1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot
Ostatnie wątki

Statystyki
  • Postów na forum:212.075
  • Wątków na forum:12.354
  • Użytkownicy:1.937
  • Najnowszy użytkownik:Bogdanito

  O GŁUPIM JASIU

Napisane przez: rozi
03-10-2011, 22:22
Forum: Tarotowe bajki i wiersze
- Odpowiedzi (9)

Dawno, dawno temu, za siedmioma lasami, za siedmioma górami, za siedmioma morzami albo daleko dalej albo daleko bliżej, a może Drogi Czytelniku właśnie tu, tuż pod Twoim nosem albo z Twoim udziałem….
A może to jest bajka o Tobie?
Zanim zacznę snuć moją opowieść pragnę nadmienić, iż wszelkie podobieństwo : imion, nazwisk i okoliczności jest przypadkowe… albo też zgoła zamierzone – jak sam wolisz……..
WYBIERAJ ! ZAWSZE MASZ WYBÓR!!!
Stary ojciec miał trzech synów. Ponieważ był bardzo stary i spodziewał się Śmierci, a nie miał zbyt dużego majątku do podziału na synów, postanowił dać majątek tylko jednemu z nich. Zawołał ich do siebie i nakazał, aby udali się w podróż w poszukiwaniu kamienia filozoficznego, który zapewnia nieśmiertelność. Synowie przygotowali się do drogi. Dwaj starsi bracia zabrali ze sobą konie, wozy pełne prowiantu, sakiewki pełne złotych monet, ciepłe ubrania…. Przygotowali się solidnie do trudów podróży. Najmłodszy z nich o imieniu Jan zabrał tylko swojego psa, kostur wędrowca i ciepły kolorowy koc, który bardzo lubił. Założył równie kolorowy strój i ruszył na podbój Świata.
Bracia nie zechcieli zabrać Go ze sobą, bo w związku z jego „lichą” kondycją finansową byłby im tylko ciężarem. Jaś wcale się tym nie zmartwił, gwizdnął na swojego pieska i ruszył pieszo.
Bracia wędrowali, zatrzymywali się tu i tam, pytali o kamień, ale nikt nic o nim nie wiedział… Pieniędzy mieli w bród, więc sypiali w najlepszych zajazdach, jedli wyszukane potrawy, pili wyśmienite trunki i mitrężyli czas. Każdego wieczora wspominali najmłodszego brata i naśmiewali się z niego nazywając go Głupkiem, Szaleńcem i Wędrowcem za trzy grosze.
Zaś Głupi Jaś spokojnie szedł do przodu, nie głównym traktem, ale lasami, polami i górami. Pił wodę ze strumyka, podpierał się kijem, jadł grzyby i jagody, zastawiał sidła na zwierzynę i spotykał na swej drodze Wędrowców, równie szalonych jak On. Zostawmy więc braci własnemu losowi i popatrzmy co przytrafi się Głupiemu Jasiowi.

Przygoda pierwsza…

Po długiej wędrówce zasnął sobie Głupi Jaś na skraju drogi w stogu siana, gdy nagle zbudził go hałas. Przejeżdżali drogą żołnierze i tuż obok zrobili sobie postój. Jaś chciał podejść do nich, ale jego piesek bardzo się ich bał i Jaś z nim został. Gdy żołnierze odeszli, Jaś z pieskiem poszli na zwiady i na żołnierskim biwaku znaleźli pozostawiony przez nich miecz. Głupi Jaś niewiele myśląc, zabrał go ze sobą.
- Może się nam przydać - powiedział do pieska i ruszyli w dalszą drogę.

Przygoda druga…

Pewnego dnia Jaś odpoczywał na leśnej polance, palił ognisko i piekł upolowanego zająca. Nagle usłyszał czyjeś kroki. Piesek warczał bardzo zdenerwowany, gdy z lasu wyszedł bogato odziany mężczyzna. Jaś powitał go i zaprosił do ogniska.
- Cóż robisz Panie sam w środku lasu, gdy nadchodzi zmierzch, a wraz z nim zimna noc? - Zapytał Jaś.
Nieznajomy zaś odpowiedział:
– Spotkałem w lesie dzika, mój koń poniósł i zrzucił mnie. Tak oto znalazłem się sam w lesie, bez broni i pożywienia, nie wiem nawet w jaką stronę powinienem się udać.
Jaś zaproponował mu, aby wspólnie spożyli kolację, przespali noc przy ognisku i obiecał zaprowadzić nieznajomego do drogi. Nieznajomy przyjął zaproszenie i następnego dnia gdy się rozstawali, serdecznie Jasiowi podziękował i wyjął zza pazuchy śliczny błyszczący pieniążek mówiąc:
– Janie daję Ci tego złotego denara, aby przyniósł Ci szczęście, za dobre serce jakie mi okazałeś.
Jaś przyjął podarek, zagwizdał na pieska i ruszył swoją drogą. Mijali wioski i miasta, spotykali wielu ludzi, ale nikt o kamieniu nie słyszał.

Przygoda trzecia…

Zapadała noc, gdy Jaś z pieskiem wędrowali przez las. Wierny towarzysz nagle zaczął węszyć i popiskiwać, a Jaś udał się w kierunku, który wskazał mu pies. Zobaczyli źródło, które biło silnie i zamieniało się w szemrzący strumyk. Na brzegu strumyka widniały ślady po uczcie, jeszcze tlił się ogień w ognisku.
- O to pięknie! - zawołał Jaś - Nie muszę się męczyć z rozpalaniem i jedzenia trochę tu zostało! Pożywimy się prześpimy, ogrzejemy i rankiem ruszymy dalej.
Jak powiedział tak zrobił. Rano, gdy wstali Jaś posprzątał bałagan po uczcie, jaki zostawili jego poprzednicy. W trakcie porządkowania polany zobaczył, że coś błyszczy w trawie. Schylił się, by to podnieść… Okazało się, że jest to przepięknie zdobiony złoty puchar. Jaś podniósł go i podrapał się w głowę.
– Cóż to za dziwne rzeczy przytrafiają mi się w tej podróży… Ciągle coś znajduję albo dostaję, a kamienia jak nie ma, tak nie ma…
Ale co było robić, zagwizdał na pieska i ruszył w dalszą drogę. Mijali wioski i miasta, spotykali wielu ludzi, ale nikt o kamieniu nie słyszał.

Przygoda czwarta…

Bardzo martwił się nasz Jaś tym, że nie może zdobyć żadnych informacji o kamieniu filozoficznym. Szedł sobie przez górskie doliny i rozmyślał nad sensem dalszej podróży. U podnóża góry zobaczył posiadłość, nie wiedzieć czemu poczuł, że powinien się jej przyjrzeć. Gdy był już bardzo blisko zauważył, że od drugiej strony do pięknego domu zbliża się mężczyzna w białej szacie i czerwonym płaszczu. Jaś zwolnił kroku, mężczyzna również. Zatrzymali się naprzeciwko siebie. Mężczyzna uśmiechnął się i rzekł:
– Witaj Wędrowcze, czyżbyś był gotów zostać Magiem?
Jaś wybałuszył oczy najszerzej jak potrafił i odpowiedział:
– Nigdy o tym nie myślałem Panie.
Mężczyzna roześmiał się
- Skoro dotarłeś tutaj to znaczy, że jesteś gotów przyjacielu. Chodź, coś Ci pokażę.
I zaprosił go do środka.
– Czy mogę zabrać psa? – zapytał Jaś – Nie mogę go zostawić samego.
– Oczywiście, bez niego nigdy byś tu nie trafił - odparł mężczyzna.
Gdy weszli na teren posiadłości, oczom Jasia ukazał się piękny czarowny ogród. Wśród kwiatów i pnączy stał stół, a na nim… o zgrozo! Leżały miecz, kielich, kostur i złoty denar… Jasiowi dreszcze przeszły po plecach. W jego tobołku leżały dokładnie takie same przedmioty, a i kostur jaki sobie wystrugał niczym nie różnił się od tego, który leżał na stole…
- Kim Ty jesteś? - zapytał Jaś.
– Jestem tym kim Ty staniesz się za chwilę, jeżeli zrozumiesz…
- To znaczy, że jesteś Magiem?
– Tak, jestem Magiem, Magiem mojego życia, każdy może nim być, musi tylko zrozumieć… Połóż tu wszystko co znalazłeś wędrując przez Świat - i wskazał na stół.
Jaś wykonał polecenie.
- Popatrz Wędrowcze, oto jest miecz. Zdobyłeś go dzięki sprytowi, dzięki rozsądkowi. Wiedziałeś, że jeżeli wojsko jest blisko, to i o wojnę nie trudno, więc przeczekałeś w stogu siana, a gdy niebezpieczeństwo minęło, znalazłeś miecz jako nagrodę za dobrze wykorzystany intelekt. Pewnie nic nie wiesz o żywiołach, ale wierz mi, że jest ich cztery, WODA, OGIEŃ, ZIEMIA I POWIETRZE. Miecz jest właśnie symbolem żywiołu powietrza.
Denara dostałeś w podzięce za pomoc, usłużyłeś komuś, kto tego potrzebował, podzieliłeś się z nim tym co miałeś, chociaż musiałeś się napracować, aby wszystko przygotować. To nagroda za pracę. Denar jest symbolem żywiołu ziemi.
- Dobrze Magu, ale kielich znalazłem przez przypadek.
Mag roześmiał się.
– Nic z tego Wędrowcze! W życiu nie ma przypadków , kielich wpadł w Twoje ręce dlatego, że nieobce są Ci uczucia, takie jak miłość, przyjaźń, lojalność. Kielich to nagroda za to że, i jak czujesz, i jakimi uczuciami obdarzasz innych. Kielich jest symbolem żywiołu wody.
- Niech i tak będzie – zgodził się Jaś – Ale kosturek ustrugałem sobie sam, abym miał się czym podeprzeć i czym bronić, gdyby mnie napadnięto. Cóż to jest niezwykłego ?
- Nic – odparł Mag – ale pamiętaj, że nic się nie dzieje bez przyczyny. Podpierałeś się nim, nie walczyłeś, bo nie miałeś potrzeby, ale roznieciłeś nim ogień trąc nim o drewno, gdy było Ci zimno i chciałeś rozpalić ogień. Pamiętasz?
Tak, Jaś pamiętał…
- Widzisz Janie ten kosturek, jak go nazwałeś symbolizuje żywioł ognia.
Jaś nie rozumiał zbyt wiele z tego, o czym mówił Mag i nie widział w tym sensu, ale wierzył w jego magiczne zdolności, więc zapytał go o kamień, którego poszukiwał, a Mag mu odpowiedział… Odpowiedział mu tak:
- Widzisz Janie, to czego szukasz nie istnieje, nie istnieje w tej formie o jakiej myślisz. Kamień filozoficzny to legendarna substancja od wieków poszukiwana przez alchemików, mająca zamieniać metale nieszlachetne w szlachetne, określana mianem xerion (eliksir). Znany jest też jako tynktura (nalewka). Wedle legend kamień filozoficzny miał magiczne zdolności: można było z niego wytwarzać także eliksir życia, który zapewnia nieśmiertelność każdemu, kto go wypije. Motyw przemiany tego, co podłe, w to, co szlachetne – "wywyższenie", "uwznioślenie" to jeden z najważniejszych wątków przewijających się w opowieściach o procesie produkcji kamienia filozoficznego. Nazywany jest piątą materią, bo łączy w sobie cztery żywioły.
"Nasze złoto nie jest pospolite" mawiali alchemicy. Nie jest pospolite, Janie! Jakież więc ono jest? Czym jest ten kamień, którego nie ma? Zrozumiałeś już?
- O tak, Magu - odparł Jaś. – Kamień filozoficzny jest po prostu przemianą, wewnętrzną przemianą i zrozumieniem… Dlatego wiem, że jeszcze długo będę wędrował zanim go odnajdę. Wiem też, że muszę wracać do domu, aby opowiedzieć o tym wszystkim Ojcu, zanim odejdzie z tego Świata.
Mag uśmiechnął się. Podszedł do starego mebla i wyciągnął z szuflady niewielkie pudełko, podał je Jasiowi
– Masz Janie, przyjmij ode mnie ten dar. Jest to dar szczególny, który przy odrobinie chęci i skupienia pomoże Ci odnaleźć Twój kamień.
Jaś otworzył pudełko i jego oczom ukazały się kolorowe obrazki…
- Jest ich 78, Janie – rzekł Mag. – Są to karty Tarota. Te, które są podpisane to Wielkie Arkana, jest ich 22. Są to wielkie tajemnice życia. Na pierwszej z nich widnieje cyfra „0”, ona jest początkiem drogi. Spójrz Janie, czy ta karta Tobie coś przypomina?
Jasiowi zaparło dech w piersiach, bo na tej karcie zobaczył siebie…
- Magu! To ja!
– Tak, to Ty Janie, a reszta kart to kolejne etapy Twojej drogi do zrozumienia siebie i do przemian, jakie będziesz przechodził, zanim siebie zrozumiesz.
Jaś przeglądał karty jedną po drugiej, patrzył na dwory: mieczy, kielichów, buław i denarów. Czuł się spokojny i szczęśliwy wiedząc, że otrzymał właśnie klucz do zrozumienia…
Długo w noc rozmawiał z Magiem, zadawał mnóstwo pytań, a Mag udzielał mnóstwa odpowiedzi.

Po wypoczynku Jaś ruszył w powrotną drogę. Nieopodal bram miasteczka, z którego pochodził, spotkał swoich braci. Oni też nie znaleźli legendarnego kamienia, ani żadnej informacji o nim, stracili za to wszystko co mieli i wracali pieszo, podobnie jak Jaś.
Gdy dotarli do domu ojciec zapytał ich, jak im poszło a oni kolejno opowiadali.
Ojciec słuchał ich w milczeniu… Widać było, że nie jest zachwycony opowieścią starszych synów, jednak gdy wysłuchał Jasia twarz mu się rozjaśniła.
Wstał, położył mu dłonie na ramionach i rzekł:
- Właśnie Ty Jasiu będziesz moim spadkobiercą, Tobie przekażę cała moją wiedzę.
Po czym zabrał go do swojej pracowni, do której dotychczas nikogo nie wpuszczał i pokazał mu wszystko, co tam miał.
Były tam wielkie ilości ksiąg, różne rodzaje kart Tarota i mnóstwo zapisków, które sam robił przez całe życie.
Tak właśnie Głupi Jaś, rozpoczął swą drogę do zrozumienia………..

Wydrukuj tę wiadomość

  Cinnamomum-Cynamonowiec

Napisane przez: Krystyna
03-10-2011, 20:52
Forum: Drzewa, krzewy, pnącza
- Odpowiedzi (12)

   
Cinnamomum-Cynamonowiec 
Rodzaj roślin z rodziny wawrzynowatych.
Obejmuje ok. 250 gatunków, które pierwotnie występowały tylko we wschodniej i północno-wschodniej Azji.
Obecnie uprawiane w całej strefie klimatu subtropikalnego.
Wszystkie gatunki zawierają gruczołki, w których zbierają się olejki eteryczne.
Gruczołki te znajdują się w całych roślinach (liście, drewno, kora, korzenie).
Gatunkiem typowym jest Cinnamomum Verum
Drzewa lub duże krzewy.
Liście wiecznie zielone, skórzaste, woskowatopołyskujące, naprzeciwległe.
Kwiaty
Niepozorne, zielonkawe, zebrane w wiechy wyrastające z kątów liści.
Obupłciowe, rzadziej rozdzielnopłciowe.
Owoce podłużne, jednonasienne jagody od czerwonych do prawie czarnych, wielkości wiśni.
Rośliny wymagające dużej wilgotności powietrza i dość ciężkich, zasobnych gleb gliniastych

Wybrane gatunki
Cinnamomum Burmanii Blume
Cinnamomum Verum-Cynamonowiec Cejloński
Cinnamomum Camphora-Cynamonowiec Kamforowy 
Cinnamomum Obtusifolium-Cynamonowiec Tępolistny
.Cinnamomum Tamala Ness & Eberm-Cynamonowiec Tamala
Cinnamomum Cassia Blume-Cynamonowiec Wonny, Kasja
Lista gatunków z rodzaju cynamonowiec 

Zastosowanie
Cynamon to popularna przyprawa kuchenna, którą otrzymuje się przede wszystkim z wysuszonej kory Cynamonowca Cejlońskiego (najbardziej ceniony) oraz wielu innych gatunków  tego rodzaju, które rzadko są  importowane do Europy, a mają znaczenie tylko dla kuchni regionalnej, a nawet innego rodzaju, taki jak Cynamon z Batawii-ze Strączyńca oraz Cynamon Biały-z Korzybiela     
Występuje w dwóch postaciach, utarty na proszek lub w niewielkich, zwiniętych w rulonik kawałkach, ma kolor rdzawy i dzięki zawartemu w niej olejkowi cynamonowemu charakterystyczny słodkawo-korzenny, lekko piekący smak i silny aromat.
Cynamon używany jest do przyprawiania potraw słodkich z ryżu, pieczonych jabłek, wina grzanego i ponczu.
Niewielkie ilości cynamonu służą do aromatyzowania gulaszu, baraniny, gotowanych ryb i szynki.      
Olejek cynamonowy ma działanie antyseptyczne.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Cynamonowiec"
Cynamonowiec kamforowy i cejlonski...opisany w oddzielnym wątku....

Wydrukuj tę wiadomość

  Cinnamomum Camphora-Cynamonowiec Kamforowy

Napisane przez: Krystyna
01-10-2011, 23:17
Forum: Drzewa, krzewy, pnącza
- Odpowiedzi (5)

       
Cinnamomum Camphora-Cynamonowiec Kamforowy
Drzewo Kamforowe, Kamforowiec
Gatunek drzewa należący do rodziny wawrzynowatych (Lauraceae).
Występuje w południowych Chinach, na Tajwanie i w Japonii oraz w Wietnamie.
Gatunek długowieczny, żyje do 1000 lat.
Drzewo wysokości 50 m z masywnym pniem.
Drewno bzowożółte, twarde, trwałe, nie podlega uszkodzeniom owadzim.
Liście sętoległe, skórzaste, całobrzegie, długość do 10 cm, jajowate lub eliptyczne, błyszczące.
Kwiaty niepozorne, żółtawe, o średnicy ok. 4 mm.
Kwitnie od maja do lipca.
Owocem Kamforowca są owalne, czerwone jagody.

Cynamonowiec jest symbolem miast Fukuoka i Kariya.
Kamforowiec uprawia się na skalę przemysłową.
Plantacje prowadzone są w południowo wschodniej Azji, a także w Australii, Afryce, Europie, Ameryce Północnej.
Najwięcej kamfory produkują jednak Chiny i Japonia.
W latach japońskiej okupacji Tajwanu (1895-1945) uprawa tych drzew stanowiła podstawę gospodarki tych regionów.

Cinnamomum Camphora został wprowadzony do Australii w 1822 roku, jako drzewo ozdobne, do stosowania w ogrodach i parkach publicznych, gdzie jest powszechnie nazywany Kamfora Laurowy.
Ze względu na sprzyjający klimat, szybko się rozprzestrzenił i w efekcie został uznany za szkodliwy chwast w wielu częściach Queensland i Nowej Południowej Walii .
Jego masywny system korzeniowy zakłóca systemy odwadniania w miejskiej kanalizacji i degradacji brzegów rzek.
Liście mają bardzo wysoką węglanową treść, która niszczy jakość wody i naturalne siedliska ryb słodkowodnych, gdy wpadają do strumieni i rzek
Zawartość kamfory w ściółce skutecznie uniemożliwia kiełkowanie innych roślin...
Kamforowiec atakuje lasy deszczowe i pastwiska, a także konkuruje z eukaliptusowymi drzewami, które są jedynym źródłem żywności koali 

Wprowadzony do Stanach Zjednoczonych w 1875 roku, i naturalizowany w części stanów Alabama, Kalifornia, Floryda, Georgia , Hawaje , Luizjana , Mississippi , Północnej Karolinie , Teksasie i Południowej Karolinie
Też został uznany jako gatunek inwazyjny gatunków inwazyjnych na Florydzie.
żródło
https://www.youtube.com/watch?v=5UtxRKvdA0o

Wydrukuj tę wiadomość

  Cytron

Napisane przez: Krystyna
01-10-2011, 22:59
Forum: Drzewa, krzewy, pnącza
- Odpowiedzi (2)

   
Cytron (Citrus medica)(inne nazwy: Cedrat)
Rodzina: rutowate (Rutaceae)
Jest małym drzewem lub krzewem  (do 10 m wysokości).
Pochodzi z podnóża Himalajów, do Europy pierwszy cytrus dotarł około 300 p.n.e..
W starożytnej Grecji cytron służył jako środek przeciwko ukąszeniom węży, a w Rzymie sadzony był jako roślina ozdobna.
Uprawiany jest obecnie w wielu krajach Europy, główniew basenie Morza Śródziemnego.

Owocem są żółte, jajowate jagody o długości około 15 cm i masie 2,5 kg.
Owoce posiadają grubą woskowatą i pomarszczoną skórkę, a pod nią znajduje się podzielony na segmenty żółty, kwaśny miąższ.

Najważniejszym zastosowaniem owocu jest produkcja kandyzowanej (smażonej w cukrze) skórki
wykorzystywanej do wyrobu ciastek i słodyczy (jest to jedna z najbardziej poszukiwanych i najdroższych bakalii zwana cykatą).
Produkuje się ją przez gotowanie skórki niedojrzałych owoców w soli, następnie sfermentowaniu jej,
ponownym gotowaniu w wodzie celem usunięcia soli i na końcu smażeniu jej w syropie cukrowym.

Przez niektóre ludy cytron bywa nazywany "jabłkiem Adama", uważają bowiem go za biblijny owoc
z rajskiego drzewa.
Inne ludy natomiast wierzą, iż po skosztownaiu cedratu ciężarna kobieta porodzi syna.

Cytrony dzielą się na dwie grupy:
- cytrony kwaśne z charakterystyczną fiołkowo – purpurową barwą pączków i kwiatów oraz owocami z kwaśnym miąższem.
Do tej grupy należą m.in. odmiany „Diamante”, „Digitata” zwana ręką Buddy oraz „Etrog”;

- cytrony słodkie, których pączki i kwiaty nie mają charakterystycznej fiołkowo – purpurowej barwy takiej jak cytrony kwaśne.
Owoce są mało soczyste mało kwaśne. Z tej grupy popularną odmianą jest „Corsican”.

Odmiany...
Citron Etrog
Citron Fingered
źródło
źródło
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Cytryna zwyczajna

Napisane przez: Krystyna
01-10-2011, 21:42
Forum: Drzewa, krzewy, pnącza
- Odpowiedzi (3)

   
   
       
Cytryna zwyczajna Citrus limon (L.) Burm., nazywana też cytryną właściwą lub po prostu cytryną – gatunek roślin z rodziny rutowatych (Rutaceae Juss.).
Pochodzi z południowowschodnich Chin, lecz współcześnie nie występuje tam ani w stanie dzikim, ani nie jest tam hodowana.
Prawdopodobnie powstała w wyniku skrzyżowania limy (Citrus aurantifolia syn. C. latifolia) z cytronem (Citrus medica).
Do Europy trafiła podczas Średniowiecza
(starożytni Rzymianie znali i uprawiali tylko cytrony Citrus medica)

Drzewo dorastające zazwyczaj do 5 m, choć niekiedy do 10 m, u większości odmian gałęzie z kolcami.
Liście
Jasnozielone, jajowatolancetowate, lśniące, na brzegach piłkowane, do 15 cm długości.
Wyrastają na słabo oskrzydlonych ogonkach.
Kwiaty
O średnicy do 30 mm, wydzielające silną woń, osadzone pojedynczo lub parami w kątach liści, a na końcach gałązek niekiedy zebrane w małe grona.
Mają białą, 5-płatkową koronę, z zewnątrz czerwono nabiegłą, 1 słupek i liczne pręciki.
Kwitnie prawie nieprzerwanie.
Znamię dojrzewa już w pączku, a pylniki dopiero po otworzeniu kwiatu (protogynia).
Owoce
Jadalne, bardzo kwaśne jagody nazywane cytrynami.
Są jajowate, o wydłużonych końcówkach.
Mają dość grubą, żółtą okrywę i żółtawy, soczysty miąższ

Zastosowanie
Drzewo owocowe.
Jest uprawiana dla swoich owoców, które zawierają dużo witaminy C i B1 oraz kwasu cytrynowego.
Aby owoce mogły znieść często długotrwały transport na duże odległości, zrywane są z drzew w stanie niedojrzałym, a następnie przed sprzedażą (lub jeszcze w trakcie transportu) poddaje się je sztucznemu dojrzewaniu za pomocą etenu.
Największe plantacje znajdują się w USA, we Włoszech, Meksyku, Grecji i Hiszpanii.
Znajduje się w rejestrze roślin uprawnych Unii Europejskiej.
W przemyśle spożywczym i farmaceutycznym owoce oraz skórki z owoców są wykorzystywane jako źródło kwasów cytrynowego oraz olejku eterycznego

Roślina ozdobna.
Jest uprawiana w ogrodach i parkach w krajach o ciepłym klimacie.
Na obszarach o klimacie umiarkowanym uprawia się ją w szklarniach i palmiarniach, a także w mieszkaniach, jako roślinę pokojową.

Historia uprawy
Z południowo-wschodniej Azji sprowadzono cytrynę do Mezopotamii prawdopodobnie ok. V w. n.e., skąd Arabowie ok. X w. przenieśli uprawę do Palestyny i Egiptu.
Na Bliskim Wschodzie zetknęli się z tym gatunkiem Europejczycy podczas wypraw krzyżowych.
Cytryny zostały następnie rozpowszechnione i zaczęły być uprawiane niemal w całym obszarze śródziemnomorskim.
Krzysztof Kolumb prawdopodobnie już podczas pierwszych wypraw do Ameryki wprowadził tam cytryny do uprawy.
Na Antylach uprawiane były w każdym razie w 1557 roku.
W 1587 Kuba pokryta była gajami cytrynowymi

W 1655 roku w Paryżu zaleto sprzedawać lemoniadę a na przełomie XVII i XVIII wieku uprawę cytryn zapoczątkowano w krajach o klimacie tropikalnym oraz subtropikalnych.
Obecnie cytrynę uprawia się:
• na Sycylii
• we Włoszech
• na Sardynii
• w Hiszpanii
• w Portugalii
• w Syrii
• w Afryce Południowej
• w Brazylii
• w Kalifornii
• na Florydzie

Ciekawostki
Cytryna zrobiła karierę po roku 1720, kiedy stwierdzono skuteczność spożywania jej owoców w leczeniu szkorbutu – choroby groźnej zwłaszcza dla marynarzy odbywających długie rejsy.
W roku 1795 we flocie angielskiej wprowadzono dla każdego marynarza obowiązkową, 30 g, dzienną dawkę soku z cytryny, co rozwiązało problem szkorbutu wśród marynarzy
Każdy pasowany na Kawalera Orderu Uśmiechu, musi wypić kielich soku z cytryny, tzw. "próba soku z kwaśnej cytryny".
Dodanie cytryny do ryby powoduje zanik niemiłego zapachu, ponieważ jony H+ z kwasu cytrynowego
łączą się z trimetyloaminą (odpowiedzialną za ten zapach) w wyniku czego powstaje nielotna sól.
Największą cytrynę zwyczajną, która ważyła 5,26 kg, wyhodował w 2003 roku Aharon Shemoel z Izraela
https://pl.wikipedia.org/wiki/Cytryna_zwyczajna
źrodło

Wydrukuj tę wiadomość

  Czereśnia

Napisane przez: Krystyna
01-10-2011, 20:12
Forum: Drzewa, krzewy, pnącza
- Odpowiedzi (4)

   
Czereśnie
Rwałem dziś rano czereśnie,
Ciemno-czerwone czereśnie,
W ogrodzie było ćwierkliwie,
Słonecznie, rośnie i wcześnie.

Gałęzie, jak opryskane
Dojrzałą wiśni jagodą,
Zwieszały się omdlewając,
Nad stawu odniebną wodą.

Zwieszały się, omdlewając
I myślą tonęły w stawie,
A plamki słońca migały
Na lśniącej, soczystej trawie...
Tuwim Julian -

Wydrukuj tę wiadomość

  Cyfomandra grubolistna

Napisane przez: Krystyna
01-10-2011, 18:58
Forum: Drzewa, krzewy, pnącza
- Odpowiedzi (1)

   
   
   
http://zmniejszacz.pl/zdjecie/2017/11/13...lants1.jpg

Cyfomandra grubolistna, ( Cyphomandra betacea)- gatunek rośliny z rodziny psiankowatych
(synonimy: tamarillo, pomidor drzewiasty, zgrabka grubolistna, zgrabka burakowata)  
Występuje w stanie dzikim na terenie Peru, Chile, Ekwadoru oraz Boliwii.
Jest uprawiany w Argentynie, Australii, Brazylii, Portugalii, Kolumbii, Kenii, Stanach Zjednoczonych, Wenezueli i w Nowej Zelandii.

Posiada jadalne owoce wielkości od 2 do 8 cm, występujące w 8 odmianach barwnych m.in. czerwonej (najczęściej spotykanej w handlu), żółtej czy pomarańczowej.
Są podobne do pomidora, mają galaretowaty miąższ i mało wyrazisty smak.
Są też z nim spokrewnione - tak jak on należą do psiankowatych, choć krzaki cyfomandry osiągają rozmiary niewielkich drzewek.

Pomidor drzewiasty jest wiecznie zielonym krzewem do 4-5 metrów wysokości, naturalnie występującym w tropikalnych rejonach Ameryki Południowej (Peru, Brazylia).
Pierwsze uprawy na skale handlową zostały założone w Nowej Zelandii.
 Obecnie spotykane są także w Afryce, Australii, Indiach, na Sri Lance, Maderze i w USA (Kalifornia).
 Plantacja trwa krótko, najczęściej do 6 lat , najwyżej do 10 lat.
Później stare rośliny są zastępowane młodymi.

Zastosowanie:
Kuchnia:
Cyfomandra uprawiana jest głównie dla owoców, które wielkością, kształtem i barwą przypominają nieco pomidora.
Również ich przyjemny, gorzkawosłodki smak porównywalny jest z pomidorami.
Skórka jest dość cierpka i dlatego nie nadaje się do spożycia.
Łatwo ją oddzielić od owocu po sparzeniu wrzątkiem.
Owoce cyfomandry można spożywać na surowo, dodawać do sałatek warzywnych i owocowych.
Z niedojrzałych owoców o ostrym, cierpkim smaku, przyrządza się w Indonezji zawiesiste sosy, podobne do keczupu, mocno przyprawione chili.
 Owoce bogate są w witaminę C, E, karoteny oraz sole mineralne (fosfor).
Inne zastosowania:
Z liści otrzymuje się ciemnobordowy barwnik, a sok z niedojrzałych owoców rozjaśnia lub odbarwia naturalnie farbowane tkaniny.
źródło
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Davidia Chińska

Napisane przez: Krystyna
30-09-2011, 23:25
Forum: Drzewa, krzewy, pnącza
- Odpowiedzi (2)

   
Dawidia Cińska - Davidia involucrata
Dawidia jest drzewem niezwykłym.
Wielu botaników uważa ją za królową drzew strefy klimatu umiarkowanego.
Ze względu na kwiatostany otoczone pięknymi białymi podsadkami, zyskała sobie w wielu różnych językach miano drzewa chusteczkowego lub gołębiego.

Dawidia występuje w zachodnich Chinach, gdzie osiąga wysokość do 20 m.
U nas dorasta do 10 m.
W młodości ma pokrój stożkowaty, z czasem zaokrąglający się.
Pień prosty, u starszych okazów pokryty łuszczącą się korowiną barwy cynamonowej.
Liście szerokoowalne, ząbkowane, z czerwonymi ogonkami do 16 cm długości, sercowate u podstawy,
wiosną mają barwę brązową, następnie zielenieją, a jesienią przebarwiają się na żółto.
W maju tworzą się gęste, zwisłe, główki do 2 cm średnicy, składające się z niepozornych kwiatów
z czerwonopurpurowymi pręcikami.
Każdy kwiatostan jest otoczony przez parę białych, do 20 cm dugości podsadek i to właśnie ten zadziwiający twór decyduje o jej nieprzepartym uroku.
Potrzebuje żyznych, świeżych, głębokich i próchnicznych gleb.
Słonecznego lub półcienistego stanowiska, oraz bezwzględnie osłoniętego od silnych wiatrów, które w przeciwnym razie mogłyby zniszczyć to delikatne drzewo.
Jest wrażliwa na suszę, a w młodośc wymaga okrycia na zimę, gdyż młode pędy cierpią od mrozu.
Starsze drzewa są odporne, ale tylko w Polsce Zachodniej, na Pomorzu Zachodnim i cieplejszych okolicach Wielkopolski.
Cięcie formujące ma kluczowe znaczenie przez pierwsze pięć lat wzrostu.
Zaleca się wyprowadzenie centralnego przewodnika tak wysoko, aby możliwe było podejście pod roślinę.
Dawidii nie nękają żadne szkodniki czy choroby.
źródło
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Dąb

Napisane przez: Krystyna
30-09-2011, 22:12
Forum: Drzewa, krzewy, pnącza
- Odpowiedzi (11)

   
Dąb (Quercus L.)
– rodzaj drzew, rzadziej wysokich krzewów, zaliczony do rodziny bukowatych (Fagaceae Dumort.). Należy do niego ok. 200 gatunków występujących prawie wyłącznie w strefie umiarkowanej półkuli północnej oraz w wyższych partiach gór strefy tropikalnej.
Najdalej na południe występują na Wyspach Sundajskich.
Gatunkiem typowym jest Quercus robur L.

Rodzaj dąb obejmuje około 600 gatunków, z których w Polsce rodzime są trzy:
dąb szypułkowy (Q. robur),
dąb bezszypułkowy (Q. petraea)
oraz dąb omszony (Q. pubescens).

Zdecydowanie najbardziej rozpowszechniony jest u nas dąb szypułkowy;
to on również osiąga największe rozmiary i najstarszy wiek.

Drugi nasz rodzimy gatunek - dąb bezszypułkowy jest znacznie rzadszy, jednak jego pojedyncze osobniki można spotkać na obszarach (zwłaszcza nizinnych) przeważającej części kraju.      
W/w dęby krzyżują się ze sobą dając mieszańce.

Trzecim gatunkiem jest dąb omszony.
Drzewo to jest w Polsce do tego stopnia rzadkie (nawet w uprawie!), że jako zagrożone wyginięciem
zostało wpisane do Polskiej Czerwonej Księgi Roślin.
Jedyne naturalne stanowisko dębu omszonego w Polsce znajduje się w rezerwacie w Bielinku nad Odrą.
Na obszarze swojego naturalnego występowania (głównie suche lasy Europy południowej i Azji Mniejszej) dąb omszony tworzy mieszańce z bezszypułkowym.

Kształt liści oraz ich jesienne przebarwienie, a także okres dojrzewania żołędzi stanowią podstawę
jednego z najważniejszych podziałów rodzaju na dęby białe i czerwone.

Dęby białe (podrodzaj Quercus) posiadają liście o zaokrąglonych klapach, przebarwiające się zwykle na żółto oraz jadalne, dojrzewające w ciągu jednego roku żołędzie.
Dębami białymi są wszystkie trzy nasze rodzime dęby: szypułkowy, bezszypułkowy i omszony.

Dęby czerwone (podrodzaj Erythrobalanus) posiadają z kolei liście o zaostrzonych klapach, przybierające
na jesieni różne odcienie czerwonego koloru, a ich dojrzewające w ciągu dwóch lat żołędzie są niejadalne wskutek gorzkiego smaku.
Najczęściej spotykanym w Polsce przedstawicielem dębów czerwonych jest dąb czerwony;   znacznie rzadziej można spotkać dęby błotny i szkarłatny.

Z obcych gatunków najbardziej rozpowszechniony w Polsce jest pochodzący z Ameryki Północnej i sadzony  jako popularne drzewo ozdobne dąb czerwony (Q. rubra).
Inne interesujące gatunki to uprawiany ze względu na bardzo grubą, korkową korowinę dąb korkowy (Q. suber), dąb burgundzki (Q. cerris) z miseczkami żołędzi zbudowanymi z długich, frędzelkowatych łusek,
dęby szkarłatny (Q. coccinea) i błotny (Q. palustris) z bardzo głęboko powcinanymi klapami liści oraz posiadający niepodobne do innych dębów, eliptyczne, nieklapowane i obrzeżone kolcami liście dąb ostrolistny (Q. ilex).

Gatunki dziko rosnące w Polsce
dąb burgundzki (Quercus cerris L.) – antropofit zadomowiony
dąb bezszypułkowy (Quercus petraea (Matt.) Liebl., syn. Q. sessilis Ehrh.)
dąb czerwony (Quercus rubra L.) – antropofit zadomowiony
dąb omszony (Quercus pubescens Willd., syn. Q. lanuginosa Lam.) – antropofit zadomowiony
dąb szypułkowy (Quercus robur L.)

Zastosowanie
=Roślina ozdobna: dęby stosowane są przede wszystkim ze względu na swoją długowieczność, przez długie lata mogą stanowić trzon drzewostanu.
=Roślina lecznicza.
Kora niektórych gatunków jest składnikiem wielu mieszanek ziołowych, a odwar z kory był stosowany
wewnętrznie przy biegunkach, a zewnętrznie przy odmrożeniach i oparzeniach
=Niektóre gatunki dębów mogą mieć znaczenie jako rośliny miododajne.
Wytwarzają one spadź (tzw. rosę miodową).
=Drewno dębu stosunkowo ciężkie i twarde znajduje powszechne zastosowanie w stolarce wewnętrznej
budowlanej, meblarstwie.
Ze względu na swoją odporność na ścieranie doskonale nadaje się do wyrobu klepki podłogowej.
Wyroby z dębiny z biegiem czasu ciemnieją w naturalny sposób od wody, a ze względu na zawartość
garbników reagują łatwo ze środkami chemicznymi zwłaszcza farbami (sole, kwasy, zasady).
Drewno dębowe ma tendencje do pękania przy dużych mrozach ze względu na duże naprężenia wewnętrzne, jest to drewno doskonałe na stolarkę wewnętrzną, lecz bardzo ryzykowne do stosowania zewnętrznego zwłaszcza okien i drzwi.
=Kora dębu zawiera dużą ilość taniny i od stuleci jest stosowana z powodzeniem w garbarstwie do wyprawiania skór.
http://pl.wikipedia.org/wiki/D%C4%85b
http://drzewa.nk4.netmark.pl/atlas/dab/dab.php
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Eukaliptus

Napisane przez: Krystyna
30-09-2011, 19:26
Forum: Drzewa, krzewy, pnącza
- Odpowiedzi (16)

   
Eucalyptus
Rodzaj wiecznie zielonych krzewów lub drzew należący do rodziny mirtowatych.
Należy do niego ok. 600 gatunków.
Niemal wszystkie Eukaliptusy rosną w Australii i Tasmanii, gdzie tworzą wiecznie zielone lasy lub zarośla (skrub).
Roślinę tę można hodować w domu.
Zastosowanie
Drewno jest bardzo cenne, wykorzystuje się je w budownictwie, meblarstwie.
Z ich liści wytwarza się olejki eteryczne używane w przemyśle farmaceutycznym.
Niektóre gatunki uprawia się jako rośliny ozdobne.
Są wykorzystywane do osuszania bagien, ze względu na bardzo silną transpirację.
Eukaliptusy są głównym pożywieniem koali.
Eukaliptus to nie tylko drzewo,ale także kwiat który otworzony i przyłożony na ranę łagodzi ból.
Gatunki najciekawsze...
Eucaliptus Globulus
Eucalyptus Citriodora
Eucalyptus Amygdalina
wiecej tutaj
wykaz gatunków z opisami

Wydrukuj tę wiadomość

  Figowiec

Napisane przez: Krystyna
30-09-2011, 19:09
Forum: Drzewa, krzewy, pnącza
- Odpowiedzi (39)

   
Ficus 
Rodzaj roślin z rodziny morwowatych (Moraceae Link), do niedawna obejmujący ok. 1200 gatunków, z których część została obecnie wydzielona w odrębne
rodzaje tej rodziny.
Obejmuje gatunki starego świata, głównie tropikalnej części Azji, Australii i wysp Oceanii oraz zach. Afryki.
Nieliczne gatunki występują w basenie Morza Śródziemnego (głównie uprawny figowiec pospolity (Ficus Carica) (figa).
1 gatunek we florze Polski występuje jako Efemerofit.
Gatunkiem typowym jest Ficus Carica L.

Gatunki (wybór)
Ficus Benghalensis
Ficus Benjamina 
Ficus Radicans Roxb.
Ficus Lyrata Warb. syn. Ficus Pandurata Hance
Ficus Montana Roxb.
Ficus Religiosa
Ficus Pumila 
Ficus Carica 
Ficus Elastica 
Ficus Sycomorus
Ficus Macrophylla 
Ficus Cyathistipula Ward.
Ficus Deltoidea Jack syn. F. Diversifolia bBume
Ficus Retusa 
Ficus Rubiginosa
https://botany.cz/cs/ficus-menabeensis/

Wydrukuj tę wiadomość


  1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot