1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot
Ostatnie wątki

Statystyki
  • Postów na forum:211.359
  • Wątków na forum:12.313
  • Użytkownicy:1.937
  • Najnowszy użytkownik:EdytaE

  Edda - Reprint z 1807 r.

Napisane przez: Krystyna
15-06-2011, 19:46
Forum: Runiczna Biblioteka
- Brak odpowiedzi

   

Edda -  przeł. Joachim Lelewel 
Oprawa: Miękka Format: 14,5 x 20,5 cm
Ilość stron: 72

EDDA REPRINT - jest to reprint pierwszego polskiego przekładu
tekstu „Eddy Młodszej prozaicznej” z roku 1807.
Fragment książki: Edda jest to księga opisująca bożyszcza skandynawskie i ich sprawy;      
opowiadająca utwór świata i przyszły koniec jego; dająca przestrogi i nauki.
Skąd by nazwisko jej, Edda...

Wydrukuj tę wiadomość

  Edda Młodsza Prozaiczna

Napisane przez: Krystyna
15-06-2011, 19:40
Forum: Runiczna Biblioteka
- Brak odpowiedzi

   

Eda młodsza prozaiczna - przeł. Joachim Lelewel 
EDDA MŁODSZA - Książka jest ilustrowana 46 oryginalnymi XIX-wiecznymi grafikami          
Frederika Sandersa przedstawiającymi germańskich bogów i bohaterów.

Fragment książki....
Najdalej na północ wysunięty skrawek Europy, wyspa lodowców i wulkanów, starożytna Ulthima Thule – Islandia, czyli dosłownie Ziemia Lodu, przeciętnemu człowiekowi mimowolnie kojarzy się z tajemniczym światem starogermańskich bogów i bohaterów.
A to za sprawą dwu wybitnych dzieł literatury średniowiecznej – Eddy starszej, poetyckiej i Eddy młodszej, prozaicznej, na kartach których opisano świat, który już dawno pogrążył się w mroku pradawności, ale jednak – dzięki owym księgom - nie został zapomniany.
Islandia została zasiedlona bardzo późno.
Dopiero w VII wieku zaczynają na nią przybywać pierwsi osadnicy, mnisi chrześcijańscy z Irlandii.
Zamieszkują oni w tym spokojnym, oddalonym od zgiełku i problemów doczesności ustroniu, aby nie zaprzątając sobie głów żadnymi światowymi sprawami, móc lepiej służyć Bogu.
I przez około dwa stulecia żyje się im na Islandii spokojnie i zapewne – wedle średniowiecznych standardów – wygodnie.
Wiek IX, a właściwie jego druga połowa, sprowadzają na wyspę norweskich wikingów,  którym w ojczyźnie pod rządami króla Haralda Pięknowłosego1 nie zawsze żyje się bezpiecznie.
Wikingowie wypierają mnichów – dla tych dwu grup narodowościowych i religijnych
za ciasno jest na tej ziemi.
I – paradoksalnie, wyspa która została skolonizowana przez chrześcijan staje się na nowo pogańska i jest tą ostoja pogaństwa jeszcze długie lata.
Islandia od tej pory na stałe już wypada ze strefy wpływów irlandzkich, a zostaje wpisana w strefę wpływów skandynawskich.
I taki stan rzeczy trwa do dziś.
A chociaż sama wyspa znajduje się z daleka od Skandynawii, to właśnie tutaj
rodzi się skandynawska literatura.
Literatura owa powstała w języku islandzkim, który wyodrębnił się z jednego z dawnych narzeczy norweskich.
Bardzo interesujące i godne podkreślenia jest to, iż literacki język islandzki – podobnie jak i pismo oparte na alfabecie łacińskim - powstał bardzo wcześnie, bo już w wieku XII/XIII.
I co nie mniej ciekawe – od tamtej pory, po dziś dzień, nie uległ żadnym zasadniczym zmianom i przeobrażeniom, dlatego współcześni mieszkańcy Ziemi Lodu nie mają najmniejszego problemu ze zrozumieniem swojej średniowiecznej narodowej literatury.
Pierwszym i najstarszym dziełem tej ostatniej jest Edda starsza, zwana także Eddą poetycką.
Jej powstanie datuje się na okres między rokiem 900 a 1050 i uważa, że nie wyszła spod pióra jednego autora, lecz stanowi zbiór utworów różnych poetów.
Średniowieczny manuskrypt tej Eddy odnaleziono bardzo późno, bo dopiero w XVII wieku.  
Trafił on około 1640 roku w ręce biskupa Brynjolfura Sveinssona, który podarował go królowi Danii.
Następnym dziełem jest nosząca islandzki tytuł SNORRA-EDDA, PRÓSAEDDA czyli Edda Snorriego,
Edda prozaiczna autorstwa islandzkiego poety i historyka Snorriego Sturlusona (1179-1241).
Ta Edda jest jakby podręcznikiem dla poetów, w której autor wielokrotnie cytuje obszerne fragmenty Eddy poetyckiej, starszej.
To właśnie dzięki Snorriemu Sturlusonowi zachowała się pamięć o tej ostatniej.

Uważa się, że Edda Snorriego została napisana między rokiem 1215 a 1223.
Składa się ona z trzech części:
= pierwsza z nich nosi tytuł Gylfaginning.
Jest - to mitologia nordycka,
=druga – zawiera objaśnienia obrazów poetyckich, ułożone w formie pytań i odpowiedzi. Wreszcie na koniec
= część trzecia, która stanowi zbiór reguł poetyckich.
Najstarszy rękopis dzieła Snorriego, noszący tytuł Bók thessi heitir Edda,
przechowywany jest w bibliotece w Uppsali, w Szwecji.

Na koniec kilka słów na temat postaci autora Eddy prozaicznej.
Snorri Sturluson urodził się w roku 1179, zmarł zaś dnia 23 września 1241.
Od roku 1206 mieszkał w Reykholt.
Był nie tylko poetą, historykiem, ale i politykiem.
Działał czynnie w islandzkim Althingu – parlamencie, któremu nawet dwukrotnie przewodniczył.
W roku 1218 poparł norweskiego króla Haakona IV Starego2, który chciał Islandię podporządkować swemu berłu.
Niestety - Snorri później zmienił zdanie i ostatecznie opowiedział się przeciw władcy.            
Ten ostatni, w odwecie, kazał go zamordować.
Stało się to 23 września 1241 w domu poety w Reykholt.

W niniejszej książce zaprezentowany został przekład Eddy młodszej autorstwa Joachima Lelewela, stanowiący drugą część dzieła:
Edda: to jest Księga religii dawnych Skandynawii mieszkańców / starą semundińską
w wielkiej części tłóm., nową Snorrona skrócił Joachim Lelewel, Wilno 1828.
Poza tłumaczeniem Lelewela na kartach książki zacytowano także obszerne fragmenty        
islandzkiego oryginału dzieła Snorriego Sturlusona.
Ma to przede wszystkim pomóc zainteresowanemu czytelnikowi na zapoznanie się
z oryginalna pisownią imion bogów i bohaterów, które w przekładzie Lelewela
zostały dość mocno zniekształcone.

Wydrukuj tę wiadomość

  Edda Starsza Poetycka

Napisane przez: Krystyna
15-06-2011, 19:35
Forum: Runiczna Biblioteka
- Brak odpowiedzi

   

Edda Starsza - najstarszy zabytek piśmiennictwa islandzkiego, datowany na IX wiek n.e.  
Edda starsza, zwana też Eddą poetycką, składa się z pieśni poświęconych bogom oraz bohaterom i wojownikom, napisanych stylem, który od niej właśnie został nazwany eddycznym.
Pieśni Eddy starszej to utwory mitologiczne oraz pieśni heroiczne;
są one bogatym źródłem wiedzy o staroskandynawskich zwyczajach i wierzeniach.
Wszystkie pieśni Eddy są anonimowe,prawdopodobnie ich autorzy powtórzyli tylko zasłyszane opowieści.
Eddę starszą odnalazł ok. 1640 roku biskup Brynjolfur Sveinsson, który później podarował ją królowi Danii.
Dla nazwania odnalezionego zbioru pieśni użył tytułu utworu znanego kronikarza i poety islandzkiego
Snorri Sturlusona, tzw. Eddy prozaicznej, która jest zbiorem komentarzy do mitologii  staroskandynawskiej i poradnikiem dla skaldów, co więcej zawiera liczne cytaty i odwołania do swej poprzedniczki, Eddy starszej.
Odnaleziony rękopis pochodził z około 1270 roku i składał się z 45kartek.
W 1891 roku Wimmer i Jonsson wydali fototypowe wydanie tego rękopisu wraz z transkrypcją.
Pieśni Eddy starszej można podzielić na dwie grupy: mityczne i heroiczne.
http://www.nexto.pl/ebooki/edda_starsza_..._p9014.xml

Wydrukuj tę wiadomość

  EDDA i inne poematy mityczne

Napisane przez: Krystyna
15-06-2011, 19:25
Forum: Runiczna Biblioteka
- Odpowiedzi (4)

   
Aby dobrze zrozumieć runy i ich symbolikę i znaczenie, dobrze jest poznać kulturę, z której się wywodzą.
Kultura, to między innymi mitologia.
W mitologii nordyckiej możemy znaleźć dokładny i wyczerpujący opis tego, skąd pochodzą   runy, jak znalazły się w rękach ludzi, oraz jaka moc w nich drzemie.
Najwięcej informacji skąd pochodzą runy można znaleźć w dwóch tekstach:
Pieśni Najwyższego {HAVAMAL] i legendzie o SIGRDRIFIE, gdzie zawarta jest legenda o tym jak ODYN wisiał na drzewie światów, aby zdobyć mądrość run.

Mimo, że Wikingowie posługiwali się w życiu codziennym alfabetem runicznym, to jednak nie używano go zwykle do zapisywania utworów literackich.
Było to spowodowane niedogodnością materiałową i pracochłonnością kreślenia run.          
Najdłuższe teksty literackie zapisane w tym alfabecie liczą co najwyżej po osiem wersów, a i te należą do rzadkości.
Alfabetu runicznego używano przede wszystkim do zapisywania znaków własności, lub inskrypcji upamiętniających ważne wydarzenia, często również z życia prywatnego.
Do tego pierwszego celu służyły runy krótkogałązkowe, a do drugiego, bardziej oficjalnego długogałązkowe.
Alfabet runiczny przetrwał jeszcze całe wieki po wprowadzeniu Chrześcijaństwa i wyszedł z użycia dopiero niedawno.
Stał się w ten sposób językiem archaicznym i martwym, sprzyjała temu niedostatecznie rozwinięta gramatyka, a przede wszystkim ortografia.

Co znaczy słowo "Edda"?
Jest wiele teorii wyjaśniających pochodzenie tego słowa.
Jedna z nich mówi, iż znaczy ono" prababka", inna utrzymuje że tłumaczyć ją można jako "poetyki".
Trzecia koncepcja tłumaczenia tej nazwy to "księga z Oddi".
Oddi było miejscem, gdzie Snorri Sturluson pobierał nauki.
W tym galimatiasie nazewniczym jedno nie ulega tylko wątpliwości.
Bez jej znajomości nie mielibyśmy bladego nawet pojęcia o nordyckiej mitologii.
http://konaryyggdrasila.republika.pl/poezja.htm

Wydrukuj tę wiadomość

  Kalevala, fiński epos narodowy

Napisane przez: Krystyna
15-06-2011, 19:18
Forum: Runiczna Biblioteka
- Brak odpowiedzi

   

STWORZENIE ŚWIATA
Będę śpiewał pieśni przodków
Ukochane, zapomniane,
Będę śpiewał je do końca
I przed końcem nie przestanę,
Słowa dźwięczą już na ustach,
Już spływają do języka
I słowami, i dźwiękami
Pieśń przez zęby mi przenika.”

„Kalevala”, fragment „Stworzenie Świata”
w przekładzie Jana Brzechwy.
Kalevala” jest fińskim eposem narodowym składającym się z pięćdziesięciu run, czyli pieśni (legend)
początkowo przekazywanych ustnie z pokolenia na pokolenie.
Opowiadają one o pradawnych wierzeniach Finów i Karelów (ludność zamieszkująca obecnie region Finlandii
oraz Republikę Karelii wchodzącą w skład Federacji Rosyjskiej) opisują ich obyczaje, obrzędy
a nawet pogańskie zaklęcia- czyli wszystkie elementy jakie były obecne w życiu dawnych Finów.
W swej wielowątkowej fabule zaczynającej się od stworzenia świata, i ciągnącej się aż po średniowiecze
„Kalevala” opisuje dzieje bogów i istot żyjących w sferze dawnych wierzeń, a  fabuła tych wszystkich
zdarzeń rozgrywa się zarówno w świecie realnym jak i mitycznym.
Bohaterem tego eposu jest  Kalev.

Jest on postacią zarówno mityczną jak i legendarną bowiem wg  znikomych źródeł istnieją dowody
iż istniał on naprawdę.
Miał on wywodzić się z terenów dzisiejszej Estonii, zjednoczył fińskie plemiona, a okres jego życia
podaje się przybliżonych datach 160-210 r.
Innymi dość istotnymi bohaterami są: Ilmarinen (mityczny kowal), Väinämöinen (mędrzec i czarownik)
oraz Kaukomieli (choć był potężnym wojownikiem to jego natura była wielce lekko duszna i uwodzicielska).

A oto wybrani fińscy bogowie występujący w „Kalevali”:
Ahto- bóg morza
Äijö- bóg zła
Etelätär- bogini ciepłego wiatru
Kankahatar- bogini tkactwa
Kivutar- bogini lecząca chorych
Loviatar- bogini chorób
Manalatar- bogini krainy umarłych
Melatar- morska bogini chroniąca statki przed sztormem, podobną role pełniła Vellamo
Nyyrikki- bóg lasów
Pellervoinen- bóg pól i wszelakiej innej roślinności.
Tuoni- bóg królestwa śmierci
Tuuri- bóg chmur
Ukko- najważniejszy z bogów
Untamo- bóg snu
Vetehinen- bóg wód

Ponadto w eposie występują inni liczni, bogowie, których rolą tak jak min Tuometar- bogini czeremchy jest
opieka tylko nad  konkretnym stworzeniem bądź rośliną co podkreśla przywiązanie i szacunek Finów do przyrody.

Podjęto kilka prób spisania „Kalevali” jednak wersja „ostateczna”, znana do dziś została spisana  przez Eliasa Lönnrota, a wydana została po raz pierwszy w 1850 roku.
Wywarła ona wielki wpływ na kulturę i sztukę fińską.
Lecz nie tylko- przetłumaczona na kilkadziesiąt języków zaintrygowała i zainspirowała ludzi na całym świecie,
w tym J.R.R. Tolkiena.
Wpływy fińskiego eposu są bardzo wyraźne w jego twórczości czego dowodem są:
„Silmarillion.”, postać Gandalfa (pierwowzorem dla niej był Väinämöinen) oraz jeden z języków elfów- quenya,
który powstał w oparciu min. na języku starofińskim.
Warto też wiedzieć, iż w Finlandii dzień 28 lutego jest Dniem Kalevali.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Kalevala
http://neba.finlit.fi/kalevala/index.php?m=272&l=13
http://www.bu.kul.pl/kalevala-kalevala-p...11681.html
warto zajezeć, poczytać...
http://nordicwiccan.blogspot.com/2015/03/stanza-4.html

Wydrukuj tę wiadomość

  Rzepik

Napisane przez: Krystyna
15-06-2011, 00:06
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (8)

   
Agrimonia-Rzepik
Rodzaj roślin należących do rodziny różowatych. 
Według różnych ujęć liczy około 15 gatunków występujących na półkuli północnej.              
Gatunkiem typowym jest Agrimonia Eupatoria L.. - Rzepik Pospolity

Byliny o małych, żółtych kwiatach zebranych w długie grona.
Owoce drobne i kolczaste.
Liście pierzaste, złożone z cienkich i ząbkowanych listków, u większości gatunków są to głównie liście odziomkowe.
Spokrewnione są z Pięciornikiem.

Gatunki flory Polski
Rzepik Pospolity-Agrimonia Eupatoria 
Rzepik Szczeciniasty-Agrimonia Pilosa 
Rzepik Wonny-Agrimonia Procera 

Gatunki:
Agrimonia Eupatoria 
Agrimonia Gryposepala  
Agrimonia Incisa 
Agrimonia Koreana 
Agrimonia Microcarpa 
Agrimonia Nipponica 
Agrimonia Parviflora  
Agrimonia Pilosa 
Agrimonia Procera 
Agrimonia Pubescens 
Agrimonia Repens  
Agrimonia Rostellata 
Agrimonia Striata 

Zastosowanie
Przez długi czas różne gatunki Rzepików były używane w medycynie ze względu na swoje właściwości ściągające i moczopędne, które zawdzięczają dużej zawartości taniny.
Niektóre gatunki są uprawiane jako rośliny ozdobne, ale mają niewielkie walory dekoracyjne
źródło
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Miód - Święty napój Słowian

Napisane przez: Krystyna
14-06-2011, 21:24
Forum: Miodowe ciekawostki
- Brak odpowiedzi

   
Miód - Święty napój Słowian
Miód stanowił dla Słowian napój, któremu przypisywano ogromne znaczenie.
Stosowano go nie tylko jako środek spożywczy, ale tez leczniczy, ofiarowywano bogom, a miodem pitnym uświetniano rożnego rodzaju święta i uroczystości.
Miód pitny traktowano nie jako zwykły trunek, ale napój, który pobudza energie, wzmacnia i działa na psychikę.
Jako pierwszy opisał używanie miodu przez Słowian, Priskos z Panionu w Turcji.                  
Napisał on m.in.: dostarczano nam... zamiast wina czegoś, co tam na miejscu nazywa się "medos".
Językoznawcy twierdza nawet, że to obok słowa "strawa", stanowi najstarszy zapisany wyraz słowiański.
Używali go Słowianie naddunajscy, którzy przywędrowali tam z terenów Polski.
Także św. Otton, opisując zwyczaje Polan, napisał: nie dbali o wino, mając w piwie i miodzie tak wyborne napoje...
Gall Anonim pisał o Polsce jako kraju obfitującym w miód, gdzie las miodopłynny...
W dawnych czasach drążono w pniach barcie, czyli specjalne otwory, aby w nich mógł osiąść pszczeli rój.
Otwory wiercono najczęściej od strony południowo-wschodniej, która stosunkowo najrzadziej narażona była na zimne wiatry.
Bartnictwo było wśród Słowian bardzo rozpowszechnione.
Etnograf Zygmunt Gloger pisał: lada wydrążony pień służył za ul, lada bór był za pasiekę.    
W polski miód można było zaopatrzyć całą Germanie, Brytanie i najdalsze strony Europy Zachodniej.
Z pewnością w tamtejszych realiach miód był źródłem bogactwa.
Nic dziwnego, ze kroniki niemieckie opisywały w XII w. kraje słowiańskie jako mlekiem i miodem płynące.
Bartnicy na Rusi opatrywali swoje barcie znakami własności.
Archeolodzy na terenie dawnych grodów znajdowali przybory bartnicze, np. terenie Gniezna czy Opola.
W staropolskiej tradycji zdrowego życia miód posiadał ogromne znaczenie.
Żeby zdrowym być, trzeba spożywać miód - mówiono niegdyś.
Dziś wiemy, ze w miodzie prócz kilku rodzajów cukrów znajdują się cenne kwasy organiczne i enzymy oraz wiele potrzebnych organizmowi makro- i mikroelementów,bardzo cenną substancją jest bakteriobójcza inhibina. 
W polskiej medycynie ludowej zalecano nawet przykładanie świeżego miodu na trudno gojące się rany.
Najbardziej aktywne w zwalczaniu bakterii są miody spadziowe z drzew szpilkowych oraz miody lipowe i grykowe.
Miód w medycynie ludowej stosowano szczególnie przy chorobach wątroby, nerek, gardła, płuc i serca.
Niekiedy słodzono rożnego rodzaju napary ziołowe miodem.
Miody pitne były głównym napojem ofiarnym Słowian.
Sporządzano je, poddając miód fermentacji jak wino.
W zależności od proporcji określa się je jako półtorak (jeden litr miodu na pół litra wody),  dwójniak (jeden litr miodu na jeden litr wody), trójniak (jeden litr miodu na dwa litry wody), czwórniak (jeden litr miodu na trzy litry wody).
Okres dojrzewania miodu jest dość długi i wynosi dla czwórniaka pół roku do ośmiu miesięcy.
Dla trójniaka rok do półtora, a dla pozostałych jeszcze dłużej.
Dlatego też kiedyś przeważały prawdopodobnie trójniaki i czwórniaki.

HISTORIA MIÓDU PITNEGO
Miód pitny jako popularny w Polsce napój wspominany jest już w źródłach średniowiecznych.
W okresie tym w państwie Piastów brakowało wina, które zastępowano łatwiej dostępnymi trunkami: piwem i miodem pitnym.
Wenecki dyplomata Ambrogio Contarini zanotował na temat Polaków:
„[...] Nie mając wina robią pewien napój z miodu, który upija ludzi znacznie bardziej niż wino”.
Sycony miód cieszył się dużą renomą, ale pijano go rzadko, najczęściej przy okazji  ważnych uroczystości takich jak wesele. 
Był to trunek luksusowy i kosztowny.

Z czasem miód tracił na znaczeniu, wypierany przez tańszą i prostszą w produkcji wódkę.  
Popularność zachował dłużej na Podhalu i Litwie, jednak w skali całego kraju pod koniec XVIII w. był już prawdziwą rzadkością.
W większej ilości spożywano go jedynie wśród warstw niższych.
Do miodu pitnego dodawano różne soki poprawiające smak, jak również zioła i korzenie.      
Szczególnie ceniono lipiec, czyli miód wyrabiany z czystego miodu lipowego.
Najsłynniejsze były lipce kowieńskie, a beczka tego napoju kosztowała ok. 60 złp.
Ceny gorszych gatunków miodu oscylowały w okolicach 15 złp.
Natomiast w XVII wieku cena nawet przednich miodów, takich jak lipiec była niższa - około 1680 beczka kosztowała około 30 złotych

Wydrukuj tę wiadomość

  Propolis i inne pszczele produkty

Napisane przez: Krystyna
14-06-2011, 21:21
Forum: Miodowe ciekawostki
- Odpowiedzi (5)

   
Propolis
Zwany również kitem pszczelim, wytwarzany jest przez pszczoły głównie z substancji żywicznych zebranych z pączków drzew i roślin zielonych. Jest produktem bezpostaciowym o charakterystycznym zapachu oraz gorzkim i piekącym smaku. 
Propolis jest jednym z najstarszych antybiotyków. 
Był używany już w czasach biblijnych.

Pszczoły przynoszą do ula żywice i olejki eteryczne z pąków drzew.
Substancje te mieszają w ulu z woskiem, pyłkiem i śliną, tworząc pachnącą masę, zwaną propolisem (inaczej kit pszczeli).
Masa ta służy pszczołom do uszczelniania ula oraz zabezpiecza je przed chorobami.
Naturalna substancja, o barwie od jasnobrązowej do ciemnobrunatnej, którą pszczoły zbierają z pąków roślin i żywic.
Propolis jest produktem bakteriobójczym i dlatego wykorzystuje się go do produkcji leków.  
Można korzystać z gotowych preparatów propolisowych lub przygotować sobie własną nalewkę propolisową na spirytusie.
Propolis ma działanie antybakteryjne, przeciwgrzybiczne, przeciwzapalne.
Jest bardzo pomocny w leczeniu trudno gojących się ran i oparzeń.

Wydrukuj tę wiadomość

  Miód Akacjowy

Napisane przez: Krystyna
14-06-2011, 21:20
Forum: Miód...boski nektar...
- Odpowiedzi (2)

   

Miód Akacjowy
Miód akacjowy
Jeśli zgaga ci doskwiera,
jeśli wrzód w żołądku wzbiera,
miód z akacji cię wspomoże,
śluzu doda, kwasy wzmoże.
Jerzy Gala

Charakteryzuje się subtelnym, delikatnym smakiem.
Ma zabarwienie lekko żółtawe.
Krystalizuje relatywnie powoli.
Ten miód to zdrowie!
Wzmacnia układ krążenia i poprawia jego pracę, działa uspakajająco, moczopędnie oraz bakteriobójczo. 
Stosuje się go w zapaleniach nerek, bakteryjnym zakażeniu nerek oraz zapaleniu dróg moczowych i przy zmniejszonym wydalaniu moczu. 
Jest polecany przy nadkwaśności żołądka, a także dla oczyszczenia wątroby z toksyn.
źródło
miód z akacji

Wydrukuj tę wiadomość

  Miód Gryczany

Napisane przez: Krystyna
14-06-2011, 21:18
Forum: Miód...boski nektar...
- Brak odpowiedzi

   
Miód Gryczany
Miód pszczeli Gryczany, jest pozyskiwany z nektaru zbieranego na drobnych, białych lub różowych kwiatach gryki, rosnących na czystych polach Południowo-Wschodniej Polski. 
Jest to typowy miód letni, zbierany najpóźniej – do połowy sierpnia.

Smak i zapach
Zaliczany do najbardziej wartościowych, jest ciemny, tworzy kompozycję barw od ciemno-herbacianej do brązowej. 
Ma słodki smak, jest bardzo aromatyczny, jego zapach przywodzi na myśl kwiaty gryki i ciepłe, dojrzałe, letnie pola.

Krystalizacja
Miód gryczany krystalizuje się w postaci drobnych ziaren.

Właściwości
Ze względu na swój silny aromat stosuje się go do wypieków i produkcji miodów pitnych.    
Świetnie nadaje się też do bezpośredniego spożycia.
Przez swoje duże wartości odżywcze, jest zalecany przy niedoborze żelaza, magnezu, witaminy C i białka. 
Zawiera również rutynę.
Ma znaczenie jako środek wspomagający i odtruwający wątrobę.
Miód gryczany jest polecany osobom chorym na cukrzycę insulino niezależną oraz w stanie wyczerpania nerwowego i psychicznego. 
Przyjmowany systematycznie powoduje wzrost poziomu hemoglobiny we krwi, pobudza procesy odnowy i wzmacnia organizm. 

Miód gryczany uznawany jest za najbogatszy w enzymy miód polski.
Zalecany przy niedoborze żelaza w organizmie oraz rekonwalescentom po zabiegach operacyjnych. 
Spożywanie miodu gryczanego przyczynia się do wzrostu poziomu hemoglobiny we krwi.      
Jest stosowany przy leczeniu nerwic serca i żołądka, wskazany przy kruchości naczyń krwionośnych.
Ze względu na dużą zawartość rutyny przypisuje mu się również właściwości odmładzające.

Wydrukuj tę wiadomość

  Miód Rzepakowy

Napisane przez: Krystyna
14-06-2011, 21:17
Forum: Miód...boski nektar...
- Brak odpowiedzi

   
Miód Rzepakowy
Miód pszczeli Rzepakowy pochodzi z nektaru kwiatów tej rośliny, uprawianej na ekologicznie czystych polach woj. podkarpackiego.
Smak i zapach
Pozyskiwany przez pszczoły z naturalnych składników, tworzy kompozycję jasnych barw
- od białej po kremową.
Zapach miodu przypomina o jego pochodzeniu, jest w nim wyraźnie wyczuwalny aromat kwiatów rzepaku.
W smaku bardzo słodki.
Krystalizacja
Krystalizuje się bardzo szybko, po krystalizacji ma konsystencję mazistą i drobnoziarnistą.
Właściwości
Jest doskonałym dodatkiem do porannych i wieczornych posiłków.
Posiada unikalną kompozycję składników biologicznie czynnych oraz olejków eterycznych co nadaje mu wyjątkowych cech leczniczych.
Zawiera dużą dawkę glukozy i aminokwasów, przez co posiada duże wartości odżywcze.    
Podaje się go osobom wymagającym nagłego wzmocnienia.
Miody rzepakowe zalicza się do miodów o najdelikatniejszych walorach dietetycznych.
Jest zalecany i stosowany między innymi przy schorzeniach żołądka, dwunastnicy, wątroby, serca, nerek i dróg moczowych

Ze względu na obsiewanie dużych obszarów rzepakiem (szczególnie ozimym) można stosunkowo łatwo otrzymać miód rzepakowy.
Polecany dla osób cierpiących na choroby sercowe.
Serce jako mięsień pracuje bez przerwy, a najlepszą odżywką dla mięśni jest glukoza, którą właśnie zawiera miód rzepakowy.
Ponieważ miód rzepakowy składa się głównie z cukrów prostych, z przewagą glukozy, jest łatwo przyswajalny przez wątrobę, a tym samym zwiększa jej możliwości detoksykacyjne (oczyszczające).
Miód rzepakowy tworzy kompozycję jasnych barw - od białej po kremową.
Zapach miodu przypomina o jego pochodzeniu, jest w nim wyraźnie wyczuwalny aromat kwiatów rzepaku.
W smaku jest bardzo słodki.

Wydrukuj tę wiadomość


  1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot