1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot
Ostatnie wątki

Statystyki
  • Postów na forum:212.075
  • Wątków na forum:12.354
  • Użytkownicy:1.937
  • Najnowszy użytkownik:Bogdanito

  Herbata...ulubione smaki i zapachy...

Napisane przez: Krystyna
07-12-2011, 16:10
Forum: Herbata
- Odpowiedzi (23)

   
http://ulotnapara.pl/wp-content/uploads/...44x558.jpg
https://m.xhljtea.com/uploads/allimg/c13...-24092.jpg
Roślina zwana Herbatą
Zanim wsypiesz kilka zwiniętych listków do filiżanki i zalejesz wodą, by otrzymać napar o pięknej barwie, który oczaruje ciebie swoim smakiem, mała, wiecznie zielona roślina pnie się ku niebu, by dorosnąć i dać nam to co ma najlepszego: twarde, ciemnozielone listki i małe, białe, delikatne kwiaty, podobne do kwiatów Jaśminu.
Do produkcji herbaty używane są trzy odmiany, które pochodzą z rodziny Kamelia (Camellia).
Camellia Sinensis - herbata pochodząca z Chin, osiągająca wysokość 3 - 4,5 metra, rośnie nawet do 100 lat.
Camellia Assamica - wywodząca się z Assamu. Właściwie jest to drzewo, gdyż rośnie do 15 - 18 metrów. Liście produkuje do 40 lat.
Camellia Assamica Subspecies Lasiocalyx - roślina ta pochodzi z Kambodży, osiąga około 4,5 metra wysokości i używa się jej do krzyżówek.

Wyobraź sobie, że stoisz na stoku góry, na wysokości 1200 metrów n.p.m., otoczonym warstwą chmur, jest bardzo ciepło a wilgotność bardzo wysoka. 
Dookoła ciebie kilka a może nawet kilkanaście tysięcy krzaków camellia sinensis. 
W takich właśnie warunkach rosną najszlachetniejsze gatunki herbat cejlońskich i indyjskich Darjeeling.
 Tak jak wino, herbata dla osiągnięcia najlepszego smaku i aromatu potrzebuje odpowiednich warunków klimatycznych, czyli temperatury od 10 do 30 stopni C i 2 2,5 metra opadów deszczu rocznie. 
Dla porównania w Wielkopolsce mamy 0,5 metra deszczu na rok. 
Niebagatelny wpływ na smak i jakość Herbaty ma także wysokość, na której jest uprawiana, od 350 do 2450 metrów n.p.m., oczywiście im wyżej tym lepiej.

Mało kto wie, że dzisiaj już nie jest rozmnażana z nasion tylko poprzez rozkrzewianie wegetatywne z sadzonek oraz dzięki takiej dziedzinie, jaką jest genetyka, przez klonowanie.
 Metoda ta pozwala na uzyskanie roślin dających duże zbiory, odpornych na choroby, szkodniki i suszę.

Gdy krzak Herbaty ma wysokość 15 cm przesadzany jest ze szkółek na plantacje. 
Gdy minie 3 - 5 lat, zaczyna się zrywanie liści na Herbatę. 
Herbata zrywana jest ręcznie do koszów noszonych przez zbieracz na plecach, następnie ważona i odwożona do fabryk. 
Doświadczony zbieracz może zerwać ok. 30 - 35 kg liści dziennie, z których powstanie 7,5 - 9 kg czarnej herbaty. 
Liście są zrywane, gdy roślina wypuszcza młode pędy, tzw. flesze. 
W krajach, gdzie jest cieplej tych fleszy jest więcej.
 Pierwsze flesze są oczywiście najbardziej poszukiwane, ale te z drugiego zbioru są najbardziej cenione. 
źródło
wiecej tutaj...

Wydrukuj tę wiadomość

  Selenite

Napisane przez: Krystyna
06-12-2011, 21:56
Forum: Litoterapia
- Odpowiedzi (5)

   
   
   
Selenite
Nazwa pochodzi od gr. selene = księżyc oraz lithos = kamień (selenites = księżycowy kamień), nawiązując do specyficznego połysku tego minerału przypominającą księżycową poświatę.
1. bezbarwna, bardzo czysta odmiana gipsu, wykształcona w formie dużych tabliczkowych kryształów.
2. Nazwą selenit określa się też czasami włóknistą odmianę gipsu, wykazującą księżycową poświatę, a niekiedy także efekt kociego oka.
Piekne okazy takiego gipsu są znane z Francji, Wielkiej Brytanii, Rosji.

Miejsca występowania:
Meksyk – Naica, St. Eulalia, USA – Kolorado, Utah, Kanada – Nowy Brunszwik, Chile – na pustyni Atacama, Francja – okolice Paryża, Włochy – ok. Bolonii, Sycylia, Niemcy – Badenia, Harz, Las Turynski, Hiszpania – Saragossa.
W Polsce: w dolinie Nidy, Sieroszowice, Lubin, Dobrzyń nad Wisłą, Chodzież k. Piły.

Na Ziemi Indian występuje m.in. w USA i w Meksyku.
Na pustyni w Nowym Meksyku ruchome wydmy białego piasku lśnią w słońcu tak jak pola śniegu.
Białe Piaski (White Sands) nie są tu jednak zbudowane z kryształków kwarcu, jak na niemal wszystkich pustyniach, lecz z miękkiego, podobnego do kredy siarczanu wapnia, czyli selenitu.
Same Białe Piaski rozciągają się na obszarze 700 km2.
Początków tej niezwykłej pustyni należy szukać około 100 milionów lat temu, kiedy ta część kontynentu północnoamerykańskiego znajdowała się pod powierzchnią płytkiego morza.
Pozostawały po nim jeziora o słonej, bogatej w minerały wodzie, które też ostatecznie wyparowały.
Na ich dnie grubymi warstwami osiadła sól oraz siarczan wapnia.

Zastosowanie
Niegdyś cienkie płytki selenitu służyły jako szyby okienne, a przechodzace przez nie światło odznaczało się charakterystycznym miękkim blaskiem podobnym do światła księżyca.
Z niego wyrabiane są przybory optyczne.
Ładnie wykształcone, duże kryształy stanowią poszukiwany i wysoko ceniony kamień kolekcjonerski.
Ich wielkość osiąga nawet 3 m, jednak wymiary najbardziej czystych okazów nie przekraczają kilkudziesięciu cm.
Niekiedy są wykorzystywane jako materiał rzeźbiarski.
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Mikołaj

Napisane przez: Natka
06-12-2011, 20:29
Forum: Imiona
- Odpowiedzi (3)

Mikołaj to człowiek szlachetny, dociekliwy i sprawiedliwy. Ma świetne poczucie humoru, jest towarzyski, chętnie odwiedza znajomych, a także sam organizuje przyjęcia. Jest kulturalny, inteligentny, jednak mało elokwentny. Lubi muzykę. Mikołaj czasami wpada w melancholię. Jest wierny mężem, kochającym ojcem.

Imieniny Mikołaja
2 lutego, 14 lutego, 21 marca, 9 maja, 19 maja, 2 czerwca, 9 lipca, 10 września, 29 września, 13 października, 13 listopada, 14 listopada, 5 grudnia i 6 grudnia

Patroni i święci
św. Mikołaj, biskup Miry
św. Mikołaj I Wielki, papież
św. Mikołaj z Tolentino
św. Mikołaj z Flúe
św. Mikołaj Pieck, franciszkanin
św. Mikołaj Owen
św. Mikołaj Cudotwórca

Zdrobnienia imienia Mikołaj
Kiki, Kola, Kolka, Kołaczek, Kołaj, Kołajciu, Kołek, Majk, Majkej, Majkel, Majki, Mi, Micek, Miciu, Mickej, Mickey, Micu, Miczki, Mik, Mika, Mikas, Miker, Mikes, Miki, Mikis, Miklaj, Miklas, Miko, Mikojaj, Mikol, Mikos, Mikosław, Mikołajek, Mikołaszko, Mikołaś, Mikołka, Mikoś, Mikson, Miku, Mikuchny, Mikulicz, Mikulo, Mikunia, Mikunio, Mikus, Mikusz, Mikuszka, Mikutek, Mikuła, Mikuś, Mikś, Mimi, Mimula, Miniaczek, Miniu, Miniuś, Misiek, Misiu, Mix, Miś, Nicolai, Niki, Niklas, Nikola, Nilson, Łajek

Przysłowia
„Święty Mikołaj wilkom pyski na kłódki zamyka”
„Święty Mikołaj rządzi wilkami”
„Na Mikołaja porzuć wóz i zaprzęż sanie”
„Bieda w kraju, Mikołaju”
„Gdy śnieg pada mówią, że święty Mikołaj brodą trzęsie”
„Na świętego Mikołaja ciekawość się podwaja: Panny patrzą pod poduszke, czy tam nie ma jakiej duszki, a chłopczyki wprzód macają, jaki towar dla się mają”

Szczęśliwa liczba: 8
Szczęśliwy kamień: aleksandryt
Szczęśliwy kolor: purpurowy

Imię Mikołaj w innych językach
Nicholas (ang.)
Nicolas (fr.)
Nicolás (hiszp.)
Nicolò (wł.)
Mikuláš (cze.)
Nicolaas (flam.)
Nikolaus (niem., szw., norw.)
Miklós (węg.)
Николай (ros.)
Nicolaas (niderl.)

Historia imienia Mikołaj
Jest to imię wywodzące się z greckiego Nikólaos poprzez łac. Nicolaus analogicznie do imion: Nikokrates, Nikómachos, Nikomedes, Nikóstratos, Nikosthenes. Jako człon pierwszy występuje rzeczownik nike —zwycięstwo, a jako człon drugi element —laos —lud.
W Polsce imię występuje od czasów średniowiecznych w formach: Mikołaj, Mikułaj, Nikołaj (ziemie wschodnie), Mikoł, Mikuł, Mikuło, Nikoł, Nikuł, Mikoła, Mikuła, Nikoła, Koła, Kołaczek, Kłos, Klosek, Miklasz, Miklaszek, Miklosz, Miklusz, Mikosz, Miks, Mikusz, Misz, Misza, Miszek, Nicz, Niczek, Nikuszek. Od tego imienia pochodzą nazwiska: Mikołajczyk, Mikołajec, Mikołajski, Mikołajewski, Mikuła, Mikulak, Mikulec, Mikulicz, Mikulski, Nikolski, Mikułowski, Miklas, Mikloszek, Miklaszewski, Miklasiński, Nikiel, Niklewicz, Niklewski, Kołakowski, Kułakowski.

MIKOŁAJ, BISKUP I WYZNAWCA
Był biskupem miasta Miry, które w czasach starożytnych było stolicą Licji (południowo-zachodnia Azja Mniejsza). Żył prawdopodobnie w I połowie IV stulecia. Niestety, nie ostały się żadne bliższe wiadomości o jego życiu i działalności. To, co później napisano, zaczerpnięto z pięknych legend lub z biografii innych postaci, zwłaszcza z życiorysu opata Mikołaja z pobliskiego klasztoru Syjon.
Rozgłos i powodzenie zapewniły jej takie legendarne wątki, jak historia trzech niesprawiedliwie uwięzionych oficerów uwolnionych za wstawiennictwem Mikołaja; opowieść o trzech ubogich pannach wydanych za mąż dzięki posagom, których święty dyskretnie dostarczył; opowieść o trzech młodzieńcach uratowanych przez niego od wyroku śmierci; o żeglarzach wybawionych z katastrofy morskiej.
W r. 1087 szczątki świętego uprowadzone przed najeźdźcą muzułmańskim z Azji Mniejszej przewieziono do Bari w południowych Włoszech, dokąd wkrótce zaczęły ściągać liczne pielgrzymki.
Wspomina się go 6 grudnia.

MIKOŁAJ PIECK I JEGO TOWARZYSZE, MĘCZENNICY Z GORKUM
Gdy w r. 1572 tzw. gezowie opanowali to niderlandzkie miasto, mimo zadeklarowanej uprzednio wolności religii, aresztowali w nim wielu duchownych. Byli wśród nich Jan z Kolonii, dominikanin, norbertanie Adrian Janszen i Jakub Lecops; rektor beguinek Jan Lenartz, czterech kapłanów diecezjalnych, w tym Leonard Vechel i Mikołaj Janssen (Poppel), jeden augustianin oraz jedenastu franciszkanów.
Na czele grupy stał trzydziestosiedmioletni gwardian franciszkanów, Mikołaj Pieck. Aresztowanie miało charakter rabunkowy i było tym dotkliwsze, że aresztujący byli stale pijani. Warunki stały się jeszcze gorsze, gdy uwięzionych przetransportowano do więzienia na wyspie Brielle (Voorne). Musieli tam znieść niejedną udrękę, przy czym proponowano im wolność za cenę odrzucenia realnej obecności Chrystusa w Najświętszym Sakramencie oraz władzy papieskiej.
W sposób szczególnie napastliwy nagabywano Mikołaja Piecka. Potem jakiś kapłan-apostata z Liège przeprowadził ich do zrujnowanego klasztoru augustianów, który uznano za lepiej nadający się do kaźni. Tam jeden z towarzyszy, który dotąd zachowywał się mężnie, załamał się i odstąpił. Jako pierwsi natomiast zawiśli na szubienicy ci, którzy wydawali się dotąd najmniej odważni. Po nich zawiśli inni. Był to dzień 9 lipca 1572 r.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/m/mikolaj.html">http://imiona.sennik.biz/m/mikolaj.html</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość

  Program numerologiczny

Napisane przez: Onia
05-12-2011, 18:50
Forum: Numerologia
- Odpowiedzi (10)

Podaję link do ściągnięcia programu w którym można samodzielnie zrobic sobie piramidkę.
Wiele osób pyta o swoją Drogę Życia, wspólną z partnerem czy np. karmę związku. Wystarczy podstawic daty uroczenia.
Ponadto program wylicza wartosci nazw oraz prognozę. Łatwiusieńki i bardzo czytelny. Nie jestem pewna, wydaje mi się, że
ma maleńki błąd w wyliczeniach roku numerologicznego, osobisty OK. Tak czy inaczej najważniejsze opcje chodzą na najwyższym poziomie..

Mam nadzieję, że się przyda Uśmiech

http://szod.wrzuta.pl/plik/8PEyOwaFaoQ/s..._2_1_3.exe

Program ogólnodostępny na Wrzucie. Autorem jest niejaki "Szod"

Wydrukuj tę wiadomość

  Samanta

Napisane przez: Natka
05-12-2011, 17:47
Forum: Imiona
- Odpowiedzi (1)

Samanta jest indywidualistką, która zawsze chodzi własnymi ścieżkami. Jest ekscentryczna, lubi błyszczeć w towarzystwie i interesuje się sprawami innych ludzi. Jej życie prywatne jest zagadką dla znajomych, gdyż nie lubi się zwierzać i zbyt wiele mówić o sobie. Z tego powodu jest tematem wielu plotek, ale do końca nikt nie wie czy są one prawdziwe. Samanta to kobieta pełna wewnętrznego ognia i polotu. Kocha życie takie jakie jest.

Imieniny Samanty
9 marca
4 grudnia

Zdrobnienia imienia Samanta
Samancia, Samunia, Sama, Sami

Szczęśliwa liczba: 6
Szczęśliwy kamień: opal
Szczęśliwy kolor: ecru

Imię Samanta w innych językach
ang. – Samantha
franc. – Samanta, Samantha
hiszp. – Samanta

Historia imienia Samanta
Samanta to imię pochodzenia semickiego. Jego historia nie jest do końca znana. Możliwe, że pochodzi z języka aramejskiego i oznacza wtedy: słuchającą. Może być także żeńską wersją hebrajskiego imienia Samuel, które oznacza imię Boże albo „Bóg wysłuchał”. W Polsce imię samanta pojawiło się w latach 60. XX wieku. Najbardziej popularne jest w krajach anglojęzycznych.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/s/samanta.html">http://imiona.sennik.biz/s/samanta.html</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość

  Ciągle śni mi się Tarot..

Napisane przez: Margola
05-12-2011, 12:00
Forum: Interpretacje snów
- Odpowiedzi (8)

Od ponad miesiąca, noc w noc śni mi się tarot. To jest np. sen że siedze przy stoliku, mam jakis rozkład i wnikliwie go analizuję, np. mówię do siebie "karta taka oznacza..." ale nie pokazują mi się poszczególne karty tylko ten fakt, że postawiłam sobie wróżbę i badam jej znaczenie.

To jest dla mnie męczące bo nie mogę rozgryźć, co ten sen tak na prawdę oznacza..

Wydrukuj tę wiadomość

  Sapphire

Napisane przez: Krystyna
05-12-2011, 00:05
Forum: Litoterapia
- Odpowiedzi (56)

   
Sapphire/Szafiry
Bardzo twardy minerał z gromady tlenków – niebieska odmiana Korundu.
To bardzo poszukiwany, wysoko ceniony, wyjątkowo atrakcyjny kamień kolekcjonerski i kamień szlachetny stosowany w jubilerstwie.
Nazwa pochodzi od gr. σάπφειρος Sappheiros, w starożytności oznaczała przede wszystkim Lapis-Lazuli.
Grecka nazwa została zapewne przejęta z języków semickich (hebr. sappir)

Jest spotykany w skałach magmowych, najczęściej w pegmatytach, i bazaltach.
Powstaje na kontaktach wapieni ze skałami magmowymi, rzadziej w łupkach lub pegmatytach.
Jako minerał bardzo odporny na wietrzenie, często znajduje się w piaskach i tu niekiedy się gromadzi

Niegdyś pod nazwą Szafir określano różne kamienie, w starożytności i w średniowieczu określając tak np. Lapis Lazuli.
Dopiero na początku XIX wieku uznano, że Szafir wraz z Rubinem są Korundami jakości jubilerskiej.
Obecnie do Szafirów zalicza się wszystkie Korundy jakości jubilerskiej, nie posiadającej barwy czerwonej, zarezerwowanej dla Rubinu.

Sapphire perfekcyjnie łączy w sobie dostojny chłód i przejmującą głębię.
W niektórych odmianach Szafiru występuje zjawisko asteryzmu, spowodowane obecnością drobnych inkluzji.
Najbardziej cenione są Szafiry o barwie błękitnej, tzw. Błękit Kaszmirski.
Szafirom najczęściej nadaje się szlif brylantowy lub schodkowy.
W przypadku ciemnych kamieni, dla podkreślenia ich przezroczystości, stosuje się szlify płaskie.
Szafiry Gwiaździste szlifuje się nadając im formę kaboszonu

Najcenniejsze są Szafiry o odcieniu bławatka, barwy takie maja Szafiry z Kaszmiru, Birmy i Tailandii..
Jaśniejsze Szafiry pochodzą ze Sri Lanki, a te bardzo ciemne pozyskuje się w Australii.
Szlachetne odmiany są przezroczyste i mogą mieć rozmaite odcienie..

Świat:
*Sri Lanka – Z tego rejonu pochodzą jedne z piękniejszych Szafirów: Szafiry o pięknej niebieskiej barwie, Szafiry Gwiaździste, żółte, oraz Szafiry z odcieniem fioletowym z licznymi inkluzjami ciekłymi które nadają im charakterystyczny jedwabisty połysk i mgiełkę.
Z tego regionu pochodzą też żółte i pomarańczowe odmiany typu Padparadża.
Największe znajdowane kryształy, do 20 kg, nie mają wartości jubilerskiej.
Złoża Szafirów znajdują się głównie na południowo zachodniej części wyspy, w regionie Ratnapura.
Kamienie występują tam w skale macierzystej, oraz w złożach rozsypiskowych i piaskach rzecznych.
Tubylcy kopią nory i studnie nawet do 10 m głębokości.
*Kambodża, Indie - najbardziej cenione są Szafiry pochodzące z Kaszmiru Indii, ze względu na barwę o niepowtarzalnym odcieniu „Błękitu Kaszmirskiego.
*Australia (Nowa Południowa Walia, Queensland, Tasmania) – największy oszlifowany żółty Szafir o wadze 217,5 ct,
Odmiany ciemnoniebieskie z odcieniem zielonkawym wydobywa się w Australii .
W Queensland znajdowane są również czarne szafiry Gwiaździste – najbardziej znanym jest „Czarna Gwiazda Queensland”.
*USA (Montana) – Szafiry o barwie lekko niebieskiej lub szarej.
*Rosja – na płw. Kola znaleziono kryształ ponad 5 kg.
*Birma – w 1966 r. znaleziono w Magoku kryształ Szafiru Gwiaździstego o wadze 63000ct. (12,6 kg).
*inne:
Namibia, Kolumbia, RPA, Madagaskar, Tajlandia, Tanzania, Brazylia, Kambodża, Kenia, Malawi, Zimbabwe, Finlandia
*Polska:
Dolny Śląsk, białe i przezroczyste Szafiry występują w pegmatytach Kruczych Skał w Wilczej Porębie k. Karpacza, bywają też znajdowane w aluwiach rzeki Izery
źródło
źródło
źródło

Wydrukuj tę wiadomość

  Barbara

Napisane przez: Natka
04-12-2011, 09:02
Forum: Imiona
- Odpowiedzi (3)

BARBARA
Uczuciowa, lojalna i niezależna. Lubi nowe doświadczenia, toteż stara się dużo podróżować i czytać książki „o świecie”. Bardzo uważa, aby nie krzywdzić ludzi. Jest dobrą przyjaciółką dla męża i troskliwą mamą dla dzieci. Barbara to kobieta pewna siebie, lubi wolność, ale pomimo tego pozwala się prowadzić przez silną rękę męską.

Imieniny Barbary: 4 Grudnia

Patroni i święci: św. Barbara

Zdrobnienia imienia Barbara
Ba, Babcia, Babette, Babs, Babsi, Bacha, Bachna, Bachon, Bachor, Bachura, Bachus, Baciek, Bacik, Baja, Bajbus, Bajka, Bajsza, Bala, Bania, Banieczka, Banisia, Baniusia, Bara, Barabara, Barabarka, Barabasia, Barabasz, Barb, Barba, Barbacha, Barbarelka, Barbarella, Barbaret, Barbaretka, Barbari, Barbarina, Barbariusz, Barbarka, Barbaros, Barbarossa, Barbarus, Barbarzyca, Barbarzyńca, Barbasia, Barbaś, Barbe, Barbelucha, Barbi, Barbie, Barbini, Barbol, Barbra, Barbson, Barbula, Barbunia, Barbura, Barburka, Barbus, Barbusia, Barbuszka, Barbuś, Barbóra, Barbórka, Barka, Barkej, Barnabka, Basałyczek, Basałyk, Basia, Basiaczek, Basiak, Basialenka, Basiasta, Basiatka, Basiać, Basica, Basiczek, Basiczka, Basiczulek, Basiczurek, Basieczka, Basiek, Basiem, Basiencja, Basieniuk, Basienka, Basiex, Basieńka, Basik, Basika, Basiniec, Basinka, Basiola, Basiolka, Basior, Basiorek, Basiorzyca, Basiosława, Basiowczyk, Basiołcha, Basiołek, Basista, Basiszcze, Basiuba, Basiula, Basiulek, Basiulina, Basiulinek, Basiulka, Basiunia, Basiura, Basiutka, Basix, Basiątko, Bass, Bassik, Basza, Baszja, Baszka, Baszna, Bazia, Bazu, Baś, Baśbaś, Baśka, Baśkan, Baśko, Baśkowa, Baśku, Baśkuń, Baśmira, Bańcia, Bańka, Bejbra, Bejzi, Bejś, Berbla, Bibi, Bra, Brawórka, Bulinek, Bunia, Burbra, Burka, Busia, Buszek, Buszka, Buś, Bysiak, Rabarbar, Rabarbara, Rabarbarek, Rara, Sieńka, Siuba, Siunia, Siunieczka, Siuńka

Przysłowia
„Z Baśki będzie Barbara, ale z Bartka Bartek”
„Kto sieje tatarkę, ma żonę Barbarkę i krowami orze,nie pytaj, czy zdrów, ale czy żyjesz nieboże?”
„Wyszedł, jak Barbara na Trynach.Kiedy na św. Barbarę błoto, będzie zima jak złoto”
„Gdy w świętą Barbarę gęś chodzi po lodzie, to Boże Narodzenie będzie po wodzie”
„Od świętej Barbary noce się urwały”
„Barbara święta o górnikach pamięta”
„Gdy w świętą Barbarę ostre mrozy, to na zimę gotuj wozy, a gdy rozstajanie, każ opatrzyć sanie”(związane ze świętem 4 grudnia)
„Barbara mrozi, Mikołaj lód zwozi.Święta Barbara po lodzie, Boże Narodzenie po wodzie”
„Ja mam Basię, a wam zasię”
„Barbara ni młoda, ni stara”

Szczęśliwa liczba: 7
Szczęśliwy kamień: opal
Szczęśliwy kolor: srebrny

Barbara w innych językach
ang. – Barbara
fr. – Barbara, Barbe
niem. – Barbara
połud.-słow. – Varvara, Barbara

Historia imienia Barbara
Imię to może być pochodzenia greckiego lub łacińskiego. Mianowicie grecki przymiotnik barbaros to „nie mówiący po grecku, niegrecki, niekulturalny”, dosłownie „(mówiący) bar-bar”. Jako określenie ludów innych przejęli to słowo od Greków Rzymianie. Użyte jako rzeczownik barbaros oznaczało każdego cudzoziemca (u Rzymian nie-Rzymian, u Greków nie-Greków); Barbara to po prostu „cudzoziemka”. W charakterze imienia mamy poświadczoną łacińską formę męską Barbarus i żeńską Barbara.
W Polsce Barbara pojawiła się w źródłach około połowy wieku XTV (1354); z końca XV wieku znamy też formę Barbora z dokumentu czeskiego Janusza, księcia oświęcimskiego i Zatorskiego. Ta właśnie forma musiała stać u podstawy popularnej na Śląsku Barbórki (nie Barburki), Zdrobniała forma Barbarka znana jest od 1445 roku.
Dziś jest jednym z najpopularniejszych imion kobiecych, nadawanym także często ulubionym zwierzętom. Od spieszczonej formy Basia pochodzi nowa forma potoczna Baśka i nowsze spieszczenie typu Basieńka. O wzroście popularności imienia Barbara pod koniec XIX i na początku XX w. zadecydowało z pewnością imię jednej z bohaterek „Pana Wołodyjowskiego”.
Święta znana pod tym imieniem nie jest postacią, która by wyraziście wyłaniała się z mroków zamierzchłych czasów. Była mimo to szeroko i wyraziście czczona.

BARBARA, PANNA I MĘCZENNICA
Czczono ją już w VII w., ale legendy, które o niej opowiadają i których znane redakcje pochodzą także z tego czasu, wywodzą się zapewne z utworów wcześniejszych, może z judeo-chrześcijańskich midraszów; może chodziło w nich o uwypuklenie idei nawrócenia się na chrześcijaństwo bezpośrednio z pogaństwa. Szczegóły nie przedstawiają oczywiście historycznej wartości. Są wątkiem opowieściowym, niczym więcej.
Barbara była w tej opowieści córką bogatego poganina Dioskora, który zamykał ją w wieży. Kiedy przekonał się, iż mimo to przyjęła wiarę i chrzest, sam pozbawił ją życia, za co z kolei został ukarany nagłą śmiercią od pioruna. Istnieją różne wersje tej legendy.
Ustalenie chronologii, współzależności i powiązania z tradycjami lokalnymi tych wersji wydaje się rzeczą niemożliwą. Jej męczeństwo umiejscawiano w Antiochii, Nikomedii, Heliopolis, Toskanii i Rzymie. Równocześnie szerzył się kult relikwii świętej, którą rzekomo sprowadzono do Wenecji w r. 1258. Czczono je jednak także w Rzymie, Piacenzy, Rieti, Pradze, a nawet na Pomorzu. Ze swej strony Koptowie egipscy przeświadczeni byli, iż oni posiadają relikwie w Starym Kairze i dlatego królowie aragońscy pertraktowali w XIII i XIV w. z sułtanami Egiptu o uzyskanie cennych szczątków. Przeciw tej obfitości relikwii występował Konrad z Waldhausen, kaznodzieja czeski z XV w., ale jego głos zginął pośród niezliczonych objawów czci okazywanej Barbarze.
Popularność swą kult zawdzięcza przeświadczeniu, że Barbara jest patronką dobrej śmierci: singulare morientium solatium; że chroni od śmierci nagłej: kto jej wzywa, nie umrze bez św. sakramentów. To przeświadczenie sprawiło z kolei, że za swą opiekunkę obrali ją artylerzyści, minerzy, załogi forteczne, strażacy, marynarze i górnicy, a także murarze, architekci, ludwisarze, kowale i więźniowie.
Czczona w całym chrześcijańskim świecie, a szczególnie we Flandrii, Nadrenii, Austrii, Czechach, na Pomorzu i Śląsku, dziś przede wszystkim wspominana jest w zagłębiach górniczych. Diecezja katowicka jeszcze w 1963 r. zwróciła się o zatwierdzenie jej patronatu. Święto obchodzono zazwyczaj 4 grudnia, ale w martyrologium Adona widniało także pod dniem 16 tego miesiąca, a synaksaria wschodnie posiadają jeszcze inne daty. Ostatni kalendarz rzymski (liturgiczny) pomija je zupełnie.

BARBARA Z BERGAMO
We wczesnej młodości wstąpiła do klasztoru bernardynek w Mediolanie. Z powodu słabego zdrowia zostać tam jednak nie mogła. Po pewnym czasie wespół z Jolantą Sabaudzką założyła w Vercelli wspólnotę, która starała się kierować regułą św. Klary. Sykstus IV zaaprobował tę fundację w r.1478. Barbara była pierwszą ksienią klasztoru. Zmarła wkrótce po swej przyjaciółce w r. 1478. Potomność zachowała pamięć wielu cudów, które miały dokonać się w czasie jej życia i po śmierci. Zakon franciszkański czci ją jako błogosławioną i wspomina w swym martyrologium dnia 19 listopada.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/b/barbara.html">http://imiona.sennik.biz/b/barbara.html</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość

  Kolendra

Napisane przez: Krystyna
01-12-2011, 23:45
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (8)

   
Kolendra-Coriandrum L. 1753
Rodzaj roślin z rodziny selerowatych.
Liczy 2 gatunki, pochodzące prawdopodobnie z zachodnich części obszaru śródziemnomorskiego.
Gatunkiem typowym jest Coriandrum sativum L.
Gatunki
kolendra siewna (Coriandrum sativum L.)
Coriandrum tordylium
źródło

Nazwa "kolendra" pochodzi od Lac.  coriandrum , zapożyczone od starożytnogreckiego κορίανδρον , κορίαννον . 
W grece mykeńskiej znana jest forma / ko-ri-ja-do-no / [koriadno], która jest identyczna z mitologią Κορδαδνη , koriadnê . 
Etymologia ludowa wytwarza słowo od starożytno-greckiego κόρις , co oznacza "błąd", ponieważ w niedojrzałym stanie roślina wydziela ostry zapach owada. 
Jednak pod koniec suszenia aldehyd decylowy (jego zawartość wynosi do 60-80% w olejku z zielonych części rośliny), co powoduje, że zapach ten prawie całkowicie zanika, a do czasu dojrzewania owoce zawierają tylko jego pozostałości 
 Istnieje jednak homonimiczny grecki κόρις ze znaczeniem "ziele dziurawca".

Zielona kolendra jest często nazywana "cilantro" (lub "Kindzoy"), z naciskiem na pierwszą, a następnie drugą sylabę  ქინძი(kindzi), którego związek z ormiańskim  Գինձ (gindz) "runda" jest bardzo wątpliwa. 
Na północnym Kaukazie, w argo pszczelarzy, roślina nazywa się "kolyandra" (zapożyczając od współczesnej greki), na Białorusi, "kalyandra" jest zarówno rośliną  jak i rozdrobnionymi owocami. 
To drugie dzieje się poprzez język  polski, kolandra do metatesedowych form typu cf. κολίανδρο, κολίαντρο , kolianðro, koliandro , . κολίανδρο, kolianðro , isp.  kolendra i port. coentro. 
Innymi popularnymi nazwami roślin są siewki perskie. گشنز (gešniz); schlöndro, chilantro, hamem z համեմ (hamem); kishnishi, kashnich z  kişniş . 
Arabska nazwa kolendry to arabski. كزبرة (kuzbara), Jewish - Heb. גד (GAD), lub (כזבר (ה (kuzbar (a) (ten ostatni pożyczył od arabskiego), Koreańczycy (Koryo Saram) - Sancha z chińskiej Xiangcai (na hangukskom i chosonsky brzmi jak "warkocz"), dr.-ind. dhavanam, hindi, nepalski dhaniya itp.

Niektóre rośliny z innych rodzajów, a nawet rodziny mają podobny smak. 
Z tego powodu szefowie kuchni nazywają je także kolendry, chociaż mają inne nazwy botaniczne. 
Na przykład tak zwana meksykańska kolendra lub długa kolendra to Eryngium foetidum , a wietnamska kolendra  to Polygonum odoratum .

Możliwa ojczyzna - wschodnia część Mirza Sródziemnego
W Europie Środkowej i Zachodniej kolendra pochodzi od Rzymian. 
W Wielkiej Brytanii pojawiła się po podboju rzymskim (I wne). 
Była uprawiany przez długi czas w południowo-wschodnich hrabstwach, gdzie nadal jest rozpowszechniona  jako chwast. 
W erze odkryć geograficznych (XV-XVII wiek) kolendra z Europy została wprowadzona do Ameryki, Australii i Nowej Zelandii .
W Rosji wzmianka o kolendrze jako roślinie ogrodowej została znaleziona w źródłach literackich z XVIII wieku. W 1784 r. 
O niej  pisał rosyjski agronom A.T. Bolotov . 
Stara rosyjska nazwa "Kiszniew" wskazuje, że kolendra przybyła do Rosji ze wschodu, najwyraźniej z języków irańskich lub tureckich, gdzie kolendra jest oznaczona słowami gešniz (Farsi) i kişniş (Turkish) 
.
Początek masowego siewu kolendry w Rosji należy do lat trzydziestych XIX wieku. Kolendra wraz z anyzem została  po raz pierwszy wprowadzona do kultury w Rosji w 1830 roku przez hrabiego P. I. Apraksina , który przywiózł nasiona tych roślin z Hiszpanii i rozdał je chłopom z wioski Red Voronezh (obecnie Region Belgorod) do siewu. 
Wiadomo, że w 1860 r. ND Khleboschin, uczony władca majątków Apraksina, napisał: "Typowym sąsiadem anyżu jest chwast kolistej" i zalecił pielenie anyżu z kolendry tak często jak to możliwe 

Jest szeroko uprawiany w krajach WNP : na Ukrainie , w środkowym regionie Chermozem i południowo-wschodnich regionach europejskiej części Rosji, na północnym Kaukazie
Plantatorzy warzyw rosną kolendry na szerokości Moskwy, a nawet w centralnych regionach Jakucji.. 
Kolendra jest dziką rośliną  na Krymie, w Azji Środkowej , na Kaukazie i na południu europejskiej części Rosji.
źodło

Wydrukuj tę wiadomość

  obliczanie ascendentu w znaku

Napisane przez: mumi
01-12-2011, 08:52
Forum: Astrologia
- Odpowiedzi (41)

za astrolabium:
ascendent to znak zodiaku, który wschodził na horyzoncie w chwili urodzenia. Determinuje nasze "ja", ukazuje nasze zachowanie w kontaktach międzyludzkich, jakie wrażenia wywieramy na innych.

ascendent można obliczyć tutaj:
<!-- m --><a class="postlink" href="http://www.eraastrologii.pl/Oblicz-swoj-Ascendent">http://www.eraastrologii.pl/Oblicz-swoj-Ascendent</a><!-- m -->

albo tutaj, polecam się zalogować (dla znających angielski):
<!-- m --><a class="postlink" href="http://www.astro.com/cgi/ade.cgi?ract=xx687474703a2f2f7777772e617374726f2e636f6d2f6367692f63686172742e6367693f72733d333b627479703d77326777&lang=e&rs=3&btyp=w2gw">http://www.astro.com/cgi/ade.cgi?ract=x ... &btyp=w2gw</a><!-- m -->

jeśli już wiemy jaki mamy ascendent możemy sprawdzić co "mówi" o nas:
<!-- m --><a class="postlink" href="http://www.astrolabium.pl/horoskop/ascendent">http://www.astrolabium.pl/horoskop/ascendent</a><!-- m -->

Wydrukuj tę wiadomość

  Kozieradka -Trigonella

Napisane przez: Krystyna
01-12-2011, 00:07
Forum: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne
- Odpowiedzi (14)

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Kozieradka-Trigonella 
Rodzaj roślin należący do rodziny Bobowatych.
Obejmuje 95 gatunków występujących na wszystkich kontynentach Starego Świata sięgając po wyspy Oceanii

Gatunki flory Polski
Trigonella Caerulea-Kozieradka Błękitna
Trigonella Foenum-Graecum-Kozieradka Pospolita
Rośliny jednoroczne lub byliny, prosto wznoszące się lub szeroko rozpostarte, silnie rozgałęzione

Zastosowanie
Niektóre gatunki po wysuszeniu i zmieleniu służą jako aromatyczne dodatki do żywności.
Suszone liście, łodygi i nasiona Kozieradki pospolitej stosowane są jako przyprawa
Młode liście i łodygi Kozieradki Pospolitej używane są jako warzywo
Nasiona stosuje się również w celach leczniczych.
Najczęściej wykorzystywany jest ekstrakt z nasion Kozieradki, obfitujący w białko, błonnik i zawierający saponiny
źródło

Wydrukuj tę wiadomość


  1. Forum Ezoteryczne Dobry Tarot