1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot
Ostatnie wątki

Statystyki
  • Postów na forum:212.075
  • Wątków na forum:12.354
  • Użytkownicy:1.937
  • Najnowszy użytkownik:Bogdanito

  Kocanki

Napisane przez: Krystyna
30-11-2011, 23:40
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (18)

   
   
źródło
Kocanki (Helichrysum Mill.
Rodzaj roślin z rodziny astrowatych. 
Należą do niego liczne gatunki występujące głównie na obszarach o ciepłym klimacie, głównie w południowej Afryce i Australii, w basenie Morza Śródziemnego, w zachodniej i środkowej Azji i w Nowej Zelandii.
Dawniej zaliczano do niego około 500 gatunków, ostatnie jednak prace botaników wykazały, że były one nieprawidłowo sklasyfikowane.
Obecnie większość tych gatunków botanicy wyłączyli w odrębne rodzaje i prace te nadal trwają.
Gatunkiem typowym jest Helichrysum orientale L..

Kwiaty zebrane w koszyczki, w których występują wyłącznie kwiaty rurkowate, brak kwiatów języczkowych.
Listki okrywy koszyczków papierowate, przeważnie białawe

Gatunki dziko rosnące w Polsce
kocanki piaskowe (Helichrysum arenarium (L.) Moench)
Gatunki uprawiane (wybór)
kocanki włochate (Helichrysum petiolare Hilliard & B. L. Burtt)
kocanki włoskie (Helichrysum italicum (Roth) G. Don)
kocanki wspaniałe (Helichrysum splendidum (Thunb.) Less.)

Zastosowanie
Niektóre gatunki są uprawiane jako rośliny ozdobne lub lecznicze.
Nadają się na rabaty kwiatowe, szczególnie w ogrodach skalnych.
W Polsce ze względu na klimat są uprawiane jako rośliny jednoroczne.
Wymagają żwirowatego, przepuszczalnego i niezbyt żyznego podłoża oraz słonecznego stanowiska.
Rozmnaża się je z nasion, sadzonek pędowych lub przez podział kłączy.
żródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Teresa

Napisane przez: Natka
30-11-2011, 20:40
Forum: Imiona
- Odpowiedzi (2)

Teresa to kobieta szlachetna, dobra, uczciwa, pracowita i wytrwała w swych postanowieniach. Ma zdolność szybkiego podejmowania decyzji, gdyż ma dużą wiedzę i doświadczenie. Dużo pracuje nad sobą, kształci się. Jest uparta w dążeniu do celu, chociaż na swojej drodze często spotyka trudności. Jest wzorową matką, wychowuje dzieci na dobrych patriotów. Ma słabe zdrowie. Teresa jest osobą wierzącą.

Imieniny Teresy
3 marca, 11 marca, 7 marca, 12 kwietnia, 7 czerwca, 27 czerwca, 6 lipca, 9 sierpnia, 26 września, 1 października i 15 października

Patroni i święci
św. Teresa Benedykta od Krzyża
św. Teresa z Lisieux
św. Teresa z Avila
św. Teresa od Dzieciątka Jezus
bł. Matka Teresa z Kalkuty

Zdrobnienia imienia Teresa
Enia, Eniczka, Esa, Rena, Renia, Reniuchna, Reniutka, Resa, Resiatko, Reska, Reśka, Reśquo, Te, Tela, Telcia, Telix, Tenia, Ter, Tera, Tercia, Tere, Terecha, Terechura, Terella, Teren, Terenia, Tereniczka, Tereniuk, Tereniulek, Teres, Teresek, Teresia, Teresinek, Tereska, Tereza, Terezada, Terezja, Terezyta, Tereś, Teri, Terka, Terunia, Terysława, Tesa, Tesia, Tesiara, Tesiek, Tesiok, Tesiula, Tess, Tessa, Tesserka, Tetek, Teti, Tetka, Teś, Teśka, Teńka, Theresa, Theri, Tuśka

Przysłowia
„Każda Teresa ma swe interesa”
„Na świętą Teresę odziej się w bekiesę”

Szczęśliwa liczba: 5
Szczęśliwy kamień: oliwin
Szczęśliwy kolor: turkusowy

Imię Teresa w innych językach
Theresia (łac.)
Teresa, Theresa, Tess, Tessa, Tracy (ang.)
Theresia, Therese (niem.)
Thérèse (fr.)
Teresa, Teresita (hiszp.)
Teresa (wł.)
Tereza, Terezija (ros.)
Tereza, Terezie (czes.)
Terézia, Tereza (słowac.)
Tereza, Terezija (połud.-słow.)

Historia imienia Teresa
Jest to imię żeńskie o niejasnej etymologii. Najczęściej przyjmuje się, że jest to żeńska forma bizantyjskiego imienia męskiego, Tarâsios. Ale to niepewne.
Imię to jest w Polsce dosyć popularne. Pojawia się w wieku XVII. Popularność imienia wyraźnie wzrosła po kanonizacji św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Formy spieszczone tego imienia to: Tereska, Terenia, Renia, Teresia, Tesia, Teres.

TERESA Z AVILI
Urodziła się 28 marca 1515 roku w Avili jako trzecie dziecko Alfonsa de Cepeda oraz jego drugiej żony Beatryczy de Ahumeda. Mając lat siedem, zamierzała z ukochanym bratem wybrać się do ziemi Maurów, by ponieść tam śmierć za wiarę. W r. 1530 ojciec powierzył ją na wychowanie siostrom augustiankom. Na skutek choroby w dwa lata później wróciła do domu.
W listopadzie 1535 roku wstąpiła w Avili do karmelitanek. Nie obeszło się bez przeciwności. Zrazu jej wstąpieniu sprzeciwiał się ojciec, potem przyszła choroba, która zmusiła ją na jakiś czas do opuszczenia domu zakonnego i leczenia się w Becedas. W listopadzie 1539 roku widzimy ją znów w Avili, jest jednak w dalszym ciągu ciężko chora. W połowie sierpnia zdawało się już wszystkim, że nadszedł koniec. Tymczasem po upływie kilku dni, w czasie których była nieprzytomna, odzyskała świadomość i mogła wrócić do klasztoru.
Wkrótce zaczęła doznawać wizji. Na Wielkanoc 1557 r. przeżyła w wizji swoje mistyczne zaślubiny. Nieco później doznała łaski przebicia serca i wielu zachwyceń. Wreszcie w r. 1560 przeżyła straszną wizję piekła i wówczas to złożyła ślub czynienia zawsze tego, co doskonalsze. W grudniu 1560 r. została odwołana do Toledo, gdzie zaczęła spisywać swą autobiografię. W r. 1571 wizytator apostolski mianował Teresę, mimo sprzeciwu sióstr, przełożoną w domu zakonnym, z którego wyszła, tzn. w klasztorze Wcielenia w Avili. Ciągle jednak działa intensywnie.
Sterana ciągłymi podróżami, zapadła ostatecznie na zdrowiu i w ciągu jednej z nich, 4 października 1582 roku zmarła w Alba de Tormes. Pochowano ją w dniu następnym, który z uwagi na przeprowadzoną właśnie reformę kalendarza był dniem 15 października. W tym też dniu obchodzi się jej pamiątkę.

TERESA Z LISIEUX
Urodziła się 2 stycznia 1873 roku w Alencon w Normandii jako dziewiąte dziecko Ludwika i Zelii Martin. Matka obumarła ją zresztą bardzo wcześnie (1877). Tym większą miłością otoczył ją wtedy troskliwy ojciec. W r. 1884 przygotowana bardzo starannie przystąpiła do pierwszej Komunii św. W cztery lata później, pełna gorących uczuć religijnych, podjęła starania o przyjęcie do zakonu. Mimo młodego wieku, kanonicznej przeszkody do przyjęcia jej do klasztoru, pojechała do Rzymu i osobiście zwróciła do Leona XIII z prośbą o dyspensę. W kwietniu 1888 roku przekroczyła próg karmelitanek w Lisieux, gdzie też w rok później otrzymała habit i gdzie we wrześniu 1890 złożyła uroczystą profesję zakonną. Początki jej życia w klasztorze nie przypominały róż. Znieść musiała wiele cierpień i upokorzeń, ponadto troską napawały ją wiadomości o przykrym stanie zdrowia jej ukochanego ojca. Tknięty paraliżem umarł on w roku 1894. Teresa spełniała już wówczas obowiązki mistrzyni nowicjuszek. Wśród tych wzniosłych uczuć i boleści spalała się szybko. W dniu 30 września 1897 r. otoczona szacunkiem sióstr zakonnych, z których dwie były zarazem jej rodzonymi siostrami (Paulina i Maria), zmarła.
Wspomina się ją 1 października.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/t/teresa.html">http://imiona.sennik.biz/t/teresa.html</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość

  Elżbieta

Napisane przez: Natka
30-11-2011, 20:29
Forum: Imiona
- Odpowiedzi (3)

Każda Elżbieta jest kobietą dystyngowaną i pełną klasy, o dużej kulturze osobistej. Potrafi rozkazywać, w razie potrzeby wykazując dużo sprytu. Jest bardzo opanowana i nie łatwo ulega wpływom. Swoje całe życie postępuje tajemniczo, nie ujawniając swoich osobistych spraw. W stosunku do obranej idei jest lojalna. Na zewnątrz jest istotą pełną majestatu, chodzącą z wysoko uniesioną głową. Lubi być otaczana przez mężczyzn. Lubi teatry i muzykę poważną. Jest lojalna. Uwielbia piękne krajobrazy. Rzadko uzewnętrznia swoje odczucia, raczej nadrabia miną. Podobnie jest u niej i w miłości.

Imieniny Elżbiety
4 stycznia, 20 lutego, 18 czerwca, 4 lipca, 8 lipca, 14 sierpnia, 23 września (dawniej 5 listopada), 21 października, 9 listopada, 14 listopada i 17 listopada, 19 listopada i 25 listopada

Patroni i święci
Elżbieta, biblijna córka Aarona, matka Jana Chrzciciela
Św. Elżbieta Węgierska
Św. Elżbieta Portugalska
Św. Elżbieta Anna Seton

Zdrobnienia imienia Elżbieta
Bela, Beli, Beta, Beti, Betka, Betsi, Betty, Betuś, Biecia, Bieta, Bietka, Busia, Dziunia, Dżela, Dżelosława, Edzia, El, Ela, Elaczek, Elalunia, Elaszek, Elcia, Elciak, Elciax, Elcik, Elcyk, Elda, Eleczka, Elek, Eleonora, Eleonory, Elf, Eli, Eliaszek, Eliczka, Elik, Elinka, Elis, Elisabeth, Elisko, Eliszka, Elix, Eliza, Elizabietta, Elka, Elkuś, Elkuśka, Ell, Ellka, Elo, Els, Elson, Elu, Eluch, Elucha, Eluchna, Eluhna, Elulka, Elunia, Eluniek, Elurka, Elusia, Elusiek, Elusieńka, Eluszka, Elutek, Elutka, Eluś, Eluśka, Eluń, Eluńka, Elza, Elż, Elża, Elżbietan, Elżbietanka, Elżbietka, Elżbitka, Elżi, Elżibe, Elżik, Elżu, Elżuchna, Elżula, Elżunia, Elżusia, Helkena, Ila, Jelizawietka, Lea, Lela, Lelula, Lisa, Liz, Liza, Lulka, Lunia, Lusia, Lusiek, Luśka, Zbietka, Zbitka, Żbieta, Żbik, Żunia

Przysłowia
„Na świętą Elżbietę bywa śniegu nad piętę”

Szczęśliwa liczba: 8
Szczęśliwy kamień: aleksandryt
Szczęśliwy kolor: purpurowy

Elżbieta w innych językach
język angielski – Elizabeth, Lisbeth, Lizabeth, Lisa, Lisbeth, Lizbet, Beth, Bett, Tess, Tessa
język białoruski – Al’žbeta, Lisaveta, Liza, Lizaveta
język bułgarski – Elisaveta, Elisa, Elisava, Lisaveta
język czeski – Alžběta, Bětka, Eliška, Líza
język duński – Elisabeth, Elsebe, Elsebet, Elly, Lisbet
język fiński – Liisa, Eliisa
język francuski – Elisabeth, Isabelle
język grecki – Elisavet / Ελισάβετ
język hiszpański – Isabel
język niderlandzki – Elisabeth, Elisabetha, Elizabeth, Lisabetha, Lizabeth
język litewski – Elžbieta, Elzbieta, Alzbieta, Alžbieta
Łacina – Elisabeth
język macedoński – Elisaveta, Elisa, Eli, Sava, Veta
język niemiecki – Elisabeth
język norweski – Elisabeth, Elsebet, Lisbeth, Bette
język portugalski – Isabel, Izabel
język rosyjski – Al’žbeta, Elizaveta
język rumuński – Elisabeta, Elisaveta
język serbsko-chorwacki – Elizabeta, Jela, Jelisaveta, Špela
język słowacki – Alžbeta, Jela
język słoweński – Elizabeta, Betka, Liza, Špela
język szwedzki – Elisabet, Elsebeth, Lisbet, Lisa
język ukraiński – Jelyzaveta, Lysaveta
język węgierski – Erzsèbet
język włoski – Elisabetta, Isabella

Historia imienia Elżbieta
Imię hebrajskie Elisheba z grupy imion teoforycznych z elementem el- „Bóg”. Całość interpretować można jako —”Bóg moją przysięgą”. Do Europy przyszło wraz z chrześcijaństwem.
W źródłach polskich imię poświadczone od XIII wieku w formach: Elizabeth, Eizebeth, Elżbieta (od 1393 roku), Elżbiejta, Alżbieta, Helżbieta, Alżbjeta, Elizabeta, Heliżabeta, Alizabeth, Elzabeth. Formy spieszczone to : Bieta, Elza, Elze, Eliza (np. Orzeszkowa), Halżka, Żbieta, Elżka, Elunia, Elżunia, Hala, Halka. Od imienia tego (w formie góralskiej Hala, Halka) pochodzi nazwisko Halczyn.

ELŻBIETA Z TURYNGII (ELŻBIETA WĘGIERSKA)
Urodziła się w r. 1207 w Bratysławie lub na zamku Saros Patak jako trzecie dziecko Andrzeja II, króla Węgier. Rychło przyobiecano ją dla syna Hermana, landgrafa Turyngii, który szukał w ten sposób poparcia w swej nieco trudnej sytuacji politycznej. Toteż w r. 1211 wyposażona hojnie przez ojca przybyła na dwór w Wartburgu. Wobec zmienionej sytuacji politycznej powzięto potem na dworze zamiar odesłania jej na Węgry. Przeciwstawił im się zdecydowanie sam Ludwik i w 1221 poślubił narzeczoną, z którą dawna był zaręczony. Małżeństwo okazało się bardzo szczęśliwe. Urodziło się z niego troje dzieci, ostatnie już po śmierci Ludwika, który zmarł w 1227 r. w drodze na wyprawę krzyżową. Wkrótce potem Elżbieta opuściła Wartburg i osiadła wraz z dziećmi w Eisenach. Nie uczyniła tego pod przymusem, nie została wyrzucona z zamku, raczej odsunęła się z własnej woli, a zgodnie z konwencjami prawa frankońskiego, dotyczącymi spraw majątkowych wdowy. Nie bez znaczenia było tu kierownictwo duchowne, które po franciszkaninie Rudygerze sprawował nad nią surowy i twardy Konrad z Marburga. W r. 1228 złożyła na jego ręce ślub wyrzeczenia się świata. Mimo to Egbert, biskup Bambergu próbował ją przymusić do powtórnego zamążpójścia. Wybronili ją od tego wasale zmarłego męża, którzy przywieźli jego szczątki. Wkrótce na podstawie umowy rodzinnej mogła korzystać z dóbr w Marburgu, dokąd się z kolei przeniosła. Ufundowała wówczas szpital, dedykując go św. Franciszkowi. Prawdopodobnie w r. 1228 przyjęła jako pierwsza tercjarka w Niemczech habit franciszkański. Ostatnie lata swego krótkiego życia spędziła w skrajnym wyrzeczeniu i ubóstwie.
Konrad polecił jej nawet oddalić od siebie służące, które jej towarzyszyły od wczesnego dzieciństwa. Oddała się wówczas bez reszty posłudze chorych i biednych. Zmarła z wycieńczenia w nocy z 16 na 17 listopada 1231 r. I w tym dniu, 17 listopada obchodzi się jej pamiątkę.

ELŻBIETA PORTUGALSKA
Urodziła się w 1271 r. jako szóste dziecko Piotra III oraz Konstancji, wnuczki cesarza Fryderyka II. Piotr III pojednał się wtedy ze swoim ojcem, Jakubem I, który potem Elżbietę wychowywał i obudził w niej ducha pobożności. Mając dwanaście lat, stanowiła już partię, o którą ubiegali się następcy tronów w Anglii i Neapolu.
W r. 1283 przeznaczono ją na żonę Dionizego, króla Portugalii; wyjechała wtedy do Bragancy. Wiodła tam życie oddane pobożności i dziełom miłosierdzia. W r. 1290 powiła pierwsze dziecko. Konstancję, a w trzynaście miesięcy później następcę tronu, Alfonsa. Od tego mniej więcej czasu życie jej toczyło się pośród nieustannych trosk, zmartwień i boleści. Tych ostatnich przysparzał jej przede wszystkim mąż, który wiódł życie swawolne, a nawet rozwiązłe. Wszystko znosiła po bohatersku. Nie uskarżając się na położenie, posunęła się nawet do tego, że wychowywała dzieci z nieprawego łoża.
Gdy zaś syn, obawiając się rozrastającego wpływu bastardów, podniósł bunt przeciwko ojcu, starała się za wszelką cenę uśmierzyć spory, nie osiągnąwszy zaś tego, mnożyła swe posty i modlitwy. Oskarżono ją wtedy, że to ona spowodowała niezgodę i uwięziono w Alemquer. Król jednak spostrzegł wkrótce swój błąd i zwrócił jej wolność.
Po śmierci męża w 1325 r. Elżbieta przywdziała habit tercjarki i osiadła przy klasztorze klarysek w Coimbrze, którego była drugą fundatorką. Dwukrotnie pielgrzymowała jeszcze do Santiago. Po raz wtóry szła tam pieszo, mając już 64 lata. Dowiedziawszy się o wybuchu wojny między synem a jej wnukiem, królem Kastylii, czym prędzej pospieszyła do Alfonsa, przebywającego w Estremoz. Tam zaraz po przybyciu zachorowała i w dniu 4 lipca 1336 r. zmarła.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/e/elzbieta.html">http://imiona.sennik.biz/e/elzbieta.html</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość

  Komosa

Napisane przez: Krystyna
30-11-2011, 00:15
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (21)

   
Komosa (Chenopodium L.)
Rodzaj roślin, należący do rodziny komosowatych.
W Polsce występuje ok. 30 gatunków, w tym zarówno gatunki rodzime, jak i gatunki zawleczone i efemerofity.
Gatunkiem typowym jest Chenopodium rubrum L..
Zastosowanie
Prowadzone są badania nad wprowadzeniem do uprawy komosy ryżowej (Chenopodium quinoa) z Ameryki Południowej
wykaz gatunków tutaj

Wydrukuj tę wiadomość

  Szymon

Napisane przez: Natka
29-11-2011, 23:53
Forum: Imiona
- Odpowiedzi (2)

Szymon to człowiek prostolinijny, sprawiedliwy i lubiący prawdę. Jest aktywny społecznie, wrażliwy na sytuacje innych ludzi, jest altruistą. Jest osobą tajemniczą i bardzo ceni swoją prywatność. Ma stałe przekonania. Szymon to mężczyzna pogodny, potrafi traktować niektóre sytuacje z humorem. Uwielbia przyrodę i dużo czasu spędza wraz z rodziną na łonie natury. Lubi książki i teatr.

Imieniny Szymon
5 stycznia, 6 lutego, 16 lutego, 18 lutego, 8 marca, 24 marca, 20 kwietnia, 16 maja, 1 lipca, 18 lipca, 3 września, 14 września i 28 października

Patroni i święci
św. Szymon Słupnik
św. Szymon Stock
bł. Szymon z Lipnicy
św. Szymon Apostoł

Zdrobnienia imienia Szymon
Mek, Mi, Monek, Munia, Myszon, Sajmon, Sajmuś, Sajmyn, Sim, Simek, Simi, Simon, Simonicz, Simson, Simus, Symeon, Symoneon, Symuś, Szajmon, Szamo, Szczym, Szimi, Szmul, Szum, Szuma, Szumik, Szy, Szycha, Szym, Szyma, Szymansiu, Szymas, Szymber, Szymcia, Szymcio, Szymcior, Szymciu, Szymczasty, Szymczycha, Szymczyk, Szymeczek, Szymek, Szymen, Szymi, Szymik, Szymisza, Szymiś, Szymko, Szymkowaty, Szymkowiak, Szymkowski, Szymkowy, Szymo, Szymok, Szymoneczek, Szymonek, Szymoniak, Szymoniasty, Szymonides, Szymoniur, Szymoniura, Szymorka, Szymostek, Szymosław, Szympans, Szympek, Szympuś, Szyms, Szymser, Szymski, Szymson, Szymucha, Szymuleczek, Szymulek, Szymura, Szymuś, Szyna, Szyneczek, Szynka

Przysłowia
„Na świętego Symonanie wdziewaj już kaftána”
„Na Szymona i na Judę, czas opatrzyć budę”
„Kocha mnie Szymon, kocham i ja jego, a kpi ze mnie Szymon, kpię i ja z niego”
„Kiepski rok zapowiada, gdy na Szymona nie pada”
„Szymona i Judy, przeszły w polu trudy”

Szczęśliwa liczba: 4
Szczęśliwy kamień: perła
Szczęśliwy kolor: biały

Imię Szymon w innych językach
Język albański – Simon, Simeon
Język angielski – Simon
Język arabski – سمعان (Samān)
Język aragoński – Simón
Język azerski – Şımon
Język baskijski – Ximun
Język bułgarski – Симеон (Simeon)
Język chiński – 西蒙
Język chorwacki – Šimun
Język czeski – Šimon
Język duński – Simon
Język esperanto – Simono
Język estoński – Siimon
Język fiński – Simo, Simon
Język francuski – Simon
Język gaskoński – Semen
Język grecki – Συμεών (Symeon), Συμεώνος (Symeonos)
Język hebrajski – שמעון (Shimon)
Język hiszpański – Simón, Jimeno
Język irlandzki – Síomón
Język islandzki – Símon
Język japoński – シモン (Simon) , シメオン（Simeon）
Język kataloński – Simó
Język keczua – Simun
Język koreański – 시몬 (Simon)
Język litewski – Simonas, Šymonas
Język łaciński – Simeonus, Simonis, Symeon
Język łotewski – Sīmanis, Sīmans, Simons
Język niderlandzki – Simon
Język niemiecki – Simon
Język norweski – Simen
Język polski – Szymon
Język portugalski – Simão
Język rosyjski – Симон (Simon), Семён (Semyon)
Język rumuński – Simion, Simon
Język serbski – Симо (Simo)
Język słowacki – Šimon
Język słoweński – Simon
Język Suahili – Simoni
Język szwedzki – Simon
Język gaelicki szkocki – Sim
Język ukraiński – Семен (Semen), Симон (Symon)
Język walijski – Simwnt, Seimon
Język węgierski – Semjén, Simon
Język wietnamski – Simôn
Język włoski – Simone

Historia imienia Szymon
Jest to imię biblijne pochodzenia hebrajskiego występujące w dwóch formach: Symeon (hebr. Shime’ón) i Szymon (hebr. Shim’ón). Znaczy to tyle, co „Bóg wysłuchał”. Forma Simon, Sèmon powstała w epoce hellenizmu, kiedy identyfikowała się z greckim imieniem Simon, będącym w użyciu również w Rzymie. Znaczenie gr. Simon to „człowiek płaskonosy”. Forma Simon upowszechniła się w chrześcijaństwie zachodnim, Symeon zaś w chrześcijaństwie wschodnim.
W Polsce imię znane jest od średniowiecza i używane do dziś. Formy spieszczone to Szymek, Szymuś, Szymcio. Od tego imienia pochodzą nazwiska: Szymik, Szymanowicz, Szymanowski, Szymański, Szymek, Szymkiewicz, Szymkowski, Szymkowiak, Szymankiewicz, Siemaszko, Siemion, Szymaszko, Szymczak, Szymczukiewicz, oraz nazwa miejscowa: Szymanów.

SZYMON, APOSTOŁ
Spośród Dwunastu Apostołów jest postacią najmniej znaną. Przypuszcza się, że Szymon zanim gorącym sercem przylgnął do Chrystusa, był już religijnym entuzjastą, a może nawet należał do grupy tzw. zelotów żydowskich.
Szymona Zeloty nie spotykamy na tzw. soborze jerozolimskim, ale nie znaczy to jeszcze, że już wówczas nie żył. Nic zresztą o jego późniejszych losach nie wiemy. Może apostołował w diasporze żydowskiej. Według późnych legend pracować miał w rozmaitych krajach (nawet w W. Brytanii), najprawdopodobniej jednak w Babilonii i Persji.
Wspomina się go w dniu 28 października.

SZYMON STOCK
Urodził się około r. 1165 w hrabstwie Kent w Anglii. Podobno bardzo wcześnie opuścił dom rodzinny i rozpoczął życie pustelnicze, zamieszkując w pniu dużego dębu. Gdy karmelici przybyli do Anglii (1237), wstąpił w ich szeregi i rychło osiągnął u nich pewne znaczenie.
Przez jakiś czas pełnił funkcje wikariusza generalnego dla prowincji zachodnich. Na kapitule w Aylesford (1245) wybrano go generałem zakonu. Słynne wizje związane ze szkaplerzem miał przeżyć w r. 1251. Matka Najświętsza miała mu wręczyć szkaplerz i zapewnić, że wszyscy, którzy będą go nosili do śmierci, unikną kary wiecznej.
Szymon zmarł w czasie jednej ze swych podróży wizytacyjnych w Bordeaux 16 maja 1265 r.

SZYMON Z LIPNICY
Urodził się w Lipnicy w powiecie bocheńskim około r. 1438-1440. O jego dzieciństwie i pierwszych latach nauki nic bliższego nie wiadomo. Wiadomo tylko, że w r. 1454 zapisał się na Akademię Krakowską. W trzy lata później uzyskał na niej stopień bakałarza. Zamiast kontynuować studia, do których już się gotował, wstąpił nieoczekiwanie do obserwantów, których niebawem nazwano u nas bernardynami. Jaki był przebieg pierwszych lat jego życia zakonnego, nie wiemy.
Przed r. 1465 był już kapłanem i przełożonym konwentu tarnowskiego. Potem widzimy go na stanowisku kaznodziei w klasztorze w Stradomiu.
W r. 1472 był w Akwili na uroczystości przeniesienia ciała św. Bernardyna ze Sieny. W dwa lata później wysłano go jako delegata na kapitułę ogólnozakonną do Pawii. Po jej zakończeniu udał się pielgrzymim szlakiem do Rzymu, a następnie do Ziemi Świętej.
Wreszcie w r. 1482 wybrano go znów jako delegata na kapitułę prowincjonalną w Kole. Udziału w niej nie wziął, padł ofiarą straszliwej epidemii, która właśnie dziesiątkowała ludność Krakowa.
Zmarł po pięciu dniach choroby 18 lipca 1482 roku.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/s/szymon.html">http://imiona.sennik.biz/s/szymon.html</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość

  Helena

Napisane przez: Natka
29-11-2011, 23:38
Forum: Imiona
- Odpowiedzi (2)

Helena to kobieta zdecydowana, energiczna, ambitna, o uzdolnieniach kierowniczych. Nie lubi kiedy to jej wydaje się polecenia i rozkazy. Zawsze postępuje szlachetnie, sprawiedliwie, jest osobą prostolinijną. Jest wrażliwa, lubi towarzystwo, szczególnie mężczyzn, jednak jest wierna swojemu ukochanemu. Niezbyt chętnie rodzi dzieci.

Imieniny Heleny
2 marca
11 kwietnia
23 kwietnia
22 maja
31 lipca
13 sierpnia
18 sierpnia
4 listopada

Patroni i święci
św. Helena (Elin) Szwedzka
św. Helena, cesarzowa
św. Helena Dziewica

Zdrobnienia imienia Helena
Elen, Elena, Felka, He, Hel, Hela, Helcia, Helcik, Helciunia, Helczyk, Helek, Helen, Helencia, Helenia, Heleniusia, Helenka, Helensien, Helentaczer, Heli, Helinka, Helisia, Helisiaczek, Helka, Hell, Hella, Helmut, Helson, Helunia, Helusia, Heluszka, Heluta, Helutek, Helutka, Heluś, Helżbieta, Hesia, Hisia, Jelena, Lena, Lenka, Lusia, Luszka, Nel, Nelcia

Przysłowia
„W świętej Halszki dzionek nuci już skowronek”

Szczęśliwa liczba: 9
Szczęśliwy kamień: ametyst
Szczęśliwy kolor: liliowy

Imię Helena w innych językach
Helena (łac.)
Helen, Helene, Ellen (ang.)
Helen, Helene, Ellen (niem.)
Héléne (fr.)
Elena (hiszp., wł.)
Elena, Gelena (ros.)
Elena, Jela, Ela (czes.)
Lenka, Jelena (słowac.)
Jela, Jelena, Alenka, Elena, Lena, Lenka (połud.-słow.)
Elena, Alena, Alina (litew.)
Eleni (gr.)
Ilona, Ila, Ilka (węg.)

Historia imienia Helena
To mitologiczne imię (córka Zeusa, żona Menelaosa) może pochodzić od greckiego hele – blask, jasność lub helane —pochodnia. Istnieje też inna teoria pochodzenia tego imienia. Może wywodzić się od słowa helene —kosz trzcinowy. Co roku odbywały się tzw. helenoforie (helenophoria) czyli procesje z koszami trzcinowymi, w których panny na wydaniu niosły do świątyni Artemidy kołacze. Tak więc osoba Heleny może być „dorobionym” patronem tych procesji, a imię Helena może mieć związek etymologiczny z nazwą tych uroczystości. Imię to byłoby więc pewnego rodzaju eponimem. O tę mitologiczną Helenę miała się toczyć wojna trojańska (Homer „Iliada”). W chrześcijaństwie imię to znamy przede wszystkim stąd, że nosiła je matka cesarza Konstantyna Wielkiego.
W Polsce jest popularne. Występuje już w XIII wieku. Książę Bolesław (kaliski i gnieźnieński) pojął za żonę księżniczkę węgierską (1256 r.), którą Polacy nazwali imieniem Helena. Imię poświadczone jest w formach: Helena (1279), Alena (1386), Elem (1265), Halena (1397), Helina (1406), Jolana (1265), Jelena (1319). Dawne zdrobnienia i skróty to Halżka, Helenka, Olechna, Oluchna, Alenka, Elenka, Halenka.
Od tego też imienia zostało utworzone na terenie Polski imię Halina, które ma swoje miejsce w kalendarzu pod datą 1 lipca.

HELENA, CESARZOWA
Urodziła się około 255 r. w Drepanon (Drepanum w Bitynii), które cesarz Konstantyn nazwał później Helenopolis – tak chce większość; albo w Nisz (Naissus) nad Dunajem (w dzisiejszej Serbii) – jak twierdzą inni. Była córką karczmarza. Cesarz Konstancjusz Chlorus pojął ją za żonę (może była tylko jego konkubiną). Po urodzeniu syna, Konstantyna, musiała usunąć się na ubocze (292), ponieważ Konstancjusz ze względów politycznych pojął za żonę Teodorę, krewną Maksymiliana Herkulesa. Kiedy Konstantyn został cesarzem (306), obsypał matkę zaszczytami, nadał jej tytuł Augusta i bił monety z jej wizerunkami. Prawdopodobnie pod wpływem syna przyjęła chrześcijaństwo. W każdym razie okazała się chrześcijanką pełną pobożności i wielkoduszności. Imię jej historia połączyła przede wszystkim z fundacją wielu kościołów Rzymu i Konstantynopola, zwłaszcza zaś z odbudową miejsc świętych na terenie Palestyny.
Cesarzowa pod koniec życia odbyła do nich pielgrzymkę (324) i ufundowała bazyliki na Górze Oliwnej oraz w Betlejem. Później przypisywano jej jeszcze inne fundacje, przede wszystkim zaś odnalezienie drzewa Krzyża Św., ale opowiadanie o tych wydarzeniach – pierwsze spotykamy u Św. Ambrożego – krytyka historyczna odrzuca.
Cesarzowa zmarła ok. 328 r. w Nikomedii. Ciało jej najpierw przeniesiono do Konstantynopola, a potem do Rzymu, gdzie cesarz ufundował dla niej wspaniałe mauzoleum przy via Lavicana Ostał się z niego piękny sarkofag, który oglądać można w Muzeum Watykańskim. Natomiast relikwie świętej znajdują się dziś w Rzymie (Ara Coeli), Paryżu (St-Leu) i opactwie S. Hautvillers (Altumvillare).
Czczona jest 18 sierpnia.

HELENA (ELIN) SZWEDZKA
Pochodziła z rodziny szlacheckiej. Wcześnie owdowiała i wówczas to oddała się bez reszty dziełom pobożności i miłosierdzia. Wróciwszy z pielgrzymki do Ziemi Świętej, padła ofiarą zemsty rodzinnej (1160), bezpodstawnie posądzona o spowodowanie śmierci zięcia. Ciało złożono w ufundowanym przez nią kościele w Skoevde. Papież Aleksander III kazał wpisać jej imię do martyrologium (1164) pod dniem 31 lipca. Dzięki źródłom wód leczniczych znanych pod jej imieniem (Elins Kaella) kult jej przetrwał do czasów reformacji.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/h/helena.html">http://imiona.sennik.biz/h/helena.html</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość

  Kardamon Elettaria

Napisane przez: Krystyna
29-11-2011, 13:27
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (2)

   
   
   
Elettaria to rodzaj roślin kwitnących z rodziny Zingiberaceae 
Pochodzą z Indii i Sri Lanki , alesą uprawiane i naturalizowane gdzie indziej.
Jeden członek rodzaju, Elettaria Ccardamomum, jest ważną komercyjnie przyprawą używaną jako środek aromatyzujący w wielu krajach.

W 2018 roku kilka gatunków zostało usuniętych z Elettaria i umieszczonych w nowym rodzaju o nazwie Sulettaria . 
Gatunki te są uznawane na październik 2018: 
Elettaria Cardamomum (L.) Maton – Indie
Elettaria Ensal (Gaertn.) Abeyw . - Sri Lanka
Te dawne gatunki z Malezji i Indonezji zostały przeklasyfikowane do Sulettaria w 2018 roku: 
Elettaria Brachycalyx S.Sakai & Nagam. - Sarawak
Elettaria Kapitensis S.Sakai & Nagam. - Sarawak
Elettaria Linearicrista S. Sakai & Nagam. - Sarawak, Brunei
Elettaria Longipilosa S.Sakai & Nagam. - Sarawak
Elettaria Longituba (Ridl.) Holttum - Sumatra, Półwysep Malezji
Eulettaria Multiflora (Ridl.) RMSm. - Sumatra, Sarawak
Eletaria Rubida R.M.Sm. - Sabah, Sarawak
Elettaria Stoloniflora (K.Schum.) S.Sakai & Nagam. - Sarawak
Elettaria Surculosa (K.Schum.) BLBurtt & RMSm. - Sarawak
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Kardamon

Napisane przez: Krystyna
29-11-2011, 12:55
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (9)

       
W pełni wyrośnięta roślina Kardamonu w pobliżu Munnar, Kerala, Indie.
https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A4%D0%..._plant.jpg
Kardamon  
Jest jedną z droższych przypraw świata, od wieków używaną także w medycynie i uważaną za afrodyzjak.
Jego tajemniczy zapach jest trudny do opisania, ale wspaniale pobudza wyobraźnię.
Każdej potrawie nada niezwykły, orientalny posmak, ale najciekawiej smakuje z kawą, herbatą i czekoladą.

Kardamon Kardamonowi nierówny.
Powszechnie można spotkać jego dwa rodzaje:
Zielony-Elettaria Cardamomum-pochodzi z Indii i Sri Lanki,
i Czarny[czasem nazywany Brązowy]-Amomum Subulatum-pochodzi z Himalajów.

Najczęściej sprzedaje się je w postaci całych owoców, bo wyłuskane z nich i zmielone nasiona szybko tracą smak i aromat.
Kardamon Czarny ma owoce brunatnego koloru, duże, osiągające nawet trzy centymetry długości.
Owoce Zielonego Kardamonu są oczywiście zielone i dużo drobniejsze.
Oba mają drobne, czarne nasiona, które są wykorzystywane jako przyprawa.

Pachną podobnie, ale doświadczony nos wyczuje różnice: 
Kardamon Zielony pachnie orientalnie, pikantnie i słodko, podczas gdy Czarny ma w swoim aromacie wyczuwalną cierpkość i świeżość.
Użycie jednej lub drugiej odmiany zależy zwykle od jej dostępności.
W Polsce sprzedaje się przede wszystkim Zielone Owoce.

Typy i dystrybucja

Istnieją dwa główne rodzaje Cardamom:
Kardamon prawdziwy, zielony (lub biały, gdy jest wybielany) pochodzi z gatunku Elettaria Cardamomum i występuje od Indii po Malezję .
Czarny kardamon, znany również jako brązowy, większy, duży, dłuższy lub kardamon nepalski, pochodzi z gatunku Amomum Subulatum i pochodzi z Himalajów Wschodnich. Uprawia się go głównie we wschodnim Nepalu, Sikkimie i częściach dystryktu Darjeeling w Bengalu Zachodnim w Indiach, a także w południowym Bhutanie .

Inne pokrewne rośliny kulinarne znane jako Cardamom:
Siam Cardamom, Wurfbania Vera-White Cardamon
Ethiopian Cardamom, Aframomum Corrorima.
Tavoy Cardamom, Wurfbainia Villosa var. Xanthioides
Red Cardamom or Cǎoguǒ, Lanxangia Tsaoko
Round or Java Cardamom, Wurfbainia Compacta

Ziółko z dżungli
Kardamon ma spore wymagania uprawowe.
Rośnie w lasach tropikalnych na wysokości od 800 do 1500 metrów n.p.m., najlepiej w zacienionych, wilgotnych miejscach i na przepuszczalnej glebie.
Plantatorzy zwykle przerzedzają dżunglę w ten sposób, żeby drzewa nie utrudniały uprawy, ale jednocześnie rzucały cień, zapewniając Kardamonowi odpowiednie warunki wzrostu.      
Chociaż nie jest drzewem, tylko rośliną zielną, osiąga znaczną wysokość, dorastając nawet do  czterech lub pięciu metrów.
Zastosowanie znajdują wyłącznie jego owoce – zbiera się je jesienią, między październikiem a grudniem, podczas suchej pogody, zaraz przed tym, jak zaczną się otwierać, dzięki czemu nie popękają w trakcie suszenia. 
Suszy się je, zgodnie z tradycją, na słońcu lub, bardziej nowocześnie, w specjalnych suszarniach.

Do jedzenia
Złożony proces uprawy Kardamonu – obejmujący wybór odpowiedniego momentu do prowadzenia zbioru oraz długotrwałe i ostrożne suszenie, żeby nie spowodować popękania owoców – sprawia, że znajduje się on wśród najdroższych przypraw świata, tuż obok Wanilii i Szafranu.
Nie powinno to jednak odstraszać miłośników tej przyprawy.
Do wzbogacania smaku i aromatu potraw wystarczy zaledwie odrobina kardamonu.
A jest używany zarówno do dań słodkich, jak i wytrawnych.
Poprawia smak zup (nawet tak swojskich, jak grochowa, fasolowa albo rosół), potraw z mięs i ryb, gulaszu, naleśników, ciast, szczególnie jabłkowych i dyniowych.
Nada też inny charakter znanej surówce z jabłek i marchewki.
Najlepiej jednak smakuje z kawą, herbatą i czekoladą.

Pachnidło
Aromat tej rośliny był doceniany już w starożytności.
Palony Kardamon wykorzystywano jako kadzidło podczas rytualnych ofiar dziękczynnych.  
Egipcjanie używali go do zakrojonej na szeroką skalę produkcji perfum.
Grecy i Rzymianie dla zapachu mieszali go z woskiem, którym napełniali muszle wpinane później we włosy i ubranie.
Współcześnie wykorzystanie Kardamonu jest podobne.
Tak jak przed wiekami stanowi dodatek do perfum, szczególnie męskich.

W krajach arabskich nadal dodaje się go do kawy.
Można do zaparzania użyć Kardamonu mielonego lub przy dzióbku czajniczka umieścić całe ziarna lub owoce, żeby przepływająca kawa nabrała Kardamonowego aromatu.          
Poczęstunek w formie kawy z Kardamonem oznacza wyraz radości z wizyty i jest dla gości dużym zaszczytem.
Stosuje się go także do produkcji alkoholi: wódek i likierów.
Ciekawostką jest, że Kardamon był, razem z konopiami indyjskimi i ziarnami maku, składnikiem arabskiej mikstury  narkotycznej, powszechnie używanej w średniowieczu.

Na zdrowie
Kardamon znalazł również zastosowanie w medycynie – konwencjonalnej i niekonwencjonalnej.
Ma swoje miejsce w indyjskiej ajurwedzie jako środek na problemy związane z przewodem pokarmowym oraz wiele innych chorób, takich jak astma, zapalenie oskrzeli, brak apetytu.
Chińczycy stosują go, żeby wzmocnić organizm.
We współczesnej farmacji dodaje się go często do leków związanych z zaburzeniami łaknienia i pracy układu pokarmowego: wzmacnia apetyt i łagodzi smak lekarstwa.
Osoby na diecie zapewne ucieszy fakt, że poprawia przemianę materii, a więc może wspomagać proces odchudzania.
Ma też właściwości antyseptyczne i... odświeża oddech.
Żucie ziaren Kardamonu pozwoli szybko pozbyć się nieprzyjemnego zapachu, nawet tak uporczywego, jak woń czosnku.

Na miłość
Kardamon był i jest nadal uważany za afrodyzjak.
Nawet współcześnie poleca się w tym celu kawę lub czekoladę z Kardamonem – połączenie takich dwóch afrodyzjaków musi przynieść oczekiwane rezultaty!
Można też skorzystać z Kardamonowego olejku aromato terapeutycznego, pozwalając, żeby napełnił pomieszczenie orientalnym aromatem, albo wymieszać kilka jego kropel z olejkiem do masażu.

Za rekomendację Kardamonu i jego afrodyzjakalnych właściwości może posłużyć poniższa opowieść.
W arabskiej „Księdze tysiąca i jednej nocy" Szeherezada opowiada historię bogatego kupca, który nie mógł doczekać się potomków.
Po wielu próbach i rozczarowaniach żona poradziła mu zakup specyfiku, który zwiększy jego płodność.
Jednym ze składników mikstury był właśnie Kardamon.
Kupiec miał zażyć tylko jedną łyżeczkę, ale specyfik tak mu posmakował, że zjadł całą miskę, a jego żonie wreszcie udało się zajść w ciążę.
Owocem tych zabiegów był znany chyba wszystkim Aladyn, przyszły właściciel magicznej lampy.
Ale to już zupełnie inna historia...
Agnieszka Kąkol „Filiżanka Smaków" nr 2(6), marzec 2009
źródło
https://en.wikipedia.org/wiki/Cardamom

Wydrukuj tę wiadomość

  Kmin rzymski

Napisane przez: Krystyna
29-11-2011, 00:00
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (3)

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Kmin rzymski (kmin, kumin) Cuminum cyminum L.
Gatunek rośliny jednorocznej, należący do rodziny selerowatych.
Prawdopodobnie pochodzi ze wschodnich rejonów nad Morzem Śródziemnym.
Nie występuje już w stanie dzikim, można go spotkać wyłącznie w uprawach[2].

Przyprawę stanowią owoce podobne do owoców kminku zwyczajnego, lecz większe, szaro –zielono- brunatne.
Jest to roślina ciepłolubna.
Dutch – Komijn, Djinten
English – Green Cumin
Indonesian – Jinten
Kmin rzymski pochodzi z Azji Zachodniej i ma bardzo długą historię.
Egipcjanie znali go już przed 5000 lat: znajdował się w piramidach.
W kuchni greckiej i rzymskiej był bardzo ważną przyprawą, popularny również w Średniowieczu.
Z tego okresu pochodzi określenie „kmin rzymski”.
W czasach Karola Wielkiego był traktowany jako włoska odmiana kminku i uprawiany we wszystkich przyklasztornych ogrodach.
Jednak próby te nie powiodły się, ponieważ kmin rzymski wymaga gorącego klimatu.
Dzisiaj uprawiany jest głównie w Indiach, Iranie, Indonezji, Chinach i krajach południowych basenu Morza Śródziemnego.

W wielu językach nazwa tej przyprawy odnosi się (mylnie!!!) do kminku.
Kmin rzymski (zwany kuminem) nadaje potrawom mocny, korzenny zapach.
W smaku jest jednocześnie lekko gorzki i słodkawy.
Kmin rzymski jest nieodzowny w kuchni indyjskiej.
Egzotyczny smak kminu rzymskiego przypadnie do gustu wszystkim miłośnikom orientalnych dań.
Pochodzi z Azji Zachodniej, gdzie uprawiano go od czasów biblijnych.
Kmin rzymski jest znacznie bardziej popularny w Ameryce Łacińskiej, północnej Afryce i Azji.
Jeśli chodzi o Europę to jest on używany przede wszystkim jako dodatek do serów holenderskich i francuskich.
W większości krajów Europy północnej i wschodniej kmin rzymski nie ma dużego znaczenia  i często jest postrzegany jako ‘zagraniczny/orientalny/egzotyczny kminek’.
Jeszcze częściej istnieje mała rozbieżność między nazwami obu przypraw w danym języku,  co prowadzi do wielu pomyłek w gotowaniu.
W Indonezji jest druga najważniejszą przyprawa po koriandrze.
Jego lekko gorzkawy smak jest wykorzystywany do zbalansowania słodyczy curries na bazie mleka kokosowego.
Kmin rzymski jest jedną z najbardziej podstawowych przypraw indyjskich.
Wchodzi między innymi w skład mieszanki przypraw zwanej garam masala (co znaczy ‘gorąca mieszanka’).
Oprócz kminu składają się nań koriander, czarny pieprz, indyjskie liście laurowe; do tego dodaje się małe ilości słodkich przypraw jak cynamon, goździki, kardamon, gałka muszkatołowa.
źródło
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Kminek

Napisane przez: Krystyna
28-11-2011, 21:53
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (6)

   
Kminek (Carum L.)
Rodzaj roślin z rodziny selerowatych.
Liczy ok. 20 gatunków występujących w strefie umiarkowanej Europy.
Gatunkiem typowym jest Carum carvi L.
Rośliny jednoroczne, dwuletnie lub byliny o budowie typowej dla rodziny selerowatych.        
Liście pierzastopodzielone, łodygi wzniesione, puste wewnątrz, kwiaty drobne, białe, zebrane w baldach złożony.
Nasiona aromatyczne, suche.

Gatunki flory Polski
• kminek zwyczajny (Carum carvi L.)

Inne gatunki (wybór)
• Carum atrosanguineum
• Carum bretschneideri
• Carum buriaticum
• Carum diversifolium
• Carum verticillatum

Species: 
C. appuanum 
 C. asinorum 
C. atlanticum 
C. bretschneideri 
C. buriaticum 
C. carvi 
C. caucasicum 
C. graecum 
C. heldreichii 
C. iminouakense 
C. jahandiezii 
C. lacuum 
C. leucocoleon 
C. meifolium 
C. meoides 
C. polyphyllum 
C. porphyrocoleon 
C. proliferum 
C. rupicola 
C. seselifolium 
C. takenakae 
C. wolffianum
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Rafał

Napisane przez: Natka
28-11-2011, 19:40
Forum: Imiona
- Odpowiedzi (7)

Rafał to mężczyzna stateczny, ułożony, cierpliwy i skory do zgody. Nie jest chętny do nauki i z trudem zdobywa zawód. Jest koleżeński, towarzyski, lubi imponować innym. Nie lubi podróży, jest wielkim domatorem. Ma słabe zdrowie. Niechętnie zawiera związek małżeński i jeśli się wiąże z kimś to raczej w późniejszym wieku.

Imieniny Rafała
24 stycznia, 20 marca, 20 czerwca, 29 września, 30 września, 24 października, 20 listopada i 2 grudnia

Patroni i święci
Archanioł Rafał
bł. Rafał Melchior Chyliński
św. Rafał Józef Kalinowski

Zdrobnienia imienia Rafał
Afa, Afał, Afcio, Afek, Afik, Faf, Fafa, Fafał, Fafałek, Fafcio, Fafciu, Fafek, Fafi, Faficzek, Fafik, Fafio, Fafu, Fif, Fifciu, Fifek, Fifi, Fifo, Fifuś, Fufi, Funio, Raczek, Raf, Rafa, Rafael, Rafaelito, Rafaello, Rafaelo, Rafalendos, Rafaliti, Rafalito, Rafallus, Rafalski, Rafaluch, Rafalątko, Rafau, Rafałcio, Rafałeczek, Rafałek, Rafałello, Rafałki, Rafaś, Rafciczek, Rafcik, Rafcinek, Rafcinuś, Rafcio, Rafciol, Rafciolek, Rafcioszek, Rafciu, Rafciunio, Rafciuś, Rafciś, Rafczan, Rafek, Rafelek, Rafels, Rafer, Raff, Raffallus, Rafi, Rafiau, Raficzek, Rafifi, Rafik, Rafiki, Rafiko, Rafilynda, Rafinio, Rafio, Rafiotek, Rafiozo, Rafisiunio, Rafiu, Rafix, Rafiś, Rafińjo, Rafko, Raflo, Rafson, Rafter, Rafu, Rafulo, Rafuls, Rafuniek, Rafuś, Raku, Ralf, Ralfi, Ralfik, Ralfo, Ralph, Ralphi, Ralphson, Raphael, Rav, Ravek, Ravson, Rawik, Reś, Rif, Rolf, Roofi, Rudolf, Rufen, Rufi, Rufik, Rufok, Rufolenek, Rufus, Rufusek, Rulf, Rulfinio, Rulv

Przysłowia
„Gdy zakochasz się w Rafale, myśleć nie będziesz wcale”

Szczęśliwa liczba: 2
Szczęśliwy kamień: agat
Szczęśliwy kolor: niebieski

Imię Rafał w innych językach
albański – Rafael
czeski – Rafael
francuski – Raphaël
hiszpański – Rafael
portugalski – Rafael
włoski – Raffaele, Raffaelo
japoński – Rafau, Rafalu
rosyjski – Рафаил (Rafaił)

Historia imienia Rafał
Jest to imię hebrajskie z grupy imion teoforycznych, zawierające element -el —Pan. Hebrajskie Rapha’el interpretować trzeba jako — Bóg uzdrawia. Imię to nosił słynny malarz i architekt włoski doby Renesansu Raffaello Santi (1483-1520).
W Polsce imię występuje od średniowiecza (XII w.) w formach: Rafał, Rafałko, Rachwał. Od imienia tego pochodzą nazwiska: Rachwał, Rachwalski, Rafalski, Rafałowski.

RAFAŁ, ARCHANIOŁ
Jedyną biblijną księgą, która poucza nas o nim, jest pełna uroku i wzniosłości opowieść z III lub II wieku przed Chrystusem, która do kanonu Starego Testamentu weszła jako Księga Tobiasza. Pod jej koniec Rafał przedstawia się jako jeden z siedmiu aniołów,
którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański, ale na początku pojawia się pod postacią ludzką, przybierając pospolite imię Azariasz.
Ofiaruje się wówczas młodemu Tobiaszowi na przewodnika drogi z Niniwy do Rega w Medii. Nad rzeką Tygrys ratuje go przed wielką rybą i po jej rozpłataniu poleca mu wyciągnąć z niej żółć, serce i wątrobę. Po przybyciu do Ekbatany radzi mu się ożenić z Sarą, córką Raguela, którą uwalnia od napaści złego ducha, Asmodeusza. Na prośbę młodego Tobiasza udaje się też do jego krewnego, Gabaela, aby odebrać w imieniu rodziny należny dług. Po powrocie do domu radzi synowi, by staremu Tobiaszowi pomazał oczy żółcią ryby, i w ten sposób przywraca mu wzrok.
Gdy wreszcie ojciec i syn chcą go wielkodusznie wynagrodzić i okazać mu szczerą wdzięczność, mówi, kim jest, i zachęca ich do uwielbienia Opatrzności. Tyle Pismo św. Księgi pozabiblijne, zarówno żydowskie, jak i chrześcijańskie, niewiele dodają do tych wiadomości. Nazywają Rafała jednym z siedmiu najwyższych duchów niebieskich, księciem aniołów i mówią o jego roli w życiu ludzi. Czynią go wreszcie opiekunem podróżujących, niejako typowym aniołem-stróżem.
Wspomina się go w dniu 29 września.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/r/rafal.html">http://imiona.sennik.biz/r/rafal.html</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość


  1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot