jest wiewiórką biegającą po ogromnym drzewie Yggdrasil, przenoszącą wiadomości i szerzącą plotki.
W szczególności, Ratatosk wymienia obelgi pomiędzy siedzącym na szczycie drzewa orłem a mającym swe legowisko pod jego korzeniami smokiem Nidhoggiem.
http://nordicwiccan.blogspot.com/2013/02/squirrel.html

Wydrukuj tę wiadomość

  Krowa

Napisane przez: Krystyna
10-06-2011, 15:13
Forum: Zwierzeta występujace w Mitologii
- Brak odpowiedzi

   
Krowa Audhumla- pierwsza krowa, narodzona razem ze światem.
Jej mlekiem żywił się olbrzym Ymir.
Z braku trawy żywiła się lizaniem słonego lodu.
Z lodu tego wydobyła na świat Buriego, przodka bogów.
https://odinsvolk.ca/new/gods-goddesses/audhumla/

Wydrukuj tę wiadomość

  Konie

Napisane przez: Krystyna
10-06-2011, 15:12
Forum: Zwierzeta występujace w Mitologii
- Odpowiedzi (7)

Sleipnir- Ośmionogi Koń Odyna, potomek Svadilfariego i Lokiego.
Potrafił galopować ponad morzem i w przestworzach.
Mógł prześcignąć każdego rumaka we wszystkich dziewięciu światach.

W Mitologii Nordyckiej Sleipnir to ośmionożny Koń dosiadany przez Odyna.
 Sleipnir jest poświadczony w Eddzie Poetyckiej, skompilowanej w XIII wieku z wcześniejszych tradycyjnych źródeł, oraz w Eddzie Prozatorskiej napisanej w XIII wieku przez Snorriego Sturlusona. 
W obu źródłach Sleipnir jest rumakiem Odyna, jest dzieckiem Lokiego i Svaðilfari, jest opisywany jako najlepszy ze wszystkich koni i czasami jest dosiadany do Helu.
 Edda Prozatorska zawiera obszerne informacje dotyczące okoliczności narodzin Sleipnira oraz szczegóły dotyczące jego szarego koloru.
Sleipnir jest również wspomniany w zagadce znalezionej w XIII-wiecznej legendarnej sadze Hervarar saga ok Heiðreks, w XIII-wiecznej legendarnej sadze Völsunga saga jako przodek konia Grani oraz w księdze I Gesta Danorum, napisanej w XII wieku przez Saxo Grammaticusa, zawiera epizod uważany przez wielu uczonych za związany ze Sleipnirem. 
Sleipnir jest powszechnie uznawany za przedstawiony na dwóch gotlandzkich kamieniach z VIII wieku: kamieniu wizerunkowym Tjängvide i kamieniu wizerunkowym Ardre VIII.
Zaproponowano teorie naukowe dotyczące potencjalnego związku Sleipnira z praktykami szamańskimi wśród nordyckich pogan. 
W czasach nowożytnych Sleipnir pojawia się w islandzkim folklorze jako twórca Ásbyrgi, w dziełach sztuki, literaturze, oprogramowaniu i nazwach statków.
The horse in Nordic mythology - Wikipedia
Klasyczne ilustracje z mitologii nordyckiej (germanicmythology.com)
Koń Sleipnir w mitologii nordyckiej (mifi-skandinavii.ru)
Мифология викингов - Слейпнир (legendami.ru)

Wydrukuj tę wiadomość

  Dziki

Napisane przez: Krystyna
10-06-2011, 15:09
Forum: Zwierzeta występujace w Mitologii
- Odpowiedzi (2)

Najsłynniejszym z mitycznych dzików był GULLINBURSTI,
odyniec o złotej szczecinie, zdolnej rozproszyć mrok
Dzik ten należal do FREJA, który jeździł na nim wierzchem lub zaprzęgał go do swojego powietrznego wozu.

Wydrukuj tę wiadomość

  Węże, smoki

Napisane przez: Krystyna
10-06-2011, 15:05
Forum: Zwierzeta występujace w Mitologii
- Odpowiedzi (3)

[attachment=665]
Węże, smoki i morskie potwory
Smoki w mitologii germańskiej
Smok - pierwotna nazwa germańska nieznana, formy: ang. dragon, niem. Drache, mają źródło w łacińskim
draco, draconis – wąż, smok; w stylistyce zachowała się  natomiast nazwa węża (w domyśle smoka) - orm, np, Midgarsorm.
Potwory, które do demonologii trafiły z mitologii w niemalże niezmienionej formie:
potrafiły latać, ziały ogniem lub duszącymi oparami, zbierały skarby, by potem ich pilnować, znały mowę zwierząt (ten, kto napił się ich krwi, osiągał tę samą umiejętność), były podstępne, nie dotrzymywały słowa.
Znały się na magii.
Stoor jest demonologiczną hipostazą znanego z mitologii Jormunganda lub Nidhogga.            
Przedstawiono go jako gigantycznego morskiego węża-skoma, który, wynurzając się z wody, zatapiał ogromne połacie lądu.
Jedynym sposobem przebłagania Stoora było składanie mu w darze dziewic.
Dalsza część legendy jednoznacznie wskazuje, że terenem jej powstania była Norwegia lub wyspy północnej części Szkocji.
Umierający potwór stracił zęby, które wpadły do morza, tworząc łańcuchy Orkadów, Wysp Owczych i Szetlandów.
Z ciała smoka utworzyła się Islandia, znana z wybuchów wulkanów (efekt ciągle wrzącego ognia w ciele Stoora).
Ostatnim uderzeniem ogona wąż oddzielił Norwegię od północnej Danii.
Źródło: Mitologia Germańska (Artur Szrejter
żródło
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Pies

Napisane przez: Krystyna
10-06-2011, 15:03
Forum: Zwierzeta występujace w Mitologii
- Odpowiedzi (3)

   
Pies Garm (od stisl. gramr - okrutny).
Garm (Garmr) - piekielny pies nordyckiej bogini zaświatów Hel,córki Lokiego.
Strażnik bram królestwa umarłych.
W czasie Ragnarök Garm miał stoczyć walkę z Tyrem- bogiem wojny - w której obaj przeciwnicy mieli pozabijać się nawzajem. 
Według niektórych opisów Garm ma czworo oczu.
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Wilki

Napisane przez: Krystyna
10-06-2011, 14:56
Forum: Zwierzeta występujace w Mitologii
- Odpowiedzi (4)

[attachment=67307]
Fenrir w mitologii nordyckiej Fenrir jest ogromnym, potwornym Wilkiem. 
Narodził się ze związku Lokiego z olbrzymką Angrbodą. 
Fenrir jest wrogiem Bogów, którego przeznaczeniem jest zostać zabójcą Odyna. 
Z powodu przepowiedni o kłopotach, jakie miało przynieść, Wilk został uwięziony pod ziemią. 
Jego magiczne kajdany są tak silne, że Fenrir zerwie je dopiero przed końcem świata.

Kim jest Fenrir Wilk

Fenrir (Fenrir w języku staronordyckim, Fenrisúlfr) to gigantyczny potwór, Wilk w mitologii północy. 
Jest jednym z głównych wrogów ludzkości i Bogów.
 Fenrir jest jednym z dzieci Lokiego, boga oszustwa i kłamstwa, oraz Angrbody, olbrzymki, Jötuna. 
Para ta miała być również uważana za rodziców Węża Morskiego Jörmungandra i Bogini Hel. 
Te postacie w Mitologii Nordyckiej należały do najbardziej przerażających stworzeń. 
Mogli przeciwstawić się samym Bogom.
Jako syn Lokiego, Wilk Fenrir należy do chtonicznych potworów, które uosabiają dziką siłę natury i świata podziemnego. 
Takie postacie zwykle mają wielką moc i brakuje im kreatywności. 
Często działają jako niszczyciele i przeciwstawiają się Bogom, którzy strzegą porządku. 
Fenrir i Ragnarok są rzeczywiście nierozerwalnie związane w mitach. 
Niemal natychmiast po narodzinach Fenrira przepowiedziano, że zabije Odyna. 
W Ragnaröku straszliwy wilk i inni członkowie jego rodziny sprowadzają na świat zagładę.
Dawno, dawno temu Fenrir żył wśród Asów, którzy początkowo nie widzieli w nim żadnego zagrożenia. 
Jednak z czasem bogowie zdali sobie sprawę, jak ogromny i potężny stał się Wilk. 
Fenrir został więc zakuty w łańcuchy i uwięziony pod ziemią. 
Niektóre źródła podają, że został zabrany na wyspę Lingvi i przywiązany do ogromnej kamiennej płyty. 
Kajdany Fenrira wyglądają jak cienki, miękki łańcuch, ale w rzeczywistości są bardzo mocne. 
Tylko taki łańcuch może pomieścić moc gigantycznego wilka.
W "Wizjach Gulvi" (Edda Młodsza) czytamy:
Zawołali więc wilka, pokazali mu jedwabną wstęgę i pobili go, aby ją rozerwał, i powiedzieli, że jest mocniejsza, niż można by sądzić o jej grubości, i podali ją sobie nawzajem, i spróbowali siłą swoich rąk, ale nie pękła. "Ale", mówili, "Wilk rozerwie go na strzępy". 
Wtedy Wilk odpowiada: "Kiedy patrzę na tę wstęgę, nie zdobędę przez nią chwały, nawet gdybym ją rozerwał na strzępy. 
Jeśli jest w tym jakiś sekret lub sztuczka, nawet jeśli wydaje się mała, nie pozwól, by spadła mi na nogi!"

Narodziny Fenrira
Fenrir i kilka innych postaci potworów to dzieci Lokiego, boga przebiegłości, i Angrbody, olbrzymki. 
Ta olbrzymka z klanu Jötun była pierwszą żoną Lokiego. 
Mieszkał z nią przez trzy lata w Żelaznym Lesie między Jötunheim a Midgardem. 
Tam Angrboda przywiózł Lokiemu trójkę dzieci. 
Nazywali się Jörmungandr, Fenrir i Hel. 
Wszyscy byli potworami i wyglądali inaczej.
 Jörmungandr wyglądał jak ogromny Wąż, Fenrir był olbrzymim Wilkiem, a Hel była kobietą, której ciało było w połowie ciemne, a w połowie jasne. 
W niektórych legendach Angrboda wychowywała swoje dzieci w samym Jötunheim, krainie olbrzymów.

Zarówno w Eddzie Starszej, jak i Młodszej jest powiedziane, że Asowie dowiedzieli się o przepowiedni dotyczącej dzieci Lokiego. 
Mieli oni przynieść światu wiele kłopotów i smutku. 
W mitologii wilk Fenrir zaatakuje Odyna i zabije go w dniu Ragnaröku. 
Sam potwór padnie z rąk syna Odyna, który mści się na ojcu. 
Słowa te zawarte są we Wróżbiarstwie Völuspá, które opisuje losy świata.
Dowiedziawszy się o tym niebezpieczeństwie, Odyn rozkazał zabrać dzieci Angrbody i przyprowadzić je do siebie. 
W rezultacie wszystkie trzy potwory zostały uwięzione w różnych miejscach, aby zapewnić bezpieczeństwo światu. 
W ten sposób bogini Hel stała się od tego czasu panią świata zmarłych zwanego Helheim. 
Prawie wszyscy zmarli i Bogowie wpadają w jej ręce. 
Rozdzielono również Wilka Fenrira i Węża Jörmungandra. 
Odyn wrzucił węża do oceanu, a tam Jörmungandr urósł do takich rozmiarów, że otoczył ziemię swoim ciałem. 
Fenrir został związany magicznym łańcuchem wykonanym przez Krasnoludy.

Podziemne uwięzienie Fenrira
Nordycki Wilk Fenrir nie został od razu uwięziony w podziemiu. 
Początkowo jednak Asowie nie uważali tego za niebezpieczne. Pozwolili Fenrirowi zamieszkać z nimi w ich mieście Asgardzie, a nawet traktowali go jak wilczę. 
Ale Wilk szybko rósł, a Asowie zaczęli się go bać. 
Tylko bóg Tyr, patron męstwa wojskowego, był na tyle odważny, by nakarmić Fenrira. 
W końcu mieszkańcy Asgardu zdecydowali, że syn Lokiego jest zbyt niebezpieczny, aby mogli dłużej żyć wśród Bogów. 
Musiał zostać zakuty w łańcuchy i uwięziony.
Pierwsze łańcuchy, które krępowały Fenrira, zostały wykonane przez samych Asów. 
Kajdany te nazywano Leding i Dromi. 
Kiedy łańcuchy były gotowe, bogowie zasugerowali, aby Fenrir spróbował je zerwać, a Wilk się zgodził. Czuł się wystarczająco silny, by to zrobić i chciał być sławny. 
Rzeczywiście, był w stanie zrzucić wszystkie kajdany i dość łatwo je zerwać.
Aby uczynić łańcuch Fenrira naprawdę mocnym, Asowie wysłali posłańca do Krasnoludów, które mieszkały na ziemiach Czarnych Alves. Nowy łańcuch, nazwany Gleipnir, był niezwykle mocny. 
Krasnoludki wykonały go z nietypowych materiałów, takich jak korzenie górskie, ptasia ślina i odgłos kocich kroków. 
Uważano, że zjawiska te zniknęły z Ziemi.
Kiedy Gleipnir była gotowa, Asowie pokazali Fenrirowi, jaka jest twarda. 
Pod spojrzeniem Wilka próbowali zerwać te kajdany. 
Ale Fenrir nie pozwolił się związać, dopóki jeden z Bogów nie włożył mu ręki do ust. 
Po raz kolejny Tyr był na tyle odważny, by to zrobić. 
Kiedy Wilk został związany, zaczął się łamać, ale łańcuch zaciskał się na nim coraz mocniej. 
Tyr w końcu stracił rękę.
Od tego czasu Fenrir leży przykuty łańcuchem. 
Gleipnir został przepuszczony przez kamienną płytę i przywiązany do innego kamienia. 
Zarówno płyta, jak i kamień zostały zakopane głęboko pod ziemią. 
Miecz zostaje wbity w usta Fenrira, opierając się o jego podniebienie. 
W ten sposób wilk nikogo nie ugryzie.
Legenda Tyra i Fenrira na tym się nie kończy. 
Wikingowie mieli eschatologiczne mity o końcu świata. 
W nich Tyr spotyka gigantycznego Psa o imieniu Garm w dniu Ragnaröku. 
Ten pies strzeże przejścia do królestwa umarłych. 
Tam zostaje przywiązany do skały, ale w dniu końca świata Garm będzie mógł się uwolnić, podobnie jak Fenrir. 
Wycie Garma jest jednym ze znaków zbliżającego się Ragnaröku. 
Ten pies i Tyr będą walczyć, dopóki się nie pozabijają. 
Czasami Garm i Fenrir byli uważani za tę samą postać.
W mitach dotyczących Ragnaroku i Wilka Fenrira, potworny Wilk w końcu zrywa swoje kajdany. 
Stanie się to w dniu końca świata. 
W skandynawskim eposie często pojawia się taki motyw. 
Potwór lub inny wróg Bogów jest gdzieś związany lub uwięziony. 
Kiedy Ragnarök przybywa, zostaje w końcu uwolniony. 
Jörmungandr również wynurza się z oceanu i czołga się na ziemię. 
Wszystkie dzieci Angrbody i Lokiego, w tym Hel, pani Helheimu, sprzeciwiają się Bogom.
Sam Fenrir zrodził jeszcze dwa chtoniczne stworzenia, również gigantyczne wilki (wargi):
Skoll to Wilk, który codziennie goni Słońce (boginię Sol)
Wierzono, że zaćmienie Słońca miało miejsce w momencie, gdy Sco znajdowało się blisko Słońca.
Hati to Wilk, który nieustannie goni Księżyc. 
Kiedy jest w pobliżu, następuje zaćmienie Księżyca.
Mityczne wilki Fenrir, Skoll i Hati wezmą udział razem w Ragnaroku. 
Wszyscy oni zwrócą się przeciwko bogom i znajdą się wśród tych, którzy poprowadzą świat do zagłady. 
Tak więc Skoll i Hati w końcu dogonią luminarzy. 
Połkną słońce i księżyc, powodując, że na ziemi zapadnie ciemność.

Udział w Ragnarök
Światowy Wilk Fenrir jest jednym z głównych przeciwników Asów. 
W legendach jest przedstawiany jako potężny potwór, którego boją się nawet sami Bogowie. 
We Wróżbiarstwie Völuspá ujawnia się jego rola w Ragnaröku. 
W Mitologii Nordyckiej było to imię dnia, w którym zginie cały świat. 
Przetrwa tylko kilku bogów i dwóch ludzi. 
Świat odrodzi się na nowo, a pozostali przy życiu mężczyźni i kobiety dadzą początek nowemu rodzajowi ludzi.
Tego dnia Fenrir zerwie więzy. 
Wraz ze swoim bratem, Wężem świata Jormungandrem, wyruszy na równinę, gdzie rozegrają się główne bitwy między Bogami a potworami. 
Otwarta paszcza bestii dotrze zarówno do nieba, jak i do ziemi. 
Tam Fenrir zabił Odyna i zginął z rąk Vidara, syna Odyna, mszczącego się na swoim ojcu. 
Bogini Hel, siostra Wilka i Węża świata, jest również wrogiem bogów podczas Ragnaröku, podobnie jak Loki.

Czasami wspomina się, że Fenrir również połknie słońce. 
Jednak we Wróżbi z Gulvi jest powiedziane, że Słońce zostanie pożarte przez Skolla, jedno z dzieci Fenrira. 
Skoll był również ogromnym Wilkiem i do końca świata wiecznie gonił Słońce po niebie. 
Istnieją jednak sugestie, że Fenrir i Skoll byli pierwotnie tą samą postacią.
Jednak w Mowie Vaftrudnira (Starszej Eddy) Fenrir pożera Słońce, powodując, że ciemność zapada na ziemię. 
Zanim to się stanie Sol zdąży urodzić córkę, zanim umrze. 
Stanie się nowym światłem, które będzie kontynuowało matczyną ścieżkę przez niebiosa.
https://mifi-skandinavii.ru/fenrir/
https://odinsvolk.ca/new/gods-goddesses/fenrir/

Wydrukuj tę wiadomość

  Tourmaline

Napisane przez: Krystyna
09-06-2011, 23:08
Forum: Litoterapia
- Odpowiedzi (8)

[Obrazek: 1daa7f7f8aafbbc9d8986c363b73d311.jpg]
Tourmaline to szereg minerałów należących do grupy krzemianów
Oprócz Tourmaline Schörl, należą do minerałów rzadkich lub bardzo rzadkich.
Nazwa pochodzi od syngaleskiego Turmali określającego zdolność do przyciągania, po podgrzaniu, popiołu z ognia.
W przypadku Tourmaline właściwsze jest mówienie o grupie minerałów niż o minerale
Jego wzór chemiczny jest często teoretyczny, nie odpowiada żadnemu minerałowi występującemu w przyrodzie.
Tourmaline - grupa minerałów izomorficznych, należąca do grupy borokrzemianów, o zróżnicowanym składzie chemicznym i urozmaiconym składzie domieszek oraz różnych własnościach fizycznych i optycznych.
Nazwą Turmali określano też barwne zabarwienie.
Jeden kryształ potrafi zawierać wszystkie barwy tęczy.

Cechą charakterystyczną tej grupy minerałów jest olbrzymie bogactwo barw i odcieni; częste jest również pasowe zróżnicowanie barw w jednym krysztale (poprzeczne, równoległe lub promieniste).
Większość odmian samodzielnie występuje rzadko, przeważają kryształy mieszane
Stanowią składnik granitów, pegmatytów, żył kwarcowych.
Czasami tworzą niemal monomineralne skały (Turmalinit).

Miejsca występowania:
Brazylia – Minas Gerais, Paraiba, USA – Kalifornia, Maine, Rosja, Pakistan, Afganistan, Sri Lanka, Namibia, Madagaskar, Włochy – Elba.
W Polsce – występuje najbardziej pospolity, czarny szerl na Dolnym Śląsku.

Zastosowanie
W jubilerstwie do wyrobu atrakcyjnej i drogiej biżuterii
W przemyśle optycznym i radiotechnicznym
Są używane do produkcji ciśnieniomierzy
Cenione i bardzo poszukiwane kamienie kolekcjonerskie
https://pl.wikipedia.org/wiki/Turmaliny

Wydrukuj tę wiadomość

  Kryształ Górski-Herkimer Diamond

Napisane przez: Krystyna
08-06-2011, 23:40
Forum: Litoterapia
- Odpowiedzi (9)

       
Diamenty z Herkimer naprawdę nie są diamentami.
Jest to szczególna forma, odmiana Kryształu Górskiego.
Są to podwójnie zakończone Kryształy Kwarcu i wyglądają tak, jakby były cięte i szlifowane, jak Diament.
Herkimer Diamond wyglądają tak, jakby były cięte i szlifowane, ale znajdują się one naturalnie w otworach wewnątrz skały, w dolomicie, w okolicy miasta Herkimer w stanie Nowy Jork.
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Thulite

Napisane przez: Krystyna
08-06-2011, 22:42
Forum: Litoterapia
- Odpowiedzi (3)

       
       
Thulite  
Odmiana Zoisyte  (z domieszką manganu)
Nazwa "Zoisyte" pochodzi od nazwiska słoweńskiego mineraloga, barona Sigismunda Zois von Edelsteina.
Nazwa Thulite pochodzi od dawnej nazwy północnej części Norwegii (legendarnej wyspy) - Thule, gdzie minerał ten występuje
Thulite występuje m. in. w USA, Norwegii, Grenlandii, Australii, Austrii (m. in. Tyrol), Meksyku oraz we Włoszech (np. w Turynie).
W Polsce został stwierdzony w okolicach Sobótki na Dolnym Śląsku.

Zastosowanie
Ceniony kamień kolekcjonerski
Do wyrobu galanterii ozdobnej
Do wyrobu biżuterii (szlif kaboszonowy lub tabliczkowy)
źródło

Wydrukuj tę wiadomość


  1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot